Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η απαγορευμένη εκπαίδευση (la education prohibida). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Η απαγορευμένη εκπαίδευση (la education prohibida). Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2020

Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)

Ένα «αφήγημα» (βιβλίο) – κυρίως για εκπαιδευτικούς – όπου εμπλέκονται ο Γκορμπατσώφ, ο Μπρεζίνσκι, το «80% της υπεράριθμης ανθρωπότητας», το σχολείο των «ελίτ», το σχολείο των «τεχνικών δεξιοτήτων» και το σχολείο των «πολλών υπεράριθμων».

Θέλω να σας προτείνω αυτό το βιβλίο, που κάποτε, τη δεκαετία του 2000, το χρησιμοποιούσαμε σαν πηγή αρκετών από τα στοιχεία που χρησιμοποιούσαμε σε πολιτικές και συνδικαλιστικές ομιλίες μας για την παιδεία.

Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)
«Η εκπαίδευση της αμάθειας»

Ένα βιβλίο που τότε που γράφτηκε (γύρω στο 2000) αποκάλυπτε σχέδια και στρατηγικές του παγκόσμιου καπιταλιστικού «think tank» για την παιδεία.

Και τώρα που εφαρμόζονται οι «προβλέψεις» του και τις βλέπουμε στο σχολείο, αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε για να ερμηνεύουμε «από που έρχονται οι μεταρρυθμίσεις» των διάφορων υπουργών.

Πρόκειται για το βιβλίο «Η εκπαίδευση της αμάθειας» του Γάλλου εκπαιδευτικού Ζαν Κλοντ Μισεά.

Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2002 από τις εκδόσεις «Βιβλιόραμα» (Στουρνάρα 51, τηλέφωνο 210-5221112). Είναι διαθέσιμο και σήμερα.

Θα σας κάνω όμως μια περίεργη παρουσίαση: Θα σας αντιγράψω ένα κεφάλαιο σχεδόν ολόκληρο (το VII) χωρίς δικά μου λόγια και χωρίς τις παραπομπές του.

Είναι εκεί που το βιβλίο αναφέρεται στη σύσκεψη του Σαν Φρανσίσκο και στις αποφάσεις της, με πηγή του συγγραφέα την άμεση μαρτυρία «Hans Peter Martin & Harald Schumann» (Le Piege de la mondialisation, Solin-Actes Sud, 1997).

Αξίζει πολύ περισσότερο από τα 5 λεπτά που θα χρειαστείτε για να το διαβάσετε.
Πάμε λοιπόν στο κεφάλαιο VII:

Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)

«Το κίνημα που, εδώ και τριάντα χρόνια, μετασχημάτιζε το Σχολείο προς μια πανομοιότυπη πάντοτε κατεύθυνση, τώρα μπορεί να γίνει κατανοητό στη θλιβερή ιστορική του αλήθεια.

Κάτω από τη διπλή επίκληση «εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης» (πρόκειται για απόλυτο ψεύδος) και την «αναγκαία προσαρμογή στον σύγχρονο κόσμο» (εδώ έχουμε τη μισή αλήθεια), αυτό που καθιερώνεται, μέσα μέσα από όλες αυτές τις εξίσου άθλιες μεταρρυθμίσεις, είναι το Σχολείο του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού…

Οι αφέντες των μαχόμενων βασιλείων του οικονομικού πολέμου, με όλες τις στρατιές των νομομαθών και των λογίων τους, συσκέπτονται αδιάκοπα για να συντονίζουν τις αντιμαχόμενες στρατηγικές τους και να επαγρυπνούν, ώστε να μη θέτουν ποτέ σε κίνδυνο αυτό που τόσο νόστιμα ονομάζουν διακυβερνησιμότητα του κόσμου τούτου…

Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)

Έτσι για παράδειγμα, τον Σεπτέμβριο του 1995 – υπό την αιγίδα του ιδρύματος Γκορμπατσώφ – «πεντακόσιοι πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και επιστήμονες πρώτης κλάσεως», που στα δικά τους τα μάτια φαντάζουν η ελίτ του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Fairmon του San Fransisco, για να εκθέσουν τις απόψεις τους για τα πεπρωμένα του νέου πολιτισμού.

Δεδομένου του αντικειμένου τους, στο φόρουμ αυτό πρυτάνευε η αρχή της πιο αυστηρής αποτελεσματικότητας.

«Αυστηροί κανόνες υποχρεώνουν όλους τους συμμετέχοντες να ξεχάσουν τη ρητορική. Οι εισηγητές διαθέτουν μόνο πέντε λεπτά για να εισηγηθούν κάποιο θέμα. Εξάλλου κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, καμιά παρέμβαση δε μπορεί να υπερβαίνει τα δύο λεπτά».

Η σύσκεψη αναγνώρισε ότι τον ερχόμενο αιώνα τα «δυο δέκατα του ενεργού πληθυσμού θα ήταν αρκετά για να διατηρηθεί η δραστηριότητα της παγκόσμιας οικονομίας».

Με τόσο ξεκάθαρες βάσεις, το κύριο πολιτικό πρόβλημα που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα: Πως θα είναι δυνατό, για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητα της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;

«Η εκπαίδευση της αμάθειας» και η «Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο» (1995)
«Η εκπαίδευση της αμάθειας» και η «Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο» (1995)

Η λύση, που επικράτησε στη σύσκεψη ως πιο λογική, ήταν αυτή που πρότεινε ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι (σ.σ. ένα από τα μέλη της «παγκόσμιας καπιταλιστικής διεθνούς», που εκείνα τα χρόνια οργάνωνε όλο τέτοιες συσκέψεις).

Και της έδωσε το όνομα tittytainment (άρτος και θέαμα) (σ.σ. ή βυζοδιασκέδαση όπως το έλεγε κι ο Κίσινγκερ, αφού το titt: βυζί, έχει διπλή έννοια).

Το σχέδιο για το σχολείο του 21ου αιώνα

Με αυτό το νεολογισμό επρόκειτο απλώς να οριστεί ένα:

«Κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη».

Αυτή η κυνική και περιφρονητική ανάλυση έχει, καταφανώς, το πλεονέκτημα να ορίζει με όλη την επιθυμητή σαφήνεια, τους όρους της εργολαβίας που οι παγκόσμιες ελίτ αναθέτουν στο Σχολείο του 21ου αιώνα.

Γι’ αυτό είναι δυνατόν να συναγάγει κανείς εκ των προτέρων, με μικρά περιθώρια λάθους, τις μορφές της οποιασδήποτε μεταρρύθμισης που θα σκόπευε να αναπλάσει τον εκπαιδευτικό μηχανισμό με βάση αποκλειστικά και μόνο τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του κεφαλαίου.

Ας δούμε για ποιο παιχνίδι πρόκειται.

Το σχολείο των ελίτ

Κατ’ αρχήν είναι προφανές ότι το σύστημα πρέπει να διατηρήσει ένα τομέα υψηλής ποιότητας, προορισμένο να μορφώσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τις διάφορες επιστημονικές, τεχνικές και διαχειριστικές ελίτ, ολοένα και πιο αναγκαίες, στο μέτρο που ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος θα αποβαίνει πιο σκληρός και πιο ανελέητος.

Μετατρέπουν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς σε επαίτες

Στους πόλους της υψηλής ποιότητας, με προϋποθέσεις πρόσβασης αναγκαστικά πολύ επιλεκτικές, πρέπει να μεταδίδονται με πολύ σοβαρό τρόπο – δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα, ως προς το κύριο, σύμφωνα με το μοντέλο του κλασσικού σχολείου – όχι μόνο δημιουργικές και εκλεπτυσμένες γνώσεις,

αλλά επίσης ένα ελάχιστο επίπεδο παιδείας και κριτικού πνεύματος, χωρίς το οποίο η απόκτηση και η ουσιαστική εμπέδωση αυτών των γνώσεων, δεν έχει κανένα νόημα και κυρίως καμιά πραγματική χρησιμότητα…

Το σχολείο των εφήμερων δεξιοτήτων

Το πρόβλημα είναι αρκετά διαφορετικό για τις μεσαίες τεχνικές ικανότητες – γι’ αυτές που η ΕΕ εκτιμά ότι έχουν:

«Μια ζωή δέκα ετών, καθόσον το πνευματικό κεφάλαιο υποτιμάται κατά 7% ετησίως, ενώ συνάμα η υποτίμηση αυτή συνοδεύεται από αντίστοιχη ελάττωση της αποτελεσματικότητας της χειρωνακτικής εργασίας».

Πρόκειται εντέλει για απορριπτέες γνώσεις – εξίσου απορριπτέες με τους ανθρώπους που προσωρινά είναι οι φορείς τους – στο βαθμό που, βασιζόμενες σε δεξιότητες ρουτίνας και προσαρμοσμένες σε ένα συγκεκριμένο τεχνολογικό πλαίσιο, παύουν να είναι λειτουργικές μόλις το πλαίσιο το ίδιο θα έχει ξεπεραστεί.

Από την εποχή της επανάστασης της πληροφορικής πρόκειται για ιδιότητες που, από καπιταλιστική άποψη, δεν παρουσιάζουν πια πλεονεκτήματα.

Μαθήσεις ωφελιμιστικού χαρακτήρα και ουσιαστικά αλγοριθμικής φύσης – δηλαδή που δεν απευθύνονται με αποφασιστικό τρόπο στην αυτονομία και τη δημιουργικότητα εκείνων που τις χρησιμοποιούν – είναι μαθήσεις που οριακά μπορεί στο εξής να τις αποκτήσει κανείς μόνος του, στο σπίτι του, στον υπολογιστή του, χρησιμοποιώντας το αντίστοιχο λογισμικό.

Γενικεύοντας, για τις ενδιάμεσες δεξιότητες, με την εξ’ αποστάσεως διδασκαλία χάρη στα πολυμέσα, η κυρίαρχη τάξη θα μπορούσε να  πετύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.

Από τη μια μεριά, οι μεγάλες εταιρείες (Olivetti, Philips, Siemens, Ericson κλπ.) προσκαλούνται:

«Να πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά της δια βίου εκπαίδευσης, αγορά που διέπουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης».

Από την άλλη, δεκάδες χιλιάδες διδάσκοντες (και είναι γνωστό ότι η χρηματοδότησή τους αντιπροσωπεύει το κύριο μέρος των δαπανών για τη Δημόσια Εκπαίδευση) θα αποβούν απολύτως άχρηστοι και έτσι θα απολυθούν, πράγμα που θα επιτρέψει στα κράτη να προσανατολίσουν την εξοικονομούμενη μισθωτή μάζα σε δραστηριότητες περισσότερο επικερδείς για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.

Το σχολείο της πλήρους αμάθειας

Απομένουν βεβαίως οι περισσότεροι. Αυτοί που το σύστημα προορίζει να παραμείνουν αχρησιμοποίητοι ή να χρησιμοποιηθούν με επισφαλή και ευέλικτο τρόπο, για παράδειγμα σε διάφορες Μακ Ντόναλντ υπηρεσίες…

Είναι πράγματι φανερό, ότι η ακριβή μεταβίβαση των πραγματικών γνώσεων (και επιπλέον κριτική), όπως επίσης η εκμάθηση στοιχειωδών πολιτικών συμπεριφορών ή ακόμα και ενθάρρυνση στην ευθύτητα και την τιμιότητα, δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το σύστημα.

Μάλιστα στην παρούσα φάση, κάτω από ορισμένες πολιτικές περιστάσεις, μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια απειλή για την ασφάλειά του.

Μετατρέπουν τα σχολεία και τους εκπαιδευτικούς σε επαίτες
Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)

Σ’ αυτό το Σχολείο του μεγάλου αριθμού είναι προφανές ότι πρέπει να διδάσκεται η αμάθεια με όλους τους δυνατούς τρόπους.

Όμως εδώ εντοπίζεται μια δραστηριότητα που δεν είναι αυτονόητη, και για την οποία οι παραδοσιακοί διδάσκοντες μέχρι σήμερα, παρά ορισμένες προόδους, έχουν πολύ ακατάλληλη εκπαίδευση.

Επομένως η Εκπαίδευση της άγνοιας συνεπάγεται αναγκαστικά ότι οι εκπαιδευτές θα μετεκπαιδευτούν, ότι δηλαδή θα υποχρεωθούν «να εργαστούν διαφορετικά» κάτω από την πεφωτισμένη δεσποτεία μιας ισχυρής και καλοοργανωμένης στρατιάς εμπειρογνωμόνων των «Επιστημών της Εκπαίδευσης».

Το κύριο καθήκον αυτών των ειδικών είναι να ορίσουν και να επιβάλλουν (με όλα τα μέσα που διαθέτει ένας ιεραρχικός θεσμός, ώστε να εξασφαλιστεί η υποταγή εκείνων οι οποίοι εξαρτώνται από αυτόν τον θεσμό) τις παιδαγωγικές και υλικές συνθήκες για τη «διάλυση της λογικής», όπως έλεγε ο Γκι Ντεμπόρ με άλλα λόγια:

«Να χαθεί η δυνατότητα οι εκπαιδευόμενοι  να αναγνωρίζουν δια μιας τι είναι σημαντικό και τι είναι άνευ σημασίας, τι είναι ασύμβατο ή αντίθετα, τι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συμπληρωματικό, τι συνεπάγεται η άλφα συνέπεια και συνάμα τι απαγορεύει».

Ένας μαθητής που εκγυμνάζεται μ’ αυτό τον τρόπο, προσθέτει ο Ντεμπόρ:

«Θα βρεθεί ενταγμένος στην υπηρεσία της καθεστηκυίας τάξης, ενώ η διάθεσή του θα μπορούσε να είναι απολύτως αντίθετη μ’ αυτό το αποτέλεσμα.

Θα γνωρίσει τη γλώσσα του θεάματος διότι του είναι η μόνη οικεία, είναι αυτή που του έμαθαν να μιλάει.

Θα θελήσει αναμφίβολα να φανεί εχθρικός προς τη ρητορική της, θα χρησιμοποιήσει όμως το συντακτικό της».

Από την άλλη μεριά, όσον αφορά την εξουδετέρωση κάθε δημόσιας αρετής, δηλαδή την αναγκαιότητα να μετασχηματιστεί ο μαθητής σε αγροίκο καταναλωτή και εν ανάγκη σε βίαιο, είναι έργο που θέτει απείρως λιγότερα προβλήματα.

Αρκεί να απαγορευτεί κάθε είδος πολιτικής αγωγής και να αντικατασταθεί με κάποια μορφή πολιτικής εκγύμνασης, μ’ αυτή την εννοιολογική σούπα που ευκολότατα μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον κυρίαρχο λόγο των μίντια και της σόου μπίζνες…

Φυσικά κατ’ αυτόν τον τρόπο καθορίζεται ως αντικειμενικός στόχος το τι θα απομείνει από το δημόσιο Σχολείο.

Αλλά ο στόχος αυτός, προϋποθέτει μάλλον μακροπρόθεσμα, έναν διπλό αποφασιστικό μετασχηματισμό:

– Από τη μια μεριά, τον μετασχηματισμό των εκπαιδευτικών που, στο εξής, οφείλουν να εγκαταλείψουν το σημερινό τους καθεστώς ως υποκειμένων που κατά τεκμήριο είναι φορείς γνώσεων, ώστε να επωμισθούν την ιδιότητα του υπεύθυνου διάφορων δραστηριοτήτων αφύπνισης ή παιδαγωγικών εκδρομών ή φόρουμ συζητήσεων (σύμφωνα εννοείται με το μοντέλο των τηλεοπτικών τοκ σόου).

Υπεύθυνοι που θα τους ανατεθούν διάφορα υλικά καθήκοντα ή καθήκοντα ψυχολογικής στήριξης, ώστε η χρήση να γίνει αποδοτική.

– Από την άλλη, προωθείται ο μετασχηματισμός του ίδιου του Σχολείου ως τόπου ζωής, τόπου δημοκρατικού και χαρούμενου.

Το Σχολείο μετασχηματίζεται σε δημόσιο τόπο φύλαξης των παιδιών – όπου η διοργάνωση εορτών θα είναι δυνατόν να ανατεθεί, επ’ ωφελεία, στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, των πλέον δραστήριων και πρόθυμων να εμπλακούν στο παιχνίδι αυτό (π.χ. επέτειος κατάργησης δουλείας, γέννηση του Βίκτωρος Ουγκώ, Halloween, κλπ),

και συνάμα χώρου φιλελεύθερου και ανοιχτού σε όλους τους αντιπροσώπους της πόλης (μέλη συλλόγων, συνταξιούχοι στρατιωτικοί, υπεύθυνοι επιχειρήσεων, ταχυδακτυλουργοί, θαυματοποιοί κλπ), όπως και στα πάσης φύσεως τεχνολογικά ή πολιτιστικά εμπορεύματα τα οποία οι μεγάλες εταιρείες, άμεσοι εταίροι της «διδακτικής πράξης», θα κρίνουν ότι είναι θαυμάσιο πράγμα να πουλήσουν στους διάφορους συμμετέχοντες.

Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)

Σκέφτομαι ότι θα τους έρθει επίσης η ιδέα στην είσοδο αυτού του μεγάλου πάρκου σχολικών ατραξιόν να στήσουν μερικές, πολύ απλές, ηλεκτρονικές συσκευές, επιφορτισμένες με το καθήκον να ανιχνεύουν την πιθανή ύπαρξη μεταλλικών αντικειμένων».

Υ/Γ.: Oι στρατηγικές αυτές άρχισαν από νωρίς να εφαρμόζονται στη Γαλλία, γι’ αυτό τότε υπήρχε μια ολόκληρη σειρά σχετικών βιβλίων σ’ αυτή τη χώρα.

Όπως το επίσης εξαιρετικό «Τα χαμένα παιδιά μας» της εκπαιδευτικού Νατάσας Πολονί, εκδόσεις «Πόλις», 2005.  Είναι επίσης διαθέσιμο.

Μάνος Δούκας

Πηγή: Κατιούσα

=====================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2019

Γιατί τα παιδιά μας βαριούνται στο σχολείο, δεν έχουν υπομονή και απογοητεύονται εύκολα;

Είμαι εργοθεραπεύτρια με 10ετή εμπειρία εργασίας με παιδιά, γονείς και δασκάλους. Συμφωνώ απόλυτα με το μήνυμα του δασκάλου που έλαβα πρόσφατα, ότι τα παιδιά μας χειροτερεύουν όλο και περισσότερο σε πολλά ζητήματα. Ακούω σταθερά την ίδια άποψη από κάθε δάσκαλο που συναντώ. Αδιαμφισβήτητα, καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετούς πορείας μου, έχω δει και εξακολουθώ να βλέπω μία πτώση στην κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή λειτουργικότητα των μαθητών καθώς και μια ραγδαία αύξηση των μαθησιακών δυσκολιών και άλλων διαγνώσεων.

Τα σημερινά παιδιά έρχονται στο σχολείο συναισθηματικά ανώριμα για μάθηση και υπάρχουν πολλοί παράγοντες στο μοντέρνο τρόπο ζωής μας που συμβάλουν σε αυτό. Όπως γνωρίζουμε, ο εγκέφαλός μας είναι εύπλαστος. Μέσα από το περιβάλλον μπορούμε να κάνουμε τον εγκέφαλο δυνατότερο ή πιο αδύναμο. Ειλικρινά πιστεύω ότι παρά τις καλύτερες προθέσεις μας δυστυχώς σχηματίζουμε τον εγκέφαλο των παιδιών μας προς τη λάθος κατεύθυνση. Και παρακάτω θα αναλύσω το γιατί…

Τεχνολογία

Δωρεάν υπηρεσία φύλαξης παιδιών…η πληρωμή σας περιμένει στην επόμενη γωνία. Παίζουμε με το νευρικό σύστημα των παιδιών μας, με την προσοχή τους και με την ικανότητά τους να λαμβάνουν ικανοποίηση καθυστερημένα. Συγκρινόμενη με την εικονική πραγματικότητα, η καθημερινή ζωή είναι βαρετή. Όταν τα παιδιά έρχονται στην τάξη, εκτίθενται σε ανθρώπινες φωνές και οπτικά ερεθίσματα που έρχονται σε αντίθεση με το βομβαρδισμό από εκρήξεις γραφικών και ειδικά εφέ τα οποία είναι συνηθισμένα να βλέπουν στις οθόνες τους.

Μετά από ώρες εικονικής πραγματικότητας το να επεξεργαστείς πληροφορίες σε μια τάξη γίνεται όλο και μεγαλύτερη πρόκληση για τα παιδιά μας επειδή ο εγκέφαλός τους είναι συνηθισμένος στα υψηλά επίπεδα διέγερσης που προκαλούν τα βιντεοπαιχνίδια. Η ανικανότητα της επεξεργασίας χαμηλότερων επιπέδων διέγερσης καθιστά τα παιδιά ευάλωτα στις ακαδημαϊκές προκλήσεις. Επιπλέον, η τεχνολογία μας αποσυνδέει συναισθηματικά από τα παιδιά μας και τις οικογένειές μας. Η συναισθηματική διαθεσιμότητα των γονέων είναι η κύρια τροφή για τον εγκέφαλο των παιδιών μας. Δυστυχώς, βαθμιαία στερούμε από τα παιδιά μας αυτή την τροφή.

Τα παιδιά παίρνουν οτιδήποτε θέλουν, ακριβώς τη στιγμή που το θέλουν...

Κυριακή 13 Οκτωβρίου 2019

14 λόγοι που θα θέλατε το παιδί σας να πηγαίνει σε σχολείο στην Φινλανδία

Τα δημογραφικά στοιχεία προκαλούν ανησυχία σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο

Η Φινλανδία, ένας τόπος πρώτης τάξεως για να γίνει μια γυναίκα μητέρα, έχει καταγράψει το χαμηλότερο αριθμό νεογέννητων σε περίπου 150 χρόνια. Το ποσοστό γεννήσεων μειώνεται σταθερά από την αρχή της δεκαετίας και δεν υπάρχει ένδειξη ότι θα αντιστραφεί η τάση.

Τα δημογραφικά στοιχεία προκαλούν ανησυχία σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο, φυσικά. Αλλά είναι ιδιαίτερα προβληματικά για τις χώρες με γενναιόδωρο κράτος πρόνοιας, καθώς θέτουν σε κίνδυνο τη μακροχρόνια επιβίωσή του.

Για την Heidi Schauman, οι στατιστικές είναι «τρομακτικές».

«Δείχνουν πόσο γρήγορα αλλάζει η κοινωνία μας και δεν έχουμε λύσεις έτοιμες να σταματήσουμε την κατάσταση αυτή», δήλωσε ο επικεφαλής οικονομολόγος της Aktia Bank σε τηλεφωνική συνέντευξη στο Ελσίνκι. «Έχουμε ένα μεγάλο δημόσιο τομέα και το σύστημα χρειάζεται φορολογούμενους στο μέλλον».

Για να γίνει αυτό, το ποσοστό γονιμότητας θα πρέπει να είναι ίσο με δύο παιδιά ανά γυναίκα, λέει ο Schauman. Η πρόβλεψη για το πραγματικό ποσοστό είναι στο 1,57 το 2016, σύμφωνα με τις στατιστικές της Φινλανδίας.

Αυτό είναι ένα εκπληκτικά χαμηλό επίπεδο, δεδομένων των προσπαθειών που καταβάλλει το κράτος για την υποστήριξη της γονικής μέριμνας.
Σχετικό: Ακόμα και το κράτος πρόνοιας της Φινλανδίας, αντιμετωπίζει δημογραφικό πρόβλημα


Σύμφωνα με μελέτες, οι μαθητές στη Φινλανδία είναι μεταξύ των καλύτερων στον κόσμο. Ξοδεύουν λιγότερο χρόνο στο σχολείο από παιδιά σε άλλες χώρες ενώ για τη σχολική μελέτη αφιερώνουν το πολύ 30 λεπτά την ημέρα.


Η σελίδα Bright Side παρουσιάζει 14 λόγους που το εκπαιδευτικό σύστημα στην Φινλανδία προκαλεί τον θαυμασμό όλου του κόσμου.

1. Όλα είναι δωρεάν

Η φινλανδική εκπαίδευση είναι δωρεάν. Και όλες οι υπόλοιπες παροχές είναι επίσης δωρεάν, συμπεριλαμβανομένων γευμάτων, εκδρομών και σχολικών προμηθειών. Εάν οι μαθητές ζουν περισσότερο από 2 χλμ μακριά από το σχολείο, ειδικό σχολικό λεωφορείο τους μεταφέρει από και προς το σχολείο. Όλες αυτές οι δαπάνες καλύπτονται από το κράτος. Περισσότερο από το 12,2% του συνολικού προϋπολογισμού της χώρας προορίζεται για την εκπαίδευση.

2. Εξατομικευμένη προσέγγιση για κάθε μαθητή


Κάθε μαθητής μπορεί να ολοκληρώσει εργασίες διαφορετικής πολυπλοκότητας ανάλογα με τις ικανότητές του. Τα παιδιά με διαφορετικές σωματικές και πνευματικές ικανότητες μελετούν από κοινού. Εάν ένας μαθητής δεν μπορεί να κάνει κάτι, οι εκπαιδευτικοί οργανώνουν μεμονωμένα μαθήματα γι 'αυτόν. Επιπλέον διδάσκονται ξένες γλώσσες.


Αν οι μαθητές κρίνουν ότι ένα μάθημα δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον, έχουν τη δυνατότητα να το αλλάξουν και να διαβάσουν π.χ. ένα βιβλίο ή να ράψουν.

3. Οι βαθμοί ανακοινώνονται μόνο στον μαθητή


Το βαθμολογικό σύστημα στη Φινλανδία έχει 10 βαθμούς. Ωστόσο, στα φινλανδικά σχολεία τα παιδιά δεν λαμβάνουν βαθμούς πριν από την 3η τάξη. Από την τρίτη έως την έβδομη τάξη, υπάρχουν μόνο λεκτικές επισημάνσεις ξεκινώντας από το "θα μπορούσες να τα πας καλύτερα" μέχρι το "τέλειο". Μόνο ο ίδιος ο μαθητής γνωρίζει την βαθμολογία του.

4. Μπορούν να πάνε σχολείο ακόμα και με τις πυτζάμες!

Δεν υπάρχει ομοιόμορφος ενδυματολογικός κώδικας στα σχολεία της Φινλανδίας. Οι μαθητές μπορούν να μπουν ντυμένοι στα μαθήματα όπως θέλουν. Δεν υπάρχουν απαιτήσεις. Κάποιος μπορεί εύκολα να δει ένα παιδί με τις κάλτσες χωρίς παπούτσια μέσα στην τάξη.

5. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, τα παιδιά μπορούν να κάθονται σε καναπέ ή ακόμα και στο χαλί


Τα παιδιά δεν είναι αναγκασμένα να κάθονται στο θρανίο τους. Κατά τη διάρκεια του μαθήματος, μπορούν να κάθονται άνετα σε πολυθρόνες ή στο πάτωμα. Εάν ο καιρός είναι ζεστός, τα μαθήματα μπορούν να γίνουν στο γρασίδι κοντά στο σχολείο ή σε ειδικά παγκάκια που βρίσκονται σε αμφιθεατρικό σχήμα.


5. Ελάχιστη μελέτη για το σπίτι


Οι εκπαιδευτικοί στη Φινλανδία πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να ξεκουράζονται και να περνούν παραγωγικό χρόνο με την οικογένειά τους αντί να κάνουν εργασίες. Η μελέτη στο σπίτι διαρκεί πολύ λίγο και μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Για παράδειγμα, για το μάθημα ιστορίας, ένας μαθητής μπορεί να πάρει συνέντευξη από τον γιαγιά του, ώστε να μάθει πως ήταν η ζωή στη δεκαετία του '50 και να βρει τις διαφορές με το παρόν.

6. Καθόλου εξετάσεις ...

Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2016

Η απαγορευμένη εκπαίδευση (la education prohibida)


Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση (La Educacion Prohibida) είναι ένα ανεξάρτητο ντοκιμαντέρ που κυκλοφόρησε το 2012. Περιγράφει ποικίλες εναλλακτικές πρακτικές εκπαίδευσης και αντισυμβατικά σχολεία στη Λατινική Αμερική και την Ισπανία, και περιλαμβάνει εκπαιδευτικές προσεγγίσεις όπως η λαϊκή επιμόρφωση, το σύστημα Μοντεσσόρι, η προοδευτική εκπαίδευση, η εκπαίδευση Βάλντορφ, η κατ οίκον διδασκαλία. Το ντοκιμαντέρ χωρίζεται σε 10 θεματικά επεισόδια, που το καθένα παρουσιάζει μια διαφορετική πτυχή της εκπαίδευσης στο πλαίσιο του σχολείου και έξω από αυτό. Τα θέματα περιλαμβάνουν την ιστορία του σχολικού συστήματος, την εξουσία και δύναμη στα σχολεία, την αξιολόγηση και το διαχωρισμό των μαθητών, την κοινωνική λειτουργία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, καθώς και το ρόλο των εκπαιδευτικών και των οικογενειών. Η ταινία περιέχει σχεδόν 30 λεπτά κινουμένων σχεδίων και μια φανταστική δραματοποιημένη ιστορία που συνδέει τα επεισόδια.

Δημοσιεύτηκε στις 22 Φεβ 2013
 Είναι η πρώτη Ισπανική ταινία που χρηματοδοτήθηκε μέσω της μεθόδου πληθοχρηματοδότησης και προβλήθηκε ταυτόχρονα σε 130 πόλεις, σε 13 χώρες, με συνολικό αριθμό 18.000 θεατών μέσα σε μια μέρα.http://video-morfwsh.blogspot.gr/2013/06/la-education-prohibida.html

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"