Αυξανάμενη (αν-)αξιοπιστία

από τον Νικόδημο.

1.  Το μόνο σίγουρο αξιόπιστο στοιχείο του ελληνικού κράτους είναι η αναξιοπιστία του.

Διάφοροι δημοσιογράφοι ακατανόητα προβάλλουν μια δήθεν αυξανόμενη αξιοπιστία διότι (α) οι ξένοι διάκεινται με περισσότερη ευμένεια προς την ελληνική κυβέρνηση και τον πολύπαθο (λόγω των ελληνικών κυβερνήσεων) λαό και (β) διότι επαναπατρίζονται καταθέσεις από το εξωτερικό.

(α) Οι ξένοι, δηλαδή Ευρωπαίοι, δεν χάνουν τίποτα με το να εγκωμιάζουν τις «προσπάθειες» της τροϊκανής μας κυβέρνησης για εξομάλυνση της οικονομίας και πάταξης των κουκουλοφόρων – άσχετα με το ότι τα μέτρα δεν αποδίδουν τα προσδοκώμενα και οι γνωστοί «άγνωστοι» παραμένουν ανέγγιχτοι. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε πως, εκτός από μια αυστηρότερη επιτήρηση από την Τρόικα των δανειστών, έχει ανατεθεί και σε μια Εταιρία ξένων νομικών να κάνει τακτικούς ελέγχους. Με άλλα λόγια, οι ξένοι δανειστές μας δεν εμπιστεύονται την κυβέρνηση μας τόσο πολύ, άσχετα με τα εγκώμια.

(β) Αφού οι τράπεζές μας προσφέρουν επιτόκια υψηλότερα από τη Γερμανία, τη Βρετανία ή άλλη ασφαλή χώρα του βορρά, και αφού έχουμε μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης εδώ και υψηλά επιτόκια, γιατί να μην επαναπατρίσουν οι καταθέτες τα χρήματά τους από το εξωτερικό; Το χρήμα πάντα τρέχει εκεί όπου θα πλουτίσει γρηγορότερα.

2.  Είναι αλήθεια πως η αισιοδοξία για τη βελτίωση του κράτους έχει τονωθεί από μερικές μικρές μεταρρυθμίσεις. ...

Απατεώνες Πρώτης Τάξης (Α και Β)

από τον Νικόδημο

1.    Αναφέρομαι φυσικά στους πολιτικούς και, πιο συγκεκριμένα, στους καταπληκτικούς κομματάρχες κκ Σαμαρά, Κουβέλη και Βενιζέλο που κυβερνούν κοροϊδεύοντας• τους κκ Τσίπρα, Μιχαλολιάκο, Καμμένο και την κα Παπαρήγα (και όλους τους άλλους εκτός Βουλής) που αντιπολιτεύονται επίσης κοροϊδεύοντας. Όλοι “θα” το ένα και “θα” το άλλο και κανείς δεν θέλει να θίξει το τρισκατάρατο κράτος που είναι ο μηχανισμός μέσω του οποίου η αγία τριάς άγνοια – αλαζονεία – απληστία καταληστεύει και καταδυναστεύει τους δύσμοιρους πολίτες, που απλώς θέλουν να ζήσουν για λίγη ευτυχία με λίγη αξιοπρέπεια. 

Ο άρχοντας πρώτος, έγραψε ο Πλάτων, “με το δικό του παράδειγμα θα δείξει τη γραμμή δράσης, δίνοντας επαίνους και τιμές στα ορθά πράγματα και μομφή στα αντίθετα, και τιμωρώντας όποιον δεν πειθαρχεί, ανάλογα με την κάθε πράξη” (Νόμοι 710Β).

Οι άρχοντές μας δεν έχουν καμιά πρόθεση να δώσουν καλό παράδειγμα σε τίποτα εκτός από εξουσιομανία και προνόμια. Και δυστυχώς τους άρχοντες τους εκλέγει “δημοκρατικά” ο πανίσχυρος λαός από όπου πηγάζουν όλες οι εξουσίες και τους δίνει την εξουσία να απολαμβάνουν ονειρικά προνόμια ενώ τον καβαλικεύουν, του πετάνε κανένα καρότο και τον σπιρουνιάζουν ασταμάτητα σαν υποζύγιο. Και δυστυχώς, όπως πρόσφατα παρατήρησε ο Τσαρλς Φέργκισον: