Βασίλη Ραφαηλίδη : Ο μικροαστισμός και ο φασισμός - Ο φασισμός είναι λαϊκισμός -και κάθε λαϊκισμός είναι φασισμός

Ένα απόσπασμα από την Ιστορία (κωμικοτραγική) του Nεοελληνικού Kράτους όπου «καταγράφει την ιστορία της Ελλάδας από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους το 1830 έως και την πτώση της χούντας». 

[Πηγή: https://stoxasmos-politikh.blogspot.com/2025/03/1830-1974.html]

Ο μικροαστός, λέει ο Βασίλης Ραφαηλίδης, μονίμως ονειρεύεται όχι την κατάργηση του μηχανισμού που παράγει φτώχεια, αλλά το να γίνει αυτός πλούσιος. 

Ο μικροαστός είναι ο κυρ Παντελής που θέλει το ψιλικατζίδικό του να το κάνει super market. Με οποιονδήποτε τρόπο. Ο μικροαστός είναι ο μικροϊδιοκτήτης που θα παραδώσει τη μικροϊδιοκτησία του στο εύκολο κέρδος του Airbnb αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις του στον κοινωνικό ιστό και τη φυσιογνωμία μιας πόλης. 

  

Γιατί ο μικροαστός δεν ενδιαφέρεται για τα κοινά, δεν τον απασχολούν τέτοιες ευαισθησίες. Ο μικροαστός ενδιαφέρεται για την ατομική του ευημερία και μόνο . . .

14 σκληρές αλήθειες από τον μεγάλο αιρετικό και διανοούμενο Βασίλη Ραφαηλίδη (μέρος 2ο)

Έλεγε τα σύκα, σύκα, και τους προδότες, προδότες κι όχι εθνικούς ήρωες. Περιέγραφε τα πράγματα με τ όνομά τους, χωρίς να χαϊδεύει αυτιά. Μ’ έναν λόγο διεισδυτικό, φιλοσοφικό, γλαφυρό, χιουμοριστικό, που μερικές φορές γίνονταν οδυνηρά σαρκαστικός. Ας απολαύσουμε το δεύτερο μέρος με μερικά ακόμη από τα σκωπτικά λόγια ενός μεγάλου ανθρώπου, διανοούμενου και «αιρετικού» αριστερού. Του Βασίλη Ραφαηλίδη.

Οι άνθρωποι που αγαπάνε τα βιβλία δεν έχουν πολλές ανάγκες και κυρίως δεν έχουν ηλίθιες ανάγκες

Το να γεννηθείς άνθρωπος είναι ήδη ένα πρόβλημα. Το να γεννηθείς Έλληνας είναι ένα δεύτερο πρόβλημα. Αν όμως είσαι άνθρωπος, Ελληνας και κομουνιστής μαζί, χέστα! Στο αρχικό υπαρξιακό σου πρόβλημα προσθέτεις ένα αιματολογικό, και στο αιματολογικό ένα ιδεολογικό, οπότε τα πράγματα μπερδεύονται πολύ. Εδώ οι άλλοι δυσκολεύονται να τα καταφέρουν μόνο με την ιδιότητα του Ελληνα, και συ περιμένεις να τα καταφέρεις με την ιδιότητα του ανθρώπου, του Έλληνα και την επιπρόσθετη του κομουνιστή;

Χρειάστηκε καιρός για να καταλάβω πως, σε τούτο τον τόπο, όσο πιο βλαξ είσαι τόσο καλύτερος εθνικόφρων γίνεσαι

Ποτέ στην ιστορία οι μάζες δεν ακολούθησαν εκείνους που είχαν καλές ιδέες, εκτός κι αν αυτές κατέληγαν με τρόπο πραχτικό σε μια καλύτερη ζωή «εδώ και τώρα».

Κάθε διαφορά, λοιπόν, ανάμεσα σε φυλές είναι διαφορά ανάμεσα σε συμφέροντα και όχι σε αίματα.

Όσο πιο μπάσταρδος είναι κανείς, τόσο ξελαρυγγίζεται ουρλιάζο­ντας για τη «γνησιότητά» του. . ;

Β. Ραφαηλίδης – Ο θάνατος ενός ήρωα - Η Ελλάδα του Καποδίστρια

Σαν σήμερα, 9 Οκτωβρίου 1831 ( ή 27 Σεπτεμβρίου, με το Ιουλιανό ημερολόγιο), έξω από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνος πυροβόλησαν και μαχαίρωσαν θανάσιμα τον κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια.  Ο Βασίλης Ραφαηλίδης με την καυστική του πένα μας περιγράφει τα γεγονότα:

Τον Φεβρουάριο του 1831, πριν απ’ την ανταρσία της Ύδρας και την ελληνοελληνική ναυμαχία του Πόρου, στο λιμάνι της Μάνης, οι άρχοντες της περιοχής Μαυρομιχαλαίοι υψώνουν την επαναστατική σημαία! Μάλιστα, καταρτίζουν και επαναστατική επιτροπή και ξεκινούν να ελευθερώσουν την Καλαμάτα απ’ τους… Έλληνες!

Την κατάσταση έσωσε πάλι ο Κολοκοτρώνης, που έστειλε εκεί τον Νικήτα, ο οποίος απώθησε τους Μανιάτες προς τον Ταΰγετο.

Ο Καποδίστριας έθεσε υπό επιτήρηση όσους Μαυρομιχαλαίους ζούσαν στην πρωτεύουσα, το Ναύπλιο, μεταξύ των οποίων και ο αρχικοτζάμπασης της Μάνης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο αρχηγός της κακιάς φάρας. Ο Πετρόμπεης ζήτησε να πάει στη Μάνη, τάχα για να κατευνάσει τα πνεύματα. Και επειδή ο Καποδίστριας δεν του το επέτρεψε, τό-σκασε. Όμως, συνελήφθη απ’ τον Κανάρη, κι αυτή τη φορά δε ζούσε απλώς υπό επιτήρηση αλλά κλείστηκε στην Ακροναυπλία.

Ο Ρώσος ναύαρχος Ρίκορντ σκέφτηκε τότε να επέμβει, γιατί όλοι ήξεραν τι κουμάσια ήταν οι Μαυρομιχαλαίοι. Πήρε, λοιπόν, τον Πετρόμπεη απ’ την Ακροναυπλία και τον οδήγησε στο Κυβερνείο για να γίνει μια συζήτηση «κυρίων» ανάμεσα στους τρεις, ώστε να βρεθεί κάποια λύση με τους αυτονομιστές της Μάνης.  . .

Ραφαηλίδης – Οι λαοί της Μέσης Ανατολής

Ένα μικρό δείγμα από τον χειμαρρώδη λόγο του, από το πηγαίο χιούμορ του και την οξυδερκή του σκέψη.

1) Για τον ρατσισμό:

Κακό πράγμα αν μην έχεις ψευδαισθήσεις, να μην πιστεύεις στα παραμύθια, σαν τον Λώρενς της Αραβίας, που έζησε με πάθος χίλια δύο παραμύθια από τις Χίλιες και Μία Νύχτες αλλά και από άλλες νύχτες, ευρωπαϊκές.

Όμως ποτέ δεν έζησε το πιο χυδαίο, το πιο τυπικά ευρωπαϊκό παραμύθι, αυτό που λεν οι μωροί ρατσιστές στους γεννημένους ηλίθιους, προκειμένου να δημιουργούν άλλοθι, τόσο για την ανικανότητά τους όσο και για τη βουλιμία τους, χωρίς να έχουν καν τα «φυσικά», τα ζωώδη άλλοθι των πρωτόγονων φυλών, που, όπως τα ζώα στη ζούγκλα, αγωνίζονται για την επιβίωσή τους χωρίς επιστημονικοφανή προσχήματα και βλακώδη ιδεολογήματα.

Θα αναγνώριζα σαν φίλο μου τον οποιοδήποτε ρατσιστή, αρκεί να δηλώσει καθαρά και ξάστερα πως είναι ζώον. Θα τον αγαπούσα με την ίδια έννοια που αγαπώ τα ζώα (σελ.284).

2) Για την Λογική:

Η λογική δεν έχει σχέση με την αισιοδοξία, ούτε με την απαισιοδοξία. Η λογική είναι από τη φύση της σκληρή και κυνική. Και παντελώς άσχετη με την Ηθική. Ποιος σας είπε πως ένας κλέφτης που ξέρει τη δουλειά του κάνει πράξεις παράλογες; Υπάρχει κάτι πιο λογικό από το να μη δουλεύεις κι ωστόσο να μπορείς να τρως; (σελ.299).

3) Για τον εθνικισμό:

Ο εθνικισμός είναι φαινόμενο τάξεως ψυχολογικής. Σε βοηθά να νιώθεις καλύτερα βρίσκοντας μια ίδια με αυτή των άλλων ταυτότητα. Που ωστόσο όλοι τη δανείζονται από την προγονική ιστορία. Η εθνική σου ταυτότητα δεν είναι η προσωπική σου ταυτότητα αλλά ένα δάνειο από τους προγόνους σου. Δεν κόπιασες να την φτιάξεις, την πήρες έτοιμη από τις σελίδες της ιστορίας. Συνήθως μια τέτοια ταυτότητα τη χρησιμοποιούν είτε άνθρωποι με ελλειμματική προσωπικότητα, είτε οι δημαγωγοί για να κάνουν τη δουλειά τους εξαπατώντας τους ανθρώπους με ελλειμματική προσωπικότητα (σελ.328).

4) Για την πίστη:

Βασίλης Ραφαηλίδης: Οι ατάκες ενός μεγάλου μυαλού που τα έβαλε με "τα καθάρματα της χώρας"

Έλεγε τα σύκα, σύκα, και τους προδότες, προδότες κι όχι εθνικούς ήρωες. Είκοσι χρόνια από τον θάνατο του σπουδαίου δημοσιογράφου, δοκιμιογράφου και ανθρώπου της Αριστεράς.

news24708 Σεπτεμβρίου 

Είκοσι χρόνια συμπληρώθηκαν σήμερα από τον θάνατο του σημαντικού Έλληνα δημοσιογράφου, δοκιμιογράφου και κριτικού κινηματογράφου, Βασίλη Ραφαηλίδη. Ενός ανθρώπου που παρέμεινε Αριστερός με άλφα κεφαλαίο, από τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου, μέχρι το τέλος της ζωής του.

Ο Ραφαηλίδης "μαθήτευσε" δίπλα σε "ιερά τέρατα". Κοντά στον Νίκο Κούνδουρο και τον Ροβήρο Μανθούλη γνώρισε τον κινηματογράφο, ενώ ήταν στο πλευρό του τροτσκιστή διανοούμενου Μισέλ Πάμπλο (Μιχάλης Ράπτης) το 1964 στην Αλγερία, όταν ανατράπηκε η κυβέρνηση του Αχμέντ Μπεν Μπελά από τους στρατιωτικούς. 

Από το '65 και μετά συνεργάστηκε με τον σπουδαίο Θόδωρο Αγγελόπουλο στις πρώτες του ταινίες.

Το 1966 μαζί με τον Αλέξη Γρίβα εξέδωσαν το περιοδικό "Ελληνικός Κινηματογράφος", το οποίο έκλεισε το καθεστώς των συνταγματαρχών. Το 1968, μετά την αποφυλάκισή του από τις φυλακές της Αίγινας (υπήρξε μέλος του ΠΑΜ και ως εκδότης της εφημερίδας "Ελεύθερη Σκέψη") εξέδωσε, μαζί με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο το περιοδικό . . .

Βασ. Ραφαηλίδης κατά του Διον. Σαββόπουλου και με δύο αναρτήσεις της, η Έλενα Ακρίτα απαντάει καυστικά στον Διονύση Σαββόπουλο

 

Ο πάντα αιρετικός και σταθερός στις απόψεις ο διανοητής Βασίλης Ραφαηλίδης  αποστομώνει και βάζει στη θέση του τον Διονύση Σαββόπουλο σε εκπομπή του Πάνου Παναγιωτόπουλου στη δεκαετία του '90, που αφορούσε σεξουαλικές σκηνές στην ταινία της Φρίντας Λιάππα.

Πρόσφατα ο Δ.Σαββόπουλος ξαναχτύπησε με νέες δηλώσεις, όταν βρέθηκε καλεσμένος σε θεματική εκπομπή για την βία που διοργανώθηκε από ραδιοφωνικούς σταθμούς της Αθήνας, ξεσηκώνοντας αντιδράσεις με δηλώσεις περί μεταφοράς των μεταναστών σε αραιοκατοικημένα νησιά με χαμηλό πληθυσμό, υπό την επίβλεψη του ΟΗΕ, όπου θα μπορούν να καλλιεργούν τη γη. 

Πρότεινε επίσης να κηρυχθεί η Αθήνα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και τον καθαρισμό των κτιρίων της Αθήνας από τοξικομανείς και τη μεταφορά τους σε μέρη όπου δεν θα έχουν πρόσβαση οι έμποροι ναρκωτικών. 

Χαρακτηριστική είναι η απάντησή του ότι ήρθε η ώρα να αποφασίσεις εάν θα πεθάνεις ή θα ζήσεις,σε ερώτηση δημοσιογράφων ότι κάτι τέτοιο με τα νησιά θυμίζει τα ξερονήσια μετά τον εμφύλιο στην Ελλάδα.

Τα «βέλη» της κατά του Διονύση Σαββόπουλου στρέφει στις αναρτήσεις της η υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, Έλενα Ακρίτα, με αφορμή τις δηλώσεις του καλλιτέχνη ότι ελπίζει σε αυτοδυναμία της ΝΔ μετά τις εκλογές της 21ης Μαΐου:

“Ο σκλάβος του αφέντη νιώθει αφέντης απ’ τη στιγμή που θ’ αδράξει ένα όπλο ή ένα γκλομπ…” – Ο Βασίλης Ραφαηλίδης για τα ΜΑΤ και την αστυνομία

Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομερό απ’ τον σκλάβο που περνιέται για αφέντη, λέει ο Νίτσε. 

Πώς λοιπόν κατάφεραν να πείσουν τούτα τα παιδιά με την απέραντη ανασφάλεια πως είναι άνθρωποι ισχυροί και δυνατοί; 

Δίνοντάς τους το δικαίωμα να εξουσιάζουν τους άοπλους και καλύπτοντας τούτη τη δύναμη με νόμους που δεν προστατεύουν παρά μόνο τα αφεντικά όλων μας.

Κατιούσα 

Ο Βασίλης Ραφαηλίδης προλογίζει τους “Κρανοφόρους” του Χρήστου Μπρατάκου, τη μαρτυρία ενός πρώην ΜΑΤατζή για όσα έζησε στην υπηρεσία του, πριν την εγκαταλείψει. Κι έτσι μας προσφέρει ένα απολαυστικό, διεισδυτικό και άκρως επίκαιρο κείμενο για το ρόλο της αστυνομίας γενικά και των ΜΑΤ ειδικότερα.

Ησυχία, τάξη και ασφάλεια. Τρεις μαγικές λέξεις, που όταν τις προφέρεις φωναχτά λειτουργούν περίπου όπως το “άμπρα-κατάμπρα” της Καμπάλα. Επειδή όμως κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να τις προφέρει αρκούντως δυνατά, τόσο που ο λόγος να γίνει πράξη ως δια μαγείας, ο κόσμος μας συνεχίζει ανήσυχος, άτακτος και ανασφαλής, πράγμα που ως γνωστόν κάνει πάρα πολύ κακό στην υγεία των φιλήσυχων πολιτών, που απεχθάνονται την αταξία και την ανασφάλεια. 

Και γι’ αυτό, οι φιλήσυχοι πολίτες, πλην των βαρβιτουρικών που εξασφαλίζουν “εσωτερική” ηρεμία, εφεύραν και την αστυνομία που εξασφαλίζει “εξωτερική” ηρεμία. Κατά κάποιον τρόπο, η αστυνομία είναι φάρμακο δραστικό και αποτελεσματικό που όμως, όπως όλα τα δρασταία φάρμακα, άλλους ωφελεί κι άλλους βλάπτει, περισσότερο ή λιγότερο, ανάλογα με την ταξική τους τοποθέτηση.

Σύμφωνα με τα παραπάνω, κανείς δε θα μπορούσε να ισχυριστεί πως η αστυνομία είναι ένα “κακόν καθ’ ημάς, κακόν καθεαυτόν”, όπως θα έλεγε και ο πονηρός γερο-Καντ, που σαν νομοταγής πολίτης ενός βάναυσου κράτους είχε μια κρυφή αγάπη για την αστυνομία, που θα κληρονομήσει. . .

Ραφαηλίδης για 28η Οκτωβρίου - Η ιστορία όπως δεν τη μάθατε ποτέ.

Βασίλης Ραφαηλίδης: Γιατί γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου

Βασίλης Ραφαηλίδης για το φασισμό

=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Β. Ραφαηλίδης: «Να γιατί οι Ευρωπαίοι θα ήθελαν να κάνουν δώρο ένα ηχηρό όνομα στα Σκόπια»

Απόσπασπα από το βιβλίο του Β. Ραφαηλίδη Οι Λαοί των Βαλκανίων, όπως έχει δημοσιευτεί στο Αντικλείδι σχετικά με την ελληνικότητα της Μακεδονίας και τους Σκοπιανούς.

Από ιστορικής απόψεως, την ελληνικότητα της Μακεδονίας δεν την αμφισβήτησε ποτέ κανείς στα σοβαρά. 

Το αρχαίο και ένδοξο κράτος των Μακεδόνων ήταν όντως ελληνικό. 

Αυτό που αμφισβητούν οι Σκοπιανοί είναι το δικαίωμα της μονοχρησίας του ονόματος Μακεδονία.

Δηλαδή του ονόματος μιας περιοχής τα σαφή γεωγραφικά και εθνολογικά όρια της οποίας είναι απολύτως αδύνατο να καθοριστούν, δεδομένου ότι οι αρχαίοι λαοί δεν είχαν σύνορα, με τη νομική έννοια που έχει ο όρος σήμερα.

Στην αρχαιότητα, τα σύνορα ήταν πάντα φυσικά: αδιάβατοι ποταμοί, απάτητα όρη και πάσης φύσεως φυσικά εμπόδια, που υποχρέωναν τους λαούς να αναπτύξουν τις πολιτιστικές τους ιδιομορφίες, και συνεπώς να εμφανιστούν ως ευδιάκριτες εθνότητες, κατ’ αρχήν εντός φυσικά καθορισμένων γεωγραφικών ορίων, απ’ τα οποία θα μπορούσαν, βέβαια, να ξεφύγουν με τους αποικισμούς και τις μεταναστεύσεις, αλλά όταν ήδη η εθνική συνείδηση είχε ήδη διαμορφωθεί στην αρχική εθνική κοιτίδα. 

Αν αυτό δε συμβεί, τότε μια ομάδα μεταναστών ή αποίκων, δημιουργεί καινούργια, δική της εθνική συνείδηση. ...

Ραφαηλίδης: Στο Μεσαίωνα ο Σαββόπουλος θα ήταν ιεροεξεταστής

O Έλληνας διανοητής Βασίλης Ραφαηλίδης αποστομώνει περίτρανα τον υπερασπιστή ενός χυδαίου πουριτανισμού, στην γνωστή υπόθεση των αρχων της δεκαετίας του ’90 που αφορούσε σεξουαλικές σκηνές σε ταινία της Φρίντα Λιάππα.

Από τότε ο Σαββόπουλος ζήτησε επίσης να ανοίξουν τα ξερονήσια για τοξικοεξαρτημένα άτομα, να συγχωρέσουμε τον βασανιστή Μπάμπαλη, να καταργήσουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου, να απελευθερώσουμε τους πραξικοπηματίες και να καταδικάσουμε ή να τιμήσουμε το ΠΑΣΟΚ (ανάλογα με την περίσταση). http://info-war.gr/rafailidis-sto-meseona-o-savvopoulos-tha-itan-ieroexetastis/

Στη χτεσινή συναυλία, ο Γιάννης Ζουγανέλης θα τραγουδούσε το «Τον Χειμώνα Ετούτο». Άλλαξε σχεδόν όλους τους στίχους για να τους κάνει *αντιμνημονιακούς* με κωμικοτραγικά αποτελέσματα.

«Είπαν θα μας σώσουν κι όμως μας πηδήξανε... / Κάντε κάτι αδέρφια, μας γαμούν αλύπητα...»:

Ο Γιάννης Ζουγανέλης διασκευάζει Διονύση Σαββόπουλο στη συναυλία του "Όλοι Μαζί Μπορούμε" στο Καλλιμάρμαρο (12/7/17)

Στο τέλος ο Σαββόπουλος ανεβαίνει στη σκηνή και τον διακόπτει, λέγοντάς του σε θυμωμένο ύφος και τόνο, «Καλά αγόρι μου, αγνώριστο μου το κανες το τραγούδι» και ο Ζουγανέλης φεύγει σοκαρισμένος απ’ τη σκηνή…



Αμέσως μετά «έσφαξε με το γάντι» από το μικρόφωνο τον Ζουγανέλη λέγοντας πως «του θυμίζει τον συμμαθητή που παίρνει το μικρόφωνο στο πούλμαν», ενώ προλογίζοντας τον επόμενο καλλιτέχνη είπε ότι «τώρα θα έρθει στη σκηνή ένας σοβαρός άνθρωπος».

=====================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η αναγκαιότητα της ανηθικότητας – Του Βασίλη Ραφαηλίδη

Η ιστορία βαδίζει το δύσκολο δρόμο της, ερήμην της ηθικής. Βέβαια, η ηθική υπάρχει πάντα, αλλά μόνο για να ελέγχονται από την κοινωνία τα καταστροφικά ένστικτα και ο άκρατος εγωισμός, μέσα από ένα πλέγμα απαγορεύσεων, που κατά κανόνα έχουν θεϊκή επικύρωση, ώστε να γίνονται, αν όχι περισσότερο πειστικές οι απαγορεύσεις, τουλάχιστον περισσότερο επίφοβες.

Κατά κάποιον τρόπο, οι δέκα εντολές είναι τα δέκα άρθρα του χριστιανικού ηθικού «συντάγματος» (κώδικα) πάνω στα οποία στηρίζονται οι επιμέρους ηθικοί νόμοι. Όμως, η τήρηση αυτού του «συντάγματος» δεν επαφίεται στο χριστιανισμό των χριστιανών, όπως το κυρίως ειπείν σύνταγμα στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά στο φόβο της τιμωρίας στον άλλο κόσμο. Που όσοι τον αψηφούν κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους στη Γη.

Σου λένε οι άνθρωποι, και δικαίως: Αυτόν εδώ τον κόσμο, τον βλέπουμε και τον ξέρουμε. Τον «άλλο κόσμο» όμως δεν τον βλέπουμε και γι' αυτό τον φανταζόμαστε, ή τον ονειρευόμαστε. Λοιπόν, ας τα βολέψουμε πρώτα στον ορατό κόσμο, κι ας αφήσουμε τη φροντίδα για τον αόρατο στους παπάδες, που είναι ειδικοί και ξέρουν καλύτερα.

Οι δυο κόσμοι, «αυτός» και ο «άλλος», πάντα μπέρδευαν ο ένας τον άλλο, σαν να στέκονταν εχθρικά ο ένας απέναντι στον άλλο: Αν πρόκοβες σ' αυτόν τον κόσμο, θα 'σουν ένας ανεπρόκοπος στον άλλο. Αλλά αν σιγουρευόσουν πως κέρδισες τον άλλο, θα αδιαφορούσες εντελώς για τούτον. Κι έτσι, τούτος ο κόσμος έγινε τελικά για τους έξυπνους κι ο άλλος για τους χάχες, όπως άλλωστε το λέει ρητά και κατηγορηματικά κι εκείνο το «,μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Η υπερβολική φροντίδα για τη «βασιλεία των ουρανών» αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης των βασιλέων επί της Γης, καθώς και όλων των βασιλικών ή μη καθαρμάτων. Ο καθένας στο βασίλειό του, λοιπόν, κι ο φτωχός στο δικό του εις τους ουρανούς, ένθ' απέδρα πάσα οδύνη, λύπη και στεναγμός. ...

Περι παιδικών ασθενειών ο λόγος...

Βεβαίως, υπάρχουν και αριστεριστές του σαλονιού. Σ’ αυτούς κυρίως εντοπίζει τον κίνδυνο ο Λένιν όταν χαρακτηρίζει τον αριστερισμό σαν παιδική αρρώστια του κομουνισμού. Όταν αυτοί οι φαφλατάδες υπερεπαναστάτες του γλυκού νερού εισχωρήσουν στα ΚΚ μπορεί να κάνουν τεράστιες ζημιές, καθώς την καφενειακή αντίληψη περί επαναστάσεως τη μεταφέρουν και στο Κόμμα με κίνδυνο να το παρασύρουν σε καταστροφικούς τυχοδιωκτισμούς.
Φυσικά, οι πρώτοι που θα φύγουν
από ένα κομουνιστικό κόμμα σε μια δύσκολη στιγμή είναι τούτοι οι μικροαστοί επαναστάτες του σαλονιού, που αντιμετωπίζουν τα αριστερά κόμματα σαν τους καταλληλότερους χώρους για να κάνουν την ψυχοθεραπεία τους. (Β.Ρ Βασίλης Γ. Ραφαηλίδης)

Βασίλης Ραφαηλίδης - Η μεγάλη περιπέτεια του μαρξισμού by George S.

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Ραφαηλίδης – Γερμανία είναι ο γερμανικός πολιτισμός

Η Ευρώπη και ο κόσμος ολόκληρος δεν θα ξοφλήσουν ποτέ τα χρέη τους στους Γερμανούς. (Όταν λέμε Γερμανοί, τουλάχιστον από πολιτι­στικής απόψεως, συμπεριλαμβάνουμε σ’ αυτούς και τους Αυστριακούς, που είναι μεν διαφορετική απ’ τους Γερμανούς εθνότητα, αλλά όχι εντε­λώς. Ο γερμανικός και ο αυστριακός πολιτισμός, λόγω γλώσσας κυ­ρίως, είναι ενιαίος). Πρόκειται για έναν λαό παράξενο, αντιφατικό, μπερδεμένο, συγχυσμένο, ικανό και για το καλύτερο και για το χειρότε­ρο.

Έναν πάρα πολύ μεγάλο λαό, ωστόσο, από κάθε άποψη. Τόσο μεγά­λο, που ο σοβινισμός στη Γερμανία να μοιάζει σα φυσιολογική κατάσταση - αν υποθέσουμε πως υπάρχει μια φυσιολογία και στην πα­θολογία. Είναι τόσα πολλά και τόσο εντυπωσιακά τα επιτεύγματα των γερμανών επιστημόνων, σοφών, καλλιτεχνών, που πάρα πολύ εύκολα να μπορεί να τα οικειοποιείται ο κάθε αγράμματος δημαγωγός για να διεγείρει την «εθνική υπερηφάνεια» της αγράμματης μάζας, που πάντα και παντού στον κόσμο έχει την τάση να πιστεύει πως το κάθε επίτευγ­μα ανθρώπων προικισμένων αποκλείεται να μην αφορά και τον κάθε τε­νεκέ προσωπικά. Οταν πιστέψεις πως η όποια ανθρώπινη ικανότητα εί­ναι πρόβλημα ράτσας, αρχίζεις να την ψάχνεις στα χρωμοσώματα, που δεν μπορεί παρά να είναι λίγο ως πολύ όμοια σε όλους τους ανθρώπους της ίδιας ράτσας. Για τον αποβλακωμένο σοβινιστή, είμαι Ελληνας, εί­μαι Γερμανός, είμαι Αγγλος, είμαι Γάλλος, σημαίνει πριν απ’ το κάθε τι, πως έχω στον εγκέφαλο ή και σε ολόκληρο το σώμα κύτταρα ειδικής ποιότητας που συνιστούν την ελληνικότητα, τη...