ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ
Α. ΑΓΟΡΑΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ
Γράφοντας στην αρχή της οικονομικής κρίσης για την «πραγματική οικονομία» δεν εννοούσα την «αγορά», αλλά, όπως ξεκαθάρισα καθώς η έννοια γινόταν μιμικά του συρμού, την πραγματική παραγωγική διάσταση της οικονομίας.
Ένα κύριο διαρθρωτικό πρόβλημα της οικονομίας της χώρας είναι ότι επί δεκαετίες κατευθύνει τους ανθρώπους στο εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών, δηλ. σε ουσιαστικά μη παραγωγικές δραστηριότητες. Την ίδια στιγμή, αντί η παράγουσα μειοψηφία να τυγχάνει απολύτου σεβασμού και αρωγής, έχει καταστεί έρμαιο διωγμών από το σύνολο του κρατικού και ιδιωτικού μηχανισμού.
Διαθέτοντας τους ανθρώπους της, δηλ, την ουσιαστική της βάση, η κοινωνία μας στο εμπόριο και στην παροχή υπηρεσιών, απέκτησε ένα τεράστιο παραγωγικό έλλειμμα, που μεταφράζεται σε τεράστιο έλλειμμα του ισοζυγίου εισαγωγών/ εξαγωγών, σε υψηλές τιμές προϊόντων, σε εξάρτηση από τον υψηλότοκο τραπεζικό δανεισμό (αυτός καταστρέφει κάθε δυνατότητα «ανταγωνισμού»), σε εξάρτηση από το εξωτερικό, σε δημοσιονομική καχεξία και σε δεκάδες άλλες ζοφερές συνέπειες που βιώνουμε. Από την άλλη πλευρά, ένα τεράστιο δυναμικό που έχει κατευθυνθεί προς το εμπόριο και την παροχή υπηρεσιών βιώνει τις καταστροφικές συνέπειες του επαγγελματικού πληθωρισμού, παράλληλα με την ολομέτωπη επίθεση των πολυεθνικών και των ημεδαπών «κολοσσών».
Ολος αυτός ο ενεργός οικονομικά πληθυσμός ανθρώπων, ζει από τις σάρκες των ελάχιστων παραγωγών ή πουλώντας εισαγόμενα αγαθά ή συμβάλλοντας στην μετανάστευση των χρηματικών κεφαλαίων. Ο υπερπληθωρισμός της αγοράς στερεί την χώρα από ανθρώπινο δυναμικό με ουσιαστικά δημιουργική - παραγωγική ενασχόληση, με ό,τι αρνητικό τούτο συνεπάγεται. Όταν από τους 1.000 νέους ανθρώπους (που αποτελούν την πραγματική ισχύ και δυναμική της κοινωνίας και της χώρας μας) εργάζονται οι 500 και από τους 500 αυτούς οι 420 παρέχουν υπηρεσίες (τις περισσότερες φορές μηδενικής ουσιαστικής κοινωνικής και παραγωγικής αξίας) τι απομένει ; Μπορούν οι 80 που απομένουν να παράγουν κα να καλύψουν τις ανάγκες τους συνόλου; (σ.σ οι πιο πάνω αριθμοί δεν είναι τυχαίοι).
Όταν ακούω τις κυβερνήσεις να μιλούν για ενίσχυση της αγοράς (δηλ. ενός παθογενούς φαινομένου που έχει αλλά και προκαλεί τεράστιες ζημίες) σκέπτομαι ότι ρίχνουν τα χρήματα του φορολογούμενου πολίτη μέσα σε ένα βάλτο, σε ένα πηγάδι χωρίς πυθμένα. Αλήθεια είναι δυνατόν να ενισχύουμε περαιτέρω κάτι ζημιογόνο για να συνεχίσει την ζημιογόνο δράση του;
Όταν, επίσης, ακούω τις κυβερνήσεις να μιλούν για την «δήθεν» απελευθέρωση» της αγοράς σε κάποια επαγγέλματα και μάλιστα ως την κύρια διαρθρωτική λύση των προβλημάτων της οικονομίας, το μόνο που σκέπτομαι είναι εάν αυτοί που το εκφράζουν είναι παντελώς ηλίθιοι ή προδότες της χώρας τους. Σε μία αγορά που πάσχει από υπερπληθωρισμό (π.χ, δικηγόρων, γιατρών, μηχανικών, ταξιτζήδων κλπ.) αυτοί θεωρούν λύση το να φέρουν και άλλους, είτε αλλοδαπούς είτε ημεδαπούς !!!. Κύριοι σοβαρευτείτε, αλλιώς πηγαίνετε στα σπίτια σας. Υπάρχει υπερπληθωρισμός κα αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσετε αξιοποιώντας το δυναμικό της χώρας. Ο υπερ-υπερπληθωρισμός που σχεδιάζετε θα καταστρέψει περαιτέρω και άλλους Ελληνες και θα κάνει ακόμα πιο ανορθόδοξη και καταστροφική την απαράδεκτη πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Β. ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
Στην χώρα αυτή, υπακούοντας πλήρως στα ύπουλα και ολιγαρχικά κελεύσματα του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού, έχουμε αφήσει την πορεία της οικονομίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Εννοώ ότι αυτοί, μια εν δυνάμει ολιγαρχία, επιλέγουν, αν, πότε, που, με ποιους όρους και σε τι θα αναπτύξουν κάποια παραγωγική ή άλλη δραστηριότητα.
Ερωτώ : είναι δυνατόν μία χώρα 11.000.000 κατοίκων να αφήνει την παραγωγική διάσταση της οικονομία της στα χέρια και την βούληση ελαχίστων ; είναι δυνατόν έτσι άναρχα και χωρίς κατεύθυνση ή κοινωνική συμμετοχή να κτιστεί τίποτε άλλο, από αυτό το καταστροφικό και ζοφερό παρόν που βιώνουμε επί δεκαετίες. Είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να επικρέμεται από την βούληση του κάθε κερδοσκοπικά σκεπτόμενου «μεγιστάνα» για να αποκτήσει παραγωγική διάσταση η οικονομία του.
Μόνο και μόνο αντικρίζοντας το αποτέλεσμα αντιλαμβάνεται κανείς ότι όλα αυτά είναι τεράστια κεφαλαιώδη σφάλματα, που όχι μόνο δεν ταιριάζουν στην κουλτούρα και την ιδιοσυγκρασία του λαού μας, αλλά είναι και εντελώς ανορθολογικά κρινόμενα σύμφωνα με τις ανάγκες της κοινωνίας μας και την διάρθρωση του τόπου μας. Κανείς δεν μπορεί να οδηγεί την χώρα και την κοινωνία της στην καταστροφή και την εξάρτηση. Πόσο π.χ, θα αντέχουν οι αγελαδοτρόφοι να κάνουν αυτό το επάγγελμα κλεπτόμενοι συστηματικά από τους βιομηχάνους του γάλακτος; γιατί και με ποιο κόστος (οικονομικό, παραγωγικό, περιβαλλοντικό) μεταφέρεται το γάλα από την Θράκη στην Κρήτη ;
Η εναπόθεση της οικονομικής πρωτοβουλίας και του σχεδιασμού της παραγωγής στους ελάχιστους ισχυρούς ή φιλόδοξους ιδιώτες (έτσι και αλλιώς μόνο ελάχιστοι χωρούν στην λογική της νεοφιλελεύθερης οικονομίας) κάνει την κοινωνία μας, τους ανθρώπους που την συναποτελούν, ολοένα και περισσότερο εξαρτημένους, τους εξανδραποδίζει αντί να τους χειραφετεί και στο πλαίσιο του παραγωγικού γίγνεσθαι καταστρέφει και αποκλείει κάθε παραγωγική πρωτοβουλία.
Σε κάθε περίπτωση η «ιδιωτική πρωτοβουλία» αποδείχθηκε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ λίγη πνευματικά, πολύ ατομικιστική, πολύ καταστροφική για το συνολικό κοινωνικό και ανθρώπινο βιοτικό συμφέρον.
Γ. ΕΣΦΑΛΜΕΝΕΣ ΚΡΑΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ & ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Όλα όσα θίγονται στο κείμενό μου, δεν πραγματοποιήθηκαν χωρίς την απουσία της κρατικής πολιτικής επιλογής. Παντού υπήρξε η πολιτική επιλογή ή η αδράνεια του κράτους.
Όμως υπάρχουν συγκεκριμένες κορυφαία εσφαλμένες πολιτικές κρατικές επιλογές. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα μετασχηματισμό της οικονομίας και του κοινωνικού δυναμικού προς άθλιες, καταστροφικές επιλογές, που ενίσχυαν τους λίγους και μόνο ευκαιριακά βόλευαν κάποιους περισσότερους . Πέραν όσων αλλού αναφέρονται θα αναφερθώ σε τρείς ειδικότερες εκφάνσεις της παθογένειας:
α.- στην δέσμευση και διάθεση κεφαλαίων σε μη παραγωγικές δραστηριότητες
β.- στην καταστροφή κρίσιμων παραγωγικών μονάδων
γ.- στο ξεπούλημα – ιδιωτικοποίηση – στρατηγικών μονάδων της χώρας.
Δέσμευση και διάθεση κεφαλαίων σε μη παραγωγικές δραστηριότητες
Το κράτος μας, πέρα από την κατασπατάληση ίδιων και ευρωπαϊκών πόρων σε μία σειρά από δραστηριότητες που αφορούσαν την «αγορά» (εμπόριο και υπηρεσίες) και ιδίως με απατηλές (κυριολεκτώ για τις χιλιάδες απάτες που έγιναν), αλλά και άχρηστες κατά το αποτέλεσμα δήθεν ενημερώσεις και μετεκπαιδεύσεις, προέβη και σε καταστροφικές επιλογές ως προς την διάθεση των ίδιων πόρων.
Οι πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, είτε ήταν αποτέλεσμα εσφαλμένης εκτίμησης, είτε αποτέλεσμα άθλιων εξαρτήσεων ήταν και αποδείχθηκαν καταστροφικές.
Το ιδεολόγημα «δρόμοι = ανάπτυξη» και οι «ολυμπιακοί αγώνες» ποιο ουσιαστικό παραγωγικό αποτέλεσμα είχαν; Μήπως είχαν το κράτος των εργολάβων; Μήπως ευνόησαν μόνο αυτούς και μια σειρά εμπλεκόμενων οργάνων του δημοσίου; Μήπως δέσμευσαν σε αντίστοιχα επαγγέλματα χιλιάδες Ελληνες που σήμερα κατά πλειονότητα είναι άνεργοι ή στυγνά εκμεταλλευόμενοι; Αλήθεια πόσες απέμειναν από τις δεκάδες εταιρείες του κλάδου; Ποια είναι η εικόνα της χώρας σήμερα; Μήπως παράλληλα ευνοήθηκαν ενεργοβόρες και ρυπογόνες μορφές μεταφοράς ; Τι πετύχαμε στην ουσία από κάθε άποψη ; να έχουμε κάποιους ακριβούς (κατασκευαστικά και καταναλωτικά) δρόμους για να βολτάρουν ανά την άδεια χώρα πολυτελή Ι.Χ. ;
Πρώτα έπρεπε να φτιαχθούν οι παραγωγικές μονάδες, αυτές που θα αποτελούσαν την ουσιαστική, την πραγματική οικονομία και εν συνεχεία θα έπρεπε να βελτιωθούν οι δρόμοι ή να φτιαχτούν άλλες μεταφορικές υποδομές με το βλέμμα στο μέλλον (π.χ. ηλεκτρικά τραίνα).
Επιλέξαμε να κατασπαταλήσουμε τεράστιους πόρους για να κάνουμε τους ανθρώπους, το ανθρώπινο δουλεμπόριο της βαρβαρότητας και του κανιβαλισμού της ολιγαρχίας πιο ευχερές. Τριτοκοσμικές ήταν οι επιλογές που επέβαλλε το αλλοδαπό και ημεδαπό κομπραδόρικο κεφάλαιο, ευθέως αντίστοιχες με αυτές που ακολουθούνται σε όλες τις δύσμοιρες χώρες και λαούς του τρίτου κόσμου.
Απογύμνωσαν παραγωγικά την χώρα, απαξίωσαν και απαξιώνουν το συστατικό της κοινωνίας μας : τους ανθρώπους της. Τους αναγκάζουν να γίνονται κούριερς, μεταφορείς τροφίμων, υπάλληλοι σουπερμάρκετ, άνεργοι ουσία και δυνάμει, εγκαταλείποντας κάθε παραγωγική δραστηριότητα και σκέψη. Αποθαρρύνουν και εξαρτούν, απαξιώνουν και εξαγοράζουν κάποιοι … .
Η συνέχιση της καταστροφικής πολιτικής αυτής τείνει να εδραιωθεί με το Ε.Σ.Π.Α. , στο οποίο σχεδιάζεται οι τελευταίοι κοινοτικοί πόροι να διατεθούν σε σειρά από ατομικές, ασήμαντες καταναλωτικές αστειότητες της αγοράς και όχι σε ισχυρές και αναγκαίες παραγωγικές δομές και δράσεις.
Καταστροφή κρίσιμων παραγωγικών μονάδων
Σαν να μην ήταν αρκετή η έλλειψη παραγωγικών μονάδων στην χώρα, καταστρέψαμε και κλείσαμε ως κράτος μία σειρά από υπάρχουσες, οι οποίες αν μη τι άλλο ήταν ουσιωδώς χρήσιμες για τον τόπο. Ας απαντήσουν οι άθλιοι ανεγκέφαλοι : νοείται χώρα με προνομιακή λόγω φύσης αγροτική παραγωγή και να μην έχει π.χ. εργοστάσιο παραγωγής λιπασμάτων ; ή εργοστάσιο παραγωγής αγροτικών εργαλείων ; νοείται χώρα βαμβακοπαραγωγός και να μην έχει πλέον εργοστάσιο παραγωγής υφασμάτων ;
Εχουμε εξευτελίσει προς όφελος ελαχίστων την παραγωγική διάσταση της χώρας, έχουμε εξευτελίσει κάθε έννοια ανάγκης και λογικής.
Αφήσαμε με χίλιους δυό τρόπους μία οικονομική νομενκλατούρα να ελέγχει με την πίεσή της τα πάντα στην χώρα, από το τι θα παραχθεί (βλ. επιδοτήσεις και επιλογές), πόσο αξιολογείται ο μόχθος και ο ιδρώτας του παραγωγού, πόσο κοστίζει στον άνθρωπο το κάθετί; Πόσο κοστίζει η ίδια του η ύπαρξη και ζωή.
Αυτές οι επιλογές δεν αξιώνουν κανένα, δεν χειραφετούν τους ανθρώπους και τις κοινωνίες, δεν οδηγούν στις πραγματικές δημοκρατίες, οδηγούν ξανά στον μεσαίωνα.
Ξεπούλημα – ιδιωτικοποίηση – στρατηγικών μονάδων της χώρας
Το σύγχρονο νεοελληνικό αίσχος ολοκληρώθηκε με την κατοχή της χώρας. Όταν μία σε μία χώρα ανήκουν σε τρίτους, από τρίτες χώρες ή ελέγχονται, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, οι δρόμοι, οι επικοινωνίες, το νερό που πίνουν οι άνθρωποι, ο στρατός της σύντομα και η ενέργεια, τι άλλο μένει για να θεωρηθεί υπόδουλη;
Η Ελλάδα μας είναι μια χώρα υπόδουλη, εάν δεν το έχετε καταλάβει, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπόδουλοι. Δεν υπάρχει κανένα αυτεξούσιο του ανθρώπου, του πολίτη, αυτού του λαού και της κοινωνίας του. Βιώνουμε μια ψευδαίσθηση ελευθερίας επειδή μόνο κυκλοφορούμε ακόμα σχετικά ελεύθερα. Οφείλουμε πρώτιστα να απελευθερώσουμε την χώρα μας, να απελευθερώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας.
Ξένοι χρυσοθήρες παίρνουν τον «χρυσό» της χώρας και των ανθρώπων της και μας αφήνουν τις πέτρες.
Πάρτε μία προς μία τις ξένες εταιρείες που κατέχουν την χώρα μας, μελετήστε τα κέρδη τους για να καταλάβετε πόσο πολύτιμο ελληνικό χρήμα, που στην πραγματικότητα είναι ο μόχθος, η ζωή, οι εργατοώρες από την ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, μεταναστεύει στα ταμεία τους στο εξωτερικό. Σκεφτείτε ποιες δυνατότητες χάνονται για την Ελλάδα, την κοινωνία και τον λαό της, από την αιματηρή αυτή μετανάστευση.
Δ. ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ ΕΞΑΡΤΗΣΗ
Το ζήτημα της κεφαλαιακής εξάρτησης της χώρας είναι πολύπλευρο και αλληλένδετο με τις παραγωγικές καχεξίες της. Όταν η οικονομία δεν έχει παραγωγική διάσταση, όταν το χρήμα μεταναστεύει, είναι πιο «δυσεύρετο» και πιο ακριβό. Το διεθνές και το ημεδαπό κεφάλαιο, ιδίως το πανίσχυρο τραπεζικό έχει φροντίσει να επινοήσει μια σειρά από πολιτικές (ίδε νεοφιλελευθερισμό) που το ευνοούν, το κάνουν αναγκαίο και του δημιουργούν υπερκέρδη και συνολική εξάρτηση των κρατών και των ανθρώπων από αυτό. Συνοδευόμενο από μικρόνοη οικονομολογίστικη υποτέλεια και ευκαιριακή απρονοησία πείθει τους ανθρώπους για τον «επιστημονικό ορθολογισμό» των επιλογών του. Το ζητούμενο είναι να οδηγήσει τους πάντες στο τραπεζικό γκισέ , στον δανεισμό.
Αλήθεια με ποια ανθρώπινα μέτρα επιλέγεται ως λύση η «λιτότητα» ; σκεφτήκατε ποτέ, ερεύνησε κανένας από πού προέρχεται η επιλογή και που οδηγεί τους ανθρώπους; Μήπως απέδωσε ουσιαστικά σε κάποια οικονομία ; ή την έκανε περισσότερο εξαρτημένη και φθίνουσα ; Είναι ένα καλοσχεδιασμένο σχέδιο που περιλαμβάνει και τον κρατικό μηχανισμό και τις επιλογές του.
Ως προς την άμεση εικόνα της ελληνικής οικονομίας έχω να επισημάνω ότι, η «έλλειψη ανταγωνιστικότητας» που καλοσχεδιασμένα προβάλλουν τα γνωστά κέντρα αποφάσεων δεν έχει να κάνει στο ελάχιστο με τους μισθούς των κοπιωδώς εργαζόμενων ανθρώπων, αλλά (πέρα από όλες τις άλλες καχεξίες) είναι κυρίως αποτέλεσμα του ακριβού χρήματος: των υψηλότατων τόκων. Πως να «ανταγωνιστεί» ο ημεδαπός τον ξένο, όταν το κόστος του χρήματος που επενδύει είναι τριπλάσιο, πώς να εκσυγχρονιστεί; Πώς να αντισταθεί ο καταχρεωμένος παραγωγός στον εκβιασμό του εμπόρου που ανακινεί μπροστά στα μάτια του το μάτσο με τα δυσεύρετα Ευρώ … Και γιατί, ως καλός καιροσκόπος, επιχειρηματίας να μην διαθέσει τα κέρδη του σε πιο επικερδείς και ασφαλείς τραπεζικές δραστηριότητες.
Το κρίσιμο στοιχείο είναι το ακριβό χρήμα, αυτό είναι η κύρια ειδοποιός διαφορά στο ζήτημα της «ανταγωνιστικότητας» σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαïκές ή τρίτες χώρες. Αυτό καταστρέφει τις όποιες δυνατότητες και μετακινεί την κερδοφορία από την παραγωγική οικονομία στις τράπεζες (σ.σ. το γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν τριπλάσια κερδοφορία σε σχέση με τις ευρωπαϊκές για το ίδιο διατιθέμενο κεφάλαιο, το αποδεικνύει).
Ε. ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ - ΠΑΙΔΕΙΑ
Το μοναδικό στοιχείο που συγκροτεί μια ανθρώπινη κοινωνία είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Από αυτούς και μόνο εξαρτάται η σύσταση, ο χαρακτήρας και η πορεία της. Ο,τιδήποτε άλλο πέρα από τους ανθρώπους είναι κίβδηλο, εξωγενές και δευτερεύον.
Επειδή η οικονομία είναι αποκλειστικά μια κοινωνική διεργασία, το κυρίαρχο στοιχείο της δεν είναι το χρήμα, όπως πεπλανημένα πιστεύουν πολλοί (ιδίως όταν δεν υπάρχει ή δημιουργεί ουσιώδη προσκόμματα και προβλήματα) , αλλά οι άνθρωποι και οι δράση τους. Αλλωστε ουσιαστικά και εκ φύσεως οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για την απόλαυση αγαθών και όχι για την κατοχή χρήματος (δηλ. χαρτιού).
Το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας, που θα αποτελούσε ένα κυρίαρχα δυναμικό και τον ουσιαστικότερο παράγοντα της οικονομίας, μέσα από μία σειρά διεργασιών έχει οδηγηθεί στην απαξίωση.
Με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που είναι προσανατολισμένο στο να παράγει πειθήνιους «τεχνοκράτες» εργαζόμενους (σύνδεση εκπαίδευσης – επιχειρήσεων το αποκαλούν) και ένα οικονομικό σύστημα που έχει ως στόχο την ολοένα μεγαλύτερη εξάρτηση και εκμετάλλευση των ανθρώπων, το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας έχει απαξιωθεί και έχει οδηγηθεί στην παραγωγική απροθυμία και «ανορεξία». Είτε αταβιστικά αρνείται να μετάσχει στην ανουσιότητα, είτε αντιλαμβάνεται και πληρώνει όλες τις καχεξίες του συστήματος και της σκοπιμότητας εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας (ανεργία). Σαν να μην ήταν αρκετά όλα τα ανωτέρω (τα οποία ενεργά συμβάλλουν στην ανθρώπινη απαξίωση και πολλά άλλα που προκύπτουν από την σφαιρική σκέψη), το σύστημα της παιδείας, που δεν στρέφεται στην πραγματική γνώση και στην διαμόρφωση ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων, έρχεται να απαξιώσει περαιτέρω το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας.
Για το αποτέλεσμα αυτό κρίσιμες δεν είναι μόνο οι επιλογές του συστήματος, αλλά και η πλήρης αθλιότητα του καθηγητικού κατεστημένου, μίας αυτοαναπαραγόμενης αντιπαραγωγικής ελιτίστικης μεγαλοαστικής αθλιότητας.
Το σύστημα αυτό καταστρέφει το κρισιμότερο στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας, τη νεολαία της. Διδάσκει και επιβάλλει την υποτέλεια, την εξάρτηση, την ελεγχόμενη σκέψη, την αντιπαραγωγικότητα του νου και της δράσης: εάν ανταποκρίνεσαι σε αυτούς τους όρους προοδεύεις, εάν δεν σκύβεις το κεφάλι (ή γενικώς), εάν στοχάζεσαι, εάν αμφισβητείς τα παραδεδεγμένα του καθηγητή, εάν παράγεις καινούργια πράγματα είσαι χαμένος … .Το κυριότερο όμως είναι ότι υπάρχουν και καταστροφικές κατευθύνσεις, ελλείψεις και καταστροφικοί αναχρονισμοί που επιβάλλει η αναξιότητα του καθηγητικού κατεστημένου και η άγρια ταξική κατεύθυνση της παιδείας και της κοινωνίας που ελέγχεται από κάστες. Η φυσική, η χημεία, τα μαθηματικά π.χ. είναι τεράστιες επιστήμες με χιλιάδες σύγχρονε εφαρμογές και αντίστοιχες ειδικότητες. Το εκπαιδευτικό όμως σύστημα στην Ελλάδα «επιμένει» στο να καταστρέφει ένα σημαντικό ενεργό κομμάτι της νεολαίας, παράγοντας φυσικούς, χημικούς, μαθηματικούς δηλ. υποψήφιους καθηγητές που επιδιώκουν διορισμό και διαγκωνίζονται για κάποια φροντιστήρια … . Ένα σοβαρό παραγωγικό κομμάτι της νεολαίας ακυρώνεται ουσιαστικά εξαιτίας του συστήματος της παιδείας. Μαζί με αυτό μειώνονται ή καταστρέφονται οι παραγωγικές κοινωνικές δυνατότητες.
Βεβαίως οι καχεξίες, τα προβλήματα και οι αιτίες τους δεν ολοκληρώνονται στο πιο πάνω κείμενο. Απλά προβάλλονται κάποια ζητήματα που ελάχιστοι έχουν μέχρι σήμερα συλλάβει, αλλά είναι κύρια, ουσιώδη και έχουν αποφασιστική σημασία για το μέλλον.
Από όσα θα γραφτούν πιο κάτω για τις λύσεις, μπορείτε εύκολα να αντιληφθείτε μια σειρά από καχεξίες και προβλήματα, από πράγματα που συμβαίνουν και δεν συμβαίνουν … .
ΟΙ ΛΥΣΕΙΣ
Α. Τις λύσεις τις έχω ξαναδώσει σε άλλα κείμενά μου και αναγκαία θα παραπέμψω σε κάποια από αυτά. Οφείλω όμως κάποια να τα ξαναθέσω. Τα κείμενα των παραπομπών οφείλουν να διαβαστούν ξανά, από όποιον έχει το πάθος να εννοήσει και να κατανοήσει και να ληφθούν σοβαρά υπ΄ όψη από όποιον πραγματικά οραματίζεται και έχει σκοπό να προσφέρει πρακτικά και ουσιαστικά στην χώρα.
Β. Καθώς έχω θέσει το φιλοσοφικό πλαίσιο, την θεωρία των βιοτικών αναγκών πρέπει να επισημάνω κάτι που είναι αυτονόητο, αλλά το χάσαμε ως όντα μέσα στους αιώνες της στρεβλής πορείας: ο άνθρωπος από την φύση του έχει βιοτικές βιολογικές ανάγκες. Η εξυπηρέτηση των αναγκών του είναι το πρωταρχικό στοιχείο της ζωής του, μα και ταυτόχρονα αυτό που τον δεσμεύει ως ον και τον καθιστά αντικείμενο εκμετάλλευσης και εξάρτησης.
Η χειραφέτηση του ανθρώπου, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία, η απελευθέρωσή του και η πραγματική πρόοδος του ανθρώπινου είδους εξαρτάται άμεσα και είναι απόρροια της ικανοποίησης των βιοτικών του αναγκών και του τρόπου και χρόνου ζωής και σκέψης που σπαταλά για αυτές.
Οι κοινωνίες δημιουργήθηκαν για την ευχερέστερη και πληρέστερη κάλυψη των βιοτικών αναγκών των ανθρώπων και η εξυπηρέτησή τους, ως κοινό δεδομένο για όλους και με τον λιγότερο επαχθή για την ζωή του ανθρώπου τρόπο είναι το ουσιαστικό ζητούμενο μιας κοινωνίας που θέλει να προχωρήσει στην απελευθέρωση των ανθρώπων από την ανάλωσή της ζωής τους στον αγώνα για την κάλυψη των πρωταρχικών βιολογικών, ζωωδών τους αναγκών. Αυτός είναι ο στόχος μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας ευρύτερα : να καταφέρει να παράγει (ως οικονομία) τα αγαθά που χρειάζονται οι άνθρωποι με την ελάχιστη δυνατή ανθρώπινη ανάλωση και με απόλυτη την ισότητα σε όλες τις διαδικασίες, να καταφέρνει και πολιτικά να εγγυάται σε όλους ότι η θα απολαύσουν αυτά τα αγαθά με μόνο κριτήριο την συμμετοχή τους στο παραγωγικό γίγνεσθαι.
Ο άνθρωπος ενδιαφέρεται μόνο για να απολαμβάνει αγαθά (όχι για να κατέχει άχρηστες εικονικές χρηματικές αξίες), αυτός είναι ο βαθύτερος και πραγματικός σκοπός της δράσης του και καθετί άλλο είναι στρεβλό και ενάντιο στην φύση του.
Ο άνθρωπος δεν είναι ανταγωνιστικό ζώο, γίνεται ανταγωνιστικός όταν τα αγαθά δεν επαρκούν ή όταν ο ανταγωνισμός είναι αναγκαίος για την κάλυψη των αναγκών του (πραγματικών ή στρεβλά ενταχθέντων στο μυαλό του). Κατ’ ουσίαν όμως και οι στρεβλές διδαχές εκκινούν από την ανθρώπινη φύση, δηλ, από την ανάγκη κάλυψης βιοτικών αναγκών. Όλα εκεί καταλήγουν: στην φύση μας και όλα εξαρτώνται από την κάλυψη ή μη των βιοτικών μας αναγκών, ακόμα και από τον κίνδυνο να τις χάσουμε λειτουργώντας μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα.
Γ. Γιατί τα γράφω όλα αυτά σε μία θεώρηση της ελληνικής οικονομίας;
Τα γράφω για να κατανοήσουμε (όσοι έχουμε τα πνευματικά εφόδια, αλλά και για να τα αποκτήσουμε περισσότεροι) ότι οι κατευθύνσεις των πραγματικών και ουσιαστικών λύσεων για την ελληνική οικονομία πρέπει να στρέφονται προς τους στόχους μιας πραγματικής κοινωνικής παραγωγικής οικονομίας που αποσκοπεί στην παραγωγή αγαθών, τα οποία όλοι θα έχουν το δικαίωμα να απολαύσουν. Οι λύσεις πρέπει να στρέφονται προς την παραγωγή αγαθών (ευνόητα και υπηρεσιών) προς ανθρώπινη ανάλωση και όχι αγαθών ως χρηματικές αξίες.
Η διαμόρφωση μιας τέτοιας παραγωγικής βάσης, μιας βάσης παραγωγής αγαθών από όλους για όλους δεν μπορεί να εξαρτάται από ολιγαρχίες, δεν μπορούν οι παραγωγικές μονάδες και τα αγαθά να ανήκουν σε λίγους, σε ατομικότητες, αλλά μόνο σε συλλογικότητες και οι συλλογικότητες αποκτούν ουσιαστική, πραγματική σημασία στην κοινωνική λειτουργία μόνο όταν υπάρχουν οι πιο πάνω παραδοχές και όροι. Αυτοί οι ίδιοι οδηγούν στην πραγματική δημοκρατία, γιατί η τελευταία δεν μπορεί να υπάρξει και να είναι λειτουργικά επιτυχημένη, εάν δεν συντρέχουν οι όροι της πραγματικής κοινωνικής χειραφέτισης και της ισότητας, της ασφάλειας της κάλυψης των βιοτικών αναγκών και της κοινής πορείας παραγωγής και χρήσης τους.
Κάπως έτσι έχω θέσει τους πολιτικούς αλλά και πραγματικά πρακτικούς στόχους και τα μέσα εφαρμογής τους και στην σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα, με την πλήρη κατάρρευση και αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού και των ολιγαρχιών ευτυχώς δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, από το να ακολουθηθούν πιστά τα κατωτέρω.
Δ. Η πρώτη κατευθυντήριος είναι να στρέψουμε τους ανθρώπους της κοινωνίας μας προς την πραγματική οικονομία την πραγματική παραγωγή. Σπαταλάμε τεράστιες κοινωνικές δυνάμεις και ζωές ολόκληρες σε ανούσιες υπηρεσίες και στον ανταγωνισμό, αλλά κυρίως: δεν σεβόμαστε τον παραγωγό και τον εκμηδενίζουμε (ακόμα και ως κοινωνική πλειοψηφία παράσιτων και επικουρικών επαγγελμάτων). Η εικόνα αυτή της πραγματικής οικονομίας πρέπει να αντιστραφεί.
Οφείλουμε και πρέπει:
1. Να μετρήσουμε τις ανάγκες μας ως άνθρωποι που βιώνουμε σε αυτή την χώρα. Να ξέρουμε τι χρειαζόμαστε και σε ποιες ποσότητες. Παράλληλα να αποφασίσουμε για τις μη βιοτικές ανάγκες ποιες και μέχρι ποιο βαθμό θεωρούνται αναγκαία ικανοποιήσιμες.
2 Να εξετάσουμε και να μελετήσουμε σε βάθος τις πραγματικές δυνατότητες του τόπου μας. Πάρα πολλές τις γνωρίζουμε, όπως γνωρίζουμε ότι ο τόπος μας έχει τεράστιες πολλές φορές ταυτόχρονα και προνομιακές παραγωγικές δυνατότητες. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να τις προστατεύσουμε και να τις ενισχύσουμε με γνώση και προβολή.
3. Να στραφούμε στην ποιότητα του παραγόμενου, διότι στην ποσότητα και υστερούμε και δεν μας είναι τις περισσότερες φορές αναγκαία. Όπως έχω ξαναγράψει να εννοήσουμε, συγκροτήσουμε και προβάλλουμε την χρηστική «ιδιοαξία» του ελληνικού προϊόντος.
4. Να καταστρώσουμε και να υλοποιήσουμε τα παραγωγικά σχέδια με γνώμονα την αειφορία (συνεπάγεται και την προστασία της ζωοδότριας φύσης) και την ποιοτική και ουσιαστική πρωτοπορία, ελαχιστοποιώντας κάθε παράπλευρο κόστος, αλλά και ενισχύοντας με αντίστοιχες παραγωγικές διαδικασίες το σκοπούμενο.
Για παράδειγμα στο πλαίσιο της ανάγκης για βιολογική γεωργία (κατ’ εμέ ο στόχος είναι η καθολική βιολογική καλλιέργεια) δεν μπορούμε να μην έχουμε ένα εργοστάσιο παρασκευής βιολογικών λιπασμάτων ή των αναγκαίων για την καλλιέργεια αυτή υλικών και μηχανημάτων. Μιλώντας για «πράσινη ενέργεια» δεν μπορούμε να μην κατασκευάζουμε ούτε καν βίδες ή καλωδιώσεις, τα περισσότερα ή και όλα τα απαραίτητα υλικά, πρέπει να θέσουμε ως στόχο να κατασκευάζονται στην Ελλάδα για να υπάρχει εθνική αυτονομία, παραμονή και επανεπένδυση των όποιων κεφαλαίων στην χώρα και ελαχιστοποίηση του κεφαλαίου που μεταναστεύει ήτοι συνολική μέγιστη κοινωνική ωφέλεια.
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτα από όλα αυτά εάν δεν έχουμε αυτό τον σχεδιασμό και αυτές τις πολιτικές, τίποτα δεν θα αποφέρουν στην χώρα, στην κοινωνία, στον άνθρωπο, παρά ακόμα μεγαλύτερη εξάρτηση.
5. Που θα ανήκει η πραγματική κοινωνική οικονομία;
Αυτό είναι το ουσιαστικό πολιτικό στοιχείο, το αποφασιστικό κριτήριο για μία χειραφετημένη κοινωνία, για χειραφετημένους ανθρώπους, η οδός για την πραγματική κοινωνία, την πραγματική δημοκρατία.
Είναι βέβαιο ότι η εύκολη λύση είναι να συνεχίσουμε να εκχωρούμε την πρωτοβουλία, την επιλογή και την υλοποίηση όλων των σχεδίων και των σχεδιασμών του κράτους στους ιδιώτες. Είναι εξίσου βέβαιο ότι η λύση αυτή δεν εγγυάται στο ελάχιστο ούτε την υλοποίηση, ούτε το αποτέλεσμα. Αυτό που εγγυώνται τέτοιες λύσεις είναι μόνο η συνέχιση και η επαύξηση της εξάρτησης των ανθρώπων και των κοινωνιών από συγκεκριμένες ολιγαρχίες, από συγκεκριμένους ισχυρούς και τις εταιρείες τους. Δεν αποτελεί κοινωνική πρόοδο η συνέχιση και η επαύξηση της ισχύος αυτών των ανθρώπων και μορφωμάτων, δεν συμβάλει στην ατομική χειραφέτηση των ανθρώπων και στην συλλογική χειραφέτιση των οργανωμένων σε κράτη κοινωνιών. Δεν είναι ζητούμενο καμίας ανάπτυξης και πραγματικής προόδου η δημιουργία περισσότερων θέσεων εξαρτημένης εργασίας, ήτοι περισσότερων θέσεων μισθωτής δουλείας.
Στόχος είναι η ανθρώπινη και η συλλογική αυτονομία, ο αυτοκαθορισμός μέσα σε ένα πλαίσιο κοινωνικής ελευθερίας και ασφάλειας και αυτό επιτυγχάνεται μόνο με την λύση της κρατικής ψιλής κυριότητας, της συλλογικής αυτοδιοίκησης και της κοινωνικής αυτοδιαχείρισης.
Το ελληνικό κράτος οφείλει να μην διαθέσει κανένα ποσό στην «αγορά», κανένα επίδομα φτώχειας που εξανεμίζεται στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς ή με μια επίσκεψη στο σουπερμάρκετ. Δεν μπορούμε να διατηρούμε με φρούδες ελπίδες την συνολική παθογένεια που λέγεται «αγορά», δεν μπορούμε να διατηρούμε τους ανθρώπους αιχμάλωτους επιδομάτων και απλής συντήρησης.
Οφείλουμε να τους ενεργοποιήσουμε εκεί που πρέπει : στην παραγωγή, στην διαδικασία της δικής τους και της κοινωνικής αυτονομίας.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ο άνθρωπος που παράγει σε καθεστώς προσωπικής και κοινωνικής ελευθερίας.
Με τα δισεκατομμύρια που πηγαίνουν στην τόνωση μιας αγοράς με τα μέγιστα δικά της προβλήματα και με τα διαρθρωτικά προβλήματα που προκαλεί στην ελληνική παραγωγή και οικονομία θα μπορούσαμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Σίγουρα ένα εργοστάσιο βιολογικών λιπασμάτων, ένα εργοστάσιο παραγωγής καλωδιώσεων (υπάρχουν έτοιμα να κλείσουν), ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ένα εργοστάσιο παραγωγής υλικών για ανεμογεννήτριες, για φωτοβολταϊκά, κέντρα μελέτης και διάσωσης ενδημικής χλωρίδας και πανίδας, κέντρα διάσωσης παραδοσιακών τεχνικών, κέντρα γνώσης και πολλά, πάρα πολλά πράγματα.
Τώρα ετοιμαζόμαστε να τα ρίξουμε στο απύθμενο πηγάδι της αγοράς για να πωληθούν προϊόντα που παράγονται αλλού, από άλλους … .
