Ο Νίκος Γκάτσος και το παράδοξο πουλί Γιαρέμ - Ένα τραγούδι που χωρίς να το καταλάβει έγινε παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα παράδοξο πουλί του ανέμου, σε μία χώρα επίσης παράξενη. Το εξωτικό όνομά του ήταν Γιαρέμ.

Το πουλί λαλούσε ανάποδα, δεν έκανε τσίου τσίου αλλά ουίτς, ουίτς. Είχε ένα ράμφος κατακόκκινο, κεφάλι μαύρο, σώμα μπλε του κοβαλτίου και μία ουρά φουντωτή σαν του κόκορα, τα μάτια του ήταν γαλάζια και είχε στα ακροφτέρουγά του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.

Το πιο ανήκουστο όμως ήταν ότι  όταν πετούσε, το χτύπημα των φτερών του ακουγόταν όχι σαν χτύπημα φτερών αλλά σαν μια απόκοσμη μουσική.

Οι κυνηγοί δεν το κυνηγούσαν γιατί μία φορά που κάποιος από αυτούς είχε προσπαθήσει να σκοτώσει ένα, είχαν μαζευτεί όλα τα Γιαρέμ πήγαν στο σπίτι του, με τα γερά τους νύχια γατζώθηκαν από τη σκεπή του και μετά πέταξαν ταυτόχρονα όλα μαζί.

Και τότε η πολιτεία είδε κάτι που κανείς άνθρωπος ποτέ δεν είχε δει και άκουσε, ότι ποτέ κανείς δεν είχε ακούσει, ένα σπίτι να πετάει και ταυτόχρονα να ακούγεται από το φτεροκόπημα των εκατοντάδων Γιαρέμ η εκκωφαντική, παράδοξη μα τόσο όμορφη μουσική τους.

Ήταν τόσο δυνατή η μουσική που ξύπνησαν όλα τα ηφαίστεια της περιοχής, οι αρκούδες από τη χειμερία νάρκη, όλες οι κακές αναμνήσεις που είχαν ξεχαστεί και η ωραία κοιμωμένη πριν προλάβει να τη φιλήσει ο πρίγκιπας.

Η μελωδία όμως ήταν ταυτόχρονα τόσο σαγηνευτική που όλοι αφού συνήθισαν την ένταση άρχισαν να νανουρίζονται και στο τέλος έγειραν και κοιμήθηκαν και πάλι, ευτυχώς δηλαδή γιατί τα ηφαίστεια θα είχαν εκραγεί, οι αρκούδες θα είχαν πεινάσει, οι κακές αναμνήσεις θα είχαν γίνει βραχνάς και η ωραία κοιμωμένη θα είχε στερηθεί το πρώτο της φιλί και ίσως να είχε μείνει και γεροντοκόρη.

Τα Γιαρέμ απόθεσαν το σπίτι σε έναν μοναχικό βράχο στη μέση της θάλασσας που έμοιαζε με αχινό. Και από τότε αγκιστρωμένο έμεινε εκεί για πάντα δαρμένο από τα κύματα και από τους ανέμους για να θυμίζει στους κυνηγούς να μην ξανατολμήσουν να πειράξουν Γιαρέμ αν δεν ήθελαν να χάσουν το σπίτι και τα υπάρχοντά τους.

Θα με ρωτήσετε φαντάζομαι τώρα τι ασυνήθιστο είχε αυτή η χώρα εκτός από τα Γιαρέμ και εγώ θα σας πω καταρχάς ότι αυτή η χώρα δεν λεγόταν χώρα λεγόταν Αρώχ και οι άνθρωποί της μιλούσαν ανάποδα και σαν να μην έφτανε αυτό τραγουδούσαν ξεκινώντας από το τέλος των τραγουδιών προς την αρχή.

Γι’ αυτό στα τραγούδια οι στιχουργοί αναζητούσαν συναρπαστικές αρχές και όχι συναρπαστικά τέλη ή οι καλύτεροι από αυτούς, όπως ο Νίκος Γκάτσος που κάτι είχε ακούσει για την ανεξερεύνητη Αρώχ και τα πουλιά Γιαρέμ, που έγιναν αφορμή να γράψει το ομώνυμο τραγούδι και επιπροσθέτως ήθελε να τραγουδούν και εκεί σε αυτή την ανίδωτη χώρα τα τραγούδια του, έφτιαχνε στίχους που έβγαζαν νόημα όπως και να διαβάζονταν.

Παραδείγματος χάριν το Γιαρέμ Γιαρέμ:

Ν. Γκάτσος: «Πάντα στον κόσμο θα ‘ρχεται/ Παρασκευή Μεγάλη και κάποιος θα σταυρώνεται/ για να σωθούν οι άλλοι».

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου διαλέγει στίχους από 3 ποιήματα του Νίκου Γκάτσου και δημιουργεί ένα τραγούδι με τίτλο "Παρασκευή Μεγάλη"

(Και σε ποιον δεν αρέσουν οι στίχοι του Ν. Γκάτσου, μελοποιημένοι από τους περισσότερους μεγάλους συνθέτες μας;

Απολαμβάνοντάς τους ωστόσο μέσα από το ράφι ΕΠ της Βιβλιοθήκης μας (Ελληνική Ποίηση, παρακαλώ)

ανακαλύψαμε ένα διαμαντάκι, άγνωστο στο πλατύ κοινό κι επιπλέον ακατέργαστο, αφού πρόκειται σχεδίασμα που

έμεινε ανολοκλήρωτο. Ας το μοιραστούμε, μαζί με μια σύντομη αναφορά στον δημιουργό):

Ο Νίκος Γκάτσος και η Μάνη: Εκκρεμείς υποθέσεις. . .

Σαν σήμερα έφυγε ο Νίκος Γκάτσος

"Τον θεωρώ τον πιο σημαντικό άνθρωπο που γνώρισα στη ζωή μου, μετά τη μητέρα μου"

Με αυτές τις λίγες λέξεις σκιαγράφησε τον Νίκο Γκάτσο ο Μάνος Χατζιδάκις . Τα 18 χρόνια που δημιουργεί η πάροδος της βιολογικής απουσίας του Νίκου Γκάτσου (σαν σήμερα το 1992) προβάλλουν και αποκαλύπτουν  την σπουδαία του προσφορά στην ελληνική ποίηση και το ελληνικό τραγούδι.

Γιατί ο Ν. Γκάτσος  κατάφερε με ένα μοναδικό τρόπο να δημιουργήσει ένα αυτόνομο ποιητικό σύμπαν πάνω σε καθορισμένα εκ των προτέρων από τους συνθέτες μουσικά μέτρα. Ανάμεσα στα ποιητικής αισθητικής τραγούδια του Ν. Γκάτσου είναι τα «Αθανασία», «Η μικρή Ραλλού», «Αύριο πάλι», «Σ' έβλεπα στα μάτια», «Μάτια βουρκωμένα», «Παλικάρι στα Σφακιά», «Ο Γιάννης ο φονιάς», «Κοίτα με στα μάτια», «Μπουρνοβαλιά», «Η ενδεκάτη εντολή», «Κεμάλ» και «Περιμπανού». Τα περισσότερα από τα προαναφερθέντα τραγούδια είναι καρπός της συνεργασίας του με τον Μάνο Χατζιδάκι. Είναι γνωστή η καλλιτεχνική τους συμπόρευση - ο Χατζιδάκις βρήκε στον Γκάτσο τον Λόγο των τραγουδιών του.

Θεωρείται ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής του ελληνικού ποιητικού υπερρεαλισμού. Ο ποιητής της συλλογής «Αμοργός», κορυφαίος στιχουργός της ελληνικής έντεχνης μουσικής, μεταφραστής, ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στα Χάνια Φραγκόβρυσης – Ασέα – στις 8 Δεκεμβρίου 1911...

Καταστρέφουν τη Γη που έθρεψε αμέτρητες γενιές Γηγενών. Η ύψιστη Ύβρις που απαιτεί Νέμεσι... [Εισαγγελέας υπάρχει σε αυτό το τόπο;]

Συγχρόνως με το “παραμύθι” των φωτοβολταικών σε αγρούς και σπίτια, 
που θα πιάσει στον κόσμο 

ΑΝ ΔΕΝ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ 
ΝΑ ΤΟΥ ΦΟΡΤΩΣΟΥΝ ΣΤΑ ΚΕΡΑΜΙΔΙΑ,  

μιας και καθημερινά το κόστος ζωής αυξάνεται και οι μισθοί μειώνονται, άλλες εταιρείες αθόρυβα έχουν “κατακτήσει” τα βουνά της πατρίδας.

Οσον αφορά τα φωτοβολταικά στα σπίτια θα σας αναφέρουμε ένα απλό δεδομένο. Τα νέα πάνελ τα μονοκρυσταλλικά, ενώ δεν έχουν ακόμα δοκιμαστεί τα πλασσάρουν οι εταιρείες ότι έχουν 30 χρόνια ζωής. Κανένας όμως δε σας εγγυάται, ότι θα παράγουν κατά τη διάρκεια του βίου τους σταθερά, όσο παράγουν στην αρχή. Μάλιστα λένε ότι η παραγωγή θα μειώνεται, το πόσο ούτε αυτοί το ξέρουν.

Στη σύμβαση που υπογράφεις με τη ΔΕΗ για 25 χρόνια, και καλόπιστα παίρνουμε ότι η ΔΕΗ θα την τηρήσει, εσύ δέχεσαι ότι και να παράγεις περισσότερο από 10 KW , της πουλάς το μάξιμουμ 10 KW. Αν πέσει η παραγωγικότητα του συστήματος όμως; Το έψαξε κανείς αυτό; Και αν δεν παράγεις όσο απαιτείται, μήπως η σύμβαση εκπίπτει και σου μένει το δάνειο αμανάτι;

Θα επανέλθουμε με το έκτρωμα που συντελείται στα βουνά και δυστυχώς έχει πολλές προεκτάσεις. Βρωμάει από όπου και να το πιάσεις.
Μην ξεχνάτε ότι οι νόμοι στην Ελλάδα φτιάχνονται για να καταργούνται από άλλους κατά το δοκούν και το συμφέρον της στιγμής. Αυτό δε σημαίνει ότι καταργούνται οι παλιοί.
“Ανώνυμος”
Διαβάστε επίσης: