Τι σήμαινε το "ΟΧΙ" του Μεταξά και τι σχέση είχε με τον πατριωτισμό των Ελλήνων.

Γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου,

Ο Μεταξάς ιδεολογικά ήταν στρατευμένος στο στρατόπεδο του φασισμού και του ναζισμού: "Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου κράτος αντικομμουνιστικόν, κράτος αντικοινοβουλευτικόν, κράτος ολοκληρωτικόν" (Ημερολόγιον Ι. Μεταξά, τομ. Δ, σελ 553).

Σε κρίσιμες στιγμές (όπως σε πολέμους), οι επιλογές στρατοπέδου δεν γίνονται με βάση την ιδεολογία των αντιμαχόμενων ηγεσιών, αλλά με βάση τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούν οι ηγεσίες αυτές.

Τα ταξικά συμφέροντα που εκπροσωπούσε ο Μεταξάς, ήταν απόλυτα εξαρτημένα και διασυνδεδεμένα με την Αγγλία. Το εξωτερικό προπολεμικό χρέος της Ελλάδας αποτελούνταν κατά 67,42% από οφειλές σε αγγλικά κεφάλαια, κατά 9,88% σε κεφάλαια των ΗΠΑ και μόνο κατά 1,7% σε γερμανικά και κατά 1,65% σε ιταλικά ("Ιστορία Ελληνικού Έθνους", Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΕ, σελ 335-338).

Το μεταξικό καθεστώς όχι μόνο δεν περιόρισε, αλλά αντίθετα ενίσχυσε τις σχέσεις της χώρας με την Αγγλία.

Ο Μεταξάς σε συνέντευξή του το Μάη του 1940 στην εφημερίδα "Ντέϊλι Τέλεγκραφ" έλεγε: "Είμεθα ουδέτεροι εφ όσον χρόνον η Αγγλία θέλει να είμεθα ουδέτεροι. Τίποτε δεν κάνομε χωρίς συνεννόησιν με την Αγγλία. Η Ελλάς είναι ζωτικό τμήμα της αγγλικής αυτοκρατορικής αμύνης".

Κάτι ανάλογο, ως προς τα κριτήρια επιλογής στρατοπέδου, υπογραμμίζει και το απόσπασμα ομιλίας του Ουίνστον Τσώρτσιλ στη Ρώμη, με ύμνους προς τον Μπενίτο Μουσολίνι, που δημοσίευσαν οι "Times" στις 21 Ιανουαρίου 1927: ...

4η Αυγούστου 1936 : 80 Χρόνια Από Τη Δικτατορία Μεταξά

ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΛΑΡΗΣ 

Περίπου στις 10 το βράδυ της 4ης Αυγούστου 1936 ο πρωθυπουργός Μεταξάς πήγε στα Ανάκτορα. Μαζί του είχε δυο διατάγματα που τα υπέγραψε αμέσως ο βασιλιάς Γεώργιος Β’. Αφορούσαν την αναστολή ισχύος των άρθρων του Συντάγματος που αφορούσαν ατομικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες και τη διάλυση της βουλής. Τα διατάγματα τα ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο (με μόλις τρεις παραιτήσεις) παρόλο που μόνο δυο τρεις έμπιστοι του Μεταξά γνώριζαν τι θα γίνει. 

Το ίδιο βράδυ αστυνομικοί επισκέπτονταν τα γραφεία των εφημερίδων για να τους ανακοινώσουν ότι την επόμενη μέρα δεν θα κυκλοφορούσαν. Όχι ότι είχαν ιδιαίτερο πρόβλημα: από την Καθημερινή του Γ. Α. Βλάχου μέχρι το Ελεύθερο Βήμα του Λαμπράκη όλες υποστήριξαν την επιβολή της δικτατορίας. 

Ο στρατός έμεινε στους στρατώνες του, δεν χρειάστηκε να «βγουν τα τανκς» (άλλωστε δεν διέθετε τέτοια). Όμως, όλη η στρατιωτική ηγεσία έμεινε υπάκουη στο Παλάτι και συνεπώς στον Μεταξά. Αυτά τα δυο, Παλάτι και στρατός θα ήταν το στήριγμα της δικτατορίας μέχρι το τέλος, δηλαδή μέχρι το 1941 όταν ο βασιλιάς έφυγε άρον-άρον σε ένα αγγλικό πλοίο μετά την γερμανική εισβολή. Παρόλα αυτά οι σχέσεις τους δεν ήταν ανέφελες. ...

28η Οκτωβρίου: και αν λέγαμε «ΝΑΙ»; - (Το «ΟΧΙ», οι Χίτες και οι Ταγματασφαλίτες) - Η άλλη όψη του ΟΧΙ δια στόματος Μάνου Χατζιδάκι! "Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες..."

Μερικές σκέψεις του Χατζιδάκι, αλλά και του Ζαχαριάδη, για την εθνική επέτειο

«Γιατί είπε το “ΟΧΙ” ο Μεταξάς, αφού θαύμαζε τον άξονα και κυβερνούσε με τον τρόπο του χιτλερικού εθνικοσοσιαλισμού;» αναρωτιόταν ο Μάνος Χατζιδάκις, σε μια από τις ραδιοφωνικές του εκπομπές. Και ύστερα από μερικά δευτερόλεπτα έδινε μόνος του την απάντηση: «Αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά… Oι πιέσεις, οι Αγγλοι, τα ανάκτορα κτλ. Μπορεί κανείς να ερωτηθεί και αν λέγαμε ΝΑΙ; Πάλι στα ίδια θα ήμασταν. Ενα-δυο χρόνια υπό συμμαχική επιστασία –μήπως δεν είμαστε πέντε και δέκα χρόνια κάτω από αυτούς;– κι ύστερα μες στη συμμαχία και τέλος στην ευρωπαϊκή κοινότητα». 
Ο ανυπόμονος ακροατής ίσως να διέκρινε στα λόγια του μεγάλου μουσικοσυνθέτη μια αντεστραμμένη θεωρία των δύο άκρων, όπου η καταδίκη των συμμάχων μπορεί να οδηγήσει και σε μια επικίνδυνη ηθική απενοχοποίηση όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές –σαν αυτή που επιχειρούν εδώ και δεκαετίες οι γνωστοί αναθεωρητές της ελληνικής και ευρωπαϊκής ιστορίας.
Ο Χατζιδάκις όμως έσπευδε αμέσως να διαλύσει τέτοιου είδους παρερμηνείες. «Ασε», έλεγε, «και εκείνη τη μεταπολεμική ψευδαίσθηση που μας την καλλιεργούσαν και οι πρώτες μεταπολεμικές κυβερνήσεις μας, ότι ήμασταν οι πρωταγωνιστές του πολέμου, οι περιούσιοι των συμμάχων. Πιστεύαμε στο τέλος, σαν τον Καραγκιόζη, πως εμείς σκοτώσαμε τον κατηραμένο όφι. Μεθύσαμε από δόξα, που μόνοι μας χαρίσαμε στους εαυτούς μας. Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι (σ.σ. εκδότης της “Ελεύθερης Ωρας”) και Κουρήδες. Αυτή είναι η 28η Οκτωβρίου».
Ενα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής Αριστεράς θα συμφωνούσε σήμερα με τον «δεξιό» Μάνο Χατζιδάκι για την εθνική εορτή. Είμαστε, λένε αρκετοί, η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου, τιμώντας ουσιαστικά έναν φασίστα δικτάτορα, ο οποίος υπό διαφορετικές συνθήκες θα έφτιαχνε μια Ελλάδα κατ’ εικόνα και ομοίωση της ναζιστικής Γερμανίας. Είναι όμως αυτό το πραγματικό πνεύμα της 28ης Οκτωβρίου;

Λίγες ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, ο φυλακισμένος ηγέτης του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης έστελνε το παρακάτω μήνυμα:

Τι συνέβη (σαν σήμερα) στις 4 Αυγούστου 1936 με τον Ι. Μεταξά...

Ύστερα από τις εκλογές του 1936, που διεξήχθησαν με την απλή αναλογική, τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής, το Λαϊκό Κόμμα και το Κόμμα των Φιλελευθέρων είχαν εξασφαλίσει τη συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτικών εδρών (284 έδρες-143 το Λαϊκό κόμμα, 141 οι Φιλελεύθεροι), ενώ ρόλο ρυθμιστικό έπαιζε πλέον το ΚΚΕ, μέσω του εκλογικού του σχήματος, του Παλλαϊκού Μετώπου, που διέθετε 15 έδρες.
Λόγω του Εθνικού Διχασμού που αναζωπυρώθηκε από την κινηματική απόπειρα βενιζελικών αξιωματικών υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα τα δύο μεγάλα κόμματα αδυνατούσαν να έρθουν σε συνεννόηση μεταξύ τους.
Η κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά 1936 ορίστηκε με το διορισμό του Ιωάννη Μεταξά (ήδη αντιπροέδρου της κυβέρνησης), στη θέση του πρωθυπουργού από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄ στις 13 Απριλίου 1936 μετά τον θάνατο του πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή και διαδέχθηκε την Κυβέρνηση Δεμερτζή.
Ο Ιωάννης (Μιχαήλ) Μεταξάς (Ιθάκη, 12 Απριλίου 1871 - Αθήνα, 29 Ιανουαρίου 1941) υπήρξε ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς πολέμους και το 1917 εξορίστηκε στην Κορσική. Με την επιστροφή του ίδρυσε το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, το οποίο κατάφερε πολλές φορές να εισέλθει στη Βουλή συγκεντρώνοντας όμως χαμηλά ποσοστά.
Στις 12 Οκτωβρίου του 1922 ίδρυσε το κόμμα αυτό, το οποίο παρουσιάστηκε ως τρίτη λύση μεταξύ Βενιζελικών και Αντι-Βενιζελικών. Το κόμμα του δε βρήκε την ανταπόκριση που προσδοκούσε, με αποτέλεσμα να απογοητευτεί και να συμμετάσχει στο φιλομοναρχικό Κίνημα Λεοναρδόπουλου-Γαργαλίδη των Λεοναρδόπουλου και Γαργαλίδη. Έτσι τα μεσάνυχτα της 21 Οκτωβρίου του 1923 ξέσπασε η επανάσταση εναντίον της τότε στρατιωτικής κυβέρνησης. Το κίνημα των στρατιωτικών το καθοδηγούσε...

Η Ελληνική αλήθεια για την Εργατική Πρωτομαγιά... [Όταν ένας δικτάτορας πριν 76 χρόνια δημιουργούσε το κράτος πρόνοιας.. δεν είχε σκεφτεί ότι θα μπορούσε να υπάρξουν εκλεγμένοι "δημοκράτες" για να το ξεθεμελιώνουν... τι να πούμε "κάτω ο φασισμός" ή "κρεμάλα στους προδότες";]

Σχετικό: Σπυρίδων Πλουμίδης, Το καθεστώς Μεταξά, 1936-1940

 από Press-GR

Η 1η του Μαΐου αποτελεί μέρα σταθμό για τα δικαιώματα των εργατών παγκοσμίως και βάφτηκαν με το αίμα αυτών στο Σικάγο στις αρχές του Μαΐου του 1886 που ήταν το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Κύριο αίτημα τους ήταν η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο".
Στην Ελλάδα το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη...
Το 1893, 2000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οχτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση στα θύματα εργατικών ατυχημάτων.
Το 1894, γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση με τα ίδια αιτήματα που λήγει με 10 συλλήψεις και τον Αύγουστο ακολουθεί σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη. ...

H δικτατορία της 4ης Αυγούστου

Στις 4 Αυγούστου του 1936, ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς ενημέρωνε το λαό με διάγγελμά του, που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβερνήσεως» και τοιχοκολλήθηκε στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά πως «η Κυβέρνησις (...) προέβη, τη εγκρίσει της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως εις την κήρυξιν του Στρατιωτικού Νόμου καθ' άπασαν την χώραν, και την διάλυσιν της Βουλής»ⁱ. Ο λόγος που επέβαλε αυτήν την απόφαση, σύμφωνα με τον Μεταξά, ήταν η πεποίθηση της κυβέρνησης ότι «βρίσκεται στα πρόθυρα οργανωμένης κινήσεως προς ανατροπήν του κοινωνικού καθεστώτος»ⁱⁱ από τους κομμουνιστές.

Η επιβολή της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας, βέβαια, δεν ήταν μονάχα μια απόφαση του Γεωργίου Β' και του Μεταξά, ούτε έγινε για να «σωθεί η χώρα» από τους κομμουνιστές. Ηταν απόφαση των κύριων πολιτικών εκφραστών της αστικής τάξης, με βαθύτερα αίτια και είχε σκοπό να εξυπηρετήσει τα συνολικά της συμφέροντα, τόσο τα εσωτερικά όσο και τις ανάγκες που προέκυπταν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που βρισκόταν προ των θυρών. Το δικό τους ρόλο είχαν και οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές, με τους όποιους είχε «στενές σχέσεις» το ελληνικό κεφάλαιο. ...