ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΠΑΜΠΟΥΣΚΟ ΜΟΥ ΑΝΤΙ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ:

Έγραψε η Αννυ Λιγνού στο FaceBook

Που λέτε ο μπαμπάς μου ήταν ένας ήρωας. Οπως κάθε μπαμπάς στα μάτια του παιδιού του. Ομως ο δικός μου έκανε κάτι οντως ηρωικό που του στοίχησε τη ζωή:

Ηταν τελευταία μέρα, του τελευταίου ταξιδιού πριν τη συνταξιοδότηση, όταν στη ράδα, σ' ένα λιμάνι στην Καοσούνγκ της Ταιβάν, το πλοίο τους, από λάθος χειρισμούς του καπετάνιου, εμβόλισε ένα τοπικό αλιευτικό. Ο καπετάνιος έπαθε υστερία κι άρχισε να δίνει παλαβές εντολες και πήγε να κλειστεί στην καμπίνα του, αφήνοντας τα πάντα στην τύχη τους. Επικράτησε πανικός. Τρεις Ελληνες αξιωματικοί μονο στο πλήρωμα κι όλοι οι άλλοι Φιλιππίνια.Το αλιευτικό βυθιζόταν.

Κάλεσαν τον πατέρα μου από τη μηχανή. Αφού διασφάλισε ναυαγούς και πλήρωμα (με τιτάνιες προσπάθειες όπως μας είπαν από το γραφείο) έπρεπε να πάει επειγόντως τον τρελαμένο καπετάνιο στο νοσοκομείο, ο οποίος απειλούσε θεούς και δαίμονες. Αθλια συνεννόηση, για κάποιο λόγο τίποτα δεν λειτούργησε όπως πρέπει μέσα στο πλοίο, οι λάντζες δεν πλησίαζαν, τελικά τα κατάφεραν να τον κατεβάσουν από την ανεμόσκαλα και να τον πάει συνοδεία ο πατέρας μου με το βαρκάκι. Μας είπαν ότι σε κάποιο σημείο ο μπαμπάς μου (παλιός κωπηλάτης) αναγκάστηκε να τραβήξει και κουπί γιατί χάλασε η μηχανή. Αγωνία και κούραση. Ο καπετάνιος είχε σπασμούς, έκλαιγε και του έλεγε "μη με αφήσεις να πεθάνω". Δεν τον άφησε. Τον έφτασε στο νοσοκομείο κι έκατσε να ξεκουραστεί. ...
Λίγη ώρα μετά, ο μπαμπάς μου ένοιωσε δυσφορία και πέθανε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ετσι μας είπαν την ιστορία. Ο καπετάνιος δεν πάτησε στην κηδεία του. Από το γραφείο μας είπαν ότι αν δεν επενέβαινε ο πατέρας μου να σώσει την κατάσταση, θα γινόταν πολύνεκρο δυστύχημα.

Εκείνη τη μέρα, πριν το μάθουμε κι αλλάξει η ζωή μας, εγώ ήμουν στο πικάπ μου κι έφτιαχνα κασέτες για το πάρτυ που θα του κάναμε, με τα αγαπημένα του ροκ και λάτιν. Κάπου πρέπει να τις έχω. Ημουν 20 χρονών. Το τι επικράτησε τις 13 μέρες που περιμέναμε τη σορό του στο σπίτι, αλλά και τα χρόνια μετά, με πιάνει σύγκρυο να τα θυμάμαι. Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει για δουλειές ακόμα και 5 χρόνια μετά το θάνατό του. Ηταν περιζήτητος, για τις γνώσεις του, τις ικανότητές του και το χαρακτήρα του.

Χαρακτηριστικό είναι ότι είχε κάνει μια εφεύρεση όπου μπορούσε να λύνει εν πλω τις μηχανές Σούλτζερ ενός Γιαπωνέζικου πλοίου και για αυτή του την ευρεσιτεχνία, βραβεύθηκε από τους Ιάπωνες σε επίσημη τελετή. Οταν τον ρώτησαν τι επιθυμεί σαν ανταμοιβή, εκείνος ζήτησε, αντί για χρήματα, να μαθητεύσει για ένα χρόνο στους "Σαμουράϊ". (Δεν ήταν ακριβώς Σαμουράι, ήταν κάποια φρουρά, εμείς τους λέγαμε έτσι και του κάναμε πλάκα, φωνάζοντάς τον "Τορονάνγκα Σάμα" από το Σογκούν) ήταν όμως επίλεκτη φρουρά στην οποία ήταν ο μόνος ξένος που επετράπη. Εκεί έμεινε 11 μήνες και όταν "αποφοίητησε" τιμητικά του έδωσαν ένα γουακιζάσι (σπαθί) και ένα κιμονό που το έχουμε ακόμα. Μου διαφεύγει το όνομά του κάπως αλλιώς λέγεται. Επίσης πήρε βαθμό στο τζούντο. Ηταν μόνο 29 χρονών. Στο σπίτι έχουμε επίσης το βιβλίο του Μπουσίντο, του κώδικα τιμής των Σαμουράϊ, που μεγάλη πια αξιώθηκα να διαβάσω για αυτό.

Προτιμώ να θυμάμαι πως ήταν ένας τρυφερός και γλυκός μπαμπάς, που δεν βαριόταν να παίζει με τις ώρες μαζί μας, που μας φαινόταν δυνατός σα βράχος και δεν άφησε ποτέ να τον πάρουν από κάτω οι μεγάλες δυσκολίες της ζωής, που περιφρονούσε τα χρήματα και κοροϊδευε τις "μάρκες," που έλεγε ότι "όλη μας η περιουσία είναι εδώ μέσα" κι εννοούσε τη μόρφωση και την καλλιέργειά μας. Που ποτέ δεν μας τιμώρησε όταν κάναμε λάθος αν το παραδεχόμασταν μόνοι μας και υφιστάμεθα χωρίς γκρίνιες τις συνέπειες.

Συνήθως τα παιδιά, τα φουσκώνουν για τον μπαμπά τους, μα εγώ σας λέω λίγα για το Μαστρο-Γιάννη, το παλικάρι τον αντάρτη, που λέει και το τραγούδι του Λοϊζου. Οταν έφυγε ήταν μόνο 54 χρόνων.

Ο ιστορικός Σαράντος Καργάκος, ο οποίος έμαθε τα γεγονότα, παρουσίασε την ιστορία σαν παράδειγμα στην τηλεόραση μαζί με άλλες ιστορίες με θέμα "Ελληνικό Φιλότιμο" σε μια εκπομπή της Φ. Πιπιλή, αν θυμαμαι καλά. Κανένα συλλυπητήριο τηλεφώνημα δεν μας ανακούφισε όσο το τηλεφώνημα από τον Καργάκο στη μητέρα μου:

- Κυρία μου είστε η σύζυγος του Ιωάννη Λιγνού;
- Μάλιστα.
- Συγχαρητήρια για τον άντρα σας! Σε τέτοιους θανάτους τιμής, δεν χωράνε συλληπητήρια.

Σαν σήμερα, πάνε 21 χρόνια.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"