Ο πάντα δάσκαλος Σωκράτης (και η «μπουρδελότσαρκα»)
Του συγγραφέα Σωτήρη Γλυκοφρύδη
Κάποτε, κυκλοφορούσε στην αγορά των Αθηνών ένας τύπος πλακουτσομύτης, άσχημος, μάλλον κοντός με μεγαλούτσικη κοιλιά, ντυμένος με φθαρμένα ρούχα και συνεχώς ξυπόλυτος, που τον λέγανε Σωκράτη. Η ξυπολησιά του ήταν τέτοια που το πιο σύντομο ανέκδοτο στην πόλη του ήταν: «ο Σωκράτης με παπούτσια…».
Ο φίλος μας αυτός, είχε ένα καλό, μέσα στην ασχήμια του ήταν γλυκύτατος ομιλητής, αλλά είχε κι ένα κακό, ήταν δεικτικός σε σημείο που δυσαρεστούσε συχνά τους άλλους.
Όταν έβλεπε κάποιον να κάνει τον μεγαλοσχήμωνα, τον πλησίαζε και μέσα από τις ερωτήσεις του τον έκανε να αισθανθεί λίαν επιεικώς «μαλακός» όπως το λέμε και εμείς με τον τόνο λίγο πριν και αντί του όμικρον το άλφα.
Έλεγε πως εκτελούσε μιαν αποστολή, να κάνει την «αλογόμυγα» στα καπούλια μιας άλογης κοιμισμένης πολιτείας, όπου της έκανε καλό, διότι την ξύπναγε από το λήθαργό της.
Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για αυτόν το μέγα είρωνα κι αιρετικό της σκέψης, τον γλυκύτατο άνθρωπο με τη χρυσή καρδιά, τον μεγαλύτερο κατ’ εμέ φιλόσοφο που γνώρισε ο κόσμος ο οποίος ήθελε να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Παραταύτα, οι συμπατριώτες του τον σκότωσαν μη αντέχοντας τα «καινά» δαιμόνια που αποδιοργάνωναν τα ήθη της πόλης, επιδρώντας στη νεολαία. Δεν θα μιλήσω για το πόσο ηθικός και ανδρείος ήταν, ούτε για το βαθύ στοχασμό του. Θα σταθώ μόνο σε μιαν άγνωστη στους πολλούς πτυχή του, την ανθρώπινη.
Ο Σωκράτης θεωρούσε ότι ζούσε μέσα σε ένα απέραντο φρενοκομείο, όπου ο κάθε συμπολίτης του έχοντας μια βάση δεδομένων κυριολεκτικά για τα σκουπίδια, έκανε παραταύτα τον ειδικό στο θέμα. Οπότε, ξεκινώντας με απλές ερωτήσεις, ξετυλίγοντας το κουβάρι προς τα πίσω, τον έκανε τον κάθε ειδικό να αποδεχθεί την άγνοια της υποδομής του, τινάζοντας στον αέρα τη βάση της συλλογιστικής και τη θεωρούμενη από αυτούς ορθή συμπερασματολογία. ...
