Ο βρετανικός κλάδος της καλιφορνέζικης τράπεζας Silicon Valley Bank (SVB), η οποία βρίσκεται αιφνιδίως πτώχευσε, πωλήθηκε στη γιγάντια βρετανική τράπεζα HSBC έναντι του συμβολικού ποσού της μιας στερλίνας, σύμφωνα με ταυτόχρονες σημερινές ανακοινώσεις του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών και της HSBC.
Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023
Έναντι 1 λίρας πωλήθηκε ο βρετανικός κλάδος της Silicon Valley Bank στην HSBC - Κατέρρευσε και η Signature Bank
Ο βρετανικός κλάδος της καλιφορνέζικης τράπεζας Silicon Valley Bank (SVB), η οποία βρίσκεται αιφνιδίως πτώχευσε, πωλήθηκε στη γιγάντια βρετανική τράπεζα HSBC έναντι του συμβολικού ποσού της μιας στερλίνας, σύμφωνα με ταυτόχρονες σημερινές ανακοινώσεις του βρετανικού υπουργείου Οικονομικών και της HSBC.
Δευτέρα 16 Μαΐου 2022
New York Times> Οι πραγματικά πλούσιοι δεν είναι αυτοί που νομίζουμε- Η κάστα του 0,1%
Σήμερα γνωρίζουμε ποιοι είναι οι πραγματικά πλούσιοι στην Αμερική.
Και δεν είναι εκείνοι που μαντεύετε.
Από τον Seth Stephens-Davidowitz/New York Times
Μια πρωτοποριακή μελέτη του 2019 από τέσσερις οικονομολόγους, τους «Καπιταλιστές στον Εικοστό Πρώτο Αιώνα», ανέλυσε αποπροσδιορισμένα δεδομένα από ολόκληρο το σύμπαν των Αμερικανών φορολογουμένων προκειμένου να προσδιοριστεί ποιος είναι κυρίαρχος οικονομικά στο περίφημο ποσοστό του 0,1% των υψηλότερων εισοδημάτων στις ΗΠΑ.
Η μελέτη δεν ασχολήθηκε με τον εξαιρετικά μικρό αριθμό των γνωστών δισεκατομμυριούχων της τεχνολογίας και των αγορών, αλλά με τους περίπου 140.000 Αμερικανούς που κερδίζουν περισσότερα από 1,58 εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι ο τυπικός πλούσιος Αμερικανός είναι, με τα δικά τους λόγια, ο ιδιοκτήτης μιας «περιφερειακής επιχείρησης», όπως ένας «έμπορος αυτοκινήτων» ή ένας «διανομέας ποτών».
Αυτό με συγκλόνισε. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών, κατά τη διάρκεια της έρευνας για ένα βιβλίο μου σχετικά με το πώς οι γνώσεις που είναι θαμμένες σε μεγάλες βάσεις δεδομένων μπορούν να βοηθήσουν τους ανθρώπους να λαμβάνουν αποφάσεις, διάβασα χιλιάδες ακαδημαϊκές μελέτες. Είναι σπάνιο να διαβάσω μια μελέτη που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βλέπω τον κόσμο. Η συγκεκριμένη ήταν μία από αυτές. Για παράδειγμα, δεν είχα σκεφτεί ότι μία αντιπροσωπεία αυτοκινήτων θα ήταν το μέσο για να γίνω πλούσιος. Επίσης, δεν γνώριζα καν τι δουλειά κάνει μια εταιρεία διανομής ποτών.
Ποια όμως είναι τα διδάγματα από τα στοιχεία για τους πλούσιους Αμερικανούς εισοδηματίες και τα οποία -πιθανά- να αφορούν και τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο;
Σάββατο 3 Απριλίου 2021
Nationwide 'Kill the Bill' protest hits London - Η διαδήλωση «Kill the Bill» σε εθνικό επίπεδο χτυπά το Λονδίνο
Have the billionaires and bankers had enough of Bolsonaro? | Counting the Cost - Έχουν οι δισεκατομμυριούχοι και οι τραπεζίτες αρκετό Μπολσονάρο; | Μετρώντας το κόστος
Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2021
Διαδικτυακή εκδήλωση Άρδην: “Η εισβολή στο Καπιτώλιο και το αδιέξοδο των αμερικανικών ελίτ” (βίντεο)
Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2020
Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)
Ένα «αφήγημα» (βιβλίο) – κυρίως για εκπαιδευτικούς – όπου εμπλέκονται ο Γκορμπατσώφ, ο Μπρεζίνσκι, το «80% της υπεράριθμης ανθρωπότητας», το σχολείο των «ελίτ», το σχολείο των «τεχνικών δεξιοτήτων» και το σχολείο των «πολλών υπεράριθμων».
Θέλω να σας προτείνω αυτό το βιβλίο, που κάποτε, τη δεκαετία του 2000, το χρησιμοποιούσαμε σαν πηγή αρκετών από τα στοιχεία που χρησιμοποιούσαμε σε πολιτικές και συνδικαλιστικές ομιλίες μας για την παιδεία.
Ένα βιβλίο που τότε που γράφτηκε (γύρω στο 2000) αποκάλυπτε σχέδια και στρατηγικές του παγκόσμιου καπιταλιστικού «think tank» για την παιδεία.
Και τώρα που εφαρμόζονται οι «προβλέψεις» του και τις βλέπουμε στο σχολείο, αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε για να ερμηνεύουμε «από που έρχονται οι μεταρρυθμίσεις» των διάφορων υπουργών.
Πρόκειται για το βιβλίο «Η εκπαίδευση της αμάθειας» του Γάλλου εκπαιδευτικού Ζαν Κλοντ Μισεά.
Κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το 2002 από τις εκδόσεις «Βιβλιόραμα» (Στουρνάρα 51, τηλέφωνο 210-5221112). Είναι διαθέσιμο και σήμερα.
Θα σας κάνω όμως μια περίεργη παρουσίαση: Θα σας αντιγράψω ένα κεφάλαιο σχεδόν ολόκληρο (το VII) χωρίς δικά μου λόγια και χωρίς τις παραπομπές του.
Είναι εκεί που το βιβλίο αναφέρεται στη σύσκεψη του Σαν Φρανσίσκο και στις αποφάσεις της, με πηγή του συγγραφέα την άμεση μαρτυρία «Hans Peter Martin & Harald Schumann» (Le Piege de la mondialisation, Solin-Actes Sud, 1997).
Αξίζει πολύ περισσότερο από τα 5 λεπτά που θα χρειαστείτε για να το διαβάσετε.
Πάμε λοιπόν στο κεφάλαιο VII:
Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)
«Το κίνημα που, εδώ και τριάντα χρόνια, μετασχημάτιζε το Σχολείο προς μια πανομοιότυπη πάντοτε κατεύθυνση, τώρα μπορεί να γίνει κατανοητό στη θλιβερή ιστορική του αλήθεια.
Κάτω από τη διπλή επίκληση «εκδημοκρατισμού της εκπαίδευσης» (πρόκειται για απόλυτο ψεύδος) και την «αναγκαία προσαρμογή στον σύγχρονο κόσμο» (εδώ έχουμε τη μισή αλήθεια), αυτό που καθιερώνεται, μέσα μέσα από όλες αυτές τις εξίσου άθλιες μεταρρυθμίσεις, είναι το Σχολείο του Ολοκληρωτικού Καπιταλισμού…
Οι αφέντες των μαχόμενων βασιλείων του οικονομικού πολέμου, με όλες τις στρατιές των νομομαθών και των λογίων τους, συσκέπτονται αδιάκοπα για να συντονίζουν τις αντιμαχόμενες στρατηγικές τους και να επαγρυπνούν, ώστε να μη θέτουν ποτέ σε κίνδυνο αυτό που τόσο νόστιμα ονομάζουν διακυβερνησιμότητα του κόσμου τούτου…
Η εκπαίδευση της αμάθειας και η Διάσκεψη του Σαν Φρανσίσκο (1995)
Έτσι για παράδειγμα, τον Σεπτέμβριο του 1995 – υπό την αιγίδα του ιδρύματος Γκορμπατσώφ – «πεντακόσιοι πολιτικοί, οικονομικοί ηγέτες και επιστήμονες πρώτης κλάσεως», που στα δικά τους τα μάτια φαντάζουν η ελίτ του κόσμου, συγκεντρώθηκαν στο ξενοδοχείο Fairmon του San Fransisco, για να εκθέσουν τις απόψεις τους για τα πεπρωμένα του νέου πολιτισμού.
Δεδομένου του αντικειμένου τους, στο φόρουμ αυτό πρυτάνευε η αρχή της πιο αυστηρής αποτελεσματικότητας.
«Αυστηροί κανόνες υποχρεώνουν όλους τους συμμετέχοντες να ξεχάσουν τη ρητορική. Οι εισηγητές διαθέτουν μόνο πέντε λεπτά για να εισηγηθούν κάποιο θέμα. Εξάλλου κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, καμιά παρέμβαση δε μπορεί να υπερβαίνει τα δύο λεπτά».
Η σύσκεψη αναγνώρισε ότι τον ερχόμενο αιώνα τα «δυο δέκατα του ενεργού πληθυσμού θα ήταν αρκετά για να διατηρηθεί η δραστηριότητα της παγκόσμιας οικονομίας».
Με τόσο ξεκάθαρες βάσεις, το κύριο πολιτικό πρόβλημα που το καπιταλιστικό σύστημα είναι υποχρεωμένο να αντιμετωπίσει τις επόμενες δεκαετίες, μπορεί να διατυπωθεί με κάθε αυστηρότητα: Πως θα είναι δυνατό, για την ελίτ του κόσμου, να διατηρηθεί η διακυβερνησιμότητα της κατά τα 80% υπεράριθμης ανθρωπότητας, της οποίας το ανώφελο έχει ήδη προγραμματίσει η φιλελεύθερη λογική;
Η λύση, που επικράτησε στη σύσκεψη ως πιο λογική, ήταν αυτή που πρότεινε ο Ζμπίγκνιεφ Μπρεζίνσκι (σ.σ. ένα από τα μέλη της «παγκόσμιας καπιταλιστικής διεθνούς», που εκείνα τα χρόνια οργάνωνε όλο τέτοιες συσκέψεις).
Και της έδωσε το όνομα tittytainment (άρτος και θέαμα) (σ.σ. ή βυζοδιασκέδαση όπως το έλεγε κι ο Κίσινγκερ, αφού το titt: βυζί, έχει διπλή έννοια).
Το σχέδιο για το σχολείο του 21ου αιώνα
Με αυτό το νεολογισμό επρόκειτο απλώς να οριστεί ένα:
«Κοκτέιλ αποβλακωτικής διασκέδασης και επαρκούς διατροφής που θα επέτρεπαν να διατηρηθεί σε καλή διάθεση ο αποστερημένος πληθυσμός του πλανήτη».
Αυτή η κυνική και περιφρονητική ανάλυση έχει, καταφανώς, το πλεονέκτημα να ορίζει με όλη την επιθυμητή σαφήνεια, τους όρους της εργολαβίας που οι παγκόσμιες ελίτ αναθέτουν στο Σχολείο του 21ου αιώνα.
Γι’ αυτό είναι δυνατόν να συναγάγει κανείς εκ των προτέρων, με μικρά περιθώρια λάθους, τις μορφές της οποιασδήποτε μεταρρύθμισης που θα σκόπευε να αναπλάσει τον εκπαιδευτικό μηχανισμό με βάση αποκλειστικά και μόνο τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του κεφαλαίου.
Ας δούμε για ποιο παιχνίδι πρόκειται.
Το σχολείο των ελίτ
Κατ’ αρχήν είναι προφανές ότι το σύστημα πρέπει να διατηρήσει ένα τομέα υψηλής ποιότητας, προορισμένο να μορφώσει στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο, τις διάφορες επιστημονικές, τεχνικές και διαχειριστικές ελίτ, ολοένα και πιο αναγκαίες, στο μέτρο που ο παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος θα αποβαίνει πιο σκληρός και πιο ανελέητος.
Στους πόλους της υψηλής ποιότητας, με προϋποθέσεις πρόσβασης αναγκαστικά πολύ επιλεκτικές, πρέπει να μεταδίδονται με πολύ σοβαρό τρόπο – δηλαδή κατά πάσα πιθανότητα, ως προς το κύριο, σύμφωνα με το μοντέλο του κλασσικού σχολείου – όχι μόνο δημιουργικές και εκλεπτυσμένες γνώσεις,
αλλά επίσης ένα ελάχιστο επίπεδο παιδείας και κριτικού πνεύματος, χωρίς το οποίο η απόκτηση και η ουσιαστική εμπέδωση αυτών των γνώσεων, δεν έχει κανένα νόημα και κυρίως καμιά πραγματική χρησιμότητα…
Το σχολείο των εφήμερων δεξιοτήτων
Το πρόβλημα είναι αρκετά διαφορετικό για τις μεσαίες τεχνικές ικανότητες – γι’ αυτές που η ΕΕ εκτιμά ότι έχουν:
«Μια ζωή δέκα ετών, καθόσον το πνευματικό κεφάλαιο υποτιμάται κατά 7% ετησίως, ενώ συνάμα η υποτίμηση αυτή συνοδεύεται από αντίστοιχη ελάττωση της αποτελεσματικότητας της χειρωνακτικής εργασίας».
Πρόκειται εντέλει για απορριπτέες γνώσεις – εξίσου απορριπτέες με τους ανθρώπους που προσωρινά είναι οι φορείς τους – στο βαθμό που, βασιζόμενες σε δεξιότητες ρουτίνας και προσαρμοσμένες σε ένα συγκεκριμένο τεχνολογικό πλαίσιο, παύουν να είναι λειτουργικές μόλις το πλαίσιο το ίδιο θα έχει ξεπεραστεί.
Από την εποχή της επανάστασης της πληροφορικής πρόκειται για ιδιότητες που, από καπιταλιστική άποψη, δεν παρουσιάζουν πια πλεονεκτήματα.
Μαθήσεις ωφελιμιστικού χαρακτήρα και ουσιαστικά αλγοριθμικής φύσης – δηλαδή που δεν απευθύνονται με αποφασιστικό τρόπο στην αυτονομία και τη δημιουργικότητα εκείνων που τις χρησιμοποιούν – είναι μαθήσεις που οριακά μπορεί στο εξής να τις αποκτήσει κανείς μόνος του, στο σπίτι του, στον υπολογιστή του, χρησιμοποιώντας το αντίστοιχο λογισμικό.
Γενικεύοντας, για τις ενδιάμεσες δεξιότητες, με την εξ’ αποστάσεως διδασκαλία χάρη στα πολυμέσα, η κυρίαρχη τάξη θα μπορούσε να πετύχει μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Από τη μια μεριά, οι μεγάλες εταιρείες (Olivetti, Philips, Siemens, Ericson κλπ.) προσκαλούνται:
«Να πωλούν τα προϊόντα τους στην αγορά της δια βίου εκπαίδευσης, αγορά που διέπουν οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης».
Από την άλλη, δεκάδες χιλιάδες διδάσκοντες (και είναι γνωστό ότι η χρηματοδότησή τους αντιπροσωπεύει το κύριο μέρος των δαπανών για τη Δημόσια Εκπαίδευση) θα αποβούν απολύτως άχρηστοι και έτσι θα απολυθούν, πράγμα που θα επιτρέψει στα κράτη να προσανατολίσουν την εξοικονομούμενη μισθωτή μάζα σε δραστηριότητες περισσότερο επικερδείς για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες.
