Έχω κάτσει αρκετά ήσυχος στο θέμα της Ελλάδας. Δεν ήθελα, βλέπετε, να ουρλιάξω Grexit μπροστά σε τόσο κόσμο. Όμως όταν ακούει κανείς τις πληροφορίες από τις διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες, πρέπει να πει κάτι, κι αυτό είναι: τι νομίζουν ότι κάνουν οι πιστωτές και ειδικά το ΔΝΤ;
Οι διαπραγματεύσεις αυτές υποτίθεται ότι αφορούσαν στους στόχους για το πρωτογενές πλεόνασμα και στη συνέχεια μία ελάφρυνση του χρέους η οποία θα προλαμβάνει τις ατελείωτες μελλοντικές κρίσεις. Και η ελληνική κυβέρνηση συμφώνησε σε αρκετά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, αν σκεφτεί κανείς ότι ο προϋπολογισμός θα παρουσίαζε τεράστιο πρωτογενές πλεόνασμα, αν η οικονομία δεν ήταν σε τόσο μεγάλη ύφεση. Αλλά οι δανειστές συνεχίζουν να απορρίπτουν τις ελληνικές προτάσεις για τον λόγο ότι βασίζονται υπερβολικά στους φόρους και όχι αρκετά στις περικοπές δαπανών. Άρα λοιπόν συνεχίζουμε το παιχνίδι της υπαγόρευσης εσωτερικής πολιτικής.
Ο υποτιθέμενος λόγος για την απόρριψη των προτάσεων που είναι βασισμένες σε φόρους, είναι ότι θα υπονομεύσουν την ανάπτυξη: η σωστή απάντηση σε αυτό είναι: μας κάνετε πλάκα; Αυτοί που απέτυχαν παταγωδώς να δουν τη ζημιά που θα προξενούσε η λιτότητα – δείτε το γράφημα, που συγκρίνει τις προβλέψεις της συμφωνίας του 2010 με την πραγματικότητα – τώρα κάνουν μαθήματα στους άλλους για την ανάπτυξη; Άλλωστε, οι ανησυχίες για την ανάπτυξη είναι όλες στην πλευρά της προσφοράς, σε μια οικονομία η οποία λειτουργεί τουλάχιστον 20% κάτω από τις δυνατότητές της.
Ρωτήστε τους ανθρώπους του ΔΝΤ και θα σας μιλήσουν για την αδυναμία να μιλήσει κανείς με το ΣΥΡΙΖΑ, για την ενόχλησή τους έναντι των θεατρινισμών του κ.τ.λ. Αλλά δεν είμαστε στο λύκειο εδώ πέρα. Κι αυτή τη στιγμή είναι οι πιστωτές, πολύ περισσότερο από τους ...