Που θα πάει αυτή η κατάσταση; 3,500 συνάνθρωποί μας αυτοκτόνησαν σε λιγότερο από 2 χρόνια. Ο κάθε ένας από αυτούς δεν είναι αριθμός στατιστικής, είναι άνθρωπος. Άνθρωπος μοναδικός, με όνειρα που δεν εκπληρώθηκαν, με ελπίδες που έγιναν απελπισία, με συναισθήματα που πληγώθηκαν. Συνάνθρωποί μας με τσίπα και φιλότιμο.
3,500 δολοφονηθέντες από τα καθάρματα του Μνημονίου. Που μπορεί να είναι περισσότεροι, αφού πολλές φορές οι συγγενείς δεν θέλουν να πουν, ότι αυτοκτόνησε κάποιος δικός τους.
Θέλω πρώτα να εκφράσω τη λύπη μου για το χαμό τους, στους συγγενείς και τους φίλους.
Δεύτερο, θέλω να πω στους απογοητευμένους, που σκέφτονται τέτοιες λάθος επιλογές:
Μια μικρή πόλη χάθηκε, εξοντώθηκε. Είδατε να λυθεί κανένα πρόβλημα; Είδατε να βελτιώθηκε τίποτα με το θάνατό τους; Μήπως είδατε κανένα πολιτικό δολοφόνο, να έχει τύψεις; Πιο αδίστακτοι και πιο κυνικοί γίνονται. Πέστε μου εσείς, που σκέφτεστε έτσι, πως θα λυθούν τα προβλήματα σας με το θάνατό σας; Τι θα απογίνουν αυτοί, που σας αγαπάνε και ενδιαφέρονται για εσάς;
Ξέρω τι θα πείτε. Ότι πονάτε, ότι υποφέρετε. Σ αυτό έχετε δίκιο, όμως ο πόνος μπορεί να απαλυνθεί σε πάρα πολλές περιπτώσεις. Και δεν είστε μόνοι σας, το πιο σημαντικό. Χαρά που μοιράζεσαι είναι διπλή χαρά και πόνος που μοιράζεσαι είναι μισός πόνος. Πάντα υπάρχουν συνάνθρωποι που ενδιαφέρονται, πάντα υπάρχουν λύσεις.
Οι Ρωμαίοι έλεγαν: εφόσον ζω, ελπίζω. Μη χάνετε το θάρρος σας. Σκεφτείτε τι δύναμη θα είχαν 3,500 αποφασισμένοι για όλα άνθρωποι. Που δεν φοβούνται το θάνατο. Νομίζετε ότι είστε αδύναμοι να αντιδράσετε. Κάνετε μεγάλο λάθος. Είστε πολύ δυνατοί, αφού δεν υπολογίζετε ούτε τη ζωή σας. Αλλά κάνετε λάθος επιλογή. ...