Ασφυκτικές πλέον οι πιέσεις από τους ευρωπαίους τραπεζίτες και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

«Κόψτε υπουργεία και όπλα»
Μ. ΣΠΙΝΘΟΥΡΑΚΗΣ "ToBHMA"

Την πλήρη κατάργηση των δαπανών δύο ή τριών από τα υπουργεία που «έκλεισαν» και τον περιορισμό των αμυντικών δαπανών κατά 50% απαιτούν από την κυβέρνηση οι ευρωπαίοι τραπεζίτες.

Στο ίδιο μήκος κύματος, και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ασκεί ασφυκτικές πιέσεις στην κυβέρνηση να λάβει γενναία μέτρα για να ανακόψει τον δημοσιονομικό κατήφορο της ελληνικής οικονομίας και αυτό καθώς ουδόλως ικανοποιητικά κρίθηκαν τα βασικά στοιχεία του προϋπολογισμού για το 2010, που παρουσίασε ο υπουργός Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου στο εφιαλτικό διήμερο που πέρασε στις Βρυξέλλες.

Οπως ανέφερε ανώτατος παράγοντας της Επιτροπής «εδώ που φθάσατε απαιτούνται πραγματικά γενναία μέτρα». Στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας σημείωνε από τη Φραγκφούρτη ότι με βάση τη δική τους ορολογία «γενναίο μέτρο» θα ήταν για παράδειγμα η πλήρης κατάργηση των δαπανών δύο ή τριών υπουργείων ή η περικοπή των αμυντικών δαπανών κατά 50%. Γνωρίζοντας φυσικά ότι στην Ελλάδα «αυτά δεν γίνονται», υπενθύμισε ότι σε χώρες όπως η Ιρλανδία οι μισθοί και οι συντάξεις του Δημοσίου μειώθηκαν περί το 10%, ότι σε χώρες της Βαλτικής έκλεισαν κρατικά νοσοκομεία κ.ο.κ.

Η Επιτροπή περιμένει στην επόμενη επίσκεψη του υπουργού όχι άλλα δείγματα γραφής όσο συγκεκριμένα μέτρα. Από την ένταση και τη δεσμευτικότητα των μέτρων αυτών θα εξαρτηθεί εν πολλοίς το χρονικό περιθώριο που θα λάβει περί τον Φεβρουάριο η Ελλάδα για να ρίξει ο δημοσιονομικό έλλειμμά της από το 12,7% του ΑΕΠ στο 3%. Το γεγονός ότι το 1993 η τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ είχε επίσης παραλάβει το δημοσιονομικό έλλειμμα από την κυβέρνηση της ΝΔ στο 12%, είχε επίσης υπαχθεί η χώρα στο άρθρο 104 παράγραφος 9 της Συνθήκης και τελικά κατάφερε να το συρρικνώσει στο 3% το 1998, δεν προσφέρεται για εφησυχασμούς, αλλά ούτε και για συγκρίσεις.

Και αυτό διότι προ δεκαπενταετίας η μεν ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να επηρεάσει τα οικονομικά δεδομένα αλλάζοντας την ισοτιμία της δραχμής (σήμερα δεν μπορεί), η δε παγκόσμια οικονομία δεν περνούσε τη μεγαλύτερη μεταπολεμική κρίση που περνά σήμερα. Συν τοις άλλοις εκείνη την εποχή είχε εντοπισθεί και η περίφημη «άσπρη τρύπα» (δηλαδή πλεονάσματα) στα ασφαλιστικά ταμεία, που σήμερα έχει ασφαλώς γίνει κατάμαυρη.

Σχετικά:

Έρχονται σκληρά μέτρα

Το εφιαλτικό διήμερο του κ. Παπακωνσταντίνου

Η απειλή της πτώχευσης

Πώς φθάσαμε στην παράγραφο 8

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Οι άρχοντες των δαχτυλιδιών -Βίβλος γενέσεως των αρχηγών της ΝΔ

Του ΣΤΑΥΡΟΥ Π. ΨΥΧΑΡΗ

Ένα επεισόδιο που συνέβη τον Μάιο του 1980 στον προθάλαμο του γραφείου του υπουργού Εθνικής Αμύνης στο Πεντάγωνο δείχνει ότι η θεωρία του χάους έχει την εφαρμογή της και στην ελληνική πολιτική. Η φράση «άντε χάσου, ανόητε» είχε αποτέλεσμα ένα «ντόμινο» που ανέδειξε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας με μία μόλις ψήφο!

Ηταν λίγο πριν από το μεσημέρι της παραμονής της εκλογής νέου αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ιδρυτής και ως τότε απόλυτος άρχων του κόμματός του, είχε εκλεγεί με 180 ψήφους βουλευτών Πρόεδρος της Δημοκρατίας- τρίτος κατά σειράν μετά την ανατροπή της απριλιανής δικτατορίας και την κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας με το Δημοψήφισμα στις 8 Δεκεμβρίου 1974.

Με την εκλογή του στο ύπατο αξίωμα του κράτους ο Κ. Καραμανλής [εφεξής στο κείμενο όταν αναφέρεται το όνομα Καραμανλής εννοείται ο ιδρυτής της ΝΔ, ο μετέπειτα (ανιψιός του) πρόεδρος της ΝΔ όπου αναφέρεται θα σημειώνεται ως Κώστας Καραμανλής] παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος και κίνησε τη διαδικασία εκλογής νέου αρχηγού. Ι Οι διάδοχοι του Κωνσταντίνου Καραμανλή
Την εποχή εκείνη δεν είχαν «ανακαλυφθεί» τα συνέδρια των κομμάτων για την ανάδειξη ηγεσίας. Ισχυε η απλή μέθοδος της... βουλευτοκρατίας. Τον λόγο είχαν οι βουλευτές: το Σύνταγμα του 1975 ρητώς προβλέπει ότι αν ένα κόμμα έμενε για οποιονδήποτε λόγο χωρίς αρχηγό, έπρεπε να συνέλθουν οι βουλευτές του, να εκλέξουν νέο αρχηγό και σ΄ αυτόν να απευθύνεται πλέον ο ανώτατος άρχων δίνοντάς του υποχρεωτικώς την εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως, αν διέθετε τη δεδηλωμένη πλειοψηφία της Βουλής (εν προκειμένω 151 βουλευτές τουλάχιστον).

Εδώ είναι χρήσιμη μια «διασκεδαστική» παρένθεση. Οπως θα δούμε στη συνέχεια της αφηγήσεως, ο Κ. Καραμανλής ανεδείχθη κορυφαίος πολιτικός παράγων το 1955 επειδή τότε ο βασιλεύς Παύλος με το «έτσι θέλω» τον επέλεξε και τον έχρισε πρωθυπουργό στη θέση τού μόλις θανόντος στρατάρχη Αλεξάνδρου Παπάγου , ο οποίος ως αρχηγός του κόμματος «Ελληνικός Συναγερμός» ήταν και πρωθυπουργός. Η αυθαίρετη αυτή επιλογή δεν μπορεί να συμβεί πλέον, καθώς το Σύνταγμα (που η ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία της ΝΔ στη Βουλή το 1974 εψήφισε) περιορίζει την αρμοδιότητα του ανωτάτου άρχοντος στην ανάθεση εντολής σχηματισμού κυβερνήσεως μόνο σε όποιον πολιτικό αρχηγό διαθέτει τη δεδηλωμένη πλειοψηφία της Βουλής. Ηταν λοιπόν ο Κ. Καραμανλής που κατήργησε τη δυνατότητα να εξελιχθεί ενδεχομένως και άλλος πολιτικός σε αρχηγό κόμματος με κοοπτάτσια, όπως αποκαλείται στη γλώσσα των κομμουνιστών η αυθαίρετη προαγωγή στελέχους τινός σε ανώτατο αξίωμα. Αλλά είτε διότι ίσχυε και για τον Κ. Καραμανλή το φύσιν πονηράν μεταβαλείν ου ράδιον ( το χούι δεν αλλάζει! σε λαϊκή διάλεκτο), ο Κ. Καραμανλής, όπως ο ίδιος έχει εξομολογηθεί, εκάλεσε στο γραφείο του τους δύο υποψηφίους διαδόχους του και τους ρώτησε αν θέλουν να αναμετρηθούν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα για τη θέση του αρχηγού της ΝΔ ή αν προτιμούσαν να ορίσει εκείνος τον διάδοχό του. Και ο Ευάγγελος Αβέρωφ και ο Γεώργιος Ράλλης ζήτησαν να τεθούν υπό την κρίσιν της Κοινοβουλευτικής Ομάδος της ΝΔ.

Ο Κ. Καραμανλής τούς είπε «εντάξει» και τους ζήτησε να δεσμευθούν και οι δύο ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα θα το αποδεχθούν, με τον νικητή αναλαμβάνοντα την πρωθυπουργία και τον δεύτερο να γίνεται αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως. Ο Γεώργιος Ράλλης αντέδρασε λέγοντας ότι αν ηττηθεί προτιμά να αποσυρθεί. Ο Κ. Καραμανλής ύψωσε τον τόνο της φωνής του και είπε «απαιτώ πειθαρχία!» .

Ενώπιον της οργισμένης αυτής αντιδράσεως του Κ. Καραμανλή ο Γ. Ράλλης εψέλλισε ένα «καλά, καλά... θα δούμε». Αντιθέτως, ο Ευ. Αβέρωφ είπε στον πρόεδρό του ότι συμφωνούσε σε όλα. Το αν αργότερα ο Αβέρωφ δεν ετήρησε την υπόσχεσή του ήταν μια φυσιολογική αντίδραση. Λίγες ώρες αργότερα ο «πονηρός βλάχος » (κατά τον Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος τον είχε δημοσίως αποκαλέσει: «ο άρχων Ευάγγελος... είναι πονηρός ο βλάχος!..»), είχε πέσει θύμα πολιτικής πλεκτάνης.

Ενώ στο προαύλιο της Βουλής είχαν καταφθάσει (με πρωτοβουλία της συζύγου του) βλάχικα όργανα, χορευτές και κοψίδια, για να εορτασθεί ο αναμενόμενος θρίαμβος του Αβέρωφ, ο Ράλλης στην αίθουσα της Γερουσίας άρπαζε τη νίκη με μία μόλις ψήφο διαφορά! Ι «Αντε χάσου, ανόητε»...

Νοέμβριος 1984: ΟΚ. Μητσοτάκης (στο μέσον) εκλέγεται με τις ευλογίες του Ευάγγελου Αβέρωφ (δεξιά)αρχηγός της ΝΔ νικώντας τον Κ. Στεφανόπουλο

Η αναμέτρηση αυτή που σφράγισε τις εξελίξεις στη συντηρητική παράταξη είχε κριθεί, όπως έδειξε το αποτέλεσμα, στο Πεντάγωνο, στο επεισόδιο που αναφέρεται στην αρχή της αφηγήσεως.

Τι είχε συμβεί;

Εκείνο το μεσημέρι, όταν ο Αβέρωφ άνοιξε την πόρτα του γραφείου του και βγήκε στον προθάλαμο, το Υπασπιστήριο έβριθε... χειροκροτητών, πράγμα φυσικόν, αφού κατά γενική πρόβλεψη ο Αβέρωφ ήταν ο μέλλων πρωθυπουργός. Τότε, μέσα από το πλήθος των φίλων και οπαδών του Αβέρωφ που είχαν κατασκηνώσει στον προθάλαμο και στους διαδρόμους, ξεπρόβαλε ωθών και ωθούμενος ο βουλευτής Ηλείας της Νέας Δημοκρατίας Χρήστος Πιπιλής (μαρκεζινικός πριν από το 1967 και προσχωρήσας στη ΝΔ το 1974).

«Βαγγέλη, θα σε ψηφίσω, αλλά θα με κάνεις υπουργό;».

Εκνευρισμένος ο Αβέρωφ τού είπε:

«Αντε χάσου, ανόητε»... Την άλλη ημέρα ο Αβέρωφ έχασε την αρχηγία για μία ψήφο, προφανώς επειδή πίστευε ότι ήταν πανίσχυρος και είχε αποπάρει τον επαρχιώτη γεωπόνο που ήθελε να γίνει υπουργός. Η ψήφος του Χρ. Πιπιλή είχε δώσει τη νίκη στον Γεώργιο Ράλλη.

Ι Οι ιππότες του καραμανