Ένα απλό μάθημα πιθανοτήτων από τον Economist, δίνει την απάντηση στο ερώτημα του τίτλου: Πόση ευτυχία μπορεί να αγοράσει το χρήμα;

Φανταστείτε ένα παιχνίδι στο οποίο ρίχνετε ένα ζάρι και κερδίζετε ένα ποσό σε δολάρια ίσο με τον αριθμό που φέρνει το ζάρι. Έτσι, αν φέρετε έναν άσο, κερδίζετε $1, αν φέρετε δύο, $2, και ούτω καθεξής. Πόσα θα έπρεπε να πληρώσετε για να παίξετε;

  

Όσοι ήταν προσεκτικοί στο μάθημα των πιθανοτήτων, ήδη γνωρίζουν την απάντηση, παρατηρεί ο Economist, ο οποίος μας παρουσιάζει το παιχνίδι αυτό για να φτάσει να απαντήσει στο ερώτημα του τίτλου.

Τα πιθανά αποτελέσματα είναι $1, $2, $3, $4, $5 ή $6, καθένα από τα οποία έχει πιθανότητα εμφάνισης μία στις έξι. Τα αναμενόμενα κέρδη σας είναι το άθροισμα κάθε αποτελέσματος πολλαπλασιασμένου με την πιθανότητα εμφάνισής του. Προσθέτοντας όλα αυτά, φτάνουμε στο ποσό των $3,50. Έτσι, έχετε την τιμή σας: αν μπορείτε να παίξετε με λιγότερα από $3,50, τότε αξίζει. Για παράδειγμα, αν πληρώσετε $3 για να παίξετε, κατά μέσο όρο θα έχετε καθαρό κέρδος $0,50.

Αυτό είναι ωραίο, αλλά δύσκολα αρκεί για να ενθουσιάσει κάποιον. Εξάλλου, υπάρχει 50% πιθανότητα να μη βγάλετε τίποτα ή να έχετε απώλεια, και δεν μπορείτε να κάνετε πολλά με μερικά δολάρια. Αλλά ας υποθέσουμε ότι σας προσφέρονται 10.000 ρίψεις. Αυτό γίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον. 

Η διαίσθησή σας λέει ότι τώρα είναι βέβαιο πως θα καταλήξετε κοντά στον μέσο όρο των $3,50 ανά ρίψη, καθώς η επανάληψη εξομαλύνει τα αποτελέσματα της τύχης. Ένας μαθηματικός θα επιβεβαίωνε το ένστικτό σας: με τόσες πολλές ρίψεις, η πιθανότητα ο μέσος όρος να αποκλίνει σημαντικά από τα $3,50 είναι σχεδόν μηδενική. . . .

Είναι αλήθεια ότι οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι άνθρωποι που υποδουλώθηκαν στην Αμερική;

Εξαρτάται τι εννοείς με τον όρο «σκλαβωμένος».

Όταν σκεφτόμαστε τη σκλαβιά το πρώτο πράγμα που σκάει στο μυαλό του μέσου ανθρώπου είναι η «σκλαβιά». Μεταξύ 1619 και 1865 οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ή οι αποικιακοί προκάτοχοί τους, άσκησαν μια μορφή δουλείας με βάση τη φυλή. 

Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι με αυτό το σύστημα, οπότε δεν θα μπω στον κόπο να το περιγράψω εδώ:

Capital Economics: Ούτε τα capital controls δεν “σώζουν” την Τουρκία

Της Ελευθερίας Κούρταλη

Οι μεγάλες εξωτερικές αδυναμίες της Τουρκίας σημαίνουν ότι η επιθετική μείωση των επιτοκίων από την κεντρική τράπεζα (CBRT) διατρέχει τον κίνδυνο απότομων και αποσταθεροποιητικών πτώσεων στη λίρα, σημειώνει η Capital Economics. 

Ένα πιθανό επόμενο βήμα από τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής θα ήταν μια στροφή προς τους ελέγχους κεφαλαίου. 

Ωστόσο, η Capital Economics αμφιβάλλει ότι θα ήταν αποτελεσματική και, με τους αξιωματούχους να είναι απίθανο να λάβουν μέτρα για την αποκατάσταση της μακροοικονομικής σταθερότητας, θα χρειαστεί κάποια μορφή προσαρμογής τα επόμενα χρόνια.

Όπως έχει επισημάνει ο οίκος, η “καθαίρεση” του κεντρικού τραπεζίτη Naci Agbal θα έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από την ορθόδοξη νομισματική πολιτική και αυτό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό δεδομένης της δεινής εξωτερικής θέσης της Τουρκίας. 

Τα εξαντλημένα αποθέματα συναλλάγματος της κεντρικής τράπεζας, παράλληλα με τις μεγάλες εξωτερικές χρηματοδοτικές ανάγκες της χώρας, σημαίνουν ότι κάθε προσπάθεια υπεράσπισης της λίρας δεν μπορεί να συνεχιστεί. 

Σε αυτό το πλαίσιο, εάν συνεχιστεί η φυγή κεφαλαίων και η πτωτική πίεση στη λίρα, υπάρχουν αρκετές επιλογές στις Αρχές για τη στήριξη του νομίσματος. 

Μία από αυτές θα ήταν η σύσφιξη των νομισματικών συνθηκών για την προσέλκυση εισροών ξένων κεφαλαίων. 

Ωστόσο, η πίεση που ασκεί ο Ερντογάν σημαίνει ότι οι συμβατικές αυξήσεις των επιτοκίων είναι απίθανες και, ενώ η κεντρική τράπεζα θα μπορούσε να επανέλθει στην πολιτική του “διαδρόμου” επιτοκίων, αυτό θα ενίσχυε τους φόβους των επενδυτών για το περιβάλλον χάραξης πολιτικής.

Μία άλλη επιλογή, κατά την Capital Economics,  θα ήταν να ζητήσει η Τουρκία οικονομική βοήθεια. . .