Και οι δύο τσέπες γεμάτες δε γίνεται…

ΕΚΘΕΣΗ-ΣΟΚ ΤΗΣ OXFAM
Οι 80 πλουσιότεροι στον κόσμο έχουν περιουσία μεγαλύτερη από 3,5 δισ. ανθρώπους!

Παναγιώτης Μαυροειδής

‘’Πάντα για άλλους μιλάμε’’, λέει ο στίχος. Ίσως για να μην ερχόμαστε στη δύσκολη θέση να θίγουμε ή/και να παίρνουμε θέση στα δύσκολα θέματα που αφορούν εμάς τους ίδιους άμεσα.
Αυτά έρχονται στο νου όταν βλέπει  κανείς τον τρόπο που παρουσιάζεται από τα κυρίαρχα μέσα μαζικής ενημέρωσης η  πρόσφατη έκθεση της διεθνούς οργάνωσης για την καταπολέμηση της φτώχειας, Oxfam International, για την συγκέντρωση του πλούτου σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τα στοιχεία είναι πράγματι εντυπωσιακά.

Το 2016 το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού θα κατέχει πλούτο πολύ περισσότερο από όσον θα έχει στα χέρια του το υπόλοιπο 99% της γης.
Αυτό συμβαίνει σε μία στιγμή, κατά την οποία 1 στους 9 ανθρώπους δεν έχει αρκετή τροφή να ζήσει.
Στη σχετική έρευνα της Oxfam, καταδεικνύεται πως το πλουσιότατο 1% του πληθυσμού είδε το μερίδιό του στον παγκόσμιο πλούτο να αυξάνεται από 44% το 2009 στο 48% το 2014 και στο 50% και πλέον το 2016. Η ελίτ αυτή έχει κατά μέσο όρο περιουσία της τάξης των 2,7 εκατ. δολαρίων ανά ενήλικα. Το εναπομείναν 52% του παγκόσμιου πλούτου για το 2014 βρίσκεται σχεδόν όλο (46%) στα χέρια των υπολοίπων του 20% του παγκόσμιου πληθυσμού, που είναι και οι αμέσως πλουσιότεροι. Ο υπόλοιπος παγκόσμιος πληθυσμός (δηλαδή το 80% ) κατέχει σε περιουσιακά στοιχεία 5,5% των συνολικών με μέσο πλούτο 3.851 δολάρια ανά ενήλικα. ...

αριστερό blog: Αναγκαία μια δεξιά στροφή για ένα αριστερό βήμα;

Παναγιώτης Μαυροειδής

H ομιλία του πρόεδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Α.Τσίπρα στην ετήσια διάσκεψη της Ελληνικής Ένωσης Επιχειρηματιών, δικαιολογημένα προκάλεσε έντονο ενδιαφέρον. Είναι λογικό, καθώς ήρθε στην ουσία να συμπληρώσει τις γνωστές εξαγγελίες στη ΔΕΘ, περί ‘’άμεσης ανακούφισης’’, απαντώντας στο ουσιώδες ερώτημα: Μέχρι που και με ποιους (κοινωνικούς) συμμάχους θα βαδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Έχει σημασία, να θυμίσουμε το πώς ο ίδιος ο αρχηγός του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανότατα αυριανός πρωθυπουργός, όρισε το βασικό περιεχόμενο και τη στόχευση της συγκεκριμένης παρέμβασής του:
Είπε επί λέξει:
‘’Σήμερα θα σας παρουσιάσω επιγραμματικά, ένα συμπαγές πλαίσιο που εμείς προτείνουμε για την τόνωση της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής επένδυσης.
Πρόκειται για αλλαγές οι οποίες δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος, αλλά παράγουν τεράστια πολλαπλασιαστικά οφέλη σε όλη την οικονομία’’.
Με αυτή την αφετηρία θα πρέπει να γίνουν οι σχετικές κρίσεις. Mε αυτή την έννοια, δεν έχει νόημα να επισημάνει κανείς ότι λείπει αυτός ή ο άλλος στόχος σε σχέση με ζωτικά αιτήματα και ανάγκες των μισθωτών εργαζομένων και της θάλασσας των ανέργων. Απλούστατα, διότι η ομιλία, διεκδίκησε να απαντήσει συγκεκριμένα το ερώτημα: Ο ΣΥΡΙΖΑ και η στάση του απέναντι στο κεφάλαιο ή μιλώντας λιγότερο ‘’ξύλινα’’, απέναντι στον ‘’επιχειρηματικό κόσμο’’.
Τι περιλαμβάνει λοιπόν αυτό το ‘’συμπαγές πλαίσιο’’;
Μια προσεκτική ανάγνωσή του, μέτρο το μέτρο, παραπέμπει σε ένα κλασσικό σοσιαλφιλελεύθερο οικονομικό πρόγραμμα. Επιμένουμε στον χαρακτηρισμό: Δεν πρόκειται για παλαιάς κοπής ...

Οι ‘’αιώνιοι φοιτητές’’ και η αθάνατη ηλιθιότητα

Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

 

Ήταν  άνοιξη του 1986, όταν ο Αντώνης Σαμαράκης, πεζογράφος της μεταπολεμικής γενιάς, διανύοντας το 67^ο έτος της ηλικίας του, πέρασε την πύλη της Ιατρικής Σχολής Αθήνας  και εξέφρασε στην διοίκηση της σχολής  την επιθυμία του να γίνει δωρητής σώματος.  Όχι έτσι ξαφνικά. Κάποια χρόνια πριν, σε προχωρημένη ηλικία, πλήρης ημερών, αναγνώρισης, κύρους και επιτυχιών, είχε αποφασίσει να γίνει φοιτητής της Ιατρικής. “ Έφευγε-έγραφε ο τύπος της εποχής- κρυφά από την οικογένεια του  και πήγαινε να παρακολουθήσει μάθημα ανατομίας, καθήμενος  πάντα στην ίδια θέση”.

 Ας κρατήσουμε αυτή την  εικόνα, με αφορμή τα στρατιωτικά ανακοινωθέντα του Υπουργού Παιδείας Α. Λοβέρδου για την εφαρμογή του νόμου περί διαγραφής των ‘’αιωνίων φοιτητών’’.
 Ένας αιώνας χωράει 100 ολόκληρα χρόνια. Άρα, όταν ακούμε ‘’αιώνιοι φοιτητές’’,  ο νους πηγαίνει σε  γηραλέους  μοχθηρούς  τύπους γεννημένους περί το 1910, μόνο που αντί για χαμομήλι, πίνουν παραδόξως …φραπέ. Ο Αντώνης Σαμαράκης είχε γεννηθεί το 1919, άρα, με βάση και το παράδειγμα, τα πράγματα φαίνεται να κουμπώνουν και οι ένοχοι να αποκαλύπτονται γυμνοί στη διψασμένη για απόδοση δικαιοσύνης κοινωνία, που κατά τα άλλα ηττάται στα βασικά μέτωπα της καθημερινής ζωής. Μετά τις συνταρακτικές  αποκαλύψεις για δημοσίους υπαλλήλους -τέρατα που παίρνουν παχυλούς ή και διπλούς μισθούς, ανάπηρους -μαϊμούδες και τυφλούς που περνάνε την κλωστή από τη βελόνα, φωτίστηκε μια ακόμη ζωτική αιτία της κοινωνικής καταστροφής.
 Όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, έχουν και τα παραπάνω με την πραγματικότητα. Η φασαρία  δε γίνεται για φοιτητές που είναι …

Για ένα νέο κομμουνισμό. Η εποχή μας ξανά ανοιχτή σε προτάσεις

Το κλασικό ερώτημα σε ένα συνέδριο κομμουνιστικής οργάνωσης είναι ‘’Σε τι εποχή βρισκόμαστε;’’

Τη δεκαετία του 70, ένας κομμουνιστής θα απαντούσε ‘’είμαστε σε εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό’’. Και μόνο η ταπείνωση των αμερικανών από το λαό του Βιετνάμ θα αρκούσε για αυτή την πεποίθηση. Και αυτό παρά το γεγονός ότι αγώνας  για εθνική αξιοπρέπεια ενάντια στον ιμπεριαλισμό, κάθε άλλο παρά ταυτιζόταν με τον κομμουνισμό.

Στη δεκαετία του 90, θα προλάβαινε να απαντήσει πρώτος ο …Φουκογιάμα, κηρύσσοντας το ‘’τέλος της ιστορίας’’, των  μεγάλων αφηγήσεων και των κοινωνικών μετασχηματισμών.

Ο καπιταλισμός ανακηρυσσόταν περίπου ως αιώνιο σύστημα και αυτός ο ισχυρισμός είχε τότε ένα θορυβώδη αντικειμενικό τόνο. Περίπου σα να είχε το κεφαλαιοκρατικό σύστημα ως  σύμμαχό του τους νόμους της φύσης. Μα και την ίδια την ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, η οποία ήταν –δήθεν- συμβατή μόνο με τον ανταγωνισμό και το κυνηγητό του κέρδους.

Σήμερα λοιπόν ‘’σε ποια εποχή είμαστε;’’

Σε ‘’εποχή των μεγάλων κινδύνων αλλά και νέων επαναστατικών δυνατοτήτων’’,  αναφέρεται στις Θέσεις για το Τρίτο Συνέδριο του ΝΑΡ.

Τι είναι αυτό τώρα; Παρηγοριά ή σκόπιμη ασάφεια;

Και όμως υπάρχουν και οι δύο όψεις στην εποχή μας.

Απο τη μια είναι αυτή η  κοινωνική και πολιτική αντεπανάσταση που είναι σε εξέλιξη γύρω μας.

Δεν είναι ανάγκη να δούμε το παράνομο κράτος και το φασισμό για να το...

Γιατί ο Che Guevara δεν νικήθηκε ποτέ

Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

Λένε πως αν τύχει και μια μάνα χάσει το παιδί της, τότε αυτή πεθαίνει κάθε χρόνο τουλάχιστον μια φορά. Στην επέτειο του πρόωρου θανάτου. Και πως δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος και πιο βαριά ισόβια καταδίκη.

Δεν είναι όμως ως φαίνεται πάντα έτσι. Υπάρχει ένας παράξενος θεός που είναι στοργικός με τις μανάδες που έχουν πονέσει πολύ. Σε αυτές που έτυχε να τους σκοτώσουν, να τους αδικήσουν ή να τους πληγώσουν πολλά από τα παιδιά τους, τους χαρίζει κάποιους μοναδικούς γιούς και υπέροχες κόρες. Αυτά τους τα ιδιαίτερα παιδιά, σα χαθούν, όχι μόνο δε γίνονται πηγές δακρύων, αλλά γεννιούνται κάθε χρόνο, ξανά και ξανά. Γλυκαίνοντας τον πόνο της μάνας για τη μεγάλη απώλεια, αλλά και χαρίζοντας χαμόγελα και αισιοδοξία σε όλους.

Μια τέτοια μάνα μοιάζει να είναι η Λατινική Αμερική. Της συνέβηκαν τα χειρότερα. Να πως περιγράφει ο Galeano τον κακοτυχία των παιδιών της:

Το 1492 οι αυτόχθονες ανακάλυψαν ότι ήταν Ινδιάνοι, ανακάλυψαν ότι ζούσαν στην Αμερική, ανακάλυψαν ότι ήταν γυμνοί, ανακάλυψαν ότι υπήρχε αμαρτία,

ανακάλυψαν ότι όφειλαν υπακοή σε έναν βασιλιά και μια βασίλισσα ενός άλλου κόσμου και σε έναν θεό ενός άλλου ουρανού,

κι ότι εκείνος ο θεός είχε επινοήσει την ενοχή και τα ρούχα και διέταζε να καεί ζωντανός όποιος λάτρευε τον ήλιο, το φεγγάρι, τη γη και τη βροχή που την ποτίζει.

Φαίνεται πως ήταν δίκαιο λοιπόν αυτή η ανθρωπο-μάνα ήπειρος, των φριχτών δικτατοριών, της ιμπεριαλιστικής ευρωπαϊκής και βόρειο-αμερικάνικης καταλήστευσης, των αντάρτικων, των επαναστάσεων και των μεγάλων ελπίδων, να αποχτήσει κάποια ξεχωριστά παιδιά. Αυτά που μπορούν να ξαναγεννιούνται συνέχεια και να αναγεννούν την ίδια.

Ένα τέτοιο παιδί της Λατινικής Αμερικής ήταν αυτός που έμεινε στην ιστορία με το όνομα Che Guevara. Σαν σήμερα, στις 9 Οκτωβρίου του 1967,  έπεφτε νεκρός, από τις σφαίρες του Βολιβιανού στρατού.

Πέθανε, πριν συμπληρώσει τα 40 χρόνια του, αλλά η παρακαταθήκη του αποδείχτηκε ολοζώντανη και πανίσχυρη σε όλες τις ταραγμένες εποχές που ακολούθησαν, μα και στην τωρινή εποχή. ...

Τρεις πετυχημένες ιστορίες (success stories κατά Σαμαρά)

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

‘’Μου δίνεις 10 πεντόβολα,
σου δανείζω μετά τα 5 από αυτά,
άρα μου χρωστάς αυτά τα 5 πεντόβολα.
Μου είχες δώσει 10 συνολικά, σου έχω επιστρέψει (μέσω δανεισμού) τα 5,
συνεπώς σου χρωστάω άλλα 5 πεντόβολα,
πατσίζουμε τα χρέη μας και είμαστε εντάξει. Σύμφωνοι;’’
Ήταν μια συνηθισμένη σπαζοκεφαλιά που συντρόφεψε πολλούς στα παιδικά τους χρόνια, ανάλογη της ερώτησης ‘’τι είναι βαρύτερο, πέντε κιλά βαμβάκι ή πέντε κιλά σίδερο;’’
Και όμως, όποιος νόμισε ότι αυτά ανήκουν στο δωματιάκι των παιδικών ασυννέφιαστων αναμνήσεων, πρέπει να το ξανασκεφτεί.
Ποια είναι η πρώτη  ιστορία;  
‘’Κέρδη 9 δισ. ευρώ για την ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα!’’
Ας τη δούμε πιο αναλυτικά:
‘’Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αναμένεται να έχει κέρδη 70 έως 80 δισ. ευρώ από τις αγορές κρατικών ομολόγων των χωρών της περιφέρειας της Ευρωζώνης, κατά την περίοδο μεταξύ 2009 και 2012, εκ των οποίων τα 9 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τα ελληνικά ομόλογα, εκτιμά ο επικεφαλής της γερμανικής επενδυτικής εταιρείας Allianz Global Investors, Αντρέας Ούτερμαν, σε άρθρο του στην εφημερίδα Financial Times.’’
Και για να δείτε, ότι το τεχνασματάκι με τα αθώα πεντόβολα, απεικονίζει τα οικονομικά του σύγχρονου καπιταλισμού, θαυμάστε και τη συνέχεια:

‘’Χτενίζοντας’’ το βιογραφικό ενός γελωτοποιού της εξουσίας! - Αφιερωμένο_στον_Παντελή Καψή

Στις 1/12/2011 είχαμε δημοσιεύσει το παρακάτω κείμενο με αφορμή τον ορισμό του Παντελή Καψή σε εκπρόσωπο τύπου της νεότευκτης τότε κυβέρνησης Παπαδήμου. Ο εν λόγω εξέχων εκπρόσωπος της ''τέταρτης εξουσίας'', αναβαθμίστηκε στη νέα κυβέρνηση Σαμαρά σε υφυπουργό για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Πραγματικά πρόκειται για επιλογή που δεν πρέπει να εκπλήσσει αν ξαναδιαβάσουμε το ''βιογραφικό'' του....Από τα γραφόμενα του νέου υφυπουργού ξεχειλίζει το μίσος για τους εργαζόμενους. Για αυτό και αναδημοσιεύουμε την παλιά ανάρτηση.

Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

Με απόφαση του δοτού πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου (που δεν τον έχει κρίνει ποτέ, όχι ο ελληνικός λαός, αλλά ούτε ο μπακάλης της γειτονιάς του), ο Παντελής Καψής, πρώην διευθυντής της εφημερίδας ‘’ΤΑ ΝΕΑ’’, ορίστηκε υπουργός επικρατείας και κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Από το πουθενά; θα ρωτήσει κάποιος....

Θα μας πάρουν αλήθεια τα σπίτια οι τράπεζες; [Γιατί γκρινιάζεις που σου παίρνει η τράπεζα το σπίτι; Εσύ δεν μου έλεγες ψήφισε Σαμαρά μην σου πάρουν το σπίτι οι κομουνιστές...]

Ο καπιταλισμός, δεν είναι γενικά υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, δηλαδή υπέρ του ‘’δικαιώματος’’ να έχει κάποιος εργοστάσιο, αγελάδα ή σπίτι. Είναι υπέρ της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, αξιοποίησης και ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου. Έτσι λοιπόν, αυτό που βλέπουμε είναι η μαζική καπιταλιστική απαλλοτρίωση του αποτελέσματος της προσωπικής ή ευρύτερης κοινωνικής εργασίας. Πρόκειται για μια διπλή κίνηση, με το ίδιο ταξικό πρόσημο. Από κάτω προς τα πάνω, εσωτερικά σε κάθε χώρα και από το εθνικό πεδίο στο παγκόσμιο.

Παναγιώτης Μαυροειδής

Η  πρόσφατη ρύθμιση σχετικά με τα δάνεια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, φέρνει στην επιφάνεια μεταξύ των άλλων και τη συζήτηση για την ατομική  ιδιοκτησία και περιουσία.

Είναι γνωστό ότι εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά είναι εκτεθειμένα σε μικρά ή μεγάλα στεγαστικά δάνεια, έχοντας θέσει ως υποθήκη σπίτια ή άλλα ακίνητα.

Το 25% από αυτά τα δάνεια είναι ήδη στο κόκκινο, δηλαδή υπάρχει αδυναμία ομαλής αποπληρωμής των δόσεων. Τόσο ο νόμος Κατσέλη, όσο και οι πρόσφατες ρυθμίσεις, προσφέρουν, υπό όρους, κάποιες ελαφρύνσεις, που κυρίως αφορούν επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής με μείωση του ποσού των δόσεων, ενώ δεν επιτρέπονται (ακόμη) οι πλειστηριασμοί σε δάνεια σε ακίνητο αντικειμενικής αξίας κάτω των 180.000 ευρώ.

Όλοι φυσικά γνωρίζουν πως οι ρυθμίσεις αυτές είναι σταγόνα στον ωκεανό, καθώς η σκληρή πραγματικότητα της ξεσαλωμένης ανεργίας και των γλίσχρων μισθών, βοά πως τα δάνεια δεν πρόκειται τελικά να πληρωθούν.

Συνεπώς τι θα γίνει;

Μάλλον δεν υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν ότι θα χαριστούν τα δάνεια, ούτε ότι θα μοιραστούν  κατασχεμένα σπίτια κακο-πληρωτών σε έντιμους φτωχούς.

Εννέα (9)+ένα (1) ερωτήματα για την πολιτική της κομμουνιστικής αριστεράς

"Η προσδοκία ιδιωτικών καπιταλιστικών επενδύσεων μεγάλης απόδοσης και ειδικότερα ανακούφισης των προβλημάτων απασχόλησης και εισοδήματος, μέσω γενναιότερης φορολογίας τους κεφαλαίου, είναι απόλυτα αντι-ρεαλιστική. Απαιτείται 5,5% ετήσια ανάπτυξη επί 5 συνεχή έτη για να κατέβει η ανεργία στο 10%! Θα είναι μια θανατηφόρα ψευδο-ανάπτυξη για την κοινωνία, καθώς θα στηρίζεται στην άγρια λιτότητα, βάρβαρες εργασιακές σχέσεις και έλλειψη δημόσιων πολιτικών. "

 Παναγιώτης Μαυροειδής

Ας τα θέσουμε λοιπόν συνοπτικά, ίσως απλουστευμένα, αλλά και με την απαραίτητα σαφήνεια που απαιτεί η κρισιμότητα της κατάστασης και οι προβληματισμοί μέσα στον αριστερό κόσμο και σε αγωνιστές του λαϊκού κινήματος.

Ερώτημα Πρώτο: Καταργούμε τα Μνημόνια και Διαπραγματευόμαστε τις Δανειακές Συνθήκες για το Χρέος;

Μα τι είναι τα Μνημόνια; Είναι ένα πρόγραμμα κοινωνικών οικονομικών τομών απόλυτα αντιλαϊκών και βεβαίως αντιδημοκρατικών, που ορίζουν μεταξύ των άλλων, το πώς  θα εξυπηρετηθεί, θα υλοποιηθεί  η αποπληρωμή του χρέους και θα παραδοθούν όλα στους δανειστές.

Το να πει κανείς ‘’καταργώ την υλοποίηση της πληρωμής του χρέους, αλλά διαπραγματεύομαι τον τρόπο, τον χρόνο και το ποσοστό  πληρωμής του χρέους’’, είναι εντελώς παράλογο. Ειδικά μάλιστα με τη δέσμευση  ότι ‘’δεν θα υπάρξουν μονομερείς ενέργειες’’! Είναι σα να λες ‘’φεύγουν οι  αμερικάνικες βάσεις που μένουν’’, για όσους θυμούνται τον αθάνατο Ανδρέα…

Κοροϊδεύουμε αλήθεια  τους κουτόφραγκους ή αποκοιμίζουμε τον ελληνικό λαό;

Συνεπώς…

Επειδή θέλουμε να ζήσουν οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι, παλεύουμε για την ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, άρα ΚΑΤΑΡΓΟΥΜΕ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ και ΤΙΣ ΔΑΝΕΙΑΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ της υποδούλωσης και τις αντεργατικές πολιτικές που συνεπιφέρουν

Ερώτημα Δεύτερο:

ΜΕΤΡΟ: Όταν τραγουδάνε οι δρόμοι, υπάρχει ελπίδα

Γραφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

Ο πρωθυπουργός βγήκε μέσα στη βροχή για  να ανακοινώσει την επίταξη των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ. Δεν είναι και απλό πράγμα. O πολύς κύριος Σαμαράς ούτε που πάτησε στο ‘’ναό της δημοκρατίας’’, στη Βουλή, όταν γινόταν συζήτηση για τη λίστα Λαγκάρντ. Άφησε τότε ένα θλιβερό Βενιζέλο να βγάλει τα μάτια του. Αλλά τώρα ο εχθρός λαός είναι προ των πυλών και είναι πιο επικίνδυνος φαίνεται από τους κοινοβουλευτικούς διαξιφισμούς που λύνουν τις διαφορές με χαρτάκια σε κάλπες.

Είχε προηγηθεί ο Υπουργός Μεταφορών για να υπερηφανευτεί ότι αυτός  πρότεινε την επιστράτευση. Και αυτό έχει τη σημασία του. Τόσες και τόσες φορές, οι υπουργοί ούτε που πατάνε στη Βουλή, για να απαντήσουν σε επερωτήσεις βουλευτών που τους αφορούν άμεσα. Και αποκρίνονται στους ελαχιστότατους παρόντες, οι ορντινάτσες τους και οι τοίχοι. Αλλά τώρα, το θέμα ήταν σοβαρό, τα ερωτήματα τα έθεταν εργάτες με συλλογικό τρόπο.  Έπρεπε λοιπόν ο εθνικός ήρωας που κατάφερε να χαρίσει την Ολυμπιακή στο Βγενόπουλο, να βγει στο κυνήγι της κατουρημένης ποδιάς.

Πόσο γελοίοι ακουγόταν αλήθεια! Ο φυσιολογικός άνθρωπος,  για να καταφερθεί εναντίον  κάποιου, με οποιοδήποτε τρόπο,  πρέπει πρώτα να έχει θυμώσει, σωστά ή δίκαια. Αλλά για να θυμώσεις, πρέπει να υπάρχουν πράγματα που αγαπάς πολύ  και άλλα τόσα που τα μισείς με το  αντίστοιχο πάθος, έχοντας  αρχές και αξίες.  Αλλά ο πρωθυπουργός, ο υπουργός και όλο  το σινάφι τους,  δεν γνωρίζουν  τι είναι αυτά τα πράγματα. Δεν είναι ικανοί ούτε και να παραστήσουν το θυμωμένο. Φωνές άτονες, νεκρές,  επίπεδες, σαν computerized μηνύματα σε ΑΤΜ Τράπεζας.  Πρόσωπα ανέκφραστα, να σου θυμίζουν τις πλαστικές της Τρέμη. Καρτούνς από ξεφτισμένο κόμικς, χωρίς υπόσταση. Ξανακούστε τους, θα το διαπιστώσετε. ...

Η ‘’ιερή αγελάδα’’ της μνημονιακής ‘’νομιμότητας’’ και ο ναός της ευρωζώνης

Ο αντιδραστικός συνασπισμός εξουσίας, θα επιτεθεί! Με βιαιότητα και σφοδρότητα, που θα υπερβαίνει ότι έχουμε δει ως τώρα. Για να επιβάλλει την αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική, πολύ πριν από το στήσιμο της οποιασδήποτε κάλπης. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυταπατάται ότι η πολιτική λύση θα βγει από τις εκλογές, και όχι από τη νικηφόρα για το λαό έκβαση μιας βιαιότατης σύγκρουσης που είναι κάτι παρά πάνω από αναπόφευκτη. Το ΚΚΕ συγκεντρώνει δυνάμεις ...για αργότερα.

Γράφει ο Παναγιώτης Μαυροειδής

‘’Η χθεσινή επίθεση στα γραφεία της ΝΔ δεν είναι απλώς αυτονόητα καταδικαστέα, είναι εχθρική για τον ελληνικό λαό, για την Ελλάδα. Όποιοι κι αν την έκαναν, είτε είναι κουφιοκεφαλάκηδες, δήθεν τρομοκράτες, είτε είναι βαλτοί παρακρατικοί, παίζουν ένα άσχημο παιχνίδι εναντίον των συμφερόντων του ελληνικού λαού.’’ (απόσπασμα από συνέντευξη του Δημήτρη Παπαδημούλη στον Ant1 στις 14/1).

‘’Εξυπηρετούν κάποιο σκοπό. Θα ήξερα να σας πω ποιον σκοπό εξυπηρετούν αν θα ήξερα από πού ξεκινά όλο αυτό και αν είναι ένα κέντρο’’ (…) «Εμείς καταδικάζουμε 1000 φορές αυτές τις ενέργειες» (συνέντευξη Αλέκα Παπαρήγα στο MEGA στις 14/1/13)

Μάλιστα. Πρόκειται για διαφορικές πολιτικές τοποθετήσεις,- αν παρακολουθήσει κανείς το σύνολο των συνεντεύξεων-, αλλά σε ότι αφορά την επίθεση στα γραφεία της ΝΔ και τις άλλες εμπρηστικές επιθέσεις της βδομάδας, υπάρχουν δύο κοινά πολιτικά στοιχεία. ...

Η αριστερά της κυβέρνησης και η κυβέρνηση της αριστεράς

 ‘’Εργασία στο εξωτερικό αναζητούν σχεδόν οι μισοί από τους Έλληνες σε παραγωγική ηλικία’’. Αυτή ήταν μία από τις βασικές πρωτοσέλιδες ειδήσεις των ημερών, οδεύοντας προς τη Χριστουγεννιάτικη ξεκούραση. Ίσως είναι αρκετή για να καταδείξει την έκταση και το βάθος του κοινωνικού εξανδραποδισμού που έχει επιβάλει η τρόικα στην Ελλάδα.

Το τρίχρονο των μεγάλων λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια  στις κυβερνήσεις που επέβαλαν τα αντεργατικά μέτρα, φαίνεται να κλείνει, εισάγοντάς μας σε μια νέα φάση. Η πεποίθηση ότι με ένα μαζικό ντου θα καταρρεύσει ο αντίπαλος, όσο και αν τροφοδότησε τη ...