Ένα (πολύ) παλιό κείμενο το οποίο θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοιες μέρες…
Π.ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ- Δ.ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ 22/03/1992, εφημερίδα ΠΡΙΝ
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων:
δεν αδράξαμε την κάλαμον για να καταθέσουμε τη δική μας συμβολή στο γιορτασμό της εθνικής επετείου, θα ήταν, άλλωστε, περιττό: με τον Μέγα Αλέξανδρο ασχολείται ήδη ο Αντ. Σαμαράς, την Φιλική Εταιρία βάλθηκε να επανιδρύσει ο Κ. Λαλιώτης και τον «αριστερό Βενιζελισμό» επαγγέλλεται ο Αλ. Αλαβάνος.
Οι καλοί ρόλοι μοιράστηκαν — ακόμα και το ρόλο του Μακρυγιάννη τον δώσανε στον Χαρίλαο εν είδει σουβενίρ από την κυβέρνηση Τζαννετάκη (για όσους δεν το θυμούνται, Μακρυγιάννη της Αριστεράς τον είπε τότε η Ρεζάν).
Τέλειωσε, σ‘ αυτή την παράσταση δεν παίζουμε!
Έτσι κι αλλιώς το έργο το ‘χουμε δει και στις δύο «βερσιόν»: στα παιδικά μας χρόνια χορτάσαμε το ‘21 των εθνικοφρόνων τουρκοφάγων, του τρισχιλιετούς ελληνισμού και των χαμένων πατρίδων. Κι έπειτα, στην πρώτη νεότητα, μπουχτίσαμε με «το πραγματικό ‘21 του λαού κι όχι της ολιγαρχίας και των ξένων» και τη «βρυσομάνα επανάσταση του ’21, που φώτισε το δρόμο του ΕΑΜ, που φωτίζει το δρόμο της σημερινής νεολαίας μας» και φέξε μου και γλίστρησα.
Λοιπόν, αρκετά. Φέτος δεν διεκδικούμε τίποτα — ούτε από το «πανεθνικό ‘21» της κατεστημένης εξουσίας, ούτε από το «κοινωνικό ’21» της κατεστημένης Αριστεράς. Αυτές οι σελίδες δεν είναι αφιερωμένες στην ιστορία — που άλλωστε γράφεται πάντα από την πλευρά των νικητών — αλλά στην αντιιστορία. Πρόθεση τους δεν είναι ούτε να προσκυνήσουν ούτε να αντιστρέψουν γνωστούς μύθους — αλλά να τους καταστρέψουν.
Γιατί πεποίθηση μας είναι πως η Επανάσταση του σήμερα δεν έχει χρέος «να δώσει το σωστό νόημα» στη μυθολογία του χθες, αλλά να φτιάξει τη δική της!
Όσο για τους νεκρούς μύθους του ’21, ας τους αντιμετωπίσουμε με το δέοντα σεβασμό κι ας τους προσφέρουμε την αξιοπρεπή κηδεία που δικαιούνται. Έτσι κι αλλιώς ανήκουν κι αυτοί σ’ εκείνη τη σκοτεινή προϊστορία της ανθρωπότητας, όπου «κάθε πρόοδος είναι νέκταρ μέσα στα κρανία των ηττημένων».
Η πραγματική ιστορία δεν θα γραφτεί με αίμα: θα αρχίσει να γράφεται όταν θα ‘χει πια στεγνώσει το αίμα!
«ΤΡΙΣΧΙΛΙΕΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ»
Ένα παραμύθι με πολλούς…δράκους! . . .