Η ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ
Άρθρα του Δημήτρη Καραμήτσα
Η διαπραγμάτευση με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο ξεκίνησε. Χαίρομαι για την στάση της κυβέρνησής μας, που δείχνει να τιμά τον λόγο της προς τον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο αυτό επιδιώκω με το άρθρο μου, όχι μόνο μία ανάλυση των θεμάτων, αλλά και να προσθέσω στην φαρέτρα της πατρίδας μας, ένα ακόμα όπλο: αυτό του “παράλληλου εσωτερικού χρήματος”, ως μέσου λύσης, αλλά και διαπραγμάτευσης, ως μέσου που βγάζει από το λαιμό της Ελλάδας το μαχαίρι των Ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων. Παραθέτω προς το τέλος του άρθρου την πρόταση. Νομίζω όμως, ότι αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο γιατί δίνει μία συνοπτική και μεστή εικόνα πολλών πραγμάτων.
Η διαπραγμάτευση με το ευρωπαϊκό διευθυντήριο ξεκίνησε. Χαίρομαι για την στάση της κυβέρνησής μας, που δείχνει να τιμά τον λόγο της προς τον ελληνικό λαό. Στο πλαίσιο αυτό επιδιώκω με το άρθρο μου, όχι μόνο μία ανάλυση των θεμάτων, αλλά και να προσθέσω στην φαρέτρα της πατρίδας μας, ένα ακόμα όπλο: αυτό του “παράλληλου εσωτερικού χρήματος”, ως μέσου λύσης, αλλά και διαπραγμάτευσης, ως μέσου που βγάζει από το λαιμό της Ελλάδας το μαχαίρι των Ευρωπαίων νεοφιλελεύθερων. Παραθέτω προς το τέλος του άρθρου την πρόταση. Νομίζω όμως, ότι αξίζει να διαβαστεί ολόκληρο γιατί δίνει μία συνοπτική και μεστή εικόνα πολλών πραγμάτων.
Ο κόσμος του χρέους και η αποτυχία και εξάρτηση των “αναπτυγμένων”
Ανατρέχοντας στον δείκτη παγκόσμιου χρέους του Economist μπορεί
κάποιος να ανακαλύψει την ασφυκτική διάσταση του δημόσιου χρέους για
τις χώρες τις “ευρωζώνης”, όπως και για μία ακόμα σειρά κρατών που έχουν
επιλέξει να κινούνται με τους ρυθμούς και τα ιδεολογήματα της
αποκαλούμενης “οικονομίας της αγοράς”, δηλ. με το σύνολο της κοινωνικής
λειτουργίας, των ζωών των ανθρώπων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών τους
να είναι προσανατολισμένα αποκλειστικά στην εξυπηρέτηση των “αγορών” .
Οι “αγορές” δεν είναι σήμερα τίποτε άλλο από παγκόσμιες ομάδες
συμφερόντων, που ξεκινούν από την οικονομία και καταλήγουν στην συνολική
δέσμευση λαών και χωρών με βάση τα δόγματα του σύγχρονου καπιταλιστικού
εγκλήματος του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελευθερισμού.
Τα νήματα των αγορών κινούν στην πραγματικότητα ελάχιστοι άνθρωποι σε
πολύ συγκεκριμένα κέντρα αποφάσεων. Η παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση
είναι πολύ κοντά στην πραγματοποίησή της, αν δεν έχει επιτευχθεί και
απλώς δεν έχει επίσημα ανακοινωθεί. Φυσικά αυτό δεν τρομάζει όποιον
στοχάζεται, διότι πίσω από τις συστημικές επιτυχίες υποβόσκουν τόσο
ισχυρές αντιθέσεις και αντιφάσεις που το σύστημα μπορεί να καταστραφεί
σε λιγότερο από μισή ημέρα.
Η Ελλάδα στην θηλιά του χρέους: