Όρος επιτυχίας της πολιτικής είναι να είναι Πολιτική

Του Νίκου Κοτζιά (epirusgate)

1. Η πολιτική είναι τέχνη και επιστήμη. Πρέπει να στηρίζεται σε ένα σχέδιο και σε ένα πρόγραμμα υλοποίησης του. Το πρόγραμμα δεν είναι δόγμα. Χρειάζεται να είναι ευέλικτο, ικανό να προσαρμόζεται με ρεαλισμό στις υπάρχουσες συνθήκες, χωρίς, όμως, να υποκλίνεται σε αυτές και χωρίς να χάνει το όραμα από τα μάτιά του. Αυτό που ασφαλώς δεν μπορεί να είναι η πολιτική, είναι μια απλή «τεχνική» ή ένα παρακολούθημα δημοσκοπήσεων (λέγε με Καραμανλή).

2. Πολιτική είναι η πράξη που επηρεάζει τα αποτελέσματα των επιλογών της, παράγοντας το ορθό και όχι το αρεστό. Η πολιτική δεν ανάγεται σε επικοινωνία και πολύ λιγότερο σε μικροπολιτική. Αυτό ας το σκεφτούν καλά εκείνοι που επιδιώκουν να διαβάλουν τους γύρο τους. Διότι με αυτό τον τρόπο μπορεί να νομίζουν ότι λύνουν τα προσωπικά προβλήματά τους, αλλά σίγουρα δεν λύνουν τα ζητήματα της χώρας και της κοινωνίας.

3. Η πολιτική απαιτεί ένα ειδικό σετ εργαλείων και μεθόδων. Αυτά τα αντλεί από τις διδαχές της επιστήμης της πολιτικής, από την πείρα τρίτων χωρών καθώς και από την ίδια την ιστορία. Αν μάλιστα, η πολιτική ως επιστήμη δεθεί με την τέχνη (και όπως είπαμε όχι με την τεχνική), τότε σημαίνει ότι διαθέτει και τα κατάλληλα ένστικτα και την απαιτούμενη διαίσθηση. Αυτά τα προσόντα δεν τα διαθέτουν, επί παραδείγματι, ακόμα και καλοί τεχνοκράτες και ασφαλώς δεν τα κατέχουν εκείνοι που είναι οι επαρχιώτες (με τη μεταφορική έννοια) της μεγάλης πολιτικής. Η πολιτική πρέπει να έχει συνοχή και να μην σπάει σε επιμέρους μέτρα, διαδικασίες ή σε λεγόμενα χάπενινγκ. Η ΝΔ κυβέρνησε χωρίς συνοχή, αποσπασματικά και προς όφελος των λίγων. Η σημερινή κυβέρνηση δείχνει τη διάθεση να κυβερνήσει με γνώμονα και τις ανάγκες των πολλών, ιδιαίτερα των κατατρεγμένων και αυτό είναι καλό, αρκεί να μην μείνει σε ημίμετρα. Ακόμα, όμως, δεν έχει αποκτήσει στην πολιτική της την απαιτούμενη συνοχή, ορίζοντα και ρυθμό.

4. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, η πολιτική υποφέρει από σειρά ασυμμετριών. Αυτές οφείλονται κύρια στην εμφάνιση νέων παικτών στην πολιτική σκηνή, την ικανότητα της τεχνολογίας να διαχέεται μέσα στον χρόνο με επιταχυνόμενους ρυθμούς καθώς και στην δυνατότητα των αγορών να παγκοσμιοποιούνται και να υποσκάπτουν το εθνικό κράτος και τις δημοκρατικά οργανωμένες κοινωνίες. Για να μπορέσει να ανταπεξέλθει η (δημοκρατική) πολιτική σε αυτές τις πιέσεις θα πρέπει να καταβάλει μεγάλες προσπάθειες. Να δώσει τη μάχη ως ένας στρατός σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Εκείνοι που είναι μικροί για τέτοια καθήκοντα θα πρέπει να περιοριστούν. Και σίγουρα μικροί έναντι των σημερινών δυσκολιών είναι όσοι ασχολούνται με «διαρροές πληροφοριών» (και τους γνωρίζει η πιάτσα, ουδέν κρυπτώ υπό τον ήλιο) όταν η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση παρατεταμένης και πολυεπίπεδης κρίσης. Στην πολιτική, οι άνθρωποι οφείλουν να μετρούν τον εαυτό τους με το πρόβλημα και όχι με το πόσο νομίζουν ότι είναι το μπόι του παραδίπλα.

5. Σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης, η πολιτική οφείλει να βρει μεθόδους διαχείρισης που θα είναι τόσο δημοκρατικοί, όσο και χρονικά έγκαιροι. Η κυβέρνηση Κ.Καραμανλή δεν έκανε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η σημερινή τείνει να χάσει τον χρονικό ορίζοντα και να ανάγει διαδικασίες σε αυτοσκοπό και όχι σε υπηρέτη της πολιτικής. Οφείλει να επιταχύνει.

6. Σε μια εποχή κρίσης, η πολιτική πρέπει να είναι σε θέση μάχης. Να διατάσσει με επάρκεια και έγκαιρα το σύνολο των δυνάμεών της. Δεν μπορεί να λειτουργεί με παρέες, ούτε με προκαταλήψεις. Οφείλει να αποκτά αυτοπεποίθηση σε κάθε επιτυχία της, και η σημερινή κυβέρνηση έχει αρκετές για το μικρό χρονικό διάστημα που κυβερνά. Οφείλει, όμως, και να διακρίνει όσο το δυνατό πιο γρήγορα τα λάθη και να τα διορθώνει αποφασιστικά, χωρίς να ντρέπεται. Η έγκαιρη διάγνωση των προβλημάτων απαιτεί ανθρώπους με θάρρος γνώμης, με εσωτερικές αντιστάσεις και με την διάθεση -αυτό που ονομάζεται στην κεντρική Ευρώπη σε κάθε περίοδο μεγάλων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών ως «το κουράγιο του πολίτη»- να λέει την αλήθεια. Διότι η αλήθεια είναι στην πολιτική παραγωγική δύναμη.

7. Σε μια εποχή κρίσης της χώρας και υποχώρησης των θέσεών της, που είναι, ταυτόχρονα, εποχή μεγάλων αλλαγών, η Ελλάδα δεν μπορεί να πορεύεται με τις συνταγές προηγούμενων περιόδων. Από το παρελθόν οφείλει και πρέπει κανείς να διδάσκεται. Δεν πρέπει, όμως, να εγκλωβίζεται σε αυτό. Σήμερα που αλλάζει ο κόσμος απαιτείται μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική η οποία, επί παραδείγματι, δεν θα υποτάσσεται στα όρια που θέτουν εκείνοι που δεν έχουν διάθεση να τα κρατήσουν. Ανάλογα, οι καταστάσεις σήμερα διαφέρουν από εκείνη της δεκαετίας του ενενήντα όταν «φτιάχτηκε» το Ελσίνκι. Οι ΗΠΑ δεν είναι πια ο μοναδικός «άρχοντας» του πλανήτη και η Τουρκία συμμετέχει στους G20 γεγονός που τις δίνει λόγο σε ένα επίπεδο «ανώτερο» και της ίδιας της ΕΕ στην οποία θέλει να ενταχθεί. Πρόκειται για αλλαγές που όποιος δεν τις λάβει υπόψη του θα τις πληρώσει ακριβά, όπως δείχνω στο νέο μου βιβλίο που κυκλοφορεί το Πάσχα του 2010. Όποιος δεν τις πάρει υπόψη του και προσπαθήσει να επαναλάβει πετυχημένες συνταγές από το παρελθόν θα μετατραπεί σε αυτό που εδώ και χρόνια ονομάζω ως «φυλακισμένος της ιστορίας».

8. Σε μια εποχή κρίσης και πολλών αδιεξόδων για τη χώρα, η Πολιτική οφείλει να είναι τολμηρή και όχι συντηρητική. Να διαθέτει υπομονή, δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα όταν δεν είναι ακόμα έτοιμη, οφείλει, όμως, να ετοιμάζεται ώστε να δείξει τις ικανές επιλογές της έγκυρα και πειστικά. Χρειάζεται σχέδιο το οποίο θα δίνει συνοχή και συνέχεια στις επιμέρους πολιτικές, αλλά, ταυτόχρονα, θα εξασφαλίζει τις απαραίτητες συμμαχίες για την υλοποίησή της. Είναι αστείο να νομίζει κανείς ότι αυτές οι συμμαχίες θα φτιαχτούν μέσα από επικοινωνιακά τρυκ του τύπου «ο τάδε συνομιλεί ή βλέπει τον δείνα». Κάτι τέτοιο δείχνει αντιλήψεις που δεν έχουν καταλάβει πώς φτιάχνονται συμμαχίες και πώς διασφαλίζονται συνεργασίες. Μάλιστα, αν αυτός ο «τάδα» διακατέχεται από προκαταλήψεις απέναντι σε αυτούς με τους οποίους οφείλει να συνομιλήσει, ή έστω παριστάνει ότι συνομιλεί, τότε είναι σίγουρο ότι θα επιλέξει λάθος συνομιλητή, για λάθος θέμα και λάθος στιγμή. Θα αποδειχτεί, ότι σε αυτή την περίπτωση, ο σκοπός του είναι η «εικόνα της επικοινωνίας» και όχι η ουσία της πολιτικής.

9. Σε περίοδο κρίσης χρειάζεται στην ομάδα που δρα στο κέντρο της πολιτικής διαβούλευσης και της λήψης δεσμευτικών αποφάσεων να υπάρχει αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη. Όποιος νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει μια τέτοια αναγκαιότητα, θα δυστυχήσει υποχρεωνόμενος να γνωρίσει πολλούς Βρούτους. Η πολιτική, γνωρίζουμε, στηρίζεται σε σχέσεις εμπιστοσύνης. Όποιος πουλά θα πουληθεί, έστω και αν τα πρόσωπα που τον υφίστανται διαφέρουν από εκείνα από τα οποία θα υποστεί ότι θα υποστεί.Η πολιτική είναι ένα πολύ σοβαρό πράγμα για να το αφήνει κανείς σε ερασιτέχνες και ανθρώπους μωρών φιλοδοξιών που δεν μπορούν να ενδιαφέρουν την κοινωνία. Απαιτεί πρόσωπα που οι φιλοδοξίες τους δεν αρχίζουν και τελειώνουν στον εαυτούλη τους, αλλά στο πώς θα υπηρετήσουν την κοινωνία, την πατρίδα. Που υποτάσσουν το είναι τους σε αυτή την απαίτηση. Διαφορετικά ας πάνε σπίτι τους, ιδιαίτερα σε μια τόσο δύσκολη περίοδο. Και δεν μπορεί παρά να ανησυχεί κανείς να βλέπει όλους αυτούς που λοιδορούσαν σε βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και πολιτικών επιλογών να παριστάνουν σήμερα τους «Ηρακλείς» του στέμματος και να εξαρτάται η εικόνα της πολιτικής από τον σε πιο βαθμό οι χθεσινοι υβριστές είναι οι σημερινοί αυλοκόλακες.

10. Η πολιτική απαιτεί από τους πολιτικούς να διασφαλίζουν την αυτονομία τους, ακόμα και την ψυχική, έναντι επιμέρους συμφερόντων. Να επιθυμούν να κάνουν μεγάλα και σπουδαία και όχι να αποκτούν σπουδαίες δημόσιες θέσεις για το θεαθήναι. Να νιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα που σκοπό έχει να καλυτερεύσει τη ζωή των πολιτών. Να εξασφαλίσει την αναβάθμιση της χώρας και να επιτρέψει στους πολίτες να συμμετάσχουν στην πολιτική με χαμόγελα φωτεινά. Να νιώσουν ότι αξίζει τον κόπο να ζει κανείς για υποθέσεις που ξεπερνούν τα νεοφιλελεύθερης υφής «εγώ». Ώστε να αποκτήσουν ως φιλοσοφία τους την φιλοσοφία της ιστορικής αισιοδοξίας και να αντικρίζουν τα πιο δύσκολα προβλήματα με ελπίδα.
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Είναι αποδεκτή η διχοτόμηση από την Τουρκία;

του Ανδρέα Πενταρά*

Σε δημοσκόπηση που δημοσίευσε η εφημερίδα ΄΄Σημερινή΄΄ της 15 Νοε.09, αναφορικά με το είδος της λύσης που επιθυμούν οι Ε/Κ, ένα ποσοστό της τάξης του 60% των νέων από 18 έως 24 απάντησε ότι προτιμά τη διχοτόμηση.

Σκοπός βέβαια του άρθρου αυτού δεν είναι να διερευνηθούν οι λόγοι και τα αίτια του πως κατάντησε η Κυπριακή νεολαία που δυό γενιές πριν γονάτισε μια Βρεττανική αυτοκρατορία, να στρέφεται σήμερα στη κατεύθυνση της διχοτόμησης ως της καλύτερης λύσης, αλλά να αποδείξω ότι όσοι σήμερα προσδοκούν σε μια τέτοια λύση, απλά λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο που είναι η Τουρκία.

Προκειμένου όμως να ανιχνεύσουμε τη στάση της Τουρκίας απέναντι στη λύση της διχοτόμησης, θα πρέπει να πάμε στις αρχές της δεκαετίας του 50, όταν η Τουρκία άρχισε να ενδιαφέρεται ξανά για τη Κύπρο. Τότε λοιπόν, με αφορμή τη προσφυγή της Ελλάδας στον ΟΗΕ και την έναρξη του αγώνα της ΕΟΚΑ με σκοπό την Ένωση, η κυβέρνηση του Ατνάν Μεντερές χάραξε τη στρατηγική της απέναντι στη Κύπρο. Μια στρατηγική η οποία ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις, τα πραξικοπήματα και τις πολλές διακυμάνσεις του Τουρκικού πολιτικού συστήματος, τηρείται πιστά μέχρι σήμερα. Το γενικό πλαίσιο της στρατηγικής αυτής ανέλυσε ο τότε υπουργός εξωτερικών Φατίν Ζορλού στη διάσκεψη του Λονδίνου τον Αύγουστο του 1955. Είπε ο Ζορλού τότε. ΄΄Η Τουρκία σε περίπτωση πολέμου μπορεί να διασφαλίσει τον ανεφοδιασμό της μόνο από τα λιμάνια της νότιας και νοτιοανατολικής χώρας, μια και τα λιμάνια της δυτικής Τουρκίας ελέγχονται από τα Ελληνικά νησιά. Εάν η Κύπρος κατέχεται από εχθρική χώρα (δηλ. την Ελλάδα) η Τουρκία θα πρέπει να αυτοκτονήσει΄΄ .Με λίγα λόγια, εκείνο που ήθελε να πει ο Ζορλού είναι ότι η Ελληνική αεροπορία και το Ελληνικό ναυτικό επιχειρώντας από βάσεις της ηπειρωτικής Ελλάδας, δεν μπορούν να απειλήσουν τις στρατηγικές εγκαταστάσεις στη νότια και ανατολική Τουρκία ( λιμάνια, αεροδρόμια, πολεμικά εργοστάσια, υδατοφράκτες κλπ). Εάν όμως πραγματοποιηθεί η Ένωση ή η διχοτόμηση, η Ελλάδα με αεροναυτικές βάσεις που θα εγκαθιστούσε στο νησί, όλες αυτές οι απυρόβλητες λόγω απόστασης ζωτικές εγκαταστάσεις μπορούν να προσβληθούν και να καταστραφούν.
Τη στρατηγική αυτή απέναντι στη Κύπρο, υλοποίησε η Τουρκία με τη βοήθεια και των Άγγλων, μέσα από τη συνθήκη εγγυήσεων των συμφωνιών Ζυρίχης –Λονδίνου. Στο άρθρο 2 της συνθήκης καθορίζεται ότι οι εγγυήτριες δυνάμεις (Ελλάδα, Τουρκία, Αγγλία) αναλαμβάνουν την υποχρέωση να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια για ένωση της Κύπρου με άλλη χώρα ή τη διχοτόμηση της Κύπρου, ενώ στο άρθρο 3 οι εγγυήτριες δυνάμεις αναλαμβάνουν την υποχρέωση να παρεμβαίνουν από κοινού ή και μεμονωμένα σε περίπτωση που διαταράσσετο το στάτους κβο ( δηλ. αν γινόταν προσπάθεια ένωσης ή διχοτόμησης.) Το γεγονός ότι οι Τούρκοι αποδέχθηκαν να περιληφθεί στη συνθήκη και η περίπτωση της διχοτόμησης ως μιας κατάστασης που θα μπορούσε να επιφέρει την αντίδραση των εγγυητριών δυνάμεων, δεν ήταν τυχαίο. Η Τουρκία γνωρίζει ότι είτε με την Ένωση είτε με τη διχοτόμηση οι αρνητικές επιπτώσεις γι αυτήν είναι οι ίδιες. Δύο είναι οι βασικοί λόγοι. Ο πρώτος είναι ότι η διχοτόμηση, αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε τα δύο μέρη στην αγκαλιά των μητέρων πατρίδων και αυτό θα επέτρεπε στην Ελλάδα να εγκαταστήσει αεροναυτικές βάσεις στο Ελληνικό τμήμα του νησιού, που θα μπορούσαν να απειλήσουν το μαλακό της υπογάστριο, όπως ονομάσθηκε η ευαίσθητη περιοχή της νότιας και νοτιανατολικής Τουρκίας. Το δεύτερο, είναι ότι η διχοτόμηση –που θα οδηγούσε στη διπλή ένωση - για μεν την Ελλάδα θα επέφερε σημαντικά γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά πλεονεκτήματα στην ανατολική Μεσόγειο, κάτι που θα άλλαζε τους συσχετισμούς δυνάμεων στη περιοχή, ενώ για τη Τουρκία η διχοτόμηση δεν θα επέφερε κανένα απολύτως πλεονέκτημα, πέραν της προσθήκης 120 χιλιάδων Τ/Κ στα 75 εκατομμύρια Τούρκων και 3,5 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων γής στα 750 χιλιάδες της Τουρκίας! Η επέκταση του εναέριου χώρου και των χωρικών υδάτων κατά μερικά χιλιόμετρα νότια των υφισταμένων, κανένα ουσιαστικό πρόσθετο πλεονέκτημα θα είχε για τη Τουρκία πέραν των όσων έχει σήμερα.

Είναι γι αυτούς τους λόγους που το επίσημο Τουρκικό κράτος ουδέποτε μέχρι σήμερα έθεσε σαν στόχο λύσης του Κυπριακού τη διχοτόμηση της Κύπρου. Η διχοτόμηση ΄΄έπαιζε΄΄ βέβαια κατά καιρούς σαν σύνθημα για ικανοποίηση των μαζών και των εθνικιστικών κύκλων της Τουρκίας και της Κύπρου απέναντι στο δικό μας σύνθημα για Ένωση. Ουδέποτε όμως υπήρξε η επίσημη θέση των Τουρκικών κυβερνήσεων και του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας για λύση του Κυπριακού. Αυτό θα πρέπει να γνωρίζουν οι οπαδοί της διχοτόμησης στην αποδώ πλευρά και όχι μόνο. Δυστυχώς γι αυτούς, λογαριάζουν χωρίς το ξενοδόχο. Και ο ξενοδόχος είναι η Τουρκία η οποία θα πολεμήσει σε κάθε περίπτωση τη διχοτόμηση όσο πολέμησε και στο παρελθόν την Ένωση.

* Υποστράτηγος ε.α.

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Σκευοφύλαξ Ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα»

Ως επετειακό κομμάτι της σημερινής θεωρώ πιο αντιπροσωπευτικό την εξομολόγηση του οδηγού του τανκ που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο (TO BHMA)καθώς και την υπόλοιπη σειρά άρθρων του κυριακάτικου βήματος της 9/11/03 που μαρτυρούν το μακελειό εκείνης της εποχής. Τελικά την ιστορία της Ελλάδας μας την μαθαίνω καλύτερα διαβάζοντας εφημερίδα παρά από το σχολείο.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ-ΣΟΚ

O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973

35 χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου
Αντεπίθεση ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό!

35 χρόνια μετά το Νοέμβρη του ’73, το Πολυτεχνείο συγκινεί, εμπνέει, θυμίζει πως τα οράματα του τότε είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρα. Κόντρα σε όσους έχουν «πάρει εργολαβία» τη «μουσειοποίησή» του, τη διαγραφή της ιστορικής μνήμης για τις αιτίες που οδήγησαν στην αμερικανοκίνητη Χούντα, εμείς διδασκόμαστε από την ιστορία, ξέρουμε: η καλύτερη τιμή στο Νοέμβρη είναι σήμερα η πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η πάλη ενάντια στη «σιδερένια φτέρνα» των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Οι μέρες του ξεσηκωμού

Από το Σεπτέμβρη, του 1973, οι αγώνες του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος μπαίνουν σε νέα, πιο οξυμένη, φάση. Ιδιαίτερα απ' τα τέλη Οκτώβρη, με το μαχητικό εορτασμό της επετείου και το Νοέμβρη, τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Σταχυολογούμε: Στις 7 Νοέμβρη συγκεντρώνονται αγρονόμοι - τοπογράφοι και χημικοί μηχανικοί στο Πολυτεχνείο. Στις 8 - 12 Νοέμβρη, 1.500 φοιτητές Ιατρικής κάνουν μαχητική συγκέντρωση στο Γουδί. Στις 13 Νοέμβρη, η χούντα επιχειρεί νέο ελιγμό συνδυασμένο με απόπειρα εκβιασμού και εκφοβισμού.

Την Τετάρτη, 14 Νοέμβρη, γίνονται παμφοιτητικές συνελεύσεις. Ζητούν άμεση διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Η χούντα αρνείται. Το Πολυτεχνείο είναι περιτριγυρισμένο από αστυνομικούς. Οι φοιτητές είναι συγκεντρωμένοι στο προαύλιο. Υπάρχει αναβρασμός, όχι όμως επεισόδια. Καταφτάνει εισαγγελέας και απειλεί με μηνύσεις, αν το πλήθος δε διαλυθεί. Περίπου 800 φοιτητές μένουν στο Πολυτεχνείο. Κάπου εκεί, αρχίζει η κατάληψη.

Ο ξεσηκωμός του Πολυτεχνείου, ως κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα, προετοιμάστηκε σε ό,τι αφορά τα αιτήματα, τα συνθήματα, τους στόχους πάλης, σε όλους τους προηγούμενους αγώνες του λαού.

Την Πέμπτη, 15 Νοέμβρη, και την Παρασκευή, 16 Νοέμβρη, χιλιάδες λαού κατεβαίνουν στο Πολυτεχνείο. Με πρωτοβουλία της ΚΟΑ του ΚΚΕ, που από το πρωί της Πέμπτης ρίχτηκε στη μάχη του καλέσματος των εργαζομένων, οι γύρω δρόμοι γεμίζουν με κόσμο. Η κατάληψη αποκτά χαρακτηριστικά παλλαϊκού ξεσηκωμού. Την Πέμπτη, ο κόσμος που αρχίζει να συγκεντρώνεται στους γύρω δρόμους συγκρούεται με την αστυνομία, η οποία τους εμποδίζει να ενωθούν με τους φοιτητές. Με την ενεργητική συμμετοχή της ΚΝΕ, μαθητές, μόλις σχολούν, πηγαίνουν στο χώρο.

Την Παρασκευή, η μαχητικότητα του λαού, με συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις, ανεβαίνει. Διαδηλώσεις με πολλές χιλιάδες κατεβαίνουν από τη λεωφόρο Αλεξάνδρας και από την Πατησίων και συγκλίνουν στο Πολυτεχνείο. Το πιο οργανωμένο κομμάτι είναι των οικοδόμων, αλλά συμμετέχουν και ιδιωτικοί υπάλληλοι και πολλοί νέοι και μαθητές. Υπολογίζεται να είναι σε κινητοποίηση γύρω στις 150.000 λαού. Σε όλο σχεδόν το κέντρο της Αθήνας, γίνονται εκδηλώσεις και διαδηλώσεις.

Οι συμπλοκές πυκνώνουν. Η αστυνομία εντείνει τις επιθέσεις με δακρυγόνα, κλομπ και σφαίρες. Νεκροί και τραυματίες βρίσκονται μέσα κι έξω από το Πολυτεχνείο. Αλλά το ηθικό του λαού δεν κάμπτεται. Οι διαδηλωτές διαλύονται και ξανά συγκεντρώνονται. Γεγονός που δείχνει ότι η χούντα καταλαβαίνει και φοβάται την εργατική, τη λαϊκή συμμετοχή στην ανατρεπτική ενάντιά της πάλη. Ηταν τότε που έγειρε η πλάστιγγα στην απόφαση για ένοπλη επέμβαση. Ηθελαν να προλάβουν τον παλλαϊκό ξεσηκωμό με επικεφαλής την εργατική τάξη. Ετσι, από τις 12 το βράδυ, από διάφορα σημεία μπαίνουν στην Αθήνα στρατός και τανκς. Το Πολυτεχνείο περικυκλώνεται...

Στις 3 μ.μ., έχουν οριστεί οι προσυγκεντρώσεις των Οργανώσεων της ΚΟΑ του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την πορεία του Πολυτεχνείου, τη Δευτέρα.
Τα ραντεβού των προσυγκεντρώσεων είναι:

* Σταδίου και Πεσματζόγλου: Κλαδικές οργανώσεις της ΚΟΑ και κλαδικοί τομείς της ΚΝΕ Αθήνας.
* Σταδίου και Γεωργίου Σταύρου: Κομματικές οργανώσεις ΑΕΙ ΤΕΙ, Οργάνωση της Σπουδάζουσας και Οργάνωση ΤΕΙ Λεκανοπεδίου της ΚΝΕ.
* Σταδίου και Εμμ. Μπενάκη: Οργανώσεις Β' Περιφέρειας της ΚΟΑ και της ΚΝΕ.
* Χαυτεία: Οργανώσεις Α' Περιφέρειας της ΚΟΑ και της ΚΝΕ.



CD με οπτικοακουστικό υλικό για το Πολυτεχνείο

Το CD περιλαμβάνει: Φωτογραφίες από το Νοέμβρη του '73 και νεότερες επετείους, ηχητικά ντοκουμέντα και μουσικό αφιέρωμα. Μπορείτε να το κατεβάσετε χρησιμοποιώντας την τεχνολογία bit torrent από εδώ.
http://torrents.thepiratebay.org/449...02.TPB.torrent

Ντοκυμαντέρ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Βίντεο - ντοκυμαντέρ για την εξέγερση του Πολυτεχνείου διάρκειας 40 λεπτών. Μπορείτε να το κατεβάσετε από εδώ.
http://torrents.thepiratebay.org/450...07.TPB.torrent

Και ενα πολυ καλο κειμενο που ποσταρε ο χρηστης voleftis απο το βημα με την μαρτυρια του ανθρωπου που οδηγουσε το τανκς νομιζω οτι πρεπει ολοι να το διαβασουμε :

O ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ-ΟΔΗΓΟΣ TOY TANK που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου σπάει τη σιωπή του και μιλάει πρωτη φορα για το μακελειο της 17ης Νοεμβρίου 1973



«ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΓΙ' AYTO ΠΟΥ HMOYN, ΓΙ' AYTO ΠΟΥ EKANA. Τότε αισθανόμουν ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Στους "μαυροσκούφηδες", στο Γουδί, είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Τι περιμένεις!.. Ούτε μια εφημερίδα δεν είχα διαβάσει μέχρι τότε. Είχα γίνει και εγώ φασίστας. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου. »



1973-2003. Ο A. Σκευοφύλαξ, ο έφεδρος στρατιώτης του τεθωρακισμένου άρματος που εισέβαλε στο Πολυτεχνείο, σπάει την τριαντάχρονη σιωπή του και αποκαλύπτει όσα συνέβησαν τη μαύρη νύχτα που σημάδεψε τη σύγχρονη ελληνική ιστορία και στιγμάτισε για πάντα τη ζωή του. «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα» λέει στην εκ βαθέων εξομολόγησή του. Μια στιγμή, μια ζωή. Στη «μία και μοναδική φορά» που δέχθηκε να ξύσει «τις πληγές του παρελθόντος», όπως λέει σε μια αποστροφή του λόγου του ο κ. Σκευοφύλαξ, περιγράφει λεπτό προς λεπτό τη στρατιωτική επιχείρηση της χούντας, η οποία ξεκίνησε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου με την έξοδο των τανκς στους δρόμους της Αθήνας και ολοκληρώθηκε στις 3.30 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου, με την αιματοβαμμένη εισβολή στο Πολυτεχνείο. Στη σπάνια μαρτυρία του ο κ. Σκευοφύλαξ μνημονεύει τις δραματικές στιγμές που εκτυλίχθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, τις ειρηνικές εκκλήσεις των φοιτητών που ηχούσαν στα αφτιά του σαν «κραυγές εχθρών της πατρίδας». Τις διαταγές των αδίστακτων στρατιωτικών που πίστεψε ότι ήταν «πατριώτες». Θυμάται - τότε με χαρά, τώρα με θλίψη - τον πόνο των φοιτητών που είδαν το όνειρό τους να τσαλακώνεται κάτω από τις ερπύστριες που ο ίδιος έθεσε σε κίνηση, τον τρόμο που ακολούθησε από τις λυσσαλέες επιθέσεις των αστυνομικών. Το απαράμιλλο θάρρος του φοιτητή που γύρισε και του είπε: «Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες μέσα;». Την οργή που του προκάλεσε και λίγο έλειψε να τον οδηγήσει σε εν ψυχρώ δολοφονία. «Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα ακόμη, θα τον σκότωνα»! Οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία. Σε αυτή τη συνέντευξη του κ. A. Σκευοφύλακος μιλούν δύο πρόσωπα: ο 20χρονος έφεδρος στρατιώτης και ο 50χρονος βιοπαλαιστής. Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνει, ακόμη και σήμερα, για μια ενέργεια που τον κατέστησε αρνητικό πρωταγωνιστή στην κρισιμότερη στιγμή της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Μια στιγμή, μια αιωνιότητα. Μετά την απόλυσή του από τον στρατό, ο A. Σκευοφύλαξ θα μοχθήσει για να ζήσει. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές το KKE». Στα 30 του θα παντρευτεί, θα αποκτήσει παιδιά. Ζώντας σε μια γειτονιά των νοτίων προαστίων, όλα αυτά τα χρόνια αποφεύγει να μιλάει για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας. Οσες φορές θα τον ρωτήσουν «τι σχέση έχεις με τον "πορτάκια" του Πολυτεχνείου;», θα μιλήσει για «μακρινό ξάδελφο που σκοτώθηκε σε τροχαίο»! Στη γυναίκα του θα ανοίξει την καρδιά του ύστερα από χρόνια. Στα τρία παιδιά του δεν το έχει αποφασίσει ακόμη. «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρόνων. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»!



1973-2003. Τριάντα χρόνια μετά, ο άνθρωπος που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου θα πει για τους φοιτητές, τους νέους και τους εργαζομένους που αγωνίστηκαν για την πτώση της χούντας: «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια». Ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα ξεχάσει τη φοιτήτρια που τραυματίστηκε κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια σήμερα του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».

«O στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο»
«Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!



«Την ημέρα εκείνη ήμουν υπηρεσία. Στον στρατό είχα δέκα μήνες. Ημουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισμένων, στο Γουδί. Τότε οι "μαυροσκούφηδες" ήταν σώμα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, μπήκαμε επιφυλακή. "Οι κομμουνιστές καίνε την Αθήνα" μας έλεγαν και εμείς τους πιστεύαμε. Θυμάμαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαμε στα κρυφά τον σταθμό του Πολυτεχνείου. "Παλιοκουμμούνια" θα καλοπεράσετε!" λέγαμε».

Στα 20 χρόνια του ο A. Σκευοφύλαξ βρέθηκε στη δίνη του κυκλώνα, στην επίλεκτη ομάδα του Σώματος των Τεθωρακισμένων κατέπνιξε την εξέγερση των φοιτητών. «Μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 16ης Νοεμβρίου, η ίλη μου πήρε εντολή να ετοιμαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά μας άρματα, κάτι γαλλικά AMX30. Εγώ ήμουν οδηγός στο πρώτο άρμα που βγήκε στον δρόμο». Στο ίδιο άρμα βρίσκονταν ο αξιωματικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάμπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εμβαλωμένος και ο Γιάννης Τίρπας.

«Στη 1.15 το πρωί της 17ης Νοεμβρίου φτάσαμε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαμε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του IKA, στη στάση Σόνια, σταματήσαμε γιατί ο δρόμος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγματα, φωτιές και ακινητοποιημένα λεωφορεία. Με διάφορες μανούβρες αριστερά - δεξιά, μπρος πίσω, άνοιξα τον δρόμο και προχωρήσαμε» θυμάται ο κ. Σκευοφύλαξ. Ο δρόμος για τα τανκς ήταν ανοιχτός πλέον προς το Πολυτεχνείο. «Οταν φτάσαμε στη διασταύρωση της λεωφ. Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, μας έδωσαν εντολή να σταματήσουμε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, μείναμε περίπου μία ώρα. Ο κόσμος θυμάμαι ότι μας φώναζε "είμαστε αδέλφια, είμαστε αδέλφια". Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα»!

Την έξοδο των τανκς από το Γουδί θα πληροφορηθούν οι Αθηναίοι από τον εκφωνητή του Πολυτεχνείου, τον Δημήτρη Παπαχρήστο. Παρά τις παρεμβολές της ΚΥΠ, το ραδιόφωνο των εξεγερμένων φοιτητών θα μεταφέρει στους Αθηναίους τον ανατριχιαστικό συριγμό από τις ερπύστριες των τανκς. Ο εκφωνητής απευθύνει έκκληση στα «στρατευμένα νιάτα» να μη χτυπήσουν. «Δεν θα χτυπήσουν τα παιδιά, τα αδέλφια μας οι φαντάροι, το φρούριο της ελευθερίας, το μόνο μέρος της Ελλάδας που είναι ελεύθερο. Δεν έχουμε όπλα. Προτάσσουμε μόνο ανοιχτά τα στήθη μας. Λαέ της Αθήνας, όλοι μαζί το σύνθημα: λαός και στρατός μαζί. Δεν θα χτυπήσει ο στρατός!».

Με νεότερη εντολή των στρατιωτικών που κατευθύνουν την επιχείρηση «Εκκένωσις του Πολυτεχνείου» τα πέντε τανκς προωθούνται προς το Μουσείο. H ώρα της αιματοβαμμένης επέμβασης πλησιάζει. «Μας είπαν να πάμε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι μπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναμε. Σταματήσαμε λίγα μέτρα πιο πέρα». Στη θέα των τανκς εκατοντάδες φοιτητές πλησιάζουν στην πύλη, ανεβαίνουν στα κάγκελα, φωνάζουν συνθήματα συναδέλφωσης.

Με διάφορους απειλητικούς ελιγμούς και μαρσαρίσματα που ακούγονται σαν κανονιές, οι οδηγοί των τανκς προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό των φοιτητών. Ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου απευθύνει νέα έκκληση να αποφευχθεί η αιματοχυσία. «Οι φαντάροι δεν ανήκουν στη χούντα. H χούντα στηρίζεται στο μέταλλο, στηρίζεται στα τανκς, στο σίδερο. H καρδιά των φαντάρων έχει τον ίδιο παλμό με τη δικιά μας. Αγαπάτε τους φαντάρους. Ελληνικά στρατευμένα νιάτα, ο λαός δεν σας κρατάει κακία. Ξέρει ότι είστε μαζί μας».



H ώρα έχει πάει 2 το πρωί. «Φτάνοντας μπροστά στην πόρτα, έστριψα το άρμα προς το Πολυτεχνείο, με γυρισμένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυμάμαι ότι σηκώθηκα από τη θέση μου και εγώ και το άλλο πλήρωμα. Δεκάδες φοιτητές κρέμονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Εδειχναν πανικόβλητοι». Ο κ. Σκευοφύλαξ φέρνει στη μνήμη του τα φοβισμένα πρόσωπα των συνομηλίκων του που ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο. Χαμηλώνει το βλέμμα του. «Και εγώ, να σκεφτείς ότι τους έβλεπα σαν μαμούνια που ήθελα να τα φάω»!

Με ολοένα μεγαλύτερη ένταση και αγωνία οι φοιτητές φωνάζουν προς τους στρατιώτες «είμαστε αδέλφια, αφήστε τα άρματα», ενώ ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου καλεί το πλήθος να δείξει αυτοσυγκράτηση. «Απομονώστε τους προβοκάτορες. Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα με το στρατό. Δεν θέλουμε να χυθεί ελληνικό αίμα». Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ψάλλει τον εθνικό ύμνο. Το ίδιο κάνουν και οι χιλιάδες νέοι που βρίσκονται στο Πολυτεχνείο.

Ενα τέταρτο πριν από τις 3 το πρωί οι στρατιωτικοί δίνουν προθεσμία λίγων λεπτών στους φοιτητές για να αποχωρήσουν από το Πολυτεχνείο, να παραδοθούν. Κάποιοι από τους φοιτητές που θέλουν να αποχωρήσουν δοκιμάζουν να απασφαλίσουν την κεντρική πύλη. Δεν τα καταφέρνουν. Πίσω από την πύλη είναι σταθμευμένο ένα αυτοκίνητο Μερτσέντες που μπλοκάρει το άνοιγμά της. Ο επικεφαλής των τεθωρακισμένων αρμάτων εκνευρίζεται. Οργισμένος φωνάζει: «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα!» και δίνει σήμα για την επέλαση του άρματος.

«Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρματος και μου λέει: "Θα μπούμε μέσα, θα ρίξουμε την πύλη. Ετοιμάσου!"» λέει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγματα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρματος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα, σταμάτησα. Σταμάτησα σκόπιμα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισμα, οι φοιτητές τρομαγμένοι έφυγαν προς τα πίσω. Αν έμπαινα με ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτομα που εκείνη τη στιγμή ήταν κρεμασμένα στα κάγκελα».

Λίγα λεπτά αργότερα ο A. Σκευοφύλαξ θα μαρσάρει δυνατά. Ο δυνατός προβολέας του τανκ σκοπεύει την πύλη. «H καγκελόπορτα έπεσε αμέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθμευμένο το Μερσεντές το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. H αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα και εγώ από το άρμα και μπήκα στον χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα μπορούσε όμως και να υπάρχουν νεκροί» λέει με μοναδική ειλικρίνεια.

Στο εσωτερικό του Πολυτεχνείου επικρατεί πανδαιμόνιο. Διαφωτιστική είναι η περιγραφή που δίνει ο εισαγγελέας Δημήτρης Τσεβάς στην έκθεση που συνέταξε το 1974 για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου: «Εντρομοι και εμβρόντητοι οι σπουδασταί κυριεύονται από την ενώπιον του εσχάτου κινδύνου φοβεράν αγωνίαν. Υπό την πίεσιν πλήθους ανθρώπων καταρρίπτεται τμήμα των προς την οδόν Στουρνάρη κιγκλιδωμάτων. Και διά του δημιουργηθέντος ανοίγματος εξέρχονται οι σπουδασταί κατά μάζας. Νέον, όμως, δι' αυτούς αρχίζει μαρτύριον. Υβρεις κατ' αυτών εκτοξεύονται και καταδιωκόμενοι βαναύσως κακοποιούνται».

Οπως αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ, «αστυνομικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι ΛΟΚατζήδες να τους σταματήσουν - θυμάμαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια μαζί τους - δεν ξέρω και γω τι θα γινόταν». Λίγο αργότερα οι στρατιώτες σχηματίζουν έναν διάδρομο για να περάσουν ασφαλείς οι φοιτητές. Για το θέμα αυτό, στο πόρισμα Τσεβά υπογραμμίζεται χαρακτηριστικά: «Εμπροσθεν μεν της πύλης του Πολυτεχνείου δημιουργείται διάδρομος υπό των στρατιωτών μέσω του οποίου διέρχονται οι εξερχόμενοι, κατευθυνόμενοι προς την οδόν Τοσίτσα, εντός δε του Πολυτεχνείου βοηθούν, προστατεύουν και εις τους ώμους των πολλούς αδυνάτους κρατούν διά να δυνηθούν να υπερπηδήσουν το υψηλόν κιγκλίδωμα. Και επεισόδια μεταξύ στρατιωτικών και αστυνομικών λαμβάνουν χώραν εν τη προσπαθεία των πρώτων να προστατεύσουν τους φοιτητάς από το διωκτικόν μένος των άλλων».

Μέσα στο Πολυτεχνείο ο A. Σκευοφύλαξ είδε πολλούς τραυματίες και ίσως, όπως λέει, και νεκρούς. «Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολύ χτυπημένοι, θυμάμαι ότι είδα πολλούς τραυματίες, ενώ τρεις-τέσσερις ήταν σωριασμένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγμή ένας φοιτητής όρμησε κατά πάνω μου και μου είπε: "Τι κατάλαβες τώρα που μπήκες;". Αφήνιασα. Εβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: "Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, μη σε καθαρίσω". Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγμή... Αν έλεγε μια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήμουν. Ενας φασίστας».





Παρά τον πόνο τους, οι φοιτητές θα δείξουν μεγαλείο ψυχής απέναντι στον στρατιώτη που ισοπέδωσε το όνειρό τους. Αδιάψευστη απόδειξη, η μαρτυρία του κ. Σκευοφύλακα: «Οπως περνούσαν οι φοιτητές θυμάμαι ότι έριχναν μέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προμήθειες είχαν μαζί τους. Οταν γυρίσαμε στο Γουδί, το άρμα έμοιαζε με περίπτερο. Οσο σκέφτομαι ότι οι φοιτητές μας έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, μετά απ' όσα τους κάναμε... Δεν μπορώ να το συχωρέσω αυτό το πράγμα στον εαυτό μου. Σκέφτομαι τι πήγα και έκανα!..».

Την αναγνώριση των φοιτητών για ορισμένους από τους αξιωματικούς του στρατού και τους έφεδρους στρατιώτες θα διαπιστώσει αργότερα και ο εισαγγελέας: «Πολλοί αξιωματικοί και στρατιώται παρεμβαίνουν προς προστασίαν των φοιτητών. Και υπήρξε πηγαία και βαθειά η ευγνωμοσύνη πολλών εξ αυτών προς τους αγνώστους σωτήρας των, ως εις τας καταθέσεις των τούς αποκαλούν με συγκίνησιν»!

Εκατοντάδες φοιτητές καταφέρνουν να βγουν έξω από το Πολυτεχνείο, ξεχύνονται στους γύρω δρόμους, τρέχουν να φύγουν, να γλιτώσουν τη ζωή τους, καθώς γίνονται στόχος ελεύθερων σκοπευτών. «Απομακρυνόμενοι όμως του Πολυτεχνείου αγωνιώδεις τούς αναμένουν εκπλήξεις. Από παντού τους καταδιώκουν και τους χτυπούν. Εις την γωνίαν των οδών Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας άνδρες της ΚΥΠ εν πολιτική περιβολή τους χτυπούν ανηλεώς και πυροβολούν κατ' αυτών, ενώ εις την ταράτσαν ενός των αυτόθι κτιρίων έχουν εγκαταστήσει πολυβόλον. Εις τας ταράτσας των γύρω κτιρίων επισημαίνονται ελεύθεροι σκοπευταί υπό του ιδίου Διευθυντού της Αστυνομίας να επιτελούν το φονικόν έργον των»!



Την ίδια στιγμή, όπως επισημαίνεται στην ίδια έκθεση, «ομάδες τραμπούκων και επικινδύνων τρωκτικών της γαλήνης του τόπου εκδηλώνουν το εγκληματικόν μένος των κατά των ατυχών σπουδαστών που κατά μάζας εξέρχονται του Πολυτεχνείου». Οι τραμπούκοι είναι άνδρες της ΕΣΑ, οι οποίοι δεν διστάζουν, μάλιστα, να κακοποιήσουν ακόμη και πανεπιστημιακό γιατρό, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγό του, είχε σπεύσει να βοηθήσει τους ανυπεράσπιστους φοιτητές.

Στη συμβολή των οδών Πατησίων και Στουρνάρη «άνδρες εν πολιτική περιβολή, κραδαίνοντες ρόπαλα, εξήλθον από ομάδα αυτόθι ευρισκομένων αστυνομικών και εκακοποίησαν σεβάσμιον καθηγητή Πανεπιστημίου, την σύζυγόν του και νεαρόν σπουδαστήν, διότι εξήρχοντο του Πολυτεχνείου, ένθα ο καθηγητής-ιατρός και η σύζυγός του είχον μεταβή προς εκπλήρωσιν του ανθρωπιστικού και ιατρικού των καθήκοντος. Και οι ροπαλοφόροι ούτοι ήσαν άνδρες της ΕΣΑ εν πολιτική περιβολή. Εις το πανδαιμόνιον τούτο της εξόδου των φωνών, των κραυγών, των οιμωγών, των καταδιώξεων και των πυροβολισμών έπεσαν οι περισσότεροι εκ του πλήθους των τραυματιών».

Οταν επέστρεψε στο Γουδί, στη βάση των Τεθωρακισμένων, ο κ. Σκευοφύλαξ έγινε δεκτός με ζητωκραυγές. Ηταν το τιμώμενο πρόσωπο. «Οταν γυρίσαμε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί μου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόμουν ότι ήμουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι μεγάλο. Είχα γίνει ο ήρωας που διέλυσε τους εχθρούς της πατρίδας, τα "παλιοκουμμούνια", όπως λέγαμε τότε τους φοιτητές. Αυτά μου έλεγαν, αυτά πίστευα. Ενιωθα περήφανος. Ημουν και εγώ φασίστας».

Οκτώ ημέρες αργότερα, κάτι θα σπάσει μέσα του. Το φρόνημά του θα κλονισθεί, όταν θα δει τον «εθνοσωτήρα» να καθαιρείται και να περιφρονείται από τους συνοδοιπόρους του, αυτούς που πιο πριν ορκίζονταν στο όνομά του. «Την επόμενη εβδομάδα έγινε η στάση του Ιωαννίδη. Ημουν πάλι σε επιφυλακή. Μας πάνε στο ΓΕΣ. Στο προαύλιο λάβαμε θέσεις. Δεν ξέραμε γιατί πήγαμε εκεί. Δεν μας είπαν. Γυρνώντας στο Γουδί μάθαμε ότι "έριξαν" τον Παπαδόπουλο» αναφέρει ο κ. Σκευοφύλαξ. «Τότε μέσα μου κάτι άλλαξε. Αυτοί που τον παρουσίαζαν σαν θεό, τώρα τον έβριζαν. Δεν μπορούσα να το καταλάβω αυτό. "Μα είναι τόσο πουλημένοι όλοι τους;" αναρωτήθηκα. Αυτοί πάνε όπου φυσάει ο βοριάς. "Πουλημένα τομάρια" είπα μέσα μου. Θυμάμαι ότι ο Μιχάλης Γουνελάς παρέδωσε τα γαλόνια του στους άνδρες της ΕΣΑ, που ήρθαν στο Κέντρο και τον συνέλαβαν».

Με τη Μεταπολίτευση ο στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ θα βρεθεί στα σύνορα. «Ο Καραμανλής είχε πει "τα άρματα στα σύνορα". Ηταν τα γεγονότα της Κύπρου. Πήγαμε Αλεξανδρούπολη. Μετά από έξι μήνες πήρα άδεια. Αντί να απολυθώ στους 22 μήνες, έφτασα στους 30. Εφεδρεία στην εφεδρεία. Οταν απολύθηκα, όλα είχαν αλλάξει μέσα μου».

Στη Δυτική Αθήνα, όπου κατοικούσε με τους γονείς και τα δύο αδέλφια του, θα αναζητήσει δουλειά. «Στο μεροκάματο η ζωή μου άλλαξε 180 μοίρες. Εκανα όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν μπορώ να έχω τα ίδια αιτήματα με τους εργοδότες. Εμένα που μου έμαθαν να μισώ τους κομμουνιστές, ψήφισα δύο φορές KKE»!

Ολα αυτά τα χρόνια ο κ. Σκευοφύλαξ θα κάνει μια ήρεμη ζωή. Σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι. Ποτέ δεν θα μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Δεν θα αισθανθεί να τον ενοχλούν. Μόνο μία φορά το επώνυμό του τον έφερε σε δύσκολη θέση. «Στη δουλειά πριν από χρόνια κάποιος άκουσε πώς με λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση με τον "πορτάκια", όπως είπε, του Πολυτεχνείου. "Ξάδελφός μου είναι, μακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο" απάντησα. Είμαι ένα άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ 20 χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης A. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι μου δεν ξέρουν ποιος είμαι ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα μου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά μου δεν το είπα ακόμη».

1973-2003. Με μια αυτοκριτική διάθεση που σπανίζει, ο κ. Σκευοφύλαξ δεν θα διστάσει να πει: «Ντρέπομαι γι' αυτό που ήμουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση μου θα μπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήμουν άλλωστε. Δεν με απαλλάσσει όμως αυτό. Μέχρι που μπήκα μέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής μου».

Για τους ανθρώπους που αντιστάθηκαν στη χούντα, ο κ. Σκευοφύλαξ θα μιλήσει με κολακευτικά λόγια. «Είχαν μεγάλη ψυχή. Ηταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά θα ήθελα να τους πω μια μεγάλη συγγνώμη». Ο οδηγός του τανκ που μπήκε στο Πολυτεχνείο δεν θα ξεχάσει τη νεαρή φοιτήτρια που τραυματίστηκε σοβαρά κατά την εισβολή του τανκ, την καθηγήτρια - σήμερα - του Πανεπιστημίου Αθηνών κυρία Πέπη Ρηγοπούλου. «Πιστεύω ότι αν τη δω σήμερα, δεν θα ξέρω τι να της πω. Πολλές φορές όλα αυτά τα χρόνια πέρασε από το μυαλό μου να τη συναντήσω, αλλά σταματούσα. Θα ήθελα να τη δω, να της πω... Δεν τολμάω όμως. Τα λόγια δεν σβήνουν τις πράξεις».

Το ΒΗΜΑ, 09/11/2003 , Σελ.: I06

__________________
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Νοέμβρης "73 λίγες σκέψεις

http://giorgossarris.blogspot.com

Μερικές σκόρπιες σκέψεις που περνάνε απο το μυαλό μου γύρω από το Νοέμβρη του 73.
Στο ξεκίνημα των γεγονότων την Τετάρτη 14 Νοέμβρη, στη Νομική γίνεται μια χλιαρή και αδιάφορη συνέλευση.(Βέβαια το κλίμα εκείνων των ημερών ήταν ηδη ηλεκτρισμένο)

Ξαφνικά ένας φοιτητής ρίχνει την είδηση ότι κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο.Αστυνομία,έχουν ξεκινήσει επεισόδια,κάτι τέτοιο...Σε λεπτά μέσα κάποιοι σηκώνονται και ρίχνουν το σύνθημα."Όλοι στο Πολυτεχνείο". Αμηχανία δευτερολέπτων, αναμπουμπούλα, πρέπει δεν πρέπει...Σε λίγο μια ομάδα περίπου 500 ατόμων βαδίζει πρός το Πολυτεχνείο.
Η αστυνομία αιφνιδιάζεται,κι έτσι μέχρι να αποφασίσει να αντιδράσει η διαδήλωση φτάνει κοντά στο Πολυτεχνείο.
Η αστυνομία τους επιτίθεται.
Αυτοί τρέχουν και προλαβαίνουν να μπουν μέσα.
Η πόρτα κλείνει. Μέσα διαπιστώνουν πως δεν γίνεται τίποτα το σπουδαίο!
Το θρυλικό τριήμερο όμως ,ηδη έχει ξεκινήσει.
Σε λίγες ώρες το Πολυτεχνείο θα γίνει το κέντρο της Ελλάδας, η κορυφαία σύγκρουση με τη χούντα.
Έγινε λοιπόν στην τύχη; Κατα λάθος; Όχι βέβαια,αφού όπως φάνηκε οι συνθήκες ήταν κατάλληλες κι όλοι περίμεναν κάτι.
Καταλήψεις σε σχολές,κάποιες απεργίες, η δίκη των συλληφθέντων στις 4 Νοέμβρη, οι εκλογές κλπ.. Όμως το τυχαίο έπαιξε το ρόλο του, και μάλιστα με τρόπο κορυφαίο.
Ο ηλεκτρισμός της στιγμής και η ξαφνική συσπείρωση που προκάλεσε στο λαό το γεγονός, όπως φυσικά και η ζυμώσεις στους κύκλους των φοιτητών που ειναι και οι πρωταγωνιστές, διαλύουν αμέσως τις αρχικές αντιρρήσεις, δισταγμούς για το αν είναι η κατάλληλη στιγμή για σύγκρουση κλπ. και σε λίγο όλοι μαζί στέκεται απέναντι στη χούντα και τα τανκς.Υπήρξαν ήρωες και προδότες λοιπόν;.
ΑΥΤΉ Η ΛΟΓΙΚΉ ΤΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΊΣΜΑΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΏΝ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΗΓΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ.
Η εσωτερική αιμοραγία της αριστεράς, που πρεπει κάποια στιγμή να αρχίσει να βλέπει γύρω της μόνο συναγωνιστές και συντρόφους και όχι προδότες,δειλούς ,ρουφιάνους η οτιδήποτε άλλο, πρέπει να βρει το αιμοστατικό της.
Ο τρόπος που έγιναν όλα και η ομοψυχία εκείνου του φοβερού τριήμερου,όπου παρά τις διαφορετικές απόψεις,οι φοιτητές λειτούργησαν σαν ενιαίο δημοκρατικό κίνημα, είναι ένα από τα μεγάλα μηνύματα που μας άφησε πίσω ο Νοέμβρης εκείνος.
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Έχει και η Αρτα τον Περικλή της!!!

Ο Περικλής της Άρτας!!! (κεντρί)

Όχι κύριε Νομάρχη μας, όχι αγαπητέ Γιώργο, δεν ισχύει ότι με το να είσαι συνδιοργανωτής σε εκδήλωση που έχει τον τίτλο "Γιατί η ποίηση δεν είναι ανάθεση...", αυτό σημαίνει ότι λυτρώνεσαι κιόλας, όχι... Να 'μπαινες συνδιοργανωτής σε εκδήλωση με τίτλο "Γιατί τα έργα δεν είναι ανάθεση...", αυτό ναι, θα το καταλάβαινα, είσαι και ειδικός στο θέμα άλλωστε.
Αντί λοιπόν,να μας λες τι ΔΕΝ είναι ανάθεση, να μας πεις τι ΕΙΝΑΙ ανάθεση, όχι για τίποτε άλλο, αλλά παντού, όπου και να γυρίσω το μάτι μου, τους ίδιους και τους ίδιους βλέπω. Μπορεί να είναι μικροαναθέσεις, αλλά δεκάδες μικροαναθέσεις τον χρόνο στους ίδιους ανθρώπους, μας κάνει πολλά λεφτουδάκια, καλά δεν λέω;
Και φυσικά είναι νόμιμο να το κάνεις, κανένας δεν λέει το αντίθετο. Κι άλλοι όμως "πιπίλισαν" αυτή την δικαιολογία "ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό" και βλέπεις πού τους είναι τώρα!!!


PS: Μην αναρωτιέστε πού κολλάει η φωτογραφία του Παρθενώνα.

Πρώτον μου αρέσει πολύ και είπα να ξεκινήσω την μέρα με μια όμορφη ελληνική φωτογραφία και...

Δεύτερον αισθάνομαι άσχημα που τα "χώνω" στον κύριο Νομάρχη μας και είπα να του βάλω τον Παρθενώνα για να του δώσω το επιπλέον επιχείρημα ότι και ο Ικτίνος κι ο Καλλικράτης με απευθείας ανάθεση "πήραν" την κατασκευή του...

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Α.Βγενόπουλος: " Eλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής στον τομέα των αερομεταφορών"

Βγενόπουλος καταπέλτης κατά Σηφουνάκη

Καμπάσης Δ. (ANA)

Δριμύτατη επίθεση κατά του υφυπουργού Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, κ. Νίκου Σηφουνάκη, εξαπέλυσε ο πρόεδρος της MIG κ. Ανδρέας Βγενόπουλος, στη διάρκεια συνέντευξης τύπου που έδωσε με αφορμή το ζήτημα των άγονων γραμμών και των αερομεταφορών γενικότερα, χαρακτηρίζοντας «πολύ δυσάρεστες» τις εξελίξεις στον Τομέα αυτό.
Ο κ. Βγενόπουλος, αφού εξαίρεσε από την επίθεση τον υπουργό Υποδομών Μεταφορών και Δικτύων, κ. Δημήτρη Ρέππα, απέδωσε στον κ. Σηφουνάκη σκανδαλώδη ανεπάρκεια, έλλειψη συγκεκριμένης πολιτικής στον τομέα των αερομεταφορών, καθώς όπως είπε, όφειλε να γνωρίζει τα θέματα, αφού επί πέντε χρόνια ήταν υπεύθυνος του τομέα μεταφορών του ΠΑΣΟΚ.
Αρχίζοντας τη συνέντευξή του ο πρόεδρος της MIG έκανε τρεις γενικές παρατηρήσεις και τοποθετήσεις μιλώντας για : - Σκανδαλώδη ανεπάρκεια του κράτους που λειτουργεί ως τροχοπέδη για την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας. - Ύπαρξη σκανδάλων εκ προθέσεως τα οποία παραμένουν αδιερεύνητα. - Ανυπαρξία σεβασμού στο δημόσιο χρήμα.
Αναφερόμενος στην πρόσφατη απόφαση της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας για το θέμα των άγονων γραμμών ο κ. Βγενόπουλος έκανε λόγο για παντελή έλλειψη πολιτικής στον τομέα των αερομεταφορών και εξήγησε λέγοντας ότι ενώ η Ο.Α. είχε καταθέσει πρόταση να εξυπηρετήσει τις 16 από τις 24 άγονες γραμμές με μηδενική επιδότηση και τις υπόλοιπες 8 με μια μικρή επιδότηση που θα κάλυπτε τα έξοδα της εταιρίας, «κάποιοι» αποφάσισαν να δώσουν τις 15 γραμμές, αντί του ποσού των 2,2 εκατομμυρίων ευρώ, ποσό που όπως είπε, ισοδυναμεί με βοήθεια σε πάνω από 5.000 «μη κατέχοντες», σύμφωνα με τον ορισμό της κυβέρνησης.
Στο σημείο αυτό κατήγγειλε τον κ. Σηφουνάκη, ότι επικαλούμενος διατάξεις της ΕΕ, δεν συμπεριέλαβε στο διαγωνισμό και τα ποιοτικά κριτήρια, όπως η παλαιότητα των αεροσκαφών και άλλα, γεγονός, που όπως τόνισε, τον διέψευσε ο συνήγορος του δημοσίου, στη διάρκεια της σύσκεψης των επτά εταιριών που συμμετείχαν στο διαγωνισμό για τις άγονες γραμμές, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι υπάρχει ρήτρα για τους αυξημένους ρύπους που εκπέμπουν τα παλαιού τύπου αεροσκάφη.
Με τέτοια αεροσκάφη, πρόσθεσε, εξυπηρετούνται σήμερα οι άγονες γραμμές, γεγονός που αποτελεί πλήγμα για τον τουρισμό και φέρνει την Ελλάδα πίσω.
Ο κ. Βγενόπουλος κατήγγειλε ότι η επιτροπή που ασχολήθηκε με το διαγωνισμό για τις άγονες γραμμές, επέτρεψε, κατά παράβαση, τη συμμετοχή εταιριών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις και επικαλέστηκε νομική γνωμάτευση, από την οποία μπορεί να στοιχειοθετηθεί η κατηγορία της απιστίας περί την υπηρεσία.
Διευκρίνισε, ωστόσο, ότι η εταιρία του δεν προτίθεται να προσφύγει στη δικαιοσύνη, γιατί η πολιτική της δεν είναι το ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, αλλά η κοινωνική προσφορά. Ζήτησε, όμως, την παρέμβαση του πρωθυπουργού αλλά και της δικαιοσύνης για να διερευνηθεί το θέμα.
Ο πρόεδρος της MIG αναφέρθηκε και σε παλαιότερη, προεκλογική δήλωση του σημερινού πρωθυπουργού για μειοψηφική συμμετοχή του κράτους σε μεγάλες επιχειρήσεις, την οποία, μάλιστα χαρακτήρισε σωστή και στη συνέχεια ανέφερε δήλωση του κ. Σηφουνάκη, ότι «δεν βλέπει μειοψηφική συμμετοχή του κράτους, αν δεν έχει τον έλεγχο».
Ο κ. Βγενόπουλος διερωτήθηκε αν ο κ. Σηφουνάκης αντικαθιστά τον πρωθυπουργό, ή θέλει να ελέγχει τις προμήθειες και τις προσλήψεις.
Στη συνέντευξη του ο κ. Βγενόπουλος αναφέρθηκε και στο θέμα με την περιουσία της πρώην Ολυμπιακής, η οποία σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του μπορεί να ανέρχεται από 60 έως και 160 εκατομμύρια ευρώ, και η οποία, όπως είπε, απαξιώνεται, ενώ παράλληλα παρεμποδίζει το έργο των εργαζομένων στην τεχνική βάση, αφού καλύπτει μεγάλες εκτάσεις των αποθηκών.

Παράλληλα κατήγγειλε ότι μπαίνουν μέσα άτομα και παίρνουν υλικά χωρίς να γνωρίζει κανείς με ποιανού εντολή και που πάνε τα υλικά αυτά.
Ο πρόεδρος της MIG χαρακτήρισε σκάνδαλο το μνημόνιο Ελλάδος-Τουρκίας, που υπεγράφη επί προηγούμενης κυβέρνησης και βάσει αυτού δόθηκε η γραμμή Αθήνα-Κωνσταντινούπολη στην Aegean.
Στο σημείο αυτό επισήμανε ότι οι δηλώσεις που έχει κάνει ο ίδιος για το θέμα αυτό βασίζονται στις καταγγελίες που έχει κάνει προεκλογικά ο κ. Σηφουνάκης και οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής.
Σε ότι αφορά το θέμα της Οικονομίας ο κ. Βγενόπουλος εξαπέλυσε δριμύτατη επίθεση κατά του πρώην υπουργού Οικονομίας και Οικονομιμικών κ. Γιώργου Αλογοσκούφη, χαρακτηρίζοντας «εθνική ντροπή» την παραποίηση των στοιχείων του ελλείμματος, γεγονός που έχει κάνει την Ελλάδα «περίγελο της Ευρώπης» και το οποίο, όπως τόνισε ισοδυναμεί με 10.000 βατοπέδια και 50.000 siemens. Και αυτό το σκάνδαλο, θα μείνει ατιμώρητο, διερωτήθηκε.
Τέλος, αναφέρθηκε και στη «διαχρονική ανεπάρκεια του κράτους» φέρνοντας ως παράδειγμα ότι από το 1984 η οργάνωση «Φλόγα» για παιδιά με καρκίνο, προσπαθούσε να προμηθευτεί ένα μηχάνημα ακτινοβολιών.
Το μηχάνημα το αγόρασε η MIG, αλλά το νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού δεν επέτρεψε να το τοποθετήσει. Τελικά το μηχάνημα τοποθετήθηκε στο Υγεία και τα παιδιά κάνουν τη θεραπεία εντελώς δωρεά.

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η ιδεολογία της αντιμεταρρύθμισης

Ο συντηρητισμός έχει ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο στις κοινωνίες και δεν πρέπει να τον υποτιμούμε.

Οι μεταρρυθμίσεις είναι περίεργο φρούτο. Δεν φύονται παντού· και όταν φύονται δεν ευδοκιμούν πάντα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κινεζική αυτοκρατορία στις αρχές της προηγούμενης χιλιετίας είχε όλη την τεχνολογία που αναπτύχθηκε κατόπιν στη Δύση (πυρίτιδα, κινητά τυπογραφικά στοιχεία) και παρ' όλα αυτά η αργοπορημένη Δύση τα χρησιμοποίησε για να κατακτήσει τον κόσμο, ενώ η Κίνα παρήκμασε.

Αν και είναι τεράστια η συζήτηση που ξεκινά από το ερώτημα «γιατί η Δύση;» η καλύτερη απάντηση που έχω ακούσει είναι επειδή στη Δύση, οι άνθρωποι ήταν πιο ελεύθεροι να δοκιμάσουν νέα πράγματα. Προφανώς λόγω της ύπαρξης ανταγωνιστικών πριγκιπάτων, και διάφορων άλλων κρατικών μορφωμάτων δημιουργούνταν γόνιμο έδαφος για την προώθηση καινοτομιών. Αν απαγορευόταν στην Ρώμη, πήγαινε κάποιος στην Φλωρεντία. Κι αν απαγορευόταν στην Φλωρεντία πήγαινε στην Ρηνανία.

Για να αλλάζουν προς το καλύτερο τα πράγματα πρέπει να επιτρέπονται διαρκώς δοκιμές να εφευρίσκονται νέες λύσεις στα παλιά προβλήματα. Μόνο που εδώ οι συντηρητικοί έχουν ένα δίκιο. Τα περισσότερα απ' όσα θα δοκιμάσουμε θα αποτύχουν. Δεν ξέρουμε εκ των προτέρων τι είναι επιτυχημένο ώστε να το εφαρμόσουμε και να ξεμπερδεύουμε με τις περιττές αποτυχίες. Η κοινωνία, η οικονομία, η ίδια η ζωή εξελίσσεται δια άπειρων αποτυχιών και μίας μόνο επιτυχίας, που ξεπληρώνει όμως το κόστος όλων των προηγουμένων αποτυχιών.

Είναι επόμενο λοιπόν η συντηρητική επιλογή να ξεκινάει με πλεονέκτημα. Κατ' αρχήν παίζει εντός έδρας. Μπορεί να απευθυνθεί στον κόσμο με ένα συντριπτικό επιχείρημα: ο κόσμος που ζούμε. Έχει τα στραβά του, αλλά βρε αδελφέ, δεν είναι ότι χειρότερο μπορούμε να φανταστούμε. Εντάξει! Μπορεί να πεθαίνει κόσμος της πείνας επειδή ζει σε άνυδρες περιοχές, αλλά ποιος ξέρει τι κινδύνους θα διατρέξουμε εφαρμόζοντας την γενετική τεχνολογία που επιτρέπει στο καλαμπόκι να αναπτύσσεται με λιγότερο νερό; Ο μυθικός Φράνκεσταϊν καραδοκεί. Προσοχή! Δεν υπήρξε ποτέ Φράνκεσταϊν· ήταν ένας λογοτεχνικός ήρωας της Μέρι Σέλεϊ που αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο τον φόβο για το μέλλον. Τα νέα πράγματα που θα προσπαθήσουμε να κάνουμε, τελικά θα στραφούν εναντίον μας. Γι' αυτό, όπως λέμε είναι προτιμότερο να κάτσουμε στ' αυγά μας.

Το δεύτερο συντηρητικό επιχείρημα βασίζεται σε ένα ψεύδος. Παρουσιάζει την ανθρώπινη ιστορία σαν μια γραμμική εξέλιξη, ότι φτάσαμε εδώ μέσα από μια αλληλουχία επιτυχιών. Κάποιος εφηύρε τον τροχό, μετά ένας άλλος έφτιαξε το κάρο, αργότερα ένας τρίτος έκανε τις αυτοκινητάμαξες, στον 18ο αιώνα κάναμε τις ατμομηχανές και δείτε τι ωραία αυτοκίνητα έχουμε σήμερα. Επειδή για εκπαιδευτικούς λόγους η πορεία της ανθρωπότητας πρέπει να δίδεται στα εγχειρίδια της ιστορίας συνοπτικά, καταγράφουμε μόνο τους σταθμούς των λίγων επιτυχιών. Έτσι όμως, δημιουργείται έτσι η ψευδής εντύπωση ότι η ιστορία έχει νομοτέλειες· ότι το επόμενο βήμα της προόδου είναι μόνο ένα και ως εκ τούτου δεν πρέπει να επιτραπούν τα άλλα. Επειδή όμως δε ξέρουμε ποιο ακριβώς είναι αυτό το επόμενο βήμα, ουσιαστικά τα απαγορεύουμε όλα: απαγορεύοντας αυτά που νομίζουμε ότι θα είναι αποτυχίες, στην ουσία απαγορεύουμε και την επιτυχία ακριβώς επειδή δεν ξέρουμε ποια δοκιμή θα είναι επιτυχής και ποια θα έχει μόνο το κόστος της αποτυχίας.

Το τρίτο συντηρητικό επιχείρημα είναι εξίσου ψευδές. Λέει σχηματικά ότι μέχρι να βρούμε την άριστη λύση για το επόμενο βήμα, δεν χάνουμε τίποτε αναπαράγοντας το υπάρχον. Αυτό θα είχε νόημα αν ζούσαμε σε ένα στατικό κόσμο, όπου τίποτε δεν αλλάζει. Αυτό, όμως, ούτε ένας συντηρητικός δεν μπορεί να το ισχυριστεί στα σοβαρά. Επομένως αυτό που λέμε πρόοδος είναι είτε η προσαρμογή ημών στις μεταβαλλόμενες συνθήκες, είτε η μερική προσαρμογή των συνθηκών που μας περιβάλλουν. Μην φανταστούμε πολλά πράγματα. Μπορούμε να κάνουμε ένα φράγμα σε κάποιο ποταμό, να μεταβάλλουμε τις συνθήκες σε ένα μικρό μέρος, αλλά τελικά οι μεταβαλλόμενες συνθήκες να το πάρουν και να το σηκώσουν. Δεν υπάρχει η αέναη τελειότης σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο. Το πιο ισχυρό μύθευμα των συντηρητικών, το όραμά τους, είναι η έννοια του παραδείσου. Κάπου εκεί στο μέλλον υπάρχει ένα τέλειο πράγμα το οποίο παρεμπιπτόντως είναι και εντελώς ακίνητο. Πως να υπάρξει πρόοδος στην τελειότητα;

Ο συντηρητισμός έχει ισχυρό ιδεολογικό υπόβαθρο στις κοινωνίες και δεν πρέπει να τον υποτιμούμε. Το πρώτο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η συντηρητική πρόταση είναι απλή και την κατανοούν όλοι: είναι ο κόσμος που έχουμε. Μπορεί αυτός ο κόσμος να έχει προβλήματα, αλλά στους περισσότερους πολίτες είναι πολύ πιο κατανοητός και λιγότερο επίφοβος από οποιαδήποτε πρόταση αλλαγής του υπάρχοντος.

Η συντήρηση είναι καταστροφική, αλλά μόνο μακροχρόνια. Το να προσπαθείς να διατηρήσεις το υπάρχον, όταν αναγκαστικά όλα αλλάζουν, οδηγεί σε κοινωνικό μαρασμό, αλλά αυτό γίνεται τόσο αργά κι ανεπαίσθητα που οι περισσότεροι δεν το αντιλαμβάνονται. Γι' αυτούς ισχύει το «κάλλιο πέντε και στο χέρι...», άσχετα αν αυτό διολισθαίνει στο 4,9, στο 4,8 κ.ο.κ.

Το άλλο που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η συντήρηση δεν έχει μόνο ένα χρώμα, δεν ανήκει μόνο σε μια παράταξη. Μπορεί πολλές φορές να ταυτίζεται με την δεξιά, αλλά υπάρχει πολύ συντηρητισμός και στα αριστερά. Η συντήρηση εμφανίζεται ανάλογα με το ισοζύγιο ισχύος σε μια κοινωνία ή και σε ένα κομμάτι της κοινωνίας. Στα ελληνικά πανεπιστήμια, για παράδειγμα, σήμερα κυριαρχεί ο αριστερός συντηρητισμός. Όλοι τα βλέπουμε να καταρρέουν, αλλά οι ισχυρές αριστερές κατεστημένες δυνάμεις διδασκόντων και φοιτητών, αποτρέπουν με δυναμικό τρόπο κάθε προσπάθεια αλλαγής.

Δεν ξέρω πως θα είναι τα πράγματα μετά την πιθανή εκλογή του κ. Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας και αν ο δικαίως συκοφαντημένος δεξιός συντηρητισμός ξανασηκώσει κεφάλι στην χώρα. Προς το παρόν το πρόβλημα μας είναι ο κυρίαρχος αριστερός συντηρητισμός. Και δεν είναι μόνο δικό μας πρόβλημα. Ο Γάλλος διανοούμενος Πασκάλ Μπρικνέρ έγραψε ένα εκπληκτικό βιβλίο με τίτλο «Η τυραννία της μεταμέλειας» από το οποίο θα σας διαβάσω μερικά αποσπάσματα. Περιγράφει μεν την Γαλλία, αλλά θα δείτε ότι οι ομοιότητες με την Ελλάδα είναι εκπληκτικές:

«Οταν οι Γάλλοι καλούν σε ξεσηκωμό, θα πρέπει να το δούμε σαν ένα εγκώμιο προς την κατεστημένη τάξη, σαν μίσος για οποιαδήποτε αλλαγή. Και αφού από το 1945 η αριστερά ασκεί πάνω στη χώρα την πολιτισμική της εξουσία, εκδίδει τις σημειολογικές της παρατηρήσεις και επιβάλλει τον τρόπο σκέψης.»
(...)
«Ολοι οι οπαδοί της στασιμότητας στη Γαλλία, που αγωνίζονται αποκλειστικά και μόνο για τη διατήρηση των κεκτημένων, οφείλουν να υιοθετήσουν τον λόγο του κινήματος σε σημείο που ο αριστερισμός έγινε η γεροντική ασθένεια του σοσιαλισμού. Αυτή η καινούργια παρελθοντολατρία, η τυλιγμένη στην γλώσσα των αβράκωτων, είναι αρκετά αποπροσανατολιστική σε πρώτη προσέγγιση, αφού ανακατεύει επαναστατικά συνθήματα με συντεχνιακές διεκδικήσεις. Κυρίως εκδηλώνει τον ίδιο τρόμο απέναντι στην πορεία του χρόνου και στις μεταμορφώσεις του κόσμου».
(...)
«Ετσι βλέπουμε γέρους απόμαχους του Μάη του '68, καταπονημένους αυλοκόλακες, που έχουν κάνει όλων των ειδών τους συμβιβασμούς, όλων των ειδών τις χαμέρπειες, να αναλαμβάνουν πάλι υπηρεσία και να ξαναβυθίζονται στον αντικαπιταλισμό της νιότης τους: ριζοσπαστισμός της ανδρανάπαυσης. Παντού, σε όλες τις μεσαίες τάξεις, ευδοκιμεί ο "μπολσεβικισμός του γλυκού νερού". Δεν υπάρχει καλλιτέχνης, δημοσιογράφος, ηθοποιός που να μην θέλει να είναι ανατρεπτικός, ιδιαίτερα όταν επιδοτείται από το κράτος. (...) Ενα ολόκληρο τμήμα της διανόησης διακρίνεται για την άρνηση της προόδου, το μίσος για τη νεωτερικότητα, τις πεσιμιστικές προβλέψεις. Η ιερεμιάδα έχει γίνει κοινός παρονομαστής των ελίτ.»
(...)
«Η Γαλλία εισέρχεται στον παγκόσμιο καπιταλισμό μονάχα κάτω από το πρίσμα της αρνητικότητας, μέσα από μια πληθώρα αναθεμάτων. Κάθε νεωτερισμός, οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί, τα βλαστοκύτταρα, οι νανοτεχνολογίες, γίνεται δεκτός με καχυποψία λες και φέρνει κάποιο διαβολικό αποτύπωμα. Οι διαδηλώσεις ενάντια στις συνταξιοδοτικές μεταρρυθμίσεις το 2003, ή ενάντια στο Συμβόλαιο Πρώτης Πρόσληψης, το 2006, απέδειξαν πως εκείνοι που σήμερα αποτελούν την εμπροσθοφυλακή του κόμματος του φόβου είναι οι νέοι, οι φοιτητές: μια ολόκληρη γενιά θα ήθελε να αρχίσει τη ζωή της με εξασφαλισμένο ένα επάγγελμα και μια σύνταξη! Οι Γάλλοι φοβούνται τον κόσμο, φοβούνται τους άλλους, κι ακόμη περισσότερο φοβούνται τον φόβο τους.
(...)
«Το κυρίαρχο φάντασμα στην αρένα της πολιτικής και της διανόησης είναι το φάντασμα της συνομωσίας: ένας κοινός σε όλους τρόπος σκέψης καταγγέλλει τους δράστες της σκευωρίας ενάντια στη Γαλλία. Μια λέξη εκφράζει αυτό το συναίσθημα του τρόμου, μια λέξη που έχει γίνει αισχρή όπως ο φασισμός και η παιδοφιλία: η λέξη φιλελευθερισμός. Το τι εννοούμε με αυτόν τον όρο είναι πολύ μυστηριώδες.
(...)
Αν υπάρχει μια γενική θέση στη Γαλλία, μια κοινή γλώσσα, αυτή είναι ο τρόπος μες τον οποίο όλα ανεξαιρέτως τα στρατόπεδα, ακόμη και ο αρχηγός του κράτους καθυβρίζουν αυτή τη θεωρία. (...) Αυτό οδηγεί την άκρα Αριστερά, ως προς το θέμα του κοινωνικού προβλήματος, στο να ζητά περισσότερο την τιμωρία των προνομιούχων παρά τη βελτίωση της μοίρας των πάντων. Πρέπει να τιμωρήσουμε τους πλούσιους: οι φτωχοί θα κερδίσουν από αυτό μια συμβολική ικανοποίηση. Αυτή η αλλεργία απέναντι στον φιλελευθερισμό στρέφεται στη συνέχεια κατά των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτός είναι ο εχθρός μας, εννοείται συμβολικά, έστω κι αν τα δύο μας έθνη δεν πολέμησαν ποτέ μεταξύ τους.»

Μας θυμίζουν τίποτε όλα αυτά; Αν βγάζαμε τη λέξη Γαλλία και βάζαμε τη λέξη Ελλάδα, δεν θα είχαμε μια εξαιρετική αποτύπωση της πραγματικότητας που ζούμε; Το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής διανόησης έχει θητεύσει στα γαλλικά πανεπιστήμια εξηγεί την άρνηση των ελίτ για κάθε σύγχρονη εξέλιξη. Από την άλλη, η ισχυρή παρέμβαση του γαλλικού και ελληνικού κράτους στην οικονομία εξηγεί την ενστικτώδη αντίδραση ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση που αγγίζει τα αποκαλούμενα κεκτημένα.

Φοβάμαι ότι στην Ελλάδα αποκοιμηθήκαμε. Ενώ φυλάγαμε έξω από την Ρηγίλλης μην ξεμυτίσει ο συντηρητισμός, αυτός θρονιάστηκε στην Κουμουνδούρου και στον Περισσό. Η ευρύτερη Αριστερά, ή για κάποιους η δήθεν Αριστερά ανεμίζοντας την σημαία της προόδου (και έχοντας τα παράσημα της πραγματικά προοδευτικής της στάσης σε πλείστα όσα ζητήματα και σε διάφορες περιόδους της ελληνικής ιστορίας) έγινε τροχοπέδη κάθε αλλαγής στη χώρα. Ειδικά στην εκπαίδευση (προνομιακός της χώρος) και στην οικονομία.

Έχοντας, για ιστορικούς λόγους την ιδεολογική κυριαρχία στον τόπο, έφτιαξε μέτωπα αντίδρασης σε κάθε νεωτερισμό που χρειάζεται η χώρα. Σήμερα σαπίζουν όλες οι δομές της χώρας, επειδή πολλές κυβερνήσεις και πολύ περισσότερο η προηγούμενη κυβέρνηση φοβήθηκε το αποκαλούμενο πολιτικό κόστος που στην ουσία είναι αριστερό κόστος. Ο αριστερός συντηρητισμός έχει διαχυθεί στα MME, στα συνδικάτα στην ελληνική κοινωνία. Οι περισσότεροι Έλληνες φοβούνται τις μεταρρυθμίσεις, ελεεινολογούν τον εκσυγχρονισμό, φτύνουν στον κόρφο τους ακούγοντας τις λέξεις «παγκοσμιοποίηση» «δημοσιονομική πειθαρχία» ή -θου κύριε...- «φιλελευθερισμός».

Πρέπει να κατανοήσουμε την φύση του συντηρητισμού για να τον αντιμετωπίσουμε. Η Ελλάδα είναι σήμερα όμηρος ενός αριστερίστικου συντηρητισμού, τον οποίο αν δεν κατανοήσει για να τον αποτινάξει κάθε συζήτηση για «δημοσιονομική και οικονομική μεταρρύθμιση» είναι μάταιη. Αρκεί να αναλογιστούμε πόσες μεταρρυθμίσεις ακυρώθηκαν επειδή αντιμετώπισαν μία μόνο φράση: «αυτό το μέτρο είναι νεοφιλελεύθερο».

Εισήγηση στην ανοιχτή συζήτηση για την «δημοσιονομική και οικονομική μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη». Ιωάννινα 16.11.2009

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Το ΠΑΚ και ο αρχηγός του Ανδρέας Παπανδρέου, τις μέρες της Λαϊκής Εξέγερσης ήταν ο εφιάλτης της χούντας και των αμερικανών πατρώνων της

Τις μέρες της εξέγερσης του Νοέμβρη, η αμερικανοκίνητη χούντα και τα αφεντικά της έκαναν τα πάντα για να συκοφαντήσουν το ΠΑΚ και τον αρχηγό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ακόμη και σήμερα, ο Ανδρέας, το ΠΑΚ κι όσοι στρατεύτηκαν στον αγώνα για τη Λευτεριά, παραμένουν στο στόχαστρο των ΗΠΑ και των αμερικανοτσολιάδων (παρά για τις αντίθετες δηλώσεις και «διαβεβαιώσεις»), για τη δύναμη ιδεών που ποτέ δεν μπόρεσαν να καθυποτάξουν, γιατί είναι ριζωμένες στο Λαό!
Λογάριαζαν και λογαριάζουν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι η μνήμη δεν αρχειοθετείται!

Πρέπει να τολμήσουμε;

"Πρέπει να τολμήσουμε, και να τολμήσουμε ξανά, και να συνεχίσουμε να τολμάμε" Georges Jacques Danton (1759 – 1794)

Άνθιμος Θεσσαλονίκης και Χριστόδουλος, επί Χουντας...

ΟΤΑΝ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ, ΟΙ ΠΑΠΑΔΕΣ ΕΥΛΟΓΟΥΣΑΝ ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΑΝ ΤΟΥΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΕΣ...

Αποκαλυπτικές φωτογραφίες, στο ΠΡΕΖΑ TV

Η Λαϊκή Εξέγερση

σίβυλλα

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΑΙΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣτΕ ΑΚΥΡΩΣΗΣ της KYA για τους ΝΕΟΥΣ ΟΔΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Μπαράζ προσφυγών στο ΣτΕ από δήμους και κινήσεις πολιτών των ανατολικών και νότιων περιοχών της πρωτεύουσας, με αίτημα την ακύρωση των φαραωνικών αυτοκινητόδρομων που προώθησε ο τέως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ και απειλούν με τσιμεντοποίηση τον Υμηττό και τα Μεσόγεια.

Έντονες επίσης είναι οι αντιδράσεις για το σχέδιο διατάγματος που αφορά τον Υμηττό, το οποίο προωθήθηκε με συνοπτικές διαδικασίες μέσα στο καλοκαίρι, εγκρίθηκε μέσα στον Αύγουστο από τον Οργανισμό Αθήνας και, σύμφωνα με πληροφορίες, επιστράφηκε από το ΣτΕ!

Αποκαλυπτικό των αλλαγών που φέρνουν τέτοιας κλίμακας παρεμβάσεις στο Λεκανοπέδιο είναι ότι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, την περίοδο 2000-'08, σε μια ζώνη πλάτους 1,5 χλμ. εκατέρωθεν της Αττικής οδού, ο αριθμός των κατοικιών αυξήθηκε κατά 68%, ο πληθυσμός κατά 67% και τα κυκλοφορούντα οχήματα κατά 93%!

Στη χθεσινή συνάντηση - δημόσια συζήτηση που οργάνωσε η "Διαδημοτική Συντονιστική Επιτροπή για την διάσωση του Υμηττού" στην Καισαριανή έγινε γνωστό ότι ο δήμος της πόλης κατέθεσε ήδη αίτηση ακύρωσης της κοινής υπουργικής απόφασης της 24ης Αυγούστου 2009, με την οποία εγκρίνονται οι δήθεν περιβαλλοντικοί όροι προστασίας του Υμηττού, λόγω των προωθούμενων αυτοκινητόδρομων. Σήμερα, όπως ανακοίνωσε ο δήμαρχος Χρ. Κορτζίδης, ακολουθούν από κοινού οι Δήμοι Ελληνικού και Αλίμου, καθώς και η δημοτική αρχή Αργυρούπολης, που επικεντρώνεται στις επιπτώσεις από τους προβλεπόμενους ανισόπεδους κόμβους.

«Συνεχίζουμε τις κινητοποιήσεις, για να μη γίνει κανένας νέος αυτοκινητόδρομος στον Υμηττό. Να γίνει ολοκληρωμένη κυκλοφοριακή μελέτη και να αναζητηθούν εναλλακτικές λύσεις για τη σύνδεση της περιφερειακής Υμηττού με την παραλιακή λεωφόρο, που δεν θα καταστρέφουν το βουνό», δήλωσε στην «Ε» ο πολεοδόμος Πάνος Τότσικας, από τη διαδημοτική επιτροπή διάσωσης του Υμηττού, η οποία καταθέτει επίσης σήμερα προσφυγή στο ΣτΕ. Επιμένει στην επανεξέταση των στοιχείων του κυκλοφοριακού φόρτου στη λεωφόρο Βουλιαγμένης μετά την υπό κατασκευή επέκταση της γραμμής του μετρό ώς το Ελληνικό, καθώς και τις δυνατότητες που υπάρχουν για να αντιμετωπιστούν οι ανάγκες με βελτίωση του υπάρχοντος οδικού δικτύου. Σε κάθε περίπτωση, η σύνδεση της περιφερειακής Υμηττού με το κέντρο της πρωτεύουσας να γίνει μόνο με υπόγεια αρτηρία, μέσω της Πανεπιστημιούπολης, η οποία, όμως, θα καταλήγει στο «Χίλτον» και όχι στην Ούλοφ Πάλμε, όπως προβλέπουν οι υπάρχοντες σχεδιασμοί.

Στην προσφυγή στο ΣτΕ, που συνοδεύεται από τις υπογραφές 40 πολιτών δήμων γύρω από τον Υμηττό, αναλύονται οι βασικοί λόγοι ακύρωσης της κοινής υπουργικής απόφασης του περασμένου Αυγούστου, που χαρακτηρίζεται αντισυνταγματική, και επισημαίνονται τα εξής:

* Καταστρέφονται προστατευόμενες περιοχές (αισθητικό δάσος Καισαριανής, Α' και Β' ζώνη προστασίας Υμηττού, κ.λπ.). Ειδικά για τον ανισόπεδο κόμβο των 127 στρεμμάτων στο στρατόπεδο Σακέτα, προβλέπεται η κοπή 3.800 δένδρων.

* Καταστρατηγείται το ίσχυον Ρυθμιστικό, στο οποίο δεν προβλέπονται η σήραγγα Υμηττού και οι κλάδοι στην περιοχή των Μεσογείων, οι οποίοι, μάλιστα, προστέθηκαν μετά τη διαβούλευση.

* Απουσιάζει η στρατηγική μελέτη περιβαλλοντικής εκτίμησης για το σύνολο του έργου, όπως επιβάλλει η σχετική κοινοτική Οδηγία.

* Ερχεται σε αντίθεση με το ισχύον Ρυθμιστικό του 1985 και τις επιμέρους τροποποιήσεις του.

Βασικά αιτήματα όλων των φορέων γύρω από τον Υμηττό είναι να ακυρωθεί η διαδικασία δημοπράτησης του αυτοκινητόδρομου, που έχει δρομολογηθεί για τις 22 Δεκεμβρίου. Τα συναρμόδια υπουργεία Περιβάλλοντος και Υποδομών μελετούν ήδη το πάγωμα, με την Τίνα Μπιρμπίλη να επιμένει για επανασχεδιασμό, σε συνδυασμό με το νέο Ρυθμιστικό που θα ετοιμάσει, αποσύροντας το σχέδιο Σουφλιά. Θέμα αιχμής είναι το νέο θεσμικό πλαίσιο προστασίας του Υμηττού, που ζητείται να κηρυχθεί περιοχή απόλυτης προστασίας. *

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΑΙΤΗΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗΣ

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Εδώ πολυτεχνείο!!!.... εδώ και η γενιά του <πάρτα όλα...>

Από τον ΠΑΝΤΕΛΗ ΠΑΣΠΑΛΑ

Ξεκινώντας αυτό το άρθρο θα ήθελα να πω ότι τιμώ όλους τους αγωνιστές, επώνυμους και ανώνυμους για την αποφασιστικότητα, την μαχητικότητα, και πολλές φορές την αυτοθυσία τους για δημοκρατία, ελευθερία, πρόοδο και ευημερία...Ιδιαίτερα τιμώ αυτούς που ποτέ δεν μάθαμε το όνομα τους. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν είναι και θα είναι πάντα συνδεδεμένη με τους διαχρονικούς αγώνες της νεολαίας, τα αντιπολεμικά κινήματα, και τους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας για μάθηση και γνώση ανταγωνιστική που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες τις κάθε εποχής.

Επειδή όμως <Πολυτεχνείο> με την ευρεία έννοια σημαίνει διαρκείς αναζήτηση και αμφισβήτηση οφείλω να εκφράσω κάποιες σκέψεις που κουβεντιάζουμε χρόνια τώρα μεταξύ μας εμείς οι λεγόμενοι <35αρηδες>, η αμέσως επόμενη γενιά (αν δεχτούμε ότι ορίζετε ανά 15ετία).

Εμάς λοιπόν η <γενιά του Πολυτεχνείου> στη συνείδησης μας έχει περάσει από πολλές διακυμάνσεις.

Στην εφηβεία μας (στα μέσα της δεκαετίας του 80') θαυμασμός και ευθύνη για την συνέχιση αυτού του αγώνα μέχρι την τελική δικαίωση.

Στα μέσα της δεκαετίας του 90' προβληματισμός.... και σήμερα δυστυχώς τους θεωρούμε μέρος του συνολικού προβλήματος στην καλύτερη περίπτωση αν όχι την πηγή του...

Όλα αυτά τα λέω για τους εξής λόγους:

1.Είμαστε η γενιά που μας μεγάλωσαν λέγοντας μας ότι... εμείς τα έχουμε όλα..., ενώ σήμερα σε μεγάλο βαθμό δεν έχουμε ούτε εργασία, ούτε ασφάλιση, ούτε παιδεία, και σε κάποιες περιπτώσεις ούτε ελευθερία.
2.Πάντα μας έκαναν σκληρή κριτική. Γι αυτούς είμαστε η γενιά της coca-cola, ακόμα και στις μαζικότερες κινητοποιήσεις της νεολαίας μεταπολιτευτικά (1990-1991), αλλά και σε όλη αυτή την δεκαετία μιλούσαν για ...επαναστάτες χωρίς αιτία...
3.Σήμερα, προσπαθούν ακόμα γατζωμένοι στα πόστα που κατέκτησαν, να μείνουν στο προσκήνιο, με φοβικά σύνδρομα, και ανασφάλεια για την υστεροφημία. Είναι ισως η γενιά που απομύζησε 3 γενιές πίσω, και υποθήκευσε άλλες 3 μετά αποκτώντας καθεστωτική νοοτροπία σε όλους τους τομείς. Ξέχασαν ότι όταν ήταν αυτοί 35άρηδες την δεκαετία του 80' βρήκαν διάπλατες πόρτες να δώσουν τη δική τους ορμή στη χώρα (και σε πολλές περιπτώσεις το έκαναν) να βάλουν την σφραγίδα τους... και αυτοί οχυρώθηκαν μέσα, έγιναν <ιδιοκτήτες>.... αναγκάζοντας μας πλέον να μην μιλάμε για την ανάγκη αποχώρησης τους, κυρίως από την <Δημόσια ζωή> αλλά για την ανατροπή τους, σε όλους τους χώρους, την πολιτική, τον πολιτισμό, την οικονομία, την παραγωγή την τοπική αυτοδιοίκηση...

Σε καμία περίπτωση τα παραπάνω δεν αφορούν απόλυτα το σύνολο. Ίσως
ούτε καν την σιωπηρή πλειοψηφία, αυτή είναι όμως η γενική αίσθηση που
υπάρχει, ακόμα και από τους ίδιους...
Δέν είμαι από αυτούς που πιστεύουν στην <πάλη των γενεών>, κάθε γενιά
κάνει τις δικές τις προσπάθειες μέσα στο πλαίσιο που της ορίζουν οι
προηγούμενες. Ούτε ψάχνω να βρω <ενόχους>, για να καταδικάσω, απλά
κάνω διαπιστώσεις, παρατηρώ, διδάσκομαι, και ελπίζω όταν έρθει η ώρα
του απολογισμού της δικής μου γενιάς, να μην έχουμε κάνει τα ίδια λάθη,
να έχουμε πιάσει το νήμα απο εκεί που άφησαν εκείνοι τις νύχτες του
Νοέμβρη του 1973, και να το παραδώσουμε στους επόμενους με τα
λιγότερα δυνατά <ξέφτια>, μέχρι να βρεθεί η γενιά που θα δικαιώσει
τους αγώνες που δόθηκαν και δίνονται διαχρονικά όλους τους
Νοέμβρηδες...

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τι συμβαίνει; Ποιοι βρίσκονται πίσω από τη μανία δίωξης κάθε στελέχους του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και βουλευτών με ήθος, αρχές και αγώνες;

Μήπως ορισμένες και ορισμένοι της κυβέρνησης καβάλησαν πολύ γρήγορα το καλάμι;

Κυρία Μπιρμπίλη καβαλήσαμε καλάμι; Ο Δημήτρης Βαρβαρίγος δεν είναι βολευτής, τον ψηφίζει ο λαός, είναι ΠΑΣΟΚ από την ίδρυσή του και...δεν ξεκίνησε «καριέρες» ως συνεργάτης του περιβόητου Αβραμόπουλου! (σίβυλλα)

Διαβάζουμε στη “Realnews”, μεταξύ άλλων… ότι η κυρία Μπιρμπίλη, ναι η υπουργός πρώην συνεργάτης του Δημήτρη Αβραμόπουλου, έκανε ρόμπα τον βουλευτή Ζακύνθου του ΠΑΣΟΚ Δημήτρη Βαρβαρίγο…

Γιώργο Παπανδρέου, τέτοιες συμπεριφορές έχουν την πολιτική σου κάλυψη; Υπάρχουν εντολές να απαξιώνουν τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς υπουργοί και μάλιστα χωρίς να είναι εκλεγμένοι από το λαό;

Πως μπορεί μια υπουργός σου να συμπεριφέρεται με τέτοια χυδαιότητα σε εκλεγμένο βουλευτή του ΠΑΣΟΚ;

Η κυρία, που νομίζαμε ότι μαζί με τον αντικομφορμισμό της θα αποδεχόταν και τις αρχές του ΠΑΣΟΚ, συμπεριφέρεται ως διευθύνων σύμβουλος πολυεθνικής.

Τι συμβαίνει; Ποιοι βρίσκονται πίσω από τη μανία δίωξης κάθε στελέχους του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και βουλευτών με ήθος, αρχές και αγώνες;

Μήπως ορισμένες και ορισμένοι της κυβέρνησης καβάλησαν πολύ γρήγορα το καλάμι;

- Δημήτρης Βαρβαρίγος, Βασίλης Κεγκέρογλου, Μάρκος Μπόλαρης: Κύριε Γ. Παπανδρέου, αυτοί είναι βουλευτές κι όχι βολευτές!

- H Zάκυνθος έχει βουλευτή: Δημήτρης Βαρβαρίγος! Αυτό γνωρίζει η Κράτσα κι ο Κωστάκης...

- Ότι και να κάνει ο καταλληλότερος, η Κράτσα δεν έχει ελπίδες όσο υπάρχει Βαρβαρίγος. Εκτός αν κάνουν 2εδρική τη Ζάκυνθο…

- Η μάχη του βουλευτή Ζακύνθου για τη διαφάνεια

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"