Β. Ραφαηλίδης – Ο θάνατος ενός ήρωα - Η Ελλάδα του Καποδίστρια

Σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου 1831 ( ή 27 Σεπτεμβρίου, με το Ιουλιανό ημερολόγιο), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.  Ο Βασίλης Ραφαηλίδης με την καυστική του πένα μας περιγράφει τα γεγονότα:

Τον Φεβρουάριο του 1831, πριν απ’ την ανταρσία της Ύδρας και την ελληνοελληνική ναυμαχία του Πόρου, στο λιμάνι της Μάνης, οι άρχοντες της περιοχής Μαυρομιχαλαίοι υψώνουν την επαναστατική σημαία! Μάλιστα, καταρτίζουν και επαναστατική επιτροπή και ξεκινούν να ελευθερώσουν την Καλαμάτα απ’ τους… Έλληνες!

Την κατάσταση έσωσε πάλι ο Κολοκοτρώνης, που έστειλε εκεί τον Νικήτα, ο οποίος απώθησε τους Μανιάτες προς τον Ταΰγετο.

Ο Καποδίστριας έθεσε υπό επιτήρηση όσους Μαυρομιχαλαίους ζούσαν στην πρωτεύουσα, το Ναύπλιο, μεταξύ των οποίων και ο αρχικοτζάμπασης της Μάνης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο αρχηγός της κακιάς φάρας. Ο Πετρόμπεης ζήτησε να πάει στη Μάνη, τάχα για να κατευνάσει τα πνεύματα. Και επειδή ο Καποδίστριας δεν του το επέτρεψε, τό-σκασε. Όμως, συνελήφθη απ’ τον Κανάρη, κι αυτή τη φορά δε ζούσε απλώς υπό επιτήρηση αλλά κλείστηκε στην Ακροναυπλία.

Ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ σκέφτηκε τότε να επέμβει, γιατί όλοι ήξεραν τι κουμάσια ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι. Πήρε, λοιπόν, τον Πετρόμπεη απ’ την Ακροναυπλία και τον οδήγησε στο Κυβερνείο για να γίνει μια συζήτηση «κυρίων» ανάμεσα στους τρεις, ώστε να βρεθεί κάποια λύση με τους αυτονομιστές της Μάνης.  . .

Η δολοφονία του Καποδίστρια - Ποιοι ήταν οι πραγματικοί αυτουργοί

Ο Ελληνας Κυβερνήτης Καποδίστριας

Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ένας από τους αληθινά Μεγάλους Έλληνες. Αυτό ήταν και η αιτία που κατέληξε δολοφονημένος από Ελληνες. Από τη στιγμή που αποδέχτηκε να κυβερνήσει την ρημαγμένη Ελλάδα, έθεσε όλο του το ΕΙΝΑΙ...

-

------------------------------------------------------------------------

O Ιωάννης Καποδίστριας, πίνακας του Διονύσιου Τσόκουτου Βασίλη Σπανού, ιστορικού

βασισμένο στο βιβλίο του Δ. Κοκκινάκη

Ο Ιωάννης Καποδίστριας θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του 19ου αιώνα, που επηρέασε και λάμπρυνε με τη δυναμική του παρουσία όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Πολιτικός, διπλωμάτης με ευρωπαϊκή μόρφωση και εμπειρία, διαδραμάτισε σημαντικό σε όλα τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα της Ευρώπης. Πρώτος αυτός οραματίσθηκε την ιδέα μιας Ηνωμένης Ευρώπης και τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει την κρατική της συγκρότηση και δομή η Ελβετία.

Όταν ο Καποδίστριας έφτασε στο Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828, η εικόνα της Ελλάδας ήταν τραγική. H χώρα εκτεινόταν ουσιαστικά μόνο στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αργοσαρωνικού και τις Κυκλάδες, αλλά ακόμη και σε αυτά τα ελάχιστα εδάφη την εξουσία δεν ασκούσε το κράτος, αλλά οι τοπικοί αρχηγοί και κοτζαμπάσηδες.

Ο Καποδίστριας ήταν μια από τις ελάχιστες προσωπικότητες εκείνης της εποχής που θα μπορούσε να μεταμορφώσει σε κράτος αυτόν τον σωρό ερειπίων που ήταν τότε η Ελλάδα. Η δολοφονία του, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ-Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ

Το πρωινό της 27ης Οκτωβρίου 1831 ο κυβερνήτης με την ολιγάριθμη φρουρά του (τον μονόχειρα Κρητικό Κοζώνη ή Κοκκώνη (1) και ένα στρατιώτη, το όνομα του οποίου ήταν Λέων ή Λεωνίδης) ξεκίνησε, σύμφωνα με την μαρτυρία του Κοζώνη, στις 06.35, προκειμένου να μεταβεί στον ιερό ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, για να παρακολουθήσει την Κυριακάτικη λειτουργία. Οι δύο φρουροί, βάδιζαν λίγα βήματα πιο πίσω από τον Καποδίστρια, ενώ προπορευόταν ο γέρο-Γούτος, ο οποίος και ειδοποιούσε για την άφιξη του κυβερνήτη.

Λίγο πριν από τον ναό (100-150 μ. περίπου πριν την είσοδό του), σε ένα ερημικό σημείο της διαδρομής, ο Κωνσταντίνος και ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, φορώντας τα γιορτινά τους ρούχα (2) και ερχόμενοι από το σπίτι τους, πλησίασαν τον Καποδίστρια και τη συνοδεία του από πίσω, τον χαιρέτησαν με σεβασμό και τον προσπέρασαν, φθάνοντας πρώτοι στην εκκλησία. O κυβερνήτης, όπως ισχυρίστηκε ο Κοζώνης, (στοιχείο όμως που δεν αναφέρθηκε στη δίκη), ανταπέδωσε τον χαιρετισμό.

Φθάνοντας πριν από τον Καποδίστρια στον Άγιο Σπυρίδωνα, ο Κωνσταντίνος στάθηκε έξω από την εκκλησία και στη δεξιά (ως προς τον εισερχόμενο) πλευρά, κοιτάζοντας προς τα έξω, ενώ ο Γεώργιος περίπου στον άξονα της στενής θύρας και πιο βαθειά, στη στοά που σχημάτιζε το αψιδωτό άνοιγμα μέχρι την ξύλινη θύρα, στην οποία και στηρίχθηκε, κοιτάζοντας προς το εσωτερικό της εκκλησίας. Δεν εισήλθαν στον ναό αφού βρίσκονταν υπό το καθεστώς της επιτήρησης και δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος στις εκκλησίες, προς αποφυγή αιτήσεως ασύλου εντός του ιερού ναού. Έξω από την εκκλησία βρίσκονταν ακόμα οι φρουροί των Μαυρομιχαλαίων (3) Καραγιάννης και Γεωργίου, ο λοχαγός Κουτσιαφόπουλος (που επέστρεφε στο σπίτι του) δύο ξένοι περιηγητές, ένας άγνωστος φουστανελλοφόρος «ξηρακιανός νέος» και ένας ζητιάνος (4). Απέναντι από την εκκλησία, στο παράθυρο του σπιτιού της στεκόταν μια γυναίκα του Ναυπλίου, η Παρασκευούλα. Ο υπουργός Εσωτερικών Ρόδιος τη στιγμή εκείνη βρισκόταν στο παράθυρο της δικής του οικίας. Μέσα στον ναό, με σχετική θέα προς την είσοδο ευρίσκοντο οι επίτροποι Μητρόπουλος και Νικολάου, ο στρατηγός Βαλτινός, ο Ι. Σαράντου, ο Π. Σκούρας και ο ένοπλος υπαξιωματικός Βούλγαρης (5), οι οποίοι και κατάθεσαν στη δίκη καθώς και 5-6 άτομα ακόμα, κυρίως γυναίκες.

Ο Καποδίστριας, φορώντας το τσόχινο παλτό του (την ρεντικότα, γνωστή από τις λαϊκές απεικονίσεις της εποχής), το καπέλο του και κρατώντας τα γάντια του, καθώς πλησίαζε στην είσοδο του ναού, κοντοστάθηκε και έριξε μια ματιά προς το σπίτι του Ροδίου. Λίγα βήματα από το πλατύσκαλο της εκκλησίας έβγαλε με το αριστερό χέρι το καπέλο του, όχι για να χαιρετίσει τους Μαυρομιχαλαίους, όπως λανθασμένα παραδίδεται (6), αλλά επειδή ετοιμαζόταν να εισέλθει στην εκκλησία ασκεπής για να κάνει το σταυρό του. Την ίδια ακριβώς στιγμή ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης, που βρισκόταν απέναντι από τον Καποδίστρια, τον άρπαξε με το αριστερό χέρι και τον πυροβόλησε με την μπιστόλα που κρατούσε στο δεξί του χέρι, στην περιοχή του ινιακού οστού (στη βάση του κρανίου) και συγκεκριμένα πίσω από το δεξί αυτί, λέγοντάς του: «και γω κακά χερόβολα και συ κακά δεμάτια».

Σχεδόν ταυτόχρονα ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης μαχαίρωσε τον Καποδίστρια με το αμφίστομο μαχαιρίδιό του στη δεξιά βουβωνική περιοχή. Η φρουρά του κυβερνήτη, το εκκλησίασμα (6-8 άτομα) και οι γείτονες που κατέφθασαν, ξάπλωσαν τον νεκρό στο δρόμο και ειδοποίησαν το Φρουραρχείο με αποτέλεσμα πολύ σύντομα να φθάσουν στο σημείο οι στρατιώτες. (7)

Ο μονόχειρας συνοδός του Καποδίστρια, ακουμπώντας το σώμα του κυβερνήτη στο έδαφος, πυροβόλησε τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη, τραυματίζοντάς τον ελαφρά στη πλάτη. Ο Κωνσταντίνος τραυματισμένος από τη βολή του Κοζώνη έτρεξε στο δρόμο, με αποτέλεσμα το πλήθος να τον λυντσάρει. Κάποιοι τον μετέφεραν στην πλατεία Πλατάνου. Δεν ελήφθη καμιά μέριμνα για την σύλληψη και την περίθαλψή του, ενώ ο στρατηγός Φωτομάρας του επέφερε το τελειωτικό κτύπημα, για να τον λυτρώσει από το μαρτύριο.

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης προσέτρεξε στη Γαλλική Πρεσβεία όπου και ζήτησε άσυλο. Παρεδόθη στην ελληνική Δικαιοσύνη υπό την πίεση του πλήθους, αφού εγγυήθηκε ο Πορτογάλος φρούραρχος του Ναυπλίου Αλμέιντα (8) ο οποίος και παρέδωσε το μαχαίρι με το οποίο χτυπήθηκε ο Καποδίστριας.

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης δικάσθηκε από αναρμόδιο στρατοδικείο (ως διατελέσας πρωθυπουργός, έπρεπε να δικασθεί από Ειδικό Δικαστήριο) και με συνοπτικές διαδικασίες καταδικάσθηκε σε θάνατο. Η ποινή του εκτελέσθηκε σε απίστευτα γρήγορα χρονικό διάστημα (11 Οκτωβρίου 1831), τη στιγμή που ο επίσης καταδικασμένος σε θάνατο Καραγιάννης (θεωρήθηκε αρχικά ότι πυροβόλησε και αυτός εναντίον του Καποδίστρια και των φρουρών του), αναιρώντας την αρχική του κατάθεση, αφέθηκε ελεύθερος μετά από έξι μήνες, καταθέτοντας εναντίον των Μαυρομιχαλαίων (9).

Η δολοφονία του Καποδίστρια πίνακας του Διονύσιου Τσόκου

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Αναλύοντας όλα τα παραπάνω γεγονότα, μπορούμε να καταλήξουμε σε κάποιες σκέψεις σχετικά με το πώς πραγματοποιήθηκε η δολοφονία του Καποδίστρια.

Η πραγματική ώρα της αναχώρησης του κυβερνήτη, όπως προκύπτει από τις καταθέσεις των μαρτύρων, ήταν πριν τις 06.00, γεγονός που αποδεικνύει πως η δολοφονία πραγματοποιήθηκε μεταξύ 05.50-06.00 και όχι μετά τις 06.30.

Γεγονός είναι επίσης ότι ακούσθηκαν τρεις πυροβολισμοί. Ο ένας πυροβολισμός ρίφθηκε εναντίον του κυβερνήτη, ο δεύτερος δεν βρήκε στόχο, αλλά εξοστρακίστηκε στον τοίχο της εκκλησίας (όπου ακόμα και σήμερα υπάρχει το σημάδι), ενώ ο τρίτος πυροβολισμός είχε ως στόχο τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη. Ο Καποδίστριας πυροβολήθηκε σχεδόν εξ επαφής, στην περιοχή του ινιακού οστού (στη βάση του κρανίου) και συγκεκριμένα πίσω από το δεξί αυτί. Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης που κατηγορήθηκε ότι τον πυροβόλησε, βρισκόταν απέναντι από τον κυβερνήτη, σύμφωνα με τις μαρτυρίες όλων των αυτοπτών μαρτύρων, (πρόσωπο με πρόσωπο) πριν εκείνος εισέλθει στο ναό. Αν τον άρπαξε και τον γύριζε, προφανώς θα γινόταν αντιληπτός από τους παριστάμενους. Ακόμα και οι φρουροί του Καποδίστρια βλέποντας αυτή τη κίνηση του Κωνσταντίνου, θα είχαν το χρόνο για να αντιδράσουν. Άρα η κίνηση αυτή μάλλον αποκλείεται, διότι ο Μαυρομιχάλης ευρισκόμενος μεταξύ του κυβερνήτη και του Κοζώνη, θα αντιμετώπιζε λογικά την αντίδραση των φρουρών του Καποδίστρια. Αν είχε πράγματι σκοπό να κτυπήσει τον Καποδίστρια ο Κωνσταντίνος, λόγω και τη θέσης που βρισκόταν, πιθανότατα θα έπρεπε να κινηθεί κατά πρόσωπο προς αυτόν, βάλλοντας τον από μπροστά. Ο Άγγλος ιστορικός Φίνλεϋ ήταν ο πρώτος που υποστήριξε πως ο Κωνσταντίνος άρπαξε τον Καποδίστρια από το ώμο, τον στριφογύρισε και τον πυροβόλησε στο κεφάλι. Κανένας όμως από τους μάρτυρες δεν κατέθεσε για μια τέτοια κίνηση του Κωνσταντίνου, όπως επίσης και κανένας δεν άκουσε τα λόγια που υποτίθεται ότι είπε ο Κωνσταντίνος στον Καποδίστρια λίγο πριν τον πιάσει από τον ώμο και του επιφέρει το φονικό κτύπημα. Σύμφωνα με τον Κασομούλη, πιθανότατα αργότερα ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, διηγήθηκε τη σκηνή επιβεβαιώνοντας τα λόγια του θείου του.

Από τις καταθέσεις των μαρτύρων («...έβγαλαν τα φέσια με το αριστερό χέρι...»), αλλά και από την αγόρευση του Εισαγγελέα, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι οι Μαυρομιχαλαίοι ήταν δεξιόχειρες. Αν υποθέσουμε ότι πράγματι ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης άρπαξε τον κυβερνήτη με το αριστερό του χέρι (στο δεξί κρατούσε την πιστόλα) από τον δεξιό ώμο, τότε το δεξί χέρι του Κωνσταντίνου θα έπρεπε να περάσει πάνω από το αριστερό του, προκειμένου να πυροβολήσει τον κυβερνήτη στο κεφάλι. Με την κίνηση αυτή το κεφάλι του κυβερνήτη θα στρεφόταν προς τα αριστερά, ενώ το δεξί αυτί του θα βρισκόταν μπροστά στα μάτια του Κωνσταντίνου, ο οποίος και θα τον πυροβολούσε. Με την στροφή αυτή όμως, ο κυβερνήτης θα ερχόταν πρόσωπο με πρόσωπο με τον Κοζώνη, οπότε τότε δεν δικαιολογείται το κτύπημα που έφερε ο Καποδίστριας στο τριχωτό της κεφαλής (το οποίο αποδόθηκε στη πτώση του), καθώς πέφτοντας πιθανότατα θα κτυπούσε στο μέτωπο.

Εξετάζοντας την πορεία των βλημάτων («μπαλαρμάδες») καθώς και την γωνία τους, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε συγκεκριμένα συμπεράσματα. Σύμφωνα με την έκθεση των γιατρών, τα βλήματα είχαν ανοδική γωνία (20-30 μοιρών) φθάνοντας μέχρι τον αριστερό κρόταφο, δηλαδή σε ευθεία γραμμή από το δεξί στο αριστερό αυτί και χωρίς απόκλιση από τη νοητή ευθεία της προέκτασης την κάνης του όπλου. Δεδομένης της θέσης του Κωνσταντίνου (στεκόταν σε υψηλότερο επίπεδο από τον κυβερνήτη, στο πλατύσκαλο της εκκλησίας, ενώ εκείνος στο επίπεδο του δρόμου), της υψομετρικής διαφοράς τους (ο Κωνσταντίνος ήταν ψηλότερος) και ότι το δεξί χέρι του Κωνσταντίνου θα έπρεπε να βρεθεί αναγκαστικά πάνω από το αριστερό του, με την κεκτημένη ταχύτητα του κορμιού του κυβερνήτη σε συνδυασμό και με την κλίση της κεφαλής του, η πορεία των «μπαλαρμάδων» στο κρανίο του κυβερνήτη θα έπρεπε να έχει ως κατάληξη το κάτω μέρος της αριστεράς παρειάς του (δηλαδή υπό γωνία περίπου 15-20 μοιρών ως προς το οριζόντιο επίπεδο) και όχι πιο ψηλά, τον κρόταφο και χωρίς απόκλιση. Εάν επίσης η βολή πραγματοποιείτο από απόσταση μεγαλύτερη των 10-15 εκ. είναι προφανές ότι τα βόλια («μπαλαρμάδες») θα «άνοιγαν», θα δημιουργούσαν δηλαδή πολύ μεγαλύτερο τραύμα, και δεν θα εισέρχονταν τόσο βαθειά, συγκεντρωμένα όλα σε τόσο μικρό χώρο. Άρα ο δολοφόνος θα πρέπει να ήταν πολύ κοντά, πίσω από τον κυβερνήτη, είτε ανάμεσα στους σωματοφύλακές του ή και στην θέση αυτών.

Επιπλέον, ένα βόλι του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη (ή κάποιου εκ των φρουρών), καρφώθηκε στο τοίχο, χαμηλά δίπλα στην είσοδο του ναού, όπου ακόμα και σήμερα διακρίνεται το ίχνος που άφησε. Αν η βολίδα αυτή ήταν του Κωνσταντίνου, όπως κατατέθηκε από πολλούς μάρτυρες, τότε η θέση του δεν μπορεί να ήταν αυτή που αρχικά υποτέθηκε. Δεν είναι δυνατόν δηλαδή να πυροβόλησε προς την πλάτη του, αφού το ίχνος βρίσκεται ακριβώς στο σημείο του τοίχου όπου ακουμπούσε λίγο νωρίτερα. Με δεδομένο πως ο Κωνσταντίνος πυροβόλησε μόνο μία φορά, δεν θα μπορούσε να είχε πυροβολήσει και τον κυβερνήτη.

Μετά την εκτέλεση του Καποδίστρια, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης έτρεξε προς το ανηφορικό δρομάκι για να ξεφύγει. Ο φρουρός του Καποδίστρια (ο Κοζώνης) τον πυροβόλησε στη πλάτη. Ο μόνος όμως που περιγράφει τις πληγές του Κωνσταντίνου, ο επικεφαλής υπαξιωματικός Βούλγαρης, κατέθεσε πως ήταν τραυματισμένος στη κοιλιά και όχι στη πλάτη. Η πληροφορία αυτή επιβεβαιώνει μάλλον την άποψη ότι ο Καραγιάννης, ευρισκόμενος σχεδόν απέναντι από τον Κωνσταντίνο, τον πυροβόλησε στη κοιλιά, πριν ανηφορίσει προς το στενό δρομάκι. Κάποιοι υποστήριξαν ακόμα ότι το τραύμα της πλάτης ήταν διαμπερές και ότι το βόλι εξήλθε από το δεξί μέρος του στήθους. Τα βόλια της εποχής όμως («μπαλαρμάδες») ήταν αδύνατο να δημιουργήσουν διαμπερή τραύματα. Τα αίματα στο μαχαίρι που βρέθηκε επάνω στον Κωνσταντίνο, και αποδόθηκε αργότερα ότι ανήκε στον Γεώργιο (κατηγορήθηκε ότι με αυτό μαχαίρωσε τον κυβερνήτη), προέρχονταν πιθανότατα από τη πληγή που έφερε στη κοιλιά ο Κωνσταντίνος.

Τέλος, δεδομένης της ώρας του φονικού, πλήθος στην εκκλησία δεν υπήρχε. Άρα τον Κωνσταντίνο τον λυντσάρισαν οι στρατιώτες, χωρίς να ληφθεί εκ μέρους τους καμιά μέριμνα για την σύλληψή του.

Όσο αφορά εξάλλου το κτύπημα με το μαχαίρι που δέχτηκε ο κυβερνήτης στη βουβωνική περιοχή από τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, μάλλον ήταν αδύνατο να προκληθεί στο σημείο εκείνο, λόγω της στροφής του σώματος του Καποδίστρια, γεγονός που θα κατεύθυνε το μαχαίρι πιθανότατα στο πίσω δεξί τμήμα του κορμιού του κυβερνήτη, κοντά στο νεφρό και όχι στη δεξιά βουβωνική χώρα, δηλαδή στο εμπρόσθιο τμήμα του σώματος. Το μαχαίρι που βρέθηκε είχε διαστάσεις 12,5 Χ 2,5 εκ. ενώ το τραύμα του κυβερνήτη είχε πύλη εισόδου 8-9 εκ. και βάθος σχεδόν 1 πόδι (33 εκ.), σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση. Άρα το μαχαίρι που χρησιμοποιήθηκε στην πραγματικότητα ήταν πολύ μεγαλύτερο. Θα πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι ο Καποδίστριας φορούσε εκείνο το πρωινό ρεντικότα, πουκάμισό, περισκελίδα του και εσώρουχά. Ένα μαχαίρι σαν αυτό που βρέθηκε, δεν θα ήταν δυνατό να τρυπήσει ούτε καν τη φόδρα του παλτού του Καποδίστρια (10).

Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης δεν ζήτησε ποτέ άσυλο στο σπίτι του Ρουάν. Η αλήθεια είναι ότι έτρεξε για να βρει προστασία στο σπίτι του στρατηγού Γεράρδου, που ως Στρατιωτικός Διοικητής Ναυπλίου ήταν υποχρεωμένος να τον προστατεύσει. Μετά από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειές του να εισέλθει σε κάποιο σπίτι, βρήκε ανοιχτό το σπίτι του ταγματάρχη Βαλλιάνου. Ακολουθώντας τον Βαλλιάνο, πέρασε από μια μικρή εσωτερική πορτούλα και κατέφυγε στην κατοικία του Γάλλου αντιπρέσβη Ρουάν, ζητώντας προστασία, αφού επιθυμούσε να παραδοθεί στη νόμιμη κυβέρνηση για να δικασθεί. Αρχικά μετά από όσα έγιναν πίστεψε ότι είχε αναμιχθεί και ο θείος του, μην μπορώντας όμως να πιστέψει ότι είχε επιτεθεί εναντίον του Καποδίστρια. Είδε πως ο Κωνσταντίνος πυροβόλησε (πράγματι πυροβόλησε κάποιον, ίσως το φονιά του κυβερνήτη) και έτρεξε να φύγει γιατί αντιλήφθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Μάλιστα οι Ρουάν και Γεράρδος, μην βλέποντας ίχνη αίματος στα χέρια του, στην κατάλευκη φουστανέλλα και στα άλλα πολυτελή ρούχα του, διερωτήθηκαν αν ήταν πράγματι αυτός που μαχαίρωσε τον Καποδίστρια στη βουβωνική περιοχή.

Απορία επίσης προκαλεί το γεγονός ότι το δικαστήριο δεν αναζήτησε τον φουστανελλοφόρο «ξηρακιανό» νέο και τον ζητιάνο, που σύμφωνα με αρκετές μαρτυρίες βρίσκονταν την στιγμή της δολοφονίας έξω από την εκκλησία.

Από την μελέτη της όλης υπόθεσης γεννιούνται ορισμένα ερωτήματα. Το τραύμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του κυβερνήτη με τον τρόπο που πραγματοποιήθηκε δεν δικαιολογείται από τις περιγραφές. Πώς ένα μαχαιρίδιο, διαστάσεων 12,5 Χ 2, 5 εκ. προξένησε τραύμα με πύλη εισόδου 8-9 εκ. και βάθος 33εκ.; Γιατί οι Μαυρομιχαλαίοι, αν πράγματι σκόπευαν να δολοφονήσουν τον κυβερνήτη, δεν εκμεταλλεύτηκαν την ασφάλεια του σκοταδιού της νύκτας και την απουσία μαρτύρων, όταν συναντήθηκαν με τον Καποδίστρια πριν την έλευσή του στην εκκλησία; Γιατί δεν υπάρχει μάρτυρας που να βεβαιώνει τόσο την κίνηση του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη να βρεθεί πίσω από τον κυβερνήτη, όσο και τα λόγια που φέρεται να του είπε; Πώς βρέθηκε το μαχαιρίδιο του Κωνσταντίνου Μαυρομιχάλη που αποδόθηκε στο Γεώργιο στα πόδια του νεκρού Καποδίστρια; Πώς δεν βρέθηκαν λερωμένα τα ρούχα του Γεωργίου, αφού φέρεται πώς εκείνος μαχαίρωσε τον Καποδίστρια; Γιατί ο Γεώργιος είχε την οικογένειά του στο Ναύπλιο, αφού σχεδίαζε μια τέτοια ενέργεια; Γιατί αποκρύπτεται το σημείωμα που βρέθηκε στο αρχείο του Καποδίστρια ότι σχεδίαζε να συμφιλιωθεί με τους Μαυρομιχαλαίους; Γιατί δολοφονήθηκε ο Κωνσταντίνος από τους στρατιώτες, τη στιγμή που είχαν το καθήκον να τον προστατεύσουν και να τον προσαγάγουν σε δίκη; Γιατί παραποιήθηκαν ή άλλαξαν οι καταθέσεις σημαντικών μαρτύρων; Γιατί υπάρχουν τόσες πολλές ανακρίβειες και διαφορετικές εκδοχές στις αφηγήσεις των ιστορικών; Γιατί δεν επιτρέπουν οι Άγγλοι το άνοιγμα του σχετικού αρχείου 180 χρόνια μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη; (11)

Η δολοφονία του Καποδίστρια. Έργο λαϊκού ζωγράφου μέσα στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ

Ο Καποδίστριας είναι γεγονός ότι έπειτα από υστερόβουλες σκέψεις των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής έγινε δεκτός ως προσωρινός κυβερνήτης της Ελλάδας για μια επταετία. Σταδιακά όμως διαπίστωσαν πώς  στεκόταν εμπόδιο στην πραγματοποίηση των σχεδίων τους για την Ελλάδα. Ο κυβερνήτης ονειρευόταν ένα ανεξάρτητο και ελεύθερο κράτος και όχι περιορισμένο στα στενά όρια που επιθυμούσαν οι Ευρωπαίοι. Η αντίθεσή του στην εκλογή Ευρωπαίου μονάρχη και οι προσπάθειές του να διευρύνει τα όρια του νεοσυσταθέντος ελληνικού κράτους, δημιουργούσαν εμπόδια στις επιδιώξεις των Μεγάλων Δυνάμεων. Αλλά και στο εσωτερικό της χώρας ο κυβερνήτης αντιμετώπισε πρωτόγνωρη εχθρότητα. Η αντιπάθεια προς το πρόσωπό του εκδηλώθηκε κυρίως από τους Υδραίους πλοιοκτήτες, τους κοτσαμπάσηδες και τους πολιτικούς, που αντιλαμβάνονταν ότι συρρικνωνόταν το πεδίο επιρροής τους. Οι Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και Κουντουριώτης, αντιμετώπισαν από την αρχή με δυσπιστία τον κυβερνήτη, αφού επιθυμούσαν το δικό τους μερίδιο στην εξουσία. Αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης αποτέλεσε ο Πολυζωϊδης με την εφημερίδα του «Απόλλων», ο οποίος στο τελευταίο της φύλλο δήλωσε απροκάλυπτα ότι σκοπός της εφημερίδας ήταν «η διαπόμπευσις του Καποδίστρια» και μετά την δολοφονία ότι «ο σκοπός επετεύχθη», με συνέπεια να μην χρειάζεται πλέον να συνεχισθεί η έκδοσή της.

Η δυσαρέσκεια των Μαυρομιχαλαίων προς τον κυβερνήτη, άρχισε τον Ιούνιο του 1828, όταν ο Καποδίστριας αντικατέστησε τον Ιωάννη Μαυρομιχάλη από τη θέση του φρουράρχου Μονεμβασίας, και εντάθηκε ακόμα περισσότερο όταν άρχισε να ικανοποιεί μόνο μερικώς τα οικονομικά αιτήματα του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Οι σύμβουλοι του κυβερνήτη, τοποθέτησαν νομάρχη στην Καλαμάτα κάποιον Γενοβέλη και τοπάρχη στη Μάνη τον Κορνήλιο, φανατικούς και ορκισμένους εχθρούς των Μαυρομιχαλαίων, οι οποίοι έκαναν ότι ήταν δυνατό για να τους προσβάλλουν και να τους εξουθενώσουν οικονομικά, με αποτέλεσμα οι Μανιάτες να ξεσηκωθούν εναντίον των κρατικών λειτουργών. Τα γεγονότα αυτά οδήγησαν στην σύλληψη του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Οι ταραχές όμως δεν σταμάτησαν. Ο Καποδίστριας αντιλήφθηκε τότε ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσει το ζήτημα με διαφορετικό τρόπο. Γι' αυτό και αρκετές φορές στο παρελθόν είχε αποφασίσει την αποφυλάκιση του Πετρόμπεη, αλλά την τελευταία στιγμή αυτή ακυρωνόταν με νομικίστικα κόλπα των «συμβούλων» του. Το Ιούλιο του 1831, ο Καποδίστριας δήλωσε στον Ανδρέα Ζαΐμη ότι θα δεχόταν να συμβιβαστεί με τον Πετρόμπεη. Στον κυβερνήτη όμως μεταφέρθηκαν φανταστικές απειλές εκ μέρους των Μανιατών, με αποτέλεσμα η προσέγγιση αυτή να ματαιωθεί. Έτσι διατάχθηκε ο Κανάρης να συλλάβει τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη παρά τη συμφωνία του με τον Κασομούλη να ειρηνεύσει η περιοχή της Μάνης με αντάλλαγμα την αποπομπή του Κορνήλιου. Ακολούθησε η μεσολάβηση του Ρώσου ναυάρχου Ρίκορντ, ο οποίος έλαβε την διαβεβαίωση της μητέρας του Πετρόμπεη πως θα σταματήσει κάθε ταραχή στην περιοχή, αν αποφυλακισθεί από το Ιτς Καλέ, όπου κρατείτο σε έναν ανεμόμυλο, ο Πετρόμπεης. Στις 22 Σεπτεμβρίου 1831, με την έγκριση του κυβερνήτη, ο Ρίκορντ συναντήθηκε στο πλοίο του με τον Πετρόμπεη, συμφωνώντας σε όλα. Την ίδια μέρα αναχώρησαν μαζί για το Κυβερνείο με σκοπό να αναγγείλουν στον κυβερνήτη τα ευχάριστα νέα. Ο Καποδίστριας, θέλοντας να ακολουθήσει την τυπική διαδικασία, υποσχέθηκε την αποφυλάκιση του Πετρόμπεη σε διάστημα 5-6 ημερών (την οποία ο ίδιος περιχαρής ανακοίνωσε στους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη), διατάσσοντας μάλιστα να μεταφερθεί την νύχτα εκείνη από τον ανεμόμυλο όπου κρατείτο στο μικρό ιδιόκτητο σπίτι του στο Ναύπλιο. Όπως αναφέρει ο Κ.Μ. Μπαζίλι (υπασπιστής του Ρίκορντ), ήδη από τις 26 Σεπτεμβρίου οι ταραχές στην ευρύτερη περιοχή της Μάνης είχαν σταματήσει, γεγονός που αποδεικνύει ότι ο κυβερνήτης κράτησε το λόγο του. Κάποιοι ιστορικοί όμως αναφέρουν την 26η Σεπτεμβρίου ως ημέρα της συνάντησης των Καποδίστρια, Πετρόμπεη και Ρίκορντ, υποστηρίζοντας ταυτόχρονα πως το δημοσίευμα κάποιας αγγλικής εφημερίδας εξόργισε τον κυβερνήτη με αποτέλεσμα να αθετήσει το λόγο του και να φερθεί ανεπίτρεπτα στον Πετρόμπεη. Σύμφωνα όμως με τις εγγραφές από το βιβλίο του λιμανιού του Ναυπλίου αλλά και από τις αναφορές του Μπαζίλι, ο Ρώσος ναύαρχος στις 23 Σεπτεμβρίου απέπλευσε για τον Πόρο, όπου αποδεδειγμένα βρισκόταν εκεί στις 26 Σεπτεμβρίου, επιστρέφοντας στο Ναύπλιο το βράδυ της 29ης Σεπτεμβρίου. Άρα η συνάντηση και μάλιστα με αρνητικά αποτελέσματα δεν θα μπορούσε να είχε λάβει χώρα στις 26 Σεπτεμβρίου. Το βασικό ερώτημα που γεννάται λοιπόν είναι γιατί οι Μαυρομιχαλαίοι αποφάσισαν να δολοφονήσουν τον κυβερνήτη σε μια περίοδο που οι μεταξύ τους διαφορές όδευαν προς επίλυση;

ΤΕΛΟΣ Α' ΜΕΡΟΥΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Ο W. Aslison Fillips υποστηρίζει, όπως είναι και το πιθανότερο, ότι ο Κοζώνης δεν ήταν στρατιώτης αλλά υπηρέτης, που αντικατέστησε εκείνο το πρωινό τον κανονικό φρουρό του κυβερνήτη, ο οποίος αρρώστησε ξαφνικά.

2. Σύμφωνα με μαρτυρίες, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης φορούσε εκείνο το πρωινό ένα λευκό μπουρνούζι, ενώ ο Γεώργιος μαύρη καππότα.

3. Οι φρουροί των ατόμων που βρίσκονταν υπό επιτήρηση είχαν διπλή αποστολή: αφενός να τους επιτηρούν ώστε να μη διαπράξουν κάποια έκνομη ενέργεια, αφετέρου να τους προστατεύσουν από επιθέσεις εναντίον τους.

4. O περίεργος αυτός νέος αναφέρεται σε δύο ή τρία σημεία των καταθέσεων, χωρίς όμως να διευκρινίζεται ο ρόλος του στην όλη υπόθεση. Η παρουσία, επίσης, ενός ζητιάνου τόσο νωρίς στην εκκλησία, ήταν σπάνια. Aπεικονίζεται βέβαια στις γκραβούρες και στους πίνακες της εποχής, τους σχετικούς με το θέμα, αλλά δεν αναζητήθηκε από το δικαστήριο (αν και ήταν αυτόπτης μάρτυρας) για να καταθέσει.

5. Το γεγονός ότι μέσα στην εκκλησία, και μάλιστα τόσο νωρίς το πρωί, βρισκόταν ένας ένοπλος υπαξιωματικός δεν ήταν ιδιαίτερα συνηθισμένο.

6. O Kαποδίστριας είχε ήδη ανταλλάξει χαιρετισμό με τους Μαυρομιχαλαίους καθ' οδόν, οπότε δεν υπήρχε λόγος να τους χαιρετήσει ξανά. Επίσης, δύσκολα ο κυβερνήτης της Ελλάδας θα χαιρετούσε πρώτος (και μάλιστα δι' αποκαλύψεως της κεφαλής) οποιονδήποτε Έλληνα έβλεπε στον δρόμο.

7. Η μελέτη του χρονικού διαστήματος που μεσολάβησε από τη μία κίνηση μέχρι την επόμενη απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή. Το σημαντικό στοιχείο αφορά τον χρόνο που μεσολάβησε μεταξύ του κτυπήματος και της άφιξης των στρατιωτών. Μήπως κάποιοι ήταν ήδη έτοιμοι, αναμένοντας τη θλιβερή είδηση;

8. Επί Αυγουστίνου Καποδίστρια, ο Αλμέιντα έλαβε την ελληνική ιθαγένεια, καθώς και σημαντικές εκτάσεις εθνικών γαιών.

9. Κοκκινάκης, 32-92.

10. To μαχαιρίδιο αυτό (μήκους 12,5 εκ και πλάτους 2,5 εκ.) δεν βρέθηκε στα πόδια του Καποδίστρια, όπως πολλάκις αναφέρθηκε στη δίκη, αλλά το βρήκε ο Μομφεράτος, το έδωσε στον Αλμέιντα και αυτός το διαβίβασε με έγγραφό του στον Εισηγητή (εισαγγελέα), μετά από γραπτή αίτηση του τελευταίου.

11. Κοκκινάκης, 309-29.

 =====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Δολοφονία Καποδίστρια : Άκρως απόρρητα μέχρι σήμερα τα στοιχεία

Το ημερολόγιο γράφει Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου του 1831 και ο πρώτος κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας, Ιωάννης Καποδίστριας ετοιμάζεται να πάει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα και όσο πλησιάζουν, τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο θάνατο.

Το ημερολόγιο γράφει Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου του 1831 και ο πρώτος κυβερνήτης της Ελληνικής Πολιτείας, Ιωάννης Καποδίστριας ετοιμάζεται να πάει στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα για την πρωινή λειτουργία, συνοδευόμενος από την ασφάλειά του.

O 31χρονος Γεώργιος Κοζώνης, που έχει χάσει το χέρι του στον Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ανήκει σε αυτήν όπως και ο ο οπλίτης Δημήτριος Λεωνίδης, που είχε προστεθεί πρόσφατα. Ξεκινούν με τα πόδια για τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνα και όσο πλησιάζουν, τόσο πιο κοντά βρίσκεται στο θάνατο ο Ιωάννης Καποδίστριας, που σε λίγη ώρα θα κείτεται νεκρός.

Συναντούν τους δολοφόνους.

Στην διαδρομή προς τον ναό συναντιούνται τυχαία με τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη όπως και με τον ανιψιό του Γιώργη, που έχουν αποφασίσει να κόψουν το νήμα της ζωής του κυβερνήτη, καθώς αφενός ήταν εκείνος που κατέπνιξε η στάση που οργάνωναν στη Μάνη κατά της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης και αφετέρου είχε στείλει στην φυλακή τον γενάρχη της οικογένειας, Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

Η διαμάχη Μαυρομιχαλαίων, που αποτελούσαν φεουδάρχες της Μάνης με ισχυρή δύναμη, με τον Ιωάννη Καποδίστρια ήταν γνωστή σε ολόκληρο το Ναύπλιο.

Κοινό μυστικό αποτελούσε μάλιστα, το γεγονός ότι πίσω από τους Μαυρομιχαλαίους κρύβονταν δύο εκ των τριών «προστάτιδων δυνάμεων», η Αγγλία και η Γαλλία εν αντιθέσει με την Ρωσία, που στήριζε τον κυβερνήτη.

 

Πως ξεκινά η κόντρα

Η διαμάχη ξεκινά από το έτος του 1830 όταν ο Ιωάννης Καποδίστριας επιχειρεί να αφαιρέσει τα προνόμια από τους δασμούς και τη φορολογία που απολάμβαναν πολλοί Μανιάτες, από την περίοδο της Τουρκοκρατίας.

Τον Απρίλιο του ίδιου έτους οι Μαυρομιχαλαίοι συγκροτούν παράτυπη Προσωρινή (Διοικητική) Επιτροπή και τρέπουν σε φυγή του κυβερνητικούς υπαλλήλους που έχουν μεταβεί στην Μάνη για την συλλογή φόρων ενώ στο μεταξύ αρπάζουν τις προσόδους του τοπικού τελωνείου.

Τον Δεκέμβριο ξεσπούν ταραχές στο Λιμένι, οπότε και διώχνεται βιαίως ο έκτακτος Επίτροπος (νομάρχης) Κάτω Μεσσηνίας, Ιάκωβος Κορνήλιος και οι στασιαστές σχεδιάζουν πια να ανατρέψουν τον Ιωάννη Καποδίστρια.

Ο κυβερνήτης μην έχοντας άλλη επιλογή, συγκρούεται ανοιχτά με τους Μανιάτες. Στις 23 Ιανουαρίου 1831 συλλαμβάνει τον γενάρχη τους, τον 66χρονο Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και ρίχνεται σε ένα κελί στο Ιτς – Καλέ (Ακροναυπλία) και ακόμα και οι παρακλήσεις της 90χρονης μητέρας του φυλακισμένου για απελευθέρωση πέφτουν στο κενό.

Ο Πετρόμπεης περιφέρεται σιδηροδέσμιος

Τελικά οι προσπάθειες των Μαυρομιχαλαίων δεν πέφτουν όλες στο κενό και το ραντεβού για να συζητήσουν τα δύο μέτωπα για την αποκλιμάκωση της έντασης κλείστηκε για τις 26 Σεπτεμβρίου στην οικία του κυβερνήτη.

Η συνάντηση όμως αυτή έμελλε να μην πραγματοποιηθεί ποτέ.

Αυτό καθώς ο πολύπειρος πολιτικός είδε ένα βρετανικό δημοσίευμα το ίδιο πρωί, που κατέκρινε την πολιτική του και οργισμένος δεν δέχθηκε να τον συναντήσει.

Ο γενάρχης ένιωσε βαθιά ταπεινωμένος, καθώς θεώρησε ότι τον διαπομπεύουν, κυκλοφορώντας τον στα σοκάκια του Ναυπλίου σιδηροδέσμιος και αυτό δεν μπορούσε να το αφήσει να περάσει έτσι. Ζήτησε λοιπόν από τους φύλακες να περάσουν μπροστά την οικία του και εκείνοι δεν του χάλασαν χατίρι.

Φτάνοντας έξω από το σπίτι του φωνάζει τρέμοντας από οργή: «Γεια σας μωρέ ‘σεις παιδιά». Ο γιος και ο αδελφός του αναγνωρίζοντας την φωνή πετιούνται έξω και τον ρωτούν «Τι κάνεις» για να τους απαντήσει «Να, τα βλέπετε».

Με την φράση αυτή το μήνυμα είχε σταλεί και το σχέδιο της δολοφονίας ήταν στα σπάργανα. 

Μπορούσαν να τον σκοτώσουν νωρίτερα

Οι δολοφόνοι του θα μπορούσαν να σκοτώσουν νωρίτερα τον Ιωάννη Καποδίστρια και συγκεκριμένα την στιγμή που τον πρωτοσυνάντησαν τυχαία στο δρόμο.

Άξιο απορίας παραμένει ακόμα και σήμερα η αιτία γιατί οι δολοφόνοι επέλεξαν να σκοτώσουν τον κυβερνήτη στο κατώφλι του ναού του Αγίου Σπυρίδωνα, μιας και το σημείο ήταν γεμάτο κόσμο και άρα αυτόπτες μάρτυρες.

Όπως και να έχει, στήνουν καρτέρι στην είσοδο, ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης στέκεται δεξιά της πόρτας και ο νεαρός Γιωργής λίγο πιο μέσα.

Ο ζητιάνος – κλειδί στην υπόθεση

Σύμφωνα με την πληθώρα των καταθέσεων, που ακολούθησαν της δολοφονίας του Ιωάννης Καποδίστρια, προκύπτει ότι εκείνη την στιγμή βρισκόντουσαν στο σημείο τα δύο άτομα που είχαν επιφορτιστεί με την επιτήρηση των Μαυρομιχαλαίων για λογαριασμό της πολιτείας (ώστε να μην προχωρήσουν σε κάποια έκνομη πράξη αλλά και να προστατευθούν από κάποια επίθεση), ένας λοχαγός με το επώνυμο Κουτσιαφόπουλος που εκείνη την ώρα πήγαινε σπίτι του, ένας άγνωστος νέος και ένα ζητιάνος, πράγμα ασυνήθιστο για την ώρα εκείνη.

Ερωτηματικό που ακόμα και σήμερα δεν έχει απαντηθεί είναι γιατί δεν κλήθηκε ποτέ στο δικαστήριο ο ζητιάνος, αν και ήταν αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας

 

Το τέλος του Καποδίστρια

Φτάνοντας στην εκκλησία ο κυβερνήτης είδε τους Μαυρομιχαλαίους και ταράχτηκε, δεν πίστεψε όμως ότι δεν προέβαιναν σε μια τέτοια ενέργεια.

Σε όσους τον συμβούλευαν να προσέχει, απαντούσε ότι «εάν οι Μαυρομιχαλαίοι θέλουν να με δολοφονήσουν ας με δολοφονήσουν. Τόσο το χειρότερον δι’ αυτούς. Θα έλθη κάποτε η μέρα κατά την οποίαν οι Έλληνες θα εννοήσουν την σημασίαν της θυσίας μου».

Ο κυβερνήτης βγάζει το καπέλο του και τότε ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης τον αρπάζει από το αριστερό χέρι και τον πυροβολεί στην βάση του κρανίου. Ταυτόχρονα ο νεαρός Γιώργης τον μαχαιρώνει στα δεξιά της βουβωνικής χώρας.

Ο Καραγιάννης, που είχε «αλλάξει στρατόπεδο» αντί να πέσει κάτω πάνω τους, πυροβολεί τον κυβερνήτη αλλά αστοχεί. Η σφαίρα του βρίσκεται ακόμη και σήμερα σφηνωμένη στην δεξιά πλευρά της εισόδου του ναού, οπού μπορεί να την δει κάθε επισκέπτης.

Λιντσάρισμα μέχρι θανάτου

Ο Ιωάννης Καποδίστριας σωριάζεται νεκρός, δίχως να προλάβει να πει λέξη ενώ ο μονόχειρας σωματοφύλακάς του τον αφήνει να πέσει μαλακά στο έδαφος και κυνηγά τους φονιάδες του.

Πυροβολεί τον Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη και τον βόλι τον βρίσκει στην πλάτη ξυστά. Την «χαριστική» βολή ρίχνει ο στρατηγός Φωτομάρας ενώ ακολουθεί το οργισμένο πλήθος που τον χτυπά με μανία σε όλο του το σώμα.

Λίγα λεπτά αργότερα αφήνει την τελευταία του πνοή, το πλήθος όμως εξακολουθεί οργισμένο να τον χτυπά και τον σέρνει μέχρι την πλατεία του Πλάτανουκαι κατόπιν τον ρίχνει από τα ψηλά τείχη του φρουρίου στη θάλασσα.

Από τη δολοφονία Καποδίστρια μέχρι σήμερα “ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες”; Δ.Σταθακόπουλος-Α.Κούκος

Ναύπλιο, 27 Σεπτεμβρίου 1831, στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα, στις 5.35 το πρωί, ο Ιωάννης Καποδίστριας, δολοφονείται. Είχε προλάβει να κάνει αρκετά, όχι όλα όσα ήθελε και πίστευε. Το όραμα του να γίνει η Ελλάδα χώρα ουδέτερη, ειρηνική, χώρα πολιτισμού, κράτος Ιερόν για όλη την ανθρωπότητα,πνίγηκε στο αίμα.

Η συνέχεια γνωστή:

Ακολούθησαν 7 πόλεμοι, 3 εμφύλιοι, 6 πτωχεύσεις… Σ΄ όλη αυτή τη πολύ δύσκολη πορεία, πάντα μας κατατρέχει το “σύνδρομο του προστάτη”. Όπως και τότε που σκοτώσαμε τον Καποδίστρια ο οποίος έγραφε: « Πρέπει η Ελλάς να κηρυχθεί ομοφώνως δια των Μεγάλων Δυνάμεων χώρα αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο εις τας Επιστήμας και την διαφώτιση του ανθρώπινου γένους, το έδαφος της να κηρυχθεί εκ των έξω απρόσβλητο, εσωτερικά δε να κρατηθεί μακράν πάσης ξένης αναμίξεως….. τέλος οφείλει η Ελλάς να κηρυχθεί δια όλη την ανθρωπότητα κράτος Ιερόν, κέντρο εκπαιδεύσεως όλων των Εθνών!”

Οι “προστάτες” από τότε είναι η εμμονή μας και σε κάποιον απ΄ αυτούς πάντα προσβλέπουμε στα δύσκολα που σ΄ αυτή τη χώρα ποτέ δε σταματούν. Το ζούμε και σήμερα ,μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας…

“Ποιος θα μας προστατεύσει από τους προστάτες”; Από τη δολοφονία του Καποδίστρια μέχρι σήμερα απάντηση στο ερώτημα δεν έχουμε δώσει…Τη μακρά αυτή διαδρομή μας την παρουσιάζουν δύο εξαιρετικοί γνώστες της ιστορίας μας: Ο Δρ Δημήτρης Σταθακόπουλος ,Οθωμανολόγος και Νομικός και ο Δρ. Ανδρέας Κούκος, Νομικός-Ιστορικός , Ιδρυτής και Πρόεδρος της Εταιρείας Μελέτης Έργου Ιωάννη Καποδίστρια που από το 2018 μετονομάζεται σε Εταιρεία Μελέτης και Έρευνας Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας. Μεταξύ άλλων μας αποκαλύπτουν όλα όσα ο Καποδίστριας είχε πει και γράψει για τους Τούρκους. Χωρίς καμία απολύτως “χρονική προσαρμογή” θα μπορούσαν να ειπωθούν σήμερα!

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Με τη δολοφονία Καποδίστρια… προειδοποιήσαμε ότι δεν θα γίνουμε (σοβαρό) κράτος

Του Μάνου Οικονομίδη

Πρέπει πάντως να ομολογήσουμε ότι, ιστορικά, ως έθνος έχουμε τον τρόπο μας να ξεχωρίζουμε. Κάποτε, στα πολύ παλιά χρόνια, ξεχωρίζαμε θετικά. Η Αρχαία Ελλάδα, με ηγέτιδα δύναμη την Αθήνα, εξελίχτηκε σε μαιευτήριο ιδεών για τους Θεσμούς, την Ιατρική, τη Φιλοσοφία, τον Πολιτισμό. Ιδέες που αυτοπαρουσιάστηκαν στη ζύμωση της Ιστορίας, και αρκετούς αιώνες αργότερα, διατηρούν μια ανεπανάληπτη αντοχή. Πραγματικά, αλεξίσφαιρες…

Τα χρόνια που δεν ήταν και τόσο… αρχαία, ξεκινήσαμε να ξεχωρίζουμε αρνητικά. Να μας δείχνει η υπόλοιπη ανθρωπότητα και να χαμογελάει με νόημα, στα όρια της αισθητικής ειρωνείας. Μερικούς μόλις μήνες μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης για την Απελευθέρωση από τον οθωμανικό ζυγό, ξεκινήσαμε Εμφύλιο. Και περιφέραμε με νοοοτροπία ζητιάνου τους τίτλους ιδιοκτησίας του νέου ελληνικού κράτους στις (και τότε) Μεγάλες Δυνάμεις, ώστε να μοιράσουν τα χωράφια της επιρροής τους.

Στο… χαρούμενο προτεκτοράτο.

Εμβληματική στιγμή σε αυτή την ιστορική ντροπή, ήταν φυσικά η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, σαν σήμερα, στο Ναύπλιο. Από εκείνους που ήθελαν, επεδίωκαν και κατάφεραν να κρατήσουν την Ελλάδα μικρή. Πολύ μκρή. Στα δικά τους, αντίστοιχα πολύ μικρά κυβικά.

Ο χαρισματικός Ιωάννης Καποδίστριας έγινε μάρτυρας του πείσματος και του ρομαντισμού του. Φυσικά και είχε καταλάβει, εγκαίρως… με ποιούς έμπλεξε. Πίστευε ωστόσο ότι μπορούσε να μας αλλάξει. Ο ρομαντισμός νίκησε, χωρίς να κουραστεί καν, την κοινή λογική, μέσα του. Δεν θέλαμε να αλλάξουμε. Δεν μπορούσαμε. Δεν μας ενδιέφερε. Δεν μας απασχολούσε η αυτονόητη αναγκαιότητα το έθνος μας να γίνει κράτος. Πολύ περισσότερο, σοβαρό κράτος.

Ο Καποδίστριας γνώριζε κάτι που καταλαβαίνουν όλοι οι μελετητές της Ιστορίας, τουλάχιστον όσοι είναι προσεκτικοί, πνευματώδεις, και χωρίς να οριοθετούν ως ιδανικό ζωής το… παρκάρισμα σε μια πανεπιστημιακή έδρα, για να μοιράζουν εν συνεχεία χασμουρητό στις γενιές που θα τους παρακολουθούσαν στα αμφιθέατρα.

Το “κάτι” συνάγεται από την ιστορική εμπειρία και μνήμη: Οι σελίδες γυρίζουν συνήθως με πρόλογο υπερβολής. Κυρίως στην καταστροφή. Το ελληνικό έθνος είχε βιώσει για 4 ολόκληρους αιώνες την απόλυτη καταστροφή, υπό τον ζυγό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, φλερτάροντας διαρκώς με την εξαφάνιση. Και σίγουρα με την αλλοίωση των στοιχείων ταυτότητας.

Ο Καποδίστριας, όπως και κάθε σοβαρός και μετρημένος άνθρωπος θα έκανε στη θέση του, πίστευε ότι μονάχα τότε, στο ξεκίνημα της καινούριας εποχής, έχοντας αφήσει πίσω μας την Τουρκοκρατία, θα μπορούσαμε να αλλάξουμε.

Όπως διαπίστωσαν με θλίψη αρκετοί μετά από εκείνον, ο λαός αυτός αρνείται πεισματικά να αλλάξει. Τουλάχιστον, με τη δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, προειδοποιήσαμε εγκαίρως ότι, (σοβαρό) κράτος αρνούμαστε να γίνουμε. Γι’ αυτό και μπήκαμε στα Μνημόνια (από τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, κιόλας).

----------------------------------------------------- 

 Και μόνο που τον έτρεμε ο Μέτερνιχ, αξίζει ένα κεράκι παραπάνω…

Της Μαρίκας Λυσιάνθη

Μεγάλη μέρα η σημερινή, για το… εθνικό τσίρκο, καθώς “γιορτάζουμε” την επέτειο δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια από τους κοτσαμπάσηδες. Εκείνους που ήθελαν, και τα κατάφεραν, να κάνουν την Ελλάδα… μαγαζάκι τους.

Πόσο μπροστά ήμασταν και σε αυτό το ζήτημα. Η Ιστορία αλλάζει με τις σφαίρες. Και εμείς αποδείξαμε ότι, ακόμη και μετά από 4 αιώνες υποδούλωσης στον οθωμανικό ζυγό, μυαλό δεν βάλαμε. Δεν θέλαμε, δεν μπορούσαμε. Έτσι είμαστε. Και… σε όποιον αρέσουμε.

Πρακτικά, η δολοφονία Καποδίστρια διευκόλυνε τη μπαχαλοποίηση της χώρας. Και υπονόμευσε ακραία το μέλλον της.

Ο ατυχής Κυβερνήτης δεν ήταν απλά και μόνο μια εμβληματική προσωπικότητα σε σχέση με τη σύνθεση ενός καινούριου εθνικού αφηγήματος. Η απήχησή του, που ξεκινούσε από τη Μόσχα και τα χρόνια κοντά στον τσάρο, ακουγόταν παντού στην τότε Ευρώπη.

Μια Ευρώπη που, όπως και σήμερα, δεν είχε ως αφετηρία τις ανάγκες των λαών, αλλά τις ανάγκες των συμφερόντων.

Μια Ευρώπη που, όπως και σήμερα, είχε τον… ανθύπατό της, να κάνει κουμάντο, μπροστά και πίσω από τις κουρτίνες.
Και μόνο για το ιστορικά πιστοποιημένο γεγονός ότι τον Καποδίστρια τον έτρεμε ο Μέτερνιχ, αξίζει ένα κεράκι παραπάνω, στη μνήμη ενός ρομαντικού ανθρώπου, που πίστευε ότι αυτή η χώρα άξιζε μια καλύτερη τύχη.

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Επτά Έλληνες Πρωθυπουργοί : Έδωσαν Όλη Την Περιουσία Τους Στην Ελλάδα Και Πέθαναν Πάμφτωχοι

Μπορεί τη σημερινή εποχή να κυριαρχεί αρνητική άποψη για τους καλοβολεμένους πολιτικούς, ωστόσο υπήρχαν (πολύ παλιά) ακόμη και πρωθυπουργοί που πέθαναν πάμφτωχοι, είτε γιατί χάρισαν την περιουσία τους είτε γιατί επέλεξαν σε όλη τους τη ζωή ένα λιτό τρόπο διαβίωσης. ...

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ: Ο Μεγάλος Κυβερνήτης

Σχετικά: Το χρονικό της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια
-----------------------------------------------------------------------------

Δρ Ιωάννης Παρίσης (*)

Tο πρωί της 27ης Σεπτεμβρίου 1831, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Κυβερνήτης του νέου Ελληνικού Κράτους, δέχθηκε δολοφονική επίθεση από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη, έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα του Ναυπλίου, όπου μετέβαινε για να εκκλησιασθεί, και έπεσε νεκρός. Ήταν 55 ετών.

Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχάλης εφονεύθη επί τόπου από τους προστρέξαντες, οι οποίοι κυριολεκτικά τον λυντσάρισαν. Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης ζήτησε προστασία στη Γαλλική Πρεσβεία, κατόπιν όμως επιμόνου απαιτήσεως του συγκεντρωμένου πλήθους, που απείλησε ότι θα κάψει την πρεσβεία, παραδόθηκε στις αρχές. Καταδικάσθηκε σε θάνατο και θανατώθηκε δια τυφεκισμού το πρωί της 10ης Οκτωβρίου 1831.

Τα χέρια των δολοφόνων και εκείνων που τους καθοδήγησαν, στέρησαν από την Ελλάδα τον μεγαλύτερο ηγέτη που είχε στη νεώτερη ιστορία της. Αν ο Καποδίστριας συνέχιζε το έργο του η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική. Μέσα στα 3,5 χρόνια διακυβέρνησης πέτυχε ένα θαύμα.

Ο τάφος του Ι. Καποδίστρια στον ναό της Πλατυτέρας, στην πόλη της Κέρκυρας, σε ένα διάδρομο του κτιρίου του ναού. (Φωτ. του συγγραφέα – Μάιος 2015)

Το λείψανο του Κυβερνήτη, αφού βαλσαμώθηκε, παρέμεινε σε δημόσιο κτίριο. Μετά εξάμηνο, ο αδελφός του Αυγουστίνος το μετέφερε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κέρκυρα, όπου έφθασε τον Απρίλιο του 1832. Ο τότε Άγγλος Αρμοστής Άνταμ, για να αποφευχθούν οι εκδηλώσεις του κερκυραϊκού λαού, ζήτησε από την οικογένεια του νεκρού, η αποβίβαση από το πλοίο να γίνει νύκτα, όπως και έγινε. Το πλοίο έφθασε στο λιμάνι του Μαντουκίου μεσάνυκτα και το φέρετρο μεταφέρθηκε, χωρίς ακολουθίες, στον παρακείμενο ναό της Πλατυτέρας, όπου και ετάφη. Πάνω στο μάρμαρο του τάφου είναι γραμμένη η φράση: Ι. Α ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ο Καποδίστριας από την άφιξή του στην Ελλάδα, τον Ιανουάριο του 1828, κινήθηκε προς όλες τις κατευθύνσεις για την αναδιοργάνωση ενός κράτους στο οποίο δεν λειτουργούσε στην ουσία τίποτε. Επιδόθηκε με ζήλο στη συμπλήρωση των κυβερνητικών υπηρεσιών και την οργάνωση της επαρχιακής διοίκησης, την ανασύνταξη του στρατού και του στόλου, την οργάνωση της παιδείας και της δικαιοσύνης, την βελτίωση της οικονομικής κατάστασης, την εξάλειψη της πειρατείας και της ληστείας και της αποκατάσταση της ασφάλειας στις πόλεις, την ύπαιθρο και τις θάλασσες.

«Περί των Ευελπίδων¨ «Συσταίνεται Λόχος γυμνάσεως, υπό το όνομα Λόχος των Ευελπίδων» 21 Δεκεμβρίου 1828    Ο Κυβερνήτης  Ιωάννης Καποδίστριας

Η ίδρυση τον Δεκέμβριο του 1828, του Λόχου Ευελπίδων (της μετέπειτα Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων) στο Ναύπλιο, αποτέλεσε τη βάση της δημιουργίας ενός μελλοντικού τακτικού στρατού. Έδωσε ο ίδιος την ονομασία «Ευέλπιδες» θεωρώντας τους νέους μαθητές της σχολής, ως ελπίδα του Έθνους.

Συγχρόνως ιεράρχησε τις ανάγκες δίνοντας προτεραιότητα στην πολεμική προσπάθεια, ενώ παράλληλα επέβαλε σε όλους τους τομείς αυστηρή οικονομία, λογιστική τάξη και περισυλλογή, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα με το να μη δεχθεί καμία κρατική επιχορήγηση. «Δεν μπορώ να κοιμάμαι», έλεγε, «όταν ξέρω ότι υπάρχουν Ελληνόπουλα που πεινούν». Παράλληλα, με μεγάλη διπλωματική δεξιοτεχνία αύξησε τα σύνορα του νεοϊδρυθέντος κράτους για να καταστεί βιώσιμο. Τον Μάρτιο του 1830 έγινε η αναγόρευση της Ελλάδος ως Επικράτειας ανεξάρτητης. ...

Έλληνες πρωθυπουργοί που έζησαν λιτά, χάρισαν περιουσίες, «έφυγαν» πάμφτωχοι

Από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Ιωάννης Καποδίστριας, με τον πρώτο κυβερνήτη της χώρας να κάνει λιτή ζωή, παρότι ήταν εύπορος, όπως αναφέρει σε σχετικό αφιέρωμα εφημερίδα. Μάλιστα, μοίρασε αρκετή από την περιουσία του στις ανάγκες του κράτους και των συμπολιτών του, ενώ αρνήθηκε να λαμβάνει το  μισθό του κυβερνήτη, δηλώνοντας ότι τα ιδιαίτερα εισοδήματά του του αρκούν για να ζήσει.

Ο εκ των πρωταγωνιστών της επανάστασης του 1821 Ανδρέας Λόντος, πρώην μεγαλοκτηματίας έδωσε στον εθνικό αγώνα μεγάλο τμήμα της περιουσίας του. Εφτασε στη θέση του υπουργού Εσωτερικών και μοίρασε τα χρήματά του και τη σύνταξη που λάμβανε ως στρατηγός σε πρώην συναγωνιστές του. Τα τελευταία του χρόνια ζούσε πάμφτωχος, ξεπουλώντας τα τελευταία του υπάρχοντα, ενώ το 1846 αυτοκτόνησε.

Τα παραδείγματα από πρώην πρωθυπουργός που «έφυγαν» δίχως να έχουν περιουσία είναι πολλά από την ελληνική ιστορία. Ο Ζηνόβιος Βάλβης, που έκανε δύο θητείες ως πρωθυπουργός, ζούσε αρκετά λιτά και είχε τη συνήθεια να ντύνεται με κάπα τσοπάνου. Πέθανε πάμφτωχος το 1872 και κηδεύτηκε δημοσία δαπάνη. ...

Το χρονικό της δολοφονίας του Ιωάννη Καποδίστρια (27 Σεπτεμβρίου 1831)

Ο Κόμης Ιωάννης Καποδίστριας(10/02/1776-09/10/1831) από διπλωμάτης και πολιτικός επελέγη ως 1ος κυβερνήτης της Ελλάδας ενώ τελούσε υπό την προστασία των Μεγάλων Δυνάμεων και νωρίτερα υπουργός εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια με πολιτική παράδοση. Αναμείχθηκε νωρίς(1803) με την πολιτική ως γραμματέας της επικράτειας της Ιονίου Πολιτείας. Με την κατάληψη των Επτανήσων από τους Γάλλους αποσύρθηκε και εντάχθηκε στη ρωσική διπλωματική υπηρεσία.
Εκεί κατάφερε να αναδειχθεί σε υπουργό εξωτερικών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας(1815-22), οπότε και υποχρεώθηκε σε παραίτηση λόγω της επανάστασης του 1821. Η Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνας(14/04/1827) τον επέλεξε 1ο κυβερνήτη της Ελλάδας, θέση από την οποία ήρθε σε τριβή με τοπικούς αξιωματούχους με αποτέλεσμα την δολοφονία(το γιατί εδώ δείτε) του (09/10/1831) στο Ναύπλιο από τον αδελφό και τον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, σε αντίποινα της φυλάκισης του τελευταίου. Ως κυβερνήτης προώθησε σημαντικές μεταρρυθμίσεις για την ανόρθωση της κρατικής μηχανής και τη θέσπιση νομικού πλαισίου, απαραίτητου για την εγκαθίδρυση της τάξης. Αναδιοργάνωσε τις ένοπλες δυνάμεις υπό ενιαία διοίκηση.
Στη Μηχανή του Χρόνου, με το Χρίστο Βασιλόπουλο, παρουσιάστηκε το αφιέρωμα για τον Ιωάννη Καποδιστρια .
Μπορείτε να δείτε και τα δυο μέρη: