Η ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ - Του Δημήτρη Καραμήτσα, Δικηγόρου

Α. Ποιότητα και Ποσότητα 

Οι έννοιες δεν είναι αναγκαστικά ή εκ των προτέρων αντίθετες. Σε αρκετά πράγματα μπορούν να συντρέξουν, όμως για να είμαστε ακριβείς, είτε βραχυπρόθεσμα, είτε μεσοπρόθεσμα, είτε μακροπρόθεσμα, το κυνήγι της ποσότητας φέρνει απώλεια της ποιότητας, ακόμα της δυνατότητας παραγωγής. 

Η ποσότητα εξαντλεί και καταστρέφει. 

Στο ερώτημα βέβαια του τι από τα δύο προτιμάμε ο σώφρων άνθρωπος θα απαντήσει με πολλά επιχειρήματα ποιότητα. Το ηλίθιο κατασκεύασμα του καπιταλισμού θα απαντήσει ποσότητα. 

Β. Ελλάδα η χώρα της ποιότητας

(σ.σ. βαρέθηκα να τα γράφω και να τα λέω)  

Κάτι που διαχρονικά οι κάτοικοι αυτού του τόπου, αυτού που θα αποκαλέσουμε “ελληνικό χώρο” απέτυχαν να συλλάβουν είναι ότι αποτελεί ένα τόπο που από την φυσική του διαμόρφωση και την θέση του, αποτελεί τόπο ποιότητας και όχι ποσότητας. 

Τα πολλά και ψηλά βουνά του τόπου μας στην ηπειρωτική χώρα και στα νησιά και οι μεγάλες θαλάσσιες περιοχές διαμορφώνουν συγκεκριμένα κλιματολογικά και παραγωγικά χαρακτηριστικά και την δυνατότητα να υπάρχουν βροχές και νερό πόσιμο και για άρδευση, μαζί με χιλιάδες ξεχωριστά μικροκλίματα και συνθήκες. 

Αυτό είναι το ουσιώδες χαρακτηριστικό του ελληνικού χώρου, είτε αφορά την νυν Ελλάδα είτε τους εγγύς αυτής τόπους που οι Ελληνες αποίκισαν και κατοίκησαν στο παρελθόν.    

Ως προς την ποσότητα η χώρα αυτή, ο τόπος μας, δεν έχει μεγάλες δυνατότητες συγκριτικά με άλλες και οι παραγωγικές ή κάθε άλλου είδους εντατικοποιήσεις με στόχο την ποσότητα, όχι μόνο απέτυχαν μεσο-μακροπρόθεσμα, αλλά έφεραν και φέρνουν πολλές καταστροφές.  

Αντί να εννοήσουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του τόπου όπου κατοικούμε, τα αγνοούμε, τα προσπερνάμε, τα καταστρέφουμε, είτε γιατί τα θεωρούμε προδεδομένα, αιώνια και αυτοπαραγόμενα, είτε γιατί αδιαφορούμε ως προς αυτά έναντι της εκμετάλλευσής τους ως δήθεν δικαίωμά μας (και πάλι ο ολετήρας του ελληνισμού πλατωνισμός έβαλε το φιλοσοφικό χεράκι του). 

Ο καπιταλισμός ως σύστημα που εδράζεται στις ποσότητες κάθε είδους κεφαλαίων είναι προφανώς ένα σύστημα που όχι μόνο μας κάνει ως ανθρώπους χειρότερους, αλλά λειτουργεί καταστροφικά έναντι της ελληνικής ποιότητας. Αυτό οφείλουμε να το έχουμε βαθιά στο μυαλό μας και σε κάθε σκέψη και αντίληψή μας. 

Ο καπιταλισμός είναι εκ διαμέτρου αντίθετος και καταστροφικός σε σχέση με τον “ελληνικό χώρο” και τις ποιοτικές του δυνατότητες. Ο καπιταλισμός στον ελληνικό χώρο και η υποστήριξή του αποτελούν αυτοκαταστροφική ψυχοπαθολογική κατάσταση.

Γ. Η ανάδειξη της ποιότητας ως αναγκαία κύριο και κεντρικό χαρακτηριστικό της ζωής και της λειτουργίας στον ελληνικό χώρο. 

Η αντίληψη της ποιότητας και η ανάδειξή της ως το κύριο και κεντρικό χαρακτηριστικό της ζωής και της λειτουργίας των πάντων στον ελληνικό χώρο, αποτελεί αναγκαιότητα για την ύπαρξη και ζωή όλων όσων κατοικούν και υπάρχουν στον τόπο αυτό. 

Η ελληνική φιλοσοφία, πλην πλατωνισμού, εντάσσει τον άνθρωπο και την φύση σε ένα ενιαίο λειτουργικό κατασκεύασμα, ένα κοινό μηχανισμό ζωής. 

Εμείς οφείλουμε να στρέψουμε την προσοχή μας στην ποιότητα, να την μελετήσουμε σε βάθος, να την εφαρμόσουμε με πρότυπα απόλυτης ποιότητας και όχι ποσότητας που θα δημιουργήσουμε και θα εξελίσσουμε συνέχεια. Αν έχουμε σε κάτι να “πιστεύουμε”, αυτό θα πρέπει να είναι. 

Το εύκολο τρόπο να δημιουργήσουμε και να δημιουργούμε πρότυπα τον έχω εκθέσει πολλές φορές στο παρελθόν. Εάν είχαμε στο νου μας την ποιότητα και την είχαμε εφαρμόσει με πρότυπα το έγκλημα των Τεμπών δεν θα είχε συμβεί. Αυτός είναι ο τρόπος, αυτή είναι η οδός.      

Δ. Υπάρχει μέτρο μεταξύ ποιότητας και ποσότητας. . .

ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ – ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ : ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ;

Του Δημήτρη Καραμήτσα, Δικηγόρου 

Αυτή η ανείπωτη τραγωδία με τα τραίνα στα Τέμπη έχει γεμίσει με δάκρυα θλίψης και πόνου κάθε άνθρωπο που συναισθάνεται, που αντιλαμβάνεται, που γνωρίζει, που μπορεί να σκέπτεται ελεύθερα ακόμα. 

Αυτή η ανείπωτη τραγωδία με τα τραίνα στα Τέμπη έχει γεμίσει, κάθε άνθρωπο που προσεγγίζει τα πράγματα με σοβαρότητα και σε βάθος, με οργή για την δεξιά, κάθε χρώματος και κάθε κόμματος, τους “θεσμούς”, τους κλεπτοκράτες και όλους εσάς που τους υποστηρίζετε. 

Η τραγωδία των Τεμπών είναι η ίδια η τραγωδία της Ελλάδας και δυστυχώς δεν υπάρχουν μεγάλοι τραγικοί ποιητές για την δραματοποιήσουν στο φιλοσοφικό και πολιτικό βάθος που της αρμόζει και που μόνο αυτοί θα το κατάφερναν. 

Η τραγωδία των Τεμπών είναι η ίδια η τραγωδία του τόπου, τουλάχιστον τα τελευταία 50 (και πλέον χρόνια). 

Δεν είχα γνώση από τον σταθμάρχη παππού μου, που άφησε τη Νομική για να εργαστεί στα τραίνα. Δεν τον πρόλαβα. Είχα όμως αρκετές γνώσεις λάβει από τον πατέρα μου, από την διέλευση του σιδηροδρόμου μπροστά από το πατρογονικό μας κτήμα στο Αίγιο, από τα ατυχήματα και τους νεκρούς, πεζούς και εποχούμενους, από την δική μου προσωπική εμπειρία ως χρήστης του μέσου πολλές φορές και, στην συνέχεια, από την προσωπική γνώση για όσα συνέβαιναν.

 Οι ελληνικοί (κρατικοί) σιδηρόδρομοι, ανήκοντας στο κράτος του δεξιού καθεστώτος, έμειναν για πολλές δεκαετίες χωρίς καμία εξέλιξη, χωρίς εκσυγχρονισμό, με τον “μουτζούρη” του μαζούτ και την “οτομοτρίς” και αυτό ήταν μία σκόπιμη επιλογή των κυβερνήσεων και των προνομιακών πελατών τους, των ανταγωνιστών των τραίνων:  των χερσαίων οδικών μεταφορών, που φυσικά στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν ήταν και δεν μπορούσαν να είναι “κομμουνιστές” κάτοχοι καθεστωτικών δημόσιων αδειών. 

Αυτοί οι δεξιοί “αδειούχοι ιδιοκτήτες” και “νοικοκυραίοι” πίεζαν πάντοτε, ώστε τα τραίνα και ο ΟΣΕ (με οποιοδήποτε προηγούμενο όνομα) να μένει πίσω από τις εξελίξεις, να παραμένει στην δεκαετία του ‘50. 

Κάποια στιγμή στην δεκαετία του ‘80 η διαπίστωση της υστέρησης ώθησε στις αποφάσεις για ουσιαστικό εκσυγχρονισμό και εξέλιξη. 

Αυτή διακόπηκε κατά τα έτη της κυβέρνησης Μητσοτάκη με σαφή και ωμή παρέμβαση των “νοικοκυραίων”. 

Υπενθυμίζω την κατάργηση των λεωφορειακών γραμμών του ΟΣΕ και την ιδιωτικοποίηση των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς στις μεγάλες πόλεις. 

Μετά την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη ξεκίνησε η προσπάθεια εκσυγχρονισμού των σιδηροδρόμων. 

Η ΕΡΓΟΣΕ, αρμόδια για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση των έργων ιδρύθηκε το 1996, επί κυβέρνησης του, δεξιού στην πραγματικότητα, “εκσυγχρονιστή” αστού Σημίτη. 

Από κάπου εκεί έπρεπε και θα πρέπει να ξεκινήσει ο σοβαρός έλεγχος, πολιτικός και δικαστικός, αλλά δυστυχώς οι σοβαροί άνθρωποι σπανίζουν εξαιρετικά στην χώρα.

Τα χρόνια εκείνα, που τα δισεκατομμύρια έρεαν για “έργα”, εργαζόμουν ως. . .