Η ανάγκη εσωτερικής χρηματοδότησης, οι τρεις
διαφορετικές εστίες προβλημάτων της Ελλάδας, οι μεγάλες απειλές της
διαγραφής χρέους, οι ενδογενείς ανισορροπίες της νομισματικής ένωσης και
τα τεράστια προβλήματα του τραπεζικού συστήματος της Ευρωζώνης
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIpxgfO7SSa0LChT_kW3baCInljfC7u3VzEvj186A8aowJjMqp37RAOnvbFNIwPGQmMrSELa7CdIBU-q3MRqFrzhFnOdlDTRFncGgd6-2ezl1o9EoCXRo6Y-zo_Rdnf0hIKXHPztLIoiIR/s320-rw/%CE%9C%CE%BF%CE%BD%CF%8C%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%82.jpg)
Υπάρχουν
συχνά πολλές διαφορές ανάμεσα στη βούληση όλων και στη γενική βούληση. Η
πρώτη έχει κατά νου μόνο το ατομικό συμφέρον και δεν είναι παρά ένα
άθροισμα από ιδιοτελείς, ατομικές βουλήσεις. Αντίθετα, η γενική βούληση
αποβλέπει πάντοτε στο ανιδιοτελές, κοινό συμφέρον.
Όταν
αρχίσουν να δημιουργούνται χάσματα και ξεχωριστές ομάδες ανάμεσα στο
λαό (κόμματα στη σημερινή εποχή), τότε η βούληση κάθε μίας από αυτές
γίνεται γενική, σε σχέση με τα μέλη της και ατομική, σε σχέση με το
Κράτος. Μπορούμε τότε να πούμε ότι, δεν υπάρχουν τόσοι ψηφοφόροι, όσοι
είναι οι άνθρωποι, αλλά όσες είναι οι ομάδες – με αποτέλεσμα να
κυριαρχεί η μεγαλύτερη, εκφράζοντας την ατομική, «ιδιοτελή» βούληση των
μελών της και όχι τη γενική βούληση.
Δεν
πρέπει λοιπόν να υπάρχουν ξεχωριστές ομάδες μέσα στο κράτος, για να
μπορεί να εκφραστεί σωστά η γενική βούληση – με στόχο το κοινό καλό. Εάν
όμως υπάρχουν, τότε πρέπει να αυξήσουμε τον αριθμό τους (καταδίκη του δικομματισμού;), για να παρεμποδίσουμε την ανισότητα, όπως έκανε ο Σόλωνας” (Ζαν Ζακ Ρουσσώ).
Ανάλυση
Περίληψη: