Ο Μάνος Χατζιδάκις για το «ΟΧΙ» και τις «ψευδαισθήσεις» για τον Μεταξά - Ηχητικό ντοκουμέντο Ακούστε το ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι για τη 28η Οκτωβρίου.

Ένα ιστορικό ντοκουμέντο με ραδιοφωνικό σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι για την 28η Οκτωβρίου είναι αναρτημένο στο διαδίκτυο και προκαλεί ρίγος και συγκίνηση.

Ο πασίγνωστος Έλληνας συνθέτης, μέσα σε λίγο παραπάνω από 1 λεπτό, σχολιάζει την Εθνική Επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, σχολιάζοντας επί της ουσίας τη συμμαχική επιστασία υπό την οποία βρισκόταν η χώρα μας τα τελευταία δέκα χρόνια, ενώ σχολίασε και την ψευδαίσθηση που είχε καλλιεργηθεί ότι οι Έλληνες ήταν «ήρωες» του πολέμου.

Ο ίδιος, μάλιστα, δεν διστάζει να κατακρίνει τη νίκη ακροδεξιών παραστρατιωτικών οργανώσεων, όπως ήταν οι Χίτες, με τις ευλογίες επίσημων στρατιωτικών κρατικών οργάνων, όπως ήταν οι Ταγματασφαλίτες, κάνοντας εμμέσως μνεία στον Εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναλυτικά το σχόλιο του Μάνου Χατζηδάκι: 

Γιατί είπε το «ΟΧΙ» ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον Άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού; Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά: οι πιέσεις, οι Άγγλοι, τα Ανάκτορα και τα λοιπά.

Μπορεί κανείς να ερωτηθεί: και αν λέγαμε «ΝΑΙ»; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ένα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία. Μήπως δεν ήμασταν πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς; Κι ύστερα μες στη συμμαχία και, τέλος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα.

Άσε και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων.

Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένον όφιν. Μεθύσαμε από δόξα που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμα φορά νικήσανε οι Χίτες, οι Κουτσαβάκηδες, οι Ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες.

Το ΟΧΙ της 28ης Οκτωβρίου, κάθε χρόνο ειδικά τα τελευταία χρόνια φέρνει στη δημόσια συζήτηση το ερώτημα “ποιος το είπε”; 

Ο Μεταξάς ή ο λαός; Ακόμη και σ΄ αυτό το θέμα έχουμε τον τρόπο μας να “διχαζόμαστε”. Όχι όλοι, αλλά αρκετοί…

Ο Μάνος Χατζιδάκις, μια προσωπικότητα που δεν μπορεί να “διεκδικηθεί” από κόμματα και παρατάξεις, ένας από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες του κόσμου, όχι μόνο της Ελλάδας,είχε δώσει τη δική του απάντηση. 76 δευτερόλεπτα είναι καμιά φορά πολλά για να πεις όσα πρέπει… 

 28η Οκτωβρίου: και αν λέγαμε «ΝΑΙ»;

Όταν Έρχονται Τα Σύννεφα - Μάνος Χατζιδάκις - Το Χαμόγελο Της Τζοκόντας

Έλληνες του Πνεύματος και της Τέχνης: Μάνος Χατζιδάκις

 

Ο Διονύσης Σαββόπουλος αναζητά τις αιτίες που κάνουν το έργο του Μάνου Χατζιδάκι σήμερα, τόσα χρόνια μετά το θάνατό του, να παραμένει «ολοζώντανο» και βαθιά χαραγμένο στο παρόν μας. Ακολουθεί τα ίχνη του Μάνου στους χώρους που έζησε και δημιούργησε, περιπλανιέται στη ρωμαϊκή αγορά και στους δρόμους της πόλης, όπου ακούει τα τραγούδια του να δονούν ακόμα την καθημερινότητα των ανθρώπων. 

Η ζωή του Χατζιδάκι ξετυλίγεται μέσα από την μοναδική αφήγηση του Διονύση Σαββόπουλου, μέσα από πλούσιο και σπάνιο αρχειακό υλικό και μέσα από συνεντεύξεις που φωτίζουν τα γεγονότα, τους ανθρώπους και τους τόπους που σφράγισαν τη ζωή του. 

Μιλούν και αποκαλύπτουν άγνωστες λεπτομέρειες για τον Χατζιδάκι νεανικοί του φίλοι, όπως ο Νίκος Κούνδουρος, συνεργάτες του, όπως, η Μαρία Φαραντούρη, ο Παντελής Βούλγαρης, ο Μανώλης Μητσιάς... .

«Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963, όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που τη σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντάς την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά. Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου.

Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλό του να μου χαμογελά, απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στον δρόμο. Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».

Το κείμενο αυτό του Μάνου Χατζιδάκι συνοδεύει την έκδοση του έργου «Το χαμόγελο της Τζοκόντα», ενός αριστουργηματικού έργου της ελληνικής...

Μάνος Χατζιδάκις: Όσο μας τρομάζει η μορφή του τέρατος... Πόσο Επίκαιρος Και Διαχρονικός και Πόσο Μας Λείπουν Τέτοιοι Άνθρωποι Σήμερα!

Σχετικά: Πόσο Επίκαιρος Και Διαχρονικός Ο Μάνος Χατζιδάκις 

Και Πόσο Μας Λείπουν Τέτοιοι Άνθρωποι Σήμερα!

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] 

Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] 

Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή συνδιαλλαγή, δεν προκαλεί τον κίνδυνο της αφομοίωσης ή της λήθης, του πως πρέπει, του πως οφείλουμε να σκεφτόμαστε, να πράττουμε και να μιλάμε; 

Αναμφισβήτητα αρχίσαμε να το ανεχόμαστε. Και η ανοχή, πολλαπλασιάζει τα ζώα στη δημόσια ζωή, τα ισχυροποιεί και τα βοηθά να συνθέσουν με ακρίβεια τη μορφή του τέρατος που προΐσταται, ελέγχει και μας κυβερνά. Η μορφή του τέρατος είναι αποκρουστική. Όταν όμως το πρόσωπο του τέρατος πάψει να μας τρομάζει, τότε πρέπει να φοβόμαστε... γιατί αυτό σημαίνει ότι έχουμε αρχίσει να του μοιάζουμε. Μάνος Χατζιδάκις  

9

Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. 

Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε χιλιάδες, δέκα, εκατό χιλιάδες, αριθμοί όχι εντελώς αποσαφηνισμένοι των εξαφανισθέντων, βασανισθέντων και νεκρών. Και το tango να συνεχίζεται, το δε ποδόσφαιρο στις φάσεις του, να κόβει την αναπνοή εκατομμυρίων θεατών επί της γης. Εκατομμύρια περισσότεροι απ’ όσους εννοούνε ν’ αντιδράσουνε στο τέρας, και εξαφανίζονται μες σε χαντάκια, σε ρεματιές ή στις αγροτικές ερημιές.
 
Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί δεν είναι που...

Ραδιοφωνικά σχόλια από την εκπομπή του Μάνου Χατζιδάκι "Σχόλια του Τρίτου": Η δημογεροντία του μέλλοντος

Ραδιοφωνικά σχόλια από την εκπομπή του Μάνου Χατζιδάκι "Σχόλια του Τρίτου"

 

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"