Το σχολείο της πλήρους αμάθειας
Απομένουν βεβαίως οι περισσότεροι. Αυτοί που το σύστημα προορίζει να παραμείνουν αχρησιμοποίητοι ή να χρησιμοποιηθούν με επισφαλή και ευέλικτο τρόπο, για παράδειγμα σε διάφορες Μακ Ντόναλντ υπηρεσίες…
Είναι πράγματι φανερό, ότι η ακριβή μεταβίβαση των πραγματικών γνώσεων (και επιπλέον κριτική), όπως επίσης η εκμάθηση στοιχειωδών πολιτικών συμπεριφορών ή ακόμα και ενθάρρυνση στην ευθύτητα και την τιμιότητα, δεν παρουσιάζει κανένα απολύτως ενδιαφέρον για το σύστημα.
Μάλιστα στην παρούσα φάση, κάτω από ορισμένες πολιτικές περιστάσεις, μπορεί να αντιπροσωπεύουν μια απειλή για την ασφάλειά του.
Σ’ αυτό το Σχολείο του μεγάλου αριθμού είναι προφανές ότι πρέπει να διδάσκεται η αμάθεια με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Όμως εδώ εντοπίζεται μια δραστηριότητα που δεν είναι αυτονόητη, και για την οποία οι παραδοσιακοί διδάσκοντες μέχρι σήμερα, παρά ορισμένες προόδους, έχουν πολύ ακατάλληλη εκπαίδευση.
Επομένως η Εκπαίδευση της άγνοιας συνεπάγεται αναγκαστικά ότι οι εκπαιδευτές θα μετεκπαιδευτούν, ότι δηλαδή θα υποχρεωθούν «να εργαστούν διαφορετικά» κάτω από την πεφωτισμένη δεσποτεία μιας ισχυρής και καλοοργανωμένης στρατιάς εμπειρογνωμόνων των «Επιστημών της Εκπαίδευσης».
Το κύριο καθήκον αυτών των ειδικών είναι να ορίσουν και να επιβάλλουν (με όλα τα μέσα που διαθέτει ένας ιεραρχικός θεσμός, ώστε να εξασφαλιστεί η υποταγή εκείνων οι οποίοι εξαρτώνται από αυτόν τον θεσμό) τις παιδαγωγικές και υλικές συνθήκες για τη «διάλυση της λογικής», όπως έλεγε ο Γκι Ντεμπόρ με άλλα λόγια:
«Να χαθεί η δυνατότητα οι εκπαιδευόμενοι να αναγνωρίζουν δια μιας τι είναι σημαντικό και τι είναι άνευ σημασίας, τι είναι ασύμβατο ή αντίθετα, τι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι συμπληρωματικό, τι συνεπάγεται η άλφα συνέπεια και συνάμα τι απαγορεύει».
Ένας μαθητής που εκγυμνάζεται μ’ αυτό τον τρόπο, προσθέτει ο Ντεμπόρ:
«Θα βρεθεί ενταγμένος στην υπηρεσία της καθεστηκυίας τάξης, ενώ η διάθεσή του θα μπορούσε να είναι απολύτως αντίθετη μ’ αυτό το αποτέλεσμα.
Θα γνωρίσει τη γλώσσα του θεάματος διότι του είναι η μόνη οικεία, είναι αυτή που του έμαθαν να μιλάει.
Θα θελήσει αναμφίβολα να φανεί εχθρικός προς τη ρητορική της, θα χρησιμοποιήσει όμως το συντακτικό της».
Από την άλλη μεριά, όσον αφορά την εξουδετέρωση κάθε δημόσιας αρετής, δηλαδή την αναγκαιότητα να μετασχηματιστεί ο μαθητής σε αγροίκο καταναλωτή και εν ανάγκη σε βίαιο, είναι έργο που θέτει απείρως λιγότερα προβλήματα.
Αρκεί να απαγορευτεί κάθε είδος πολιτικής αγωγής και να αντικατασταθεί με κάποια μορφή πολιτικής εκγύμνασης, μ’ αυτή την εννοιολογική σούπα που ευκολότατα μεταδίδει και πολλαπλασιάζει τον κυρίαρχο λόγο των μίντια και της σόου μπίζνες…
Φυσικά κατ’ αυτόν τον τρόπο καθορίζεται ως αντικειμενικός στόχος το τι θα απομείνει από το δημόσιο Σχολείο.
Αλλά ο στόχος αυτός, προϋποθέτει μάλλον μακροπρόθεσμα, έναν διπλό αποφασιστικό μετασχηματισμό:
– Από τη μια μεριά, τον μετασχηματισμό των εκπαιδευτικών που, στο εξής, οφείλουν να εγκαταλείψουν το σημερινό τους καθεστώς ως υποκειμένων που κατά τεκμήριο είναι φορείς γνώσεων, ώστε να επωμισθούν την ιδιότητα του υπεύθυνου διάφορων δραστηριοτήτων αφύπνισης ή παιδαγωγικών εκδρομών ή φόρουμ συζητήσεων (σύμφωνα εννοείται με το μοντέλο των τηλεοπτικών τοκ σόου).
Υπεύθυνοι που θα τους ανατεθούν διάφορα υλικά καθήκοντα ή καθήκοντα ψυχολογικής στήριξης, ώστε η χρήση να γίνει αποδοτική.
– Από την άλλη, προωθείται ο μετασχηματισμός του ίδιου του Σχολείου ως τόπου ζωής, τόπου δημοκρατικού και χαρούμενου.
Το Σχολείο μετασχηματίζεται σε δημόσιο τόπο φύλαξης των παιδιών – όπου η διοργάνωση εορτών θα είναι δυνατόν να ανατεθεί, επ’ ωφελεία, στους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, των πλέον δραστήριων και πρόθυμων να εμπλακούν στο παιχνίδι αυτό (π.χ. επέτειος κατάργησης δουλείας, γέννηση του Βίκτωρος Ουγκώ, Halloween, κλπ),
και συνάμα χώρου φιλελεύθερου και ανοιχτού σε όλους τους αντιπροσώπους της πόλης (μέλη συλλόγων, συνταξιούχοι στρατιωτικοί, υπεύθυνοι επιχειρήσεων, ταχυδακτυλουργοί, θαυματοποιοί κλπ), όπως και στα πάσης φύσεως τεχνολογικά ή πολιτιστικά εμπορεύματα τα οποία οι μεγάλες εταιρείες, άμεσοι εταίροι της «διδακτικής πράξης», θα κρίνουν ότι είναι θαυμάσιο πράγμα να πουλήσουν στους διάφορους συμμετέχοντες.
Σκέφτομαι ότι θα τους έρθει επίσης η ιδέα στην είσοδο αυτού του μεγάλου πάρκου σχολικών ατραξιόν να στήσουν μερικές, πολύ απλές, ηλεκτρονικές συσκευές, επιφορτισμένες με το καθήκον να ανιχνεύουν την πιθανή ύπαρξη μεταλλικών αντικειμένων».
Υ/Γ.: Oι στρατηγικές αυτές άρχισαν από νωρίς να εφαρμόζονται στη Γαλλία, γι’ αυτό τότε υπήρχε μια ολόκληρη σειρά σχετικών βιβλίων σ’ αυτή τη χώρα.
Όπως το επίσης εξαιρετικό «Τα χαμένα παιδιά μας» της εκπαιδευτικού Νατάσας Πολονί, εκδόσεις «Πόλις», 2005. Είναι επίσης διαθέσιμο.
Πηγή: Κατιούσα
Πέμπτη 21 Μαΐου 2020
«Κατά του χαράγματος του Θηρίου της Αποκάλυψης» αλλά από φιλελεύθερη σκοπιά ο Μπογδάνος
Νοθεύοντας επί της ουσίας την απαραίτητη συζήτηση περί περιορισμού ελευθεριών και δικαιωμάτων κατά την παρακολούθηση της πανδημίας, ο βουλευτής δεν δίστασε να κλείσει το μάτι στις πιο ζοφερές θεωρίες συνωμοσίας που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και στους οπαδούς τους. Σκληρός ανταγωνισμός από τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Νίκο Μαυραγάνη.
Τετάρτη 20 Μαΐου 2020
Το “ρομαντικό” Παρίσι των αστέγων - Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε,
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016
Έχει αρχίσει η κατάρρευση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος του 4ου Ράιχ…
Μετά το βρετανικό Brexit και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, η θύελλα εναντίον της παγκοσμιοποίησης, κτυπά στην καρδιά της Ευρώπης: Στην Ιταλία…
Ο καταλύτης: Το δημοψήφισμα!
Οι δυνάμεις του 4ου Ράιχ, το διεθνές νεοταξικό κατεστημένο έχει καταληφθεί από ταραχή και νευρικό παροξυσμό…
Ο καταλύτης του δημοψηφίσματος μπορεί να ανοίξει διάπλατα τις πόρτες της εξόδου της Ιταλίας από το ευρώ, συνακόλουθα να συμβάλει και στη γενική κατάρρευση της ευρωζώνης.
Η ήττα του Ματέο Ρέντσι διαγράφεται αναπόφευκτη. Δεν σηματοδοτείται μόνο από τις δημοσκοπήσεις (παρότι «στημένες» δίνουν στο «ΟΧΙ» μεγάλο προβάδισμα), αλλά και από τις θρηνώδεις κραυγές και τις τρομοκρατικές υστερίες των ευρωπαϊκών δυνάμεων του 4ου Ράιχ…
Η τρομοκρατία εναντίον του «ΟΧΙ» έχει κτυπήσει κόκκινο, όπως και εδώ στην Ελλάδα…
Τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος εδώ είναι γνωστά…
Όπως γνωστή είναι και η δωσίλογη πρακτική των «αριστερών» ανδρεικέλων:
Της μετατροπής του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ»…
Σήμερα, βεβαίως, πράγματα είναι τέτοια που δεν μπορεί να γίνουν τέτοια τεχνάσματα ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ της λαϊκής θέλησης…
Έχουμε το βρετανικό Brexit και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, καθώς και μια λαϊκή παλίρροια εναντίον της Παγκοσμιοποίησης που «φουσκώνει» σε όλη την Ευρώπη…
Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016
To άδοξο τέλος της Dolce Vita
Πρώτα όμως θα αποφανθεί ο λαός στο δημοψήφισμα της Κυριακής για τη συνταγματική αλλαγή.
To άδοξο τέλος της Dolce Vita
Τελευταίες εκκλήσεις Ρέντσι ενόψει δημοψηφίσματος
Την παραμονή του δημοψηφίσματος για τις προωθούμενες από τον ιταλό πρωθυπουργό συνταγματικές αλλαγές, οι υποστηρικτές του «όχι» προηγούνται. Ενδεχόμενη παραίτηση του Ρέντσι εκτιμάται ότι θα επηρεάσει όλη την ευρωζώνη.
«Η διαφορά είναι ελάχιστη», τόνισε σε χθεσινή του ομιλία ο ιταλός πρωθυπουργός Ματέο Ρέντσι, υποσχόμενος ότι αν κερδίσει το «ναι» θα εργασθεί για το καλό όλης της χώρας. Σύμφωνα με πληροφορίες που διαρρέουν από το μέτωπο του «όχι», τα τελευταία γκάλοπ -που δεν δημοσιοποιήθηκαν- δίνουν ποσοστό 53% στους αντίθετους στη μεταρρύθμιση και 47% στους υποστηρικτές του «ναι».
Πρέπει να διαπιστωθεί, όμως, τι ψήφισαν οι απόδημοι Ιταλοί. Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, ένα εκατομμύριο εξακόσιες χιλιάδες πολίτες που ζουν στο εξωτερικό συμμετείχαν στη διαδικασία. Ο Ρέντσι ελπίζει να μπορέσει να ευνοηθεί σημαντικά από την μεγάλη αυτή συμμετοχή. Πάντως, η ακροδεξιά Λέγκα του Βορρά κάνει ήδη λόγο για νοθεία σε ότι αφορά την επιστολική ψήφο.
Φόβοι για επιπτώσεις σε όλη την ευρωζώνη. ...
Τρίτη 9 Αυγούστου 2016
Ο καπιταλισμός προηγείται της πολιτικής και ανανεώνει τα μπορντέλα του - Η_πολιτική αντιθέτως παραμένει στα παλαιά πλην όμως σίγουρα και αποτελεσματικά τερτίπια με τους ψηφοφόρους της
Ανοίγει η πρώτη σχολή...σεξ! και μάλιστα υπόσχεται να διδάξει στους σπουδαστές του πως θα γίνουν οι καλύτεροι εραστές, ικανοποιώντας πλήρως την/τον σύντροφό τους.
Ίσως να αποτελεί και την πιο ευχάριστη είδηση για κάποιους!
Το σχολείο του σεξ έχει για έδρα τη Βιέννη!
Ο πυρήνας της εκπαίδευσης είναι κατά βάση πρακτικός και όχι θεωρητικός, σύμφωνα με την διευθύντρια της σχολής Ylva MariaThompson. Kάποια από τα μαθήματα που θα περιλαμβάνει αυτή η τόσο πρωτότυπη σχολή είναι αυτό των καλύτερων στάσεων του σεξ, της εκμάθησης των ερωτογενών ζωνών των δυο φίλων, τεχνικές για χάδια κ.α. Και επαναλαμβάνω, όλα αυτά θα τα διδαχθούν σε πρακτικό επίπεδο!
Σε μεικτούς κοιτώνες ανδρών-γυναικών θα διαμένουν οι μαθητές, όπου αναμένεται να κάνουν και την πρακτική τους άσκηση.Οι προυποθέσεις για την εγγραφή στο σχολείο του σεξ είναι δυο, πρώτον να έχετε συμπληρώσει το 16 έτος της ηλικίας σας και δεύτερον να έχετε στην διάθεσή σας 1000 ευρώ για δίδακτρα! Καλό σχολικό έτος... (http://www.techfrog.gr/node/660)
Ένα ακόμη προχωρημένο σε αυτή τη κατεύθυνση της αναβάθμισης των μπορντέλων είναι και Καφέ στο Λονδίνο που θα προσφέρει στους πελάτες ροφήματα και στοματικό έρωτα.
Ο επιχειρηματίας Bradley Charvet (δεξιά) σχεδιάζει να ανοίξει στο Λονδίνο το πρώτο καφέ που θα προσφέρει στοματικό έρωτα στους πελάτες
---------------------------
Ένας Ελβετός επιχειρηματίας σχεδιάζει να φτιάξει στο κεντρικό Λονδίνο ένα καφέ που θα δίνει την ευκαιρία στους πελάτες να απολαμβάνουν το ρόφημα της επιλογής τους και μαζί, αν το επιθυμούν, στοματικό έρωτα.
Ο Bradley Charvet, όπως είναι το ψευδώνυμό του επιχειρηματία που ετοιμάζει ήδη ένα αντίστοιχο καφέ στη Γενεύη (σ.σ. το οποίο αναμένεται να ανοίξει τις πόρτες του το Δεκέμβριο), τόνισε στην εφημερίδα «Evening Standard» πως έχει ήδη εντοπίσει το χώρο όπου θα χτιστεί το καφέ, στην οδό Praed στο Paddington.
Ο ίδιος εξήγησε στην εφημερίδα πως αν και η είσοδος θα επιτρέπεται...
Παρασκευή 11 Μαρτίου 2016
Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε
«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη». Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος.
Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο: