Η σημασία της τσίκνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα

Η Τσικνοπέμπτη, έχει και άλλη σημασία εκτός από την γαστρονομική. Αποβλέπει σε μια υπαρξιακή παρουσία της κάθε ταλαιπωρημένης οικογένειας, που δίνει ένα παρών στον αγώνα ενάντια στα «κακά πνεύματα» που την επιβουλεύονται. Αυτό, δεν είναι άσχετο, με την απαραίτητη τσίκνα, των αρχαίων θυσιών, που έπρεπε να φτάσει στις αισθήσεις των θεών, ζητώντας αντίδοτο στη μιζέρια. 

Τι ακριβώς σημαίνει τσίκνα; 

Η λέξη διαμορφώθηκε στα μεσαιωνικά χρόνια, και προέρχεται από την ομηρική κνίσσα (ή κνίσα-κνίση) που σήμαινε τον καπνό και την οσμή από τα κρέατα θυσιών, που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, έκαναν με τρόπο τελετουργικό, προσμένοντας κάτι.

Στην Ιλιάδα, για παράδειγμα, ο Όμηρος σε αρκετά σημεία, ορίζει τον ρόλο της τσίκνας. Ένα παράδειγμα είναι, όταν περιγράφει τον λόγο του Έκτορα, παραμονή μάχης, και στη συνέχεια τους Τρώες να θυσιάζουν βόδια ώστε η τσίκνα τους να φτάσει στον ουρανό, σαν παράκληση στους θεούς να είναι με το μέρος τους (Ραψωδία θ, 549).

Στα Μυκηναϊκά χρόνια, η τσίκνα, είχε την έννοια της παράκλησης, ενός γράμματος στους θεούς, ήταν ένας τρόπος να αλλάξει η μοίρα.

3500 σχεδόν χρόνια μετά, ο ρόλος της τσίκνας, λίγο πολύ παραμένει ο ίδιος, είτε εγείρεται σε ουρανό τσικνοπέμπτης, είτε σε πανηγύρι και φεστιβάλ.  

Η περίοδος της Αποκριάς, με το ανοιξιάτικο κέφι, τη σχετική καλοφαγία, και την ακραία ελευθεριότητα, αποτελεί πάντα, στα δύσκολα χρόνια (τα παλαιότερα και σημερινά), ένα χρονικό χώρο αισιοδοξίας και ανανέωσης, που δεν αφορά μόνο το σωματικό μέλλον της φυλής, αλλά και την πνευματική και καλλιτεχνική της συνέχεια. ...

Κρεατινή λεγόταν η τσικνοπέμπτη στην αρχαία Ελλάδα- Μάθε - Διάδωσε - Διάσωσε

Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗΣ: ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΒΑΚΧΙΚΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!

Τσικνοπέμπτη σήμερα και μια ευκαιρία συγχρόνως για όλους εμάς να ξεχάσουμε λίγο τις πραγματικά βασανιστικές σκοτούρες των ημερών. Τι είθισται λοιπόν να κάνουν οι Έλληνες κάθε χρόνο τέτοια μέρα; 

Οι νοικοκυρές από νωρίς το πρωί αρχίζουν να προετοιμάζουν τις ψησταριές και τα μπάρμπεκιου για τους γευστικούς μεζέδες που θα τιμήσουν το αποκριάτικο τραπέζι. Λουκάνικα, κοκορέτσι, εξοχικό, παϊδάκια, οι έγνοιες της καθημερινότητας μένουν γαι λίγο στο προσκήνιο.  μπιφτέκια και κοντοσούβλι έχουν την τιμητική τους. Το κρασί ρέει άφθονο στα ποτήρια, το κέφι φτάνει στα ύψη, οι σκοτούρες και οι σκοτούρες στην άκρη,,,,

Το έθιμο προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που επιβίωσαν του Χριστιανισμού. Η δεύτερη εβδομάδα του Τριωδίου, είναι γνωστή και ως «Κρεατινή» και η πιο ξεχωριστή μέρα της συγκεκριμένης εβδομάδας είναι η Πέμπτη, η επονομαζόμενη «Τσικνοπέμπτη» κατά την οποία, σύμφωνα με το έθιμο, στα σπίτια ψήνουν κρέας στη σχάρα γεμίζοντας τον αέρα με τη μυρωδιά της «τσίκνας». 

Η προέλευση αυτού του παράξενου εθίμου χάνεται στα βάθη του χρόνου, ωστόσο  συνδέεται με τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων που θεωρούσαν το φαγοπότι και το γλέντι ιεροτελεστία για την καλή ευφορία της Γης την Ανοιξη. 

Επίσης η Τσικνοπέμπτη είναι το «έναυσμα» για τις εκδηλώσεις της Αποκριάς.

Οι γιορτές προς τιμήν του θεού Διονύσου κατά την αρχαιότητα ήταν ξεχωριστές και περιλάμβαναν εύθυμες λατρευτικές πομπές, στις οποίες συμμετείχαν άνδρες και γυναίκες χορευτές, τραγουδιστές, προσωπιδοφόροι, μεταμφιεσμένοι σε σατύρους και κενταύρους, ενώ αργότερα στις γιορτές της κλασικής εποχής συμμετείχαν ιδιαίτερες φαλλικές μορφές, πέρα από τους μασκοφορεμένους χορευτές.

Η μεταμφίεση, και ιδιαίτερα η μάσκα, αποτελούσε άλλωστε χαρακτηριστικό των εορτών του Διονύσου, που ενίοτε αποκαλείται θεός-προσωπείο, καθώς το προσωπείο αποτελούσε την λατρευτική εικόνα του. ...

ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ - ΑΡΧΑΙΑ ΕΘΙΜΑ - ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ

Η προέλευση αυτού του εθίμου χάνεται στα βάθη του χρόνου και συνδέεται με τις βακχικές εορτές και τα δημόσια συμπόσια των αρχαίων Ελλήνων, που θεωρούσαν το φαγοπότι και το γλέντι ιεροτελεστία για την καλή ευφορία της γης την άνοιξη.

Επίσης η Τσικνοπέμπτη αποτελεί, ουσιαστικά, την απαρχή των εκδηλώσεων για την Αποκριά, αφού την επόμενη εβδομάδα ακολουθεί το Καρναβάλι.

Δεν είναι τυχαία τοποθετημένη τον μήνα Φεβρουάριο, όπως και το καρναβάλι αλλά και το ψυχοσάββατο. Και τα τρία αυτά έθιμα συνδέονται μεταξύ τους και προέρχονται από την πανάρχαια ελληνική γιορτή των Ανθεστηρίων, προς τιμήν του Διονύσου, που τελούνταν τον μήνα Ανθεστηρίωνα δηλ. τον Φεβρουάριο.

H λέξη τσικνο-πέμπτη έχει τις ρίζες της στην ομηρική εποχή και στην λέξη ΚΝΙΣΑ (η οσμή του καμμένου) που με αναγραμματισμό μας έδωσε τη λέξη ΤΣΙΚΝΑ.Βέβαια τότε δεν τσίκνιζαν κάθε Τσικνοπέμπτη αλλά κάθε φορά που έκαναν θυσίες στους πατρώους θεούς. Η ημέρα της Πέμπτης επιλέχθηκε αργότερα επί ορθοδοξίας, διότι η Τετάρτη και η Παρασκευή είναι ημέρες νηστείας.

Στην Ιλιάδα για παράδειγμα, Ο Όμηρος σε αρκετά σημεία,ορίζει τον ρόλο της τσίκνας. Ένα παράδειγμα είναι όταν περιγράφει τον λόγο του Έκτορα, παραμονή μάχης, και στη συνέχεια τους Τρώες να θυσιάζουν βόδια ώστε η τσίκνα τους να φτάσει στον ουρανό, σαν παράκληση στους θεούς να είναι με το μέρος τους. (ραψωδία θ, 549)

Στα Μυκηναικά χρόνια η τσίκνα είχε την έννοια της παράκλησης, ενός γράμματος στους θεούς, ήταν τρόπος να αλλάξει η μοίρα.

Χιλιάδες χρόνια μετά, ο ρόλος της τσίκνας, λίγο πολύ παραμένει ο ίδιος, είτε εγείρεται στον ουρανό της τσικνοπέμπτης είτε σε πανηγύρι ή φεστιβάλ.

Όσο για τις μεταμφιέσεις, δεν είναι μόνο για "πλάκα". Συνιστούσαν και συνιστούν λαικά θέατρα, με άριστη γνώση της παράδοσης αλλά και της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ατμόσφαιρας της εκάστοτε εποχής. Από αυτά τα πανάρχαια διονυσιακά δρώμενα (ο Διόνυσος είναι ο θεός τους θεάτρου) προέρχεται άλλωστε η σάτυρα (από τους σάτυρους του Διονύσου) και η κωμωδία.

Έθιμα ανά την Ελλάδα:

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Τὰ κάλαντα σὰν ἔθιμο εἶναι ἀρχαϊκὸ ἑλληνικὸ καὶ ῥωμαϊκό, καὶ μᾶλλον προϊστορικὸ καὶ γιὰ τὰ δύο ἔθνη. σὰν τωρινὸ ἑλληνικὸ εἶναι μιγαδικὸ ἑλληνορρωμαϊκό. ἡ λέξι κάλαντα εἶναι λατινική. στὴν ἀρχαία Ἑλλάδα τὰ κάλαντα ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγερμούς, δηλαδή τοὺς ἐράνους. καὶ λέγονταν ἔτσι ἀκριβῶς κι αὐτὰ ἀγερμοί, ἑνῷ εἶχαν καὶ τὶς ἰδιαίτερες ἐποχιακὲς ὀνομασίες εἰρεσιῶναι, χελιδονίσματα, καὶ κορωνίσματα. λέγονταν βέβαια ἀγερμοὶ (ἀπὸ τὸ ῥῆμα ἀγείρω, ποὺ θὰ πῇ ἀθροίζω, μαζεύω, ἐρανίζομαι) καὶ ὅλοι γενικῶς οἱ ἔρανοι. ὁ ἔρανος χορηγιῶν μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν ἑνὸς πολιτικοῦ γιὰ τὴν οἰκονομικὴ στήριξι τοῦ πολιτικοῦ ἀγῶνος του1, ἡ ζητιανιὰ τῶν φτωχῶν στ΄ ἀρχοντικὰ ποὺ γλεντοῦσαν2, ἢ στοὺς ναοὺς ποὺ πανηγύριζαν3, ἡ θρησκευτικὴ καὶ βακούφικη ζητεία σιτηρῶν καὶ ἄλλων ἀγροτικῶν προϊόντων γιὰ τοὺς ναοὺς καὶ τὰ μοναστήρια τῶν θηλυκῶν ἰδίως θεοτήτων Ῥέας, Εἰλειθυίας, Μητρός, Κυβέλης, Ἀρτέμιδος, Ἥρας, Νυμφῶν, καὶ πολλῶν ἄλλων4, ἀλλὰ κυρίως καὶ ἐν τέλει ἀγερμοὶ λέγονταν αὐτὰ ποὺ τώρα λέμε κάλαντα ἢ κόλιντα τῶν παιδιῶν. πρὶν ὅμως πῶ γιὰ τοὺς ἀγερμοὺς ἢ κάλαντα, πρέπει νὰ πῶ ὡρισμένα πράγματα γιὰ τὰ ἡμερολόγια τῶν ἀρχαίων. κατὰ τὴν ἀρχαιότητα τὰ ἡμερολόγια δὲν ἦταν ἀκριβῆ καὶ οἱ ἡμεροδεῖκτες, εἴτε σὰν κρεμαστάρια τοῦ τοίχου εἴτε σὰ σημειωματάρια ἐπιτραπέζια εἴτε σὰ βιβλιαράκια τῆς τσέπης, δὲν ὑπῆρχαν. τὸ ἀρχαιότερο ἡμερολόγιο τοίχου ἢ τραπέζης ἔγραψε κατὰ τὸν Δ΄ π.Χ. αἰῶνα ὁ σύγχρονος τοῦ Ἀριστοτέλους μαθηματικὸς καὶ ἀστρονόμος Εὔδοξος ὁ Κνίδιος. γι΄ αὐτὸ λεγόταν Εὐδόξου Τέχνη. πιὸ μπροστὰ ὁ ἁπλὸς λαὸς καὶ κυρίως ὁ ἀγρότης μάθαινε τὴν ἀλλαγὴ τοῦ ἔτους ἢ καὶ τοῦ μηνὸς ὡς ἄγγελμα ἀπὸ τὰ μικρὰ παιδιὰ ποὺ ἔλεγαν τὰ κάλαντα. ἀκριβέστερα τὶς ἡμερολογιακὲς ἀλλαγὲς στὸ λαὸ τὶς ἀνακοίνωναν μὲ τὰ παιδιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀσχολοῦνταν μὲ τὸ ἡμερολόγιο, τὸ ὁποῖο, ὅπως λέει ὁ ποιητὴς Ἡσίοδος, ἦταν Ἔργα καὶ ἡμέραι, δηλαδὴ Καζαμίας, ἀγροτικὸ ἡμερολόγιο. τὰ παιδιὰ μετέφεραν στὸ λαὸ τὸ μήνυμα τῆς χρονικῆς ἀλλαγῆς μὲ μηνυτήρια κι εὐχετήρια τραγουδάκια, ὁ δὲ λαὸς ἔδινε στοὺς μικροὺς ἀγγελιοφόρους φιλοδωρήματα. στὴν ἀρχή, ποὺ δὲν ὑπῆρχε νόμισμα, τὰ φιλοδωρήματα ἦταν καρποί, ἰδίως ξηροὶ ἢ λιασμένοι, ἀμύγδαλα, καρύδια, ξυλοκέρατα, σῦκα, αὐγά, τυρί, κρέας, ψωμιά, κουλοῦρες, κρασὶ στὸ ποτήρι, σιτάρι, κριθάρι, μέλι, ἅλας, καὶ διάφορα ἄλλα καλούδια ἀπὸ τὸ κελλάρι τοῦ σπιτιοῦ. ἀργότερα ἦταν καὶ νομίσματα μικρῆς ἀξίας, ὀβολοὶ καὶ ἡμιώβολα ἢ ἤμαιθα.
Στοὺς ἀρχαίους ἑλληνικοὺς παιδικοὺς ἀγερμοὺς ἀναφέρονται οἱ κωμικοὶ ποιηταὶ Ἀριστοφάνης ( Ε΄ π.Χ. αἰ.) Ἔφιππος, καὶ Ἁγνοκλῆς ὁ Ῥόδιος, ὁ ἰαμβικὸς ποιητὴς Φοίνιξ ὁ Κολοφώνιος, ὁ ἱστορικὸς τῶν ἀλεξανδρινῶν χρόνων Θέογνις, οἱ λεξικογράφοι Πάμφιλος Ἀλεξανδρεύς, καὶ Ἡσύχιος Ἀλεξανδρεύς, ὁ λόγιος ἐπίσκοπος Θεσσαλονίκης Εὐστάθιος, ὁ Ἰωάννης Τζέτζης, καὶ κυρίως ὁ Πλούταρχος (Α΄-Β΄ μ.Χ. αἰ.), ὁ ἀνώνυμος συγγραφεὺς τοῦ Β΄ π.Χ. αἰῶνος ποὺ ἔγραψε τὸν ψευδηροδότειο Ὁμήρου βίον, ὁ συγγραφεὺς τοῦ Γ΄ αἰῶνος Ἀθήναιος, καὶ ἡ ἀρχαία ἐγκυκλοπαίδεια Σούμμα5. οἱ τέσσερες τελευταῖοι διέσωσαν καὶ τέσσερα πολὺ ἀρχαιότερά τους δημοτικὰ τραγούδια καλάντων, δύο στὴν ἰωνικὴ διάλεκτο τῆς Σάμου καὶ τῆς Κολοφῶνος, ἕνα στὴ δωρικὴ τῆς Ῥόδου, καὶ ἕνα στὴν πρότερη κοινὴ ἑλληνικὴ τὴ λεγομένη καὶ ἀττική. τὰ δύο εἶναι ἀρχαιότερα τοῦ 500 π.Χ. καὶ τ᾽ ἄλλα δύο νεώτερα. ...

Βάσσες 1964 – Μοναδική ταινία με τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα

Το 1964 ο γάλλος σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet (1936-2004) γνωστός για τις ποιητικές του προσεγγίσεις, επιχειρεί μια σύντομη κινηματογραφική μελέτη σε έναν αρχαιοελληνικό Ναό, σε ένα μέρος όπου βρήκε «το υπαρξιακό και καλλιτεχνικό του καταφύγιο και ορμητήριο». 

Η επιλογή της τοποθεσίας έτσι δεν είναι τυχαία. Ένα ερημικό τοπίο που ο μενεξεδένιος του ουρανός «προσπαθεί να σε πείσει ότι είναι μεσογειακό», μα και τόσο επιβλητικό όσο «τα πετρωμένα δέντρα που μιμήθηκαν την κλασσική μορφή ενός Ναού», αυτού του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες, ένας από τους μεγαλύτερους και πιο καλοδιατηρημένους ναούς στην Ελλάδα, ίσως έργο του Ικτίνου,  που δυστυχώς έπεσε και αυτός θύμα των Ευρωπαίων αρχαιοκαπήλων. 
Μα η ταινία δεν έχει σκοπό να μιλήσει για ερείπια. 
Το ιστορικό υπόβαθρο χάνεται μαζί με τον κοιμώμενο Χρόνο, όπως ίσως και κάθε γεωγραφικός προσδιορισμός αυτού του συνάμα άγριου και ήρεμου τοπίου του όρους Κωτιλίου στην Φιγαλεία. 
Η αφήγηση σε κείμενο του Alexandre Astruc υποβάλλεται μαζί με την μουσική του Αντουάν Ντιαμέλ και την απουσία κάθε άλλου ανθρώπινου στοιχείου. Ένα δοκίμιο για την αιώνια φθορά, τον Χρόνο...

Ο Ναός του Επικουρείου Απόλλωνα στις Βάσσες Φιγαλείας

 πριν από την εγκατάσταση του στεγάστρου το 1986

Εντυπωσιασμένος από τη γοητεία του αρχαιολογικού χώρου των Βασσών ο εξαιρετικός σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet, μόλις τον ανακάλυψε βρήκε ένα υπαρξιακό καταφύγιο λέγοντας «Εδώ μπορείς να υπάρξεις». 
Χαρακτήρισε τον τόπο ως άκρον άωτον της μαγείας και για μια δεκαετία τον θεωρούσε το κέντρο του κόσμου. Τον επισκέφθηκε πολλές φορές και τρεις ταινίες του έχουν αναφορές στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα. 
Η μία από αυτές «Βάσσες» είναι αφιερωμένη στο ναό.

 Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ποίημα. 
Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει περιγράψει ως εξής τη σχέση του με τις Βάσσες:

Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία.- Ελληνικό Τυπογραφικό Κόσμημα. Ὠγυγία, ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὴν Ἀρχαιότητα οἱ παλαιότεροι (ἀπὸ τὸν Ὤγυγο, βασιλέα τῶν λαῶν τῆς Ἀττικῆς), κυκλοφόρησε ἀπὸ τὸν Α. Σταγειρίτη, καθηγητὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴ Βιέννη, σὲ πέντε τόμους....

Ὠγυγία ἤ Ἀρχαιολογία.- Ελληνικό Τυπογραφικό Κόσμημα.

Ὠγυγία, ὅπως ἀποκαλοῦσαν τὴν Ἀρχαιότητα οἱ παλαιότεροι (ἀπὸ τὸν Ὤγυγο, βασιλέα τῶν λαῶν τῆς Ἀττικῆς), κυκλοφόρησε ἀπὸ τὸν Α. Σταγειρίτη, καθηγητὴ τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὴ Βιέννη, σὲ πέντε τόμους. Στὸ προλογικό του σημείωμα ὁ συγγραφέας ἀναπτύσσει θέματα ποὺ ἀφοροῦν τὰ προγράμματα διδασκαλίας τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στὰ σχολεῖα καὶ τὰ ἀπαραίτητα βιβλία ποὺ χρειάζονται γιὰ τὴν πνευματικὴ ἀνάταση τοῦ Γένους: «Ἂν λοιπὸν δὲν κατορθώσωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ ἔχωμεν τοιαῦτα βιβλία, καὶ τοιαύτην τάξιν εἰς τὰ σχολεῖα τοῦ Γένους νὰ μὴν ζητῶμεν, οὔτε νὰ ἐλπίζωμεν, νὰ διασώσωμεν τὰς μαθήσεις».

Πέρασαν 200 χρόνια από την έκδοση του πεντάτομου έργου Ωγυγία ή Αρχαιολογία, του Αθανάσιου Σταγειρίτη, καθηγητή τότε της ελληνικής γλώσσας στην Ακαδημία Ανατολικών γλωσσών, στη Βιέννη της Αυστρίας. Εκδόθηκε από το 1816 έως το 1820, στο τυπογραφείο του Ιωάννη Β. Τσβεκίου. Σκοπός του, παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ήταν να αποτελέσει εγχειρίδιο αναφοράς της Προϊστορίας της Ελλάδας και να χρησιμοποιηθεί από τους εκπαιδευτικούς που αναλάμβαναν τη μόρφωση των νέων. Όπως ο ίδιος γράφει, περιέχει την ιστορία, τις κοσμογονίες και θεογονίες των αρχαίων λαών και πλήρη Μυθολογία των θεών και ηρώων με την ιστορική και αλληγορική εξήγηση, όπως και τις τελετές και ιεροπραξίες, τους αγώνες, τα μαντεία και τα έθιμα “προς γνώσιν της Αρχαιολογίας και κατάληψιν των ποιητών και συγγραφέων”.

Στον πρόλογο του πρώτου τόμου σημειώνει:

Χειμερινό ηλιοστάσιο: όταν ο Ιησούς Χριστός αντικατέστησε τον «αήττητο Ήλιο»

Ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονας της Γης εμφανίζεται στραμμένος όσο περισσότερο προς ή μακριά από τον Ήλιο συμβαίνει κατά την ετήσια τροχιά της Γης γύρω από αυτόν.

Αυτό ισοδυναμεί με τον Ήλιο να βρίσκεται στο ψηλότερο ή στο χαμηλότερο σημείο (ετήσιο ) του ουρανού που βρίσκεται ποτέ το μεσημέρι, όπως εμφανίζεται σε εμάς πάνω στην επιφάνεια της Γης.

Η ημέρα του ηλιοστασίου είναι είτε η μεγαλύτερη (το Καλοκαίρι-Θερινό ηλιοστάσιο) είτε η μικρότερη (το Χειμώνα-Xειμερινό ηλιοστάσιο) μέρα του έτους για όλες τις περιοχές της γης εκτός από τους Τροπικούς.

Εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ενδιαφέρον του ανθρώπου για τα φυσικά-αστρονομικά ...

ΕΝΑ ΥΔΡΑΥΛΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ Η... κούπα του Πυθαγόρα και η τιμωρία των «υβριστών»

Γράφει ο Δημήτρης Βάλλας

Πωλείται και σαν σουβενίρ και εάν δεν γνωρίζει κάποιος το μυστικό της είναι δύσκολο να αντιληφθεί τη... φιλοσοφία της!

Εξωτερικά μοιάζει με μια απλή πήλινη κούπα η οποία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί κάλλιστα όπως ένα κανονικό ποτήρι κρασιού.

Η έκπληξη όμως που έρχεται στη συνέχεια είναι μεγάλη και αποτελεί μάλιστα και τουριστική ατραξιόν για τους πωλητές κυρίως του ακριτικού νησιού της Σάμου, από όπου και έλκει την καταγωγή της.

Αν λοιπόν το κρασί ή το υγρό ξεπεράσει το όριο μιας γραμμής που είναι χαραγμένη στο εσωτερικό της , τότε η κούπα αδειάζει, το υγρό χύνεται από τη βάση της και... περιλούζει, αυτόν που την κρατά και που τόλμησε να ξεπεράσει το όριο.

Πρόκειται για την τιμωρία του υβριστή από τη νέμεση καθώς αυτός ξεπέρασε κάθε όριο του μέτρου προκαλώντας θεούς και ανθρώπους...

Από το φως στο σκοτάδι και από το κάλος της Αρχαιότητας στον Μεσαίωνα και στον μισανθρωπισμό

---------------------------------------------------------------------

Να πώς ο έρωτας μπορεί να ανεβάζει τον άνθρωπο στα ύψη, ο ίδιος αυτός Θεός μπορεί και να τον βυθίσει στα έγκατα, αφήνοντας πίσω του πικρή γεύση, απογοήτευση, δυσαρέσκεια....

Αρχαίες Mυητικές τελετές, το μυστήριο του θανάτου και της ανάστασης

«Σε όλους τους ναούς της Μύησης του παρελθόντος, και πολύ πριν από τον Ιησού, οι Ιεροφάντες αποκάλυπταν στους μαθητές τους πώς να αναστηθούν για να μπουν στην τάξη των αθανάτων. Την Ανάσταση οι Μύστες τη μελέτησαν πρώτα στη φύση που πάντα υπήρξε ο οδηγός τους. Παρατηρούσαν τη φύση και, μέσα από τη μεταμόρφωση της κάμπιας σε πεταλούδα π.χ. ή του σπόρου που πρέπει να πεθάνει για να καρποφορήσει, καταλάβαιναν τα μαθήματά της.

Ο Ιησούς είπε: «‘Άν δεν πεθάνετε δεν θα ζήσετε». Η ιδέα της Ανάστασης είναι υποχρεωτικά ενωμένη με αυτή του θανάτου, της αποσύνθεσης. Όσο ο σπόρος δεν πεθαίνει, αντιστέκεται στην εκδήλωση αυτής της δύναμης της Ζωής που είναι χωμένη μέσα του.

Στον άνθρωπο είναι η κατώτερη φύση που πρέπει να πεθάνει για να αφήσει τη θέση στο πνεύμα, σ΄αυτή τη θεϊκή αρχή που βρίσκει τότε τη δυνατότητα να ελευθερωθεί για να δράσει και να αλλάξει τα πάντα.

Το μυστικό της Ανάστασης είναι εδώ μπροστά μας, μέσα στη φύση, και περιμένει να το καταλάβουμε, να αποφασίσουμε να πεθάνουμε συνειδητά για να βγει από μέσα μας ένας καινούργιος άνθρωπος. ...

Θάνατος, Ανάσταση στις Αρχαίες Ελληνικές Εορτές και Μυστηριακές τελετές

Tο εορτολόγιο στην Αρχαία Ελλάδα ήταν πάμπλουτο. Αρκετές εορτές συνοδεύονταν και από μυστήρια.

Την Άνοιξη, διάφορες περιοχές στην Αρχαία Ελλάδα, εόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση. Στην ουσία των πραγμάτων όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια έχουν ως κύριο θέμα τον θάνατο και την Ανάσταση. Διδάσκουν τους ανθρώπους, πώς να μην φοβούνται τον θάνατο. Εκείνος ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της ζωής και της φύσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι θάνατος δεν υφίσταται.

Στην ουσία των πραγμάτων οι σημαντικότερες εορτές των Αρχαίων Ελλήνων λάμβαναν χώρα στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια (τροπή του ήλιου).

Ας πάρουμε όμως με την σειρά να δούμε πως εόρταζαν σε διάφορες πόλεις στην Αρχαία Ελλάδα τον θάνατο και την Ανάσταση. Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την ιστορία μας, κατά την άποψή μου. Να γνωρίζουμε τις δικές μας ρίζες. Διότι η άγνοια, η λήθη, και το γύρισμα της πλάτης στις ρίζες μας ισοδυναμεί με την αφαίρεση της δύναμής μας. Η ενθύμηση είναι το πρώτο βήμα για να ανακτήσουμε την χαμένη μας δύναμη, πράγμα που σήμερα μας είναι απαραίτητο. ...

Αδώνεια: Το Πάσχα των Αρχαίων Ελλήνων

Στις παραδόσεις των λαών της ανατολικής μεσογείου, υπάρχουν τουλάχιστον 16 θεοί που βιώνουν το δράμα του θανάτου αλλά και ταυτόχρονα την λύτρωση της αναστάσεως.

Στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο εκτός από τον Δία/Φελχανό και τον Διόνυσο/Ζαγρέα , ο σημαντικότερος Θεός που πεθαίνει και ανασταίνεται , είναι ο ‘ Αδωνις

Σύμφωνα με την παράδοση ο Αδωνης ήταν γιός του Κινύρα κι της Σμύρνας. Όταν γεννήθηκε ήταν τόσο πανέμορφο μωρό που μόλις τον είδε η Θεά Αφροδίτη τον ερωτεύτηκε και για να μην τον χάσει τον έβαλε σε μία λάρνακα και τον εμπιστεύθηκε στην Περσεφόνη, την Θεά του Κάτω Κόσμου.

Όταν όμως ο Αδωνις μεγάλωσε , η Περσεφόνη θαμπωμένη και αυτή από την ομορφιά του , αρνήθηκε να τον επιστρέψει και τότε η Αφροδίτη ζήτησε την συνδρομή του Δία. ...

Μια ημέρα από τη ζωή ενός αρχαίου Αθηναίου

Στην Αθήνα η μέρα άρχιζε με την ανατολή του ήλιου. Στον Αθηναίο δεν άρεσε η τεμπελιά. Πλούσιος ή φτωχός, σηκωνόταν μόλις φώτιζε η μέρα. Η ζωή της Αθήνας ήταν έτσι ρυθμισμένη, που εκείνος που θα επέτρεπε στον εαυτό του να τεμπελιάσει τις πρώτες ώρες της μέρας δεν θα έβρισκε κανέναν στο σπίτι.
Όταν ο Ιπποκράτης ήθελε να περάσει από τον Σωκράτη να τον πάρει για να κάνουν μαζί μια επίσκεψη στον Πρωταγόρα, που είχε έρθει στην Αθήνα, πήγε στον Σωκράτη πριν από την ανατολή του ήλιου, κι όπως λέει ο Πλάτωνας «έκανε μεγάλη φασαρία χτυπώντας τη θύρα με ένα ραβδί».
Ο Σωκράτης κοιμόταν. Ο Ιπποκράτης τον σήκωσε απ’ το κρεβάτι και επέμεινε να πάνε χωρίς ...

Ηλιούγεννα – Το αρχαίο Ελληνικό έθιμο των Χριστουγέννων

 Η αρχαία ψυχή ζη μέσα μας αθέλητα κρυμμένη, ο Μέγας Παν δεν πέθανεν, όχι, ο Παν δεν πεθαίνει!

(Kωστής Παλαμάς)

 Σχετικά: Το Ελληνικό «Τριέσπερον» ή Ηλιούγεννα

Τα Χριστούγεννα η εορτή της ανάμνησης της γεννήσεως του Ιησού Χριστού δηλαδή, αποτελούν την μεγαλύτερη γιορτή του Χριστιανισμού, αποτελώντας ημέρες χαράς για όλον τον Χριστιανικό κόσμο. Λόγω βέβαια της «οικονομικής εκμετάλλευσης» και του τεράστιου «οικονομικού τζίρου της εορτής» τα Χριστούγεννα εορτάζονται πλέον σχεδόν σε όλο τον κόσμο.
Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της εορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την εορτή Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 – 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του, και όχι στην χειμερινή.Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: