«Κάποιος που καταθέτει σε μια τράπεζα, δεν μπορεί να έχει ευνοϊκότερη
μεταχείριση από κάποιον που έχει μετάσχει στην κάλυψη των αναγκών του
Δημοσίου και έχει αποκτήσει ομόλογο, ιδίως όταν το έχει πάρει από την
πρωτογενή αγορά ή το έχει πάρει εντίμως από τη δευτερογενή αγορά». Είναι μια αναφορά που φαίνεται να διαθέτει λογική, τόσο οικονομική όσο και ηθική. Τη δανειζόμαστε όμως με επιφύλαξη, γιατί δεν γνωρίζουμε αν ο κάτοχός της εμμένει ακόμη σ' αυτήν. Η ρήση ανήκει στον κ. Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος τη διατύπωσε πρόσφατα στη Βουλή.
Ο υπουργός Οικονομικών είναι εμφανώς πολιτικά στριμωγμένος με το συγκεκριμένο θέμα -ποιος δεν θα ήταν στη θέση του άλλωστε. Για αυτό το λόγο, η τακτική που έχει ακολουθήσει έως τώρα στο συγκεκριμένο πεδίο ήταν η προφανής για Ελληνα πολιτικό, ο οποίος μάλιστα στοχεύει τόσο ψηλά όσο ο κ. Βενιζέλος. Τι έχει κάνει; Εταξε στους πάντες τα πάντα.
Στις 27 Οκτωβρίου του 2011, ύστερα από μια θυελλώδη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες, ο κ. Βενιζέλος έστειλε ελπίδες προς κάθε κατεύθυνση, λέγοντας: «Υπάρχουν ειδικές κατηγορίες ομολόγων, που, στο πλαίσιο της διεθνούς έννομης τάξης, μπορούν να αντιμετωπιστούν με κάποιον ειδικό τρόπο, χωρίς να υπάρχουν προβλήματα ισότητας. Ό,τι κάνουμε, το κάνουμε με πολλή προσοχή». ...

























