Η ιστορία των αληθινών συνωμοσιών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική.
Όπως σημειώνει ο Μαρσέλ Γκοσέ, «από τότε που υπάρχει εξουσία, υπάρχει δολοπλοκία, δηλαδή κρυφή δράση που αποσκοπεί στην αρπαγή της εξουσίας ή στην άσκηση επιρροής σ’ αυτή».
Και συνεχίζει: «Δεν υπάρχει κράτος χωρίς το ενδεχόμενο πραξικοπήματος. Από τη συνωμοσία του Κατιλίνα μέχρι το πραξικόπημα του Αλγεριού στις 13 Μαιου 1958, τα παραδείγματα είναι αναρίθμητα.
Οι συνωμοσίες αποτελούν κλασικό μοτίβο της γεγονοτικής Ιστορίας». Αλλά η οικουμενική Ιστορία είναι εξίσου γεμάτη από φανταστικές συνωμοσίες που αποτελούν αντικείμενα συλλογικών πεποιθήσεων. Και, σε πολλές περιπτώσεις, η ύπαρξη πραγματικών συνωμοσιών συνοδεύεται από πληθώρα χιμαιρικών συνωμοσιών που, με τη σειρά τους, μπορούν να προκαλέσουν πραγματικές συνωμοσίες .
Η περίπτωση της «Popish Plot», της ψεύτικης απικής συνωμοσίας του 1678, είναι κλασικό παράδειγμα: η «συνωμοσία» για τη δολοφονία του Καρόλου II της Αγγλίας και την αντικατάστασή του από τον Kαθολικό αδελφό του Ιάκωβο ήταν, εντέλει, αποτέλεψα μιας μηχανορραφίας του Τίτου Όουτς (1649-1705) για να κατηγορηθούν οι Καθολικοί ότι προετοίμαζαν επίθεση εναντίον του προτεσταντισμού και της αγγλικής μοναρχίας. Το αποτέλεσμα των ψευδό-αποκαλύψεων του φανατικού και πλαστογράφου Όουτς ήταν διώξεις μεγάλης κλίμακας των Καθολικών, εφαρμογη κατασταλτικών νομών και μετατοπίσεις σε διπλωματικό επίπεδο.
Εξάλλου, όπως σημειώνει ο Ιταλός ιστορικός Κάρλο Γκίντσμπουργκ: