Μάνα είναι να αγαπάς

«Αν ένας άνθρωπος υπήρξε το αδιαμφισβήτητα αγαπημένο παιδί της μητέρας του, διατηρεί σε όλη του τη ζωή το αίσθημα θριάμβου, την πίστη στην επιτυχία που συχνά οδηγεί πραγματικά στην επιτυχία» έλεγε ο Φρόιντ.

Και έχει αποδειχθεί πως όταν το πρώτο καθρέφτισμα στα μάτια της μάνας, σου αντιγυρίζει μια εικόνα εμπιστοσύνης, αγάπης, πίστης, τότε τα βήματά σου στη ζωή είναι σταθερά, δυνατά, επιτυχημένα.

Η αγάπη της μάνας, απέραντη, ανιδιοτελής, ακούραστη, αγνή, μεγαλόψυχη, ταξιδεύει και μοσχοβολά μέσα στους αιώνες, χωρίς να γνωρίζει χρόνο, τόπο, ηλικία, χωρίς να την επηρεάζουν οι συνθήκες, οι περιστάσεις οι εποχές.

Πάντα ίδια, πάντα αληθινή, γιατί μάνα είναι η ευθύνη που αγρυπνά, η φτερούγα που προστατεύει, η δύναμη που απαρνιέται τον εαυτό της, που ξέρει να συγχωρεί, να δίνει, να υπάρχει παντού και πάντα. Μια παρουσία με κυριαρχικό ρόλο στη ζωή μας, που υπάρχει μέσα μας, ακόμα κι αν έχει φύγει, σαν εικόνα τρυφερή, σαν μυρωδιά, σαν χαμόγελο, σαν χάδι, μια καθοριστική ευεργετική παρουσία! Γιατί μάνα είναι...

"Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια..."- Ο Ν. Καζαντζάκης για τη δική του μάνα στον "Γκρέκο"

Οι ώρες που περνούσα με την μητέρα μου ήταν γεμάτες μυστήριο. Καθόμασταν ο ένας αντίκρα στον άλλο, εκείνη σε καρέκλα πλάι στο παράθυρο, εγώ στο σκαμνάκι μου, κι ένιωθα, μέσα στη σιωπή, το στήθος μου να γεμίζει και να χορταίνει, σαν να’ ταν ο αγέρας ανάμεσά μας και βύζαινα.

Από πάνω μας ήταν η γαζία, κι όταν ήταν ανθισμένη, η αυλή μοσκομύριζε. Αγαπούσα πολύ τα ευωδάτα κίτρινα λουλούδια της, τά’βαζε η μητέρα μου στις κασέλες και τα εσώρουχά μας, τα σεντόνια μας όλη μου η παιδική ηλικία μύριζε γαζία.
Μιλούσαμε, πολλές ήσυχες κουβέντες, πότε η μητέρα μου δηγόταν για τον πατέρα της, για το χωριό που γεννήθηκε, και πότε εγώ της στορούσα τους βίους των αγίων που είχα διαβάσει, και ξόμπλιαζα τη ζωή τους με την φαντασία μου• δε μ’ έφταναν τα μαρτύριά τους, έβαζα κι από δικού μου, ωσότου έπαιρναν τη μητέρα μου τα κλάματα, τη λυπόμουν, κάθιζα στα γόνατά της της χάδευα τα μαλλιά και την παρηγορούσα:
-Μπήκαν στον Παράδεισο, μητέρα, μη στενοχιωριέσαι, σεργιανίζουν κάτω από ανθισμένα δέντρα, κουβεντιάζουν με τους αγγέλους και ξέχασαν τα βάσανά τους. Και κάθε Κυριακή βάζουν χρυσά ρούχα, κόκκινα κασκέτα με φούντες και πάνε να κάμουν βίζιτα στο Θεό.
Κι η μητέρα σφούγγιζε τα δάκρυά της, με κοίταζε σα να μου έλεγε: «Αλήθεια λές;» και χαμογελούσε. 

Και το καναρίνι, μέσα από το κλουβί του, μας άκουγε, σήκωνε το λαιμό και κελαηδούσε μεθυσμένο, ευχαριστημένο, σαν να’ χε κατέβει από τον Παράδεισο, σαν να’ χε αφήσει μια στιγμή τους αγίους κι ήρθε στη γής να καλοκαρδίσει τους ανθρώπους. ...

H θυσία μιας μάνας που έκανε ολόκληρο τον πλανήτη να δακρύσει: "Αν καταφέρεις να επιζήσεις να θυμάσαι μόνο ότι σ” αγαπώ"

Ανεξίτηλο στη μνήμη μας θα μείνει… το φονικό τσουνάμι που έλαβε χώρα στην Ιαπωνία πριν από σχεδόν 2 χρόνια.
Πόλεις κατεστραμμένες, 20.000 νεκροί και ένα έθνος σε βαθύ πένθος το οποίο εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο.
Κι όμως, ευρήματα, ιστορίες και φωτογραφίες που έρχονται στο φως ακόμα και σήμερα, αποδεικνύουν ότι παρά το γεγονός της τόσο μεγάλης καταστροφής, η αγάπη και κυρίως της μάνας προς το παιδί, είναι αυτή που νικάει τα πάντα. Μία εικόνα, που πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας, έχει συγκλονίσει τους ανθρώπους όλου του κόσμου
Τις πρώτες ώρες, μετά την μεγάλη καταστροφή, τα σωστικά συνεργεία κατόρθωσαν να εντοπίσουν το σώμα μιας άτυχης γυναίκας, το οποίο βρισκόταν θαμμένο στα συντρίμμια του σπιτιού της.

Η στάση του σώματoς, ήταν κουλουριασμένη και έδωσε μία μικρή ελπίδα στους διασώστες ότι η γυναίκα μπορεί να είναι ζωντανή, κάτι που δυστυχώς δεν επιβεβαιώθηκε μιας και το σώμα της ήταν παγωμένο και δύσκαμπτο.
Απογοητευμένοι οι άνδρες διάσωσης συνέχισαν την πορεία τους, ωστόσο μία…