Έγραψε η Αννυ Λιγνού στο FaceBook
Που λέτε ο μπαμπάς μου ήταν ένας ήρωας. Οπως κάθε μπαμπάς στα μάτια του παιδιού του. Ομως ο δικός μου έκανε κάτι οντως ηρωικό που του στοίχησε τη ζωή:
Ηταν τελευταία μέρα, του τελευταίου ταξιδιού πριν τη συνταξιοδότηση, όταν στη ράδα, σ' ένα λιμάνι στην Καοσούνγκ της Ταιβάν, το πλοίο τους, από λάθος χειρισμούς του καπετάνιου, εμβόλισε ένα τοπικό αλιευτικό. Ο καπετάνιος έπαθε υστερία κι άρχισε να δίνει παλαβές εντολες και πήγε να κλειστεί στην καμπίνα του, αφήνοντας τα πάντα στην τύχη τους. Επικράτησε πανικός. Τρεις Ελληνες αξιωματικοί μονο στο πλήρωμα κι όλοι οι άλλοι Φιλιππίνια.Το αλιευτικό βυθιζόταν.
Κάλεσαν τον πατέρα μου από τη μηχανή. Αφού διασφάλισε ναυαγούς και πλήρωμα (με τιτάνιες προσπάθειες όπως μας είπαν από το γραφείο) έπρεπε να πάει επειγόντως τον τρελαμένο καπετάνιο στο νοσοκομείο, ο οποίος απειλούσε θεούς και δαίμονες. Αθλια συνεννόηση, για κάποιο λόγο τίποτα δεν λειτούργησε όπως πρέπει μέσα στο πλοίο, οι λάντζες δεν πλησίαζαν, τελικά τα κατάφεραν να τον κατεβάσουν από την ανεμόσκαλα και να τον πάει συνοδεία ο πατέρας μου με το βαρκάκι. Μας είπαν ότι σε κάποιο σημείο ο μπαμπάς μου (παλιός κωπηλάτης) αναγκάστηκε να τραβήξει και κουπί γιατί χάλασε η μηχανή. Αγωνία και κούραση. Ο καπετάνιος είχε σπασμούς, έκλαιγε και του έλεγε "μη με αφήσεις να πεθάνω". Δεν τον άφησε. Τον έφτασε στο νοσοκομείο κι έκατσε να ξεκουραστεί. ...