Αυτά τα εργοστάσια, αυτά τα εγχειρήματα, η ίδια η «πράσινη ενέργεια», ο,τιδήποτε φτιαχθεί και πρέπει να φτιαχθεί, μπορεί να ανήκει κατά ψιλή κυριότητα στο ελληνικό κράτος, όμως πρέπει να διοικείται από τους ίδιους τους εργαζόμενους και τις τοπικές κοινωνίες που δημοκρατικά εκλέγουν, συμβουλεύουν και και ελέγχουν. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πρέπει να αποκομίζουν από την εργασία τους τα κέρδη, τα προς το ζειν … . Σε αυτούς πρέπει να ανήκει η προσπάθεια και στην κοινωνία. Δεν χρειαζόμαστε την υπ’ αριθμ. 156 μονάδα του κυρίου Χ, της εταιρείας Ψ. Χρειαζόμαστε, μπορούμε και πρέπει να καλέσουμε ανά αναγκαίες ειδικότητες 100 ανθρώπους να εργαστούν και να απολαύσουν αυτοί και η κοινωνία το αποτέλεσμα της εργασίας τους.
Μόνο έτσι απελευθερώνουμε ουσιαστικά τους ανθρώπους και τις κοινωνίες τους, μόνο έτσι μπορούμε να οδηγηθούμε σε σοσιαλιστικό κοινωνικό μετασχηματισμό, σε πραγματικές συνθήκες δημοκρατίας και ανθρώπινης ελευθερίας για να καταλήξουμε στην κοινωνία των βιοτικών αναγκών, σε μια άλλη πορεία της ανθρωπότητας. Το σημείο είναι κρίσιμο και κομβικό, η δυνατότητα να αποκτήσει η κοινωνία παραγωγικές μονάδες είναι στην πραγματικότητα πιο εύκολη από ποτέ, όπως και πλατειά γνώση.
6. Η γνώση, το πλάτεμα της γνώσης ως κοινωνικός προορισμός και αναγκαιότητα.
Αυτό που είναι κρίσιμο και κομβικό για την κοινωνική πορεία και προσπάθεια είναι η ίδια η γνώση και η παραγωγή της, η συνεχής παραγωγή ελεύθερα προσβάσιμης γνώσης που να ανήκει στην κοινωνία.
Πέρα από το εκπαιδευτικό σύστημα και τη φιλοσοφία του, που είναι απαραίτητη και αδήριτη ανάγκη να αλλάξει (και αλλάζει χωρίς κόστη υποδομών), είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε γνώση. Χρηματικές δυνάμεις μπορεί να μην διαθέτουμε επαρκείς, αλλά στην οικονομία χωρίς χρήμα χρήσιμες και κύριες είναι οι πνευματικές δυνάμεις και το αντάλλαγμα για την παροχή τους δεν χρειάζεται να είναι άμεσα χρηματικό.
Εχω περιγράψει επαρκέστατα την διαδικασία συνεχούς παραγωγής κοινωνικά ελεύθερης γνώσης μέσα από τα Πανεπιστήμια. Το σχέδιο οφείλει να υλοποιηθεί για να αποκτήσουμε γνωσιακό βάθος, συλλογικότητα και ερευνητικό υπόβαθρο και επίπεδο. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι και απορώ με την μη υλοποίηση του.
7. Θεωρώ πραγματικά αυτοκαταστροφικό να προσπαθούμε να συντηρήσουμε και να αναπαράγουμε με αιματηρά μάλιστα κοινωνικά έξοδα την σημερινή εικόνα της ελληνικής οικονομίας, την ζημιογόνα κοινωνικά και εκ των βάθρων της «αγορά», την εκμετάλλευση της εργασίας και της ανεργίας, το απαρτχάϊντ κατά της νεολαίας, αλλά και όσων μένουν άνεργοι μετά τα πενήντα.
Εχουμε αχρηστεύσει τυπικά και ουσιαστικά το μεγαλύτερο ενεργό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας και δυστυχώς συνεχίζουμε στα καθιερωμένα κλισέ και μοτίβα του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Συντηρούμε τις καχεξίες, δίνοντας ολοένα και μεγαλύτερα κομμάτια από την ζωή και την πατρίδα μας στις εξαρτήσεις και τις ολιγαρχίες.
Οι επόμενες γενιές, αν καταφέρουν να υπάρξουν, θα φτύσουν με σιχασιά την αθλιότητά μας. Κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα να στερεί τους ανθρώπους από τις βιοτικές τους ανάγκες, κανείς δεν έχει κανένα δικαίωμα να τις εκμεταλλεύεται.
500 επιδόματα ανεργίας Χ 5 χρόνια είναι 21.000.000 Ευρώ, με αυτά μπορείς να χτίσεις κάτι παραγωγικό και να δημιουργήσεις ένα παραγωγικό κοινωνικό ιστό που θα καλύψει αυτούς τους ανθρώπους και την κοινωνία για το υπόλοιπο του βίου τους και για πολλές δεκαετίες, χωρίς άλλο κοινωνικό ή χρηματικό κόστος. Φτάνει πια η ανεγκέφαλη καταστροφή, η ζούγκλα και η βαρβαρότητα, υπάρχουν λύσεις και οφείλουμε να τις εφαρμόσουμε, να παλέψουμε για το παρόν και το μέλλον μας.
Για μένα προσωπικά το θέμα κλείνει και αρχίζει ο ενεργός αγώνας, οι δεκάδες χιλιάδες Ελληνίδες και Ελληνες που το κατανοούν σήμερα, σύντομα θα γίνουν εκατομμύρια.
Καλώ την κυβέρνηση να προχωρήσει, εάν δεν το πράξει, σύντομα θα το πράξουμε εμείς.
Χρήσιμα λίνκς για κάποια κείμενα (Ctrl + Κλικ)
12. ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΕΝ ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΝ
13. Γιατί γράφτηκε το ΠΑΣΟΚ του ΑΝΘΡΩΠΟΥ; τι είναι ; τι επιδιώκει;
14. ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΑΣΟΚ, ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"
Manage your subscription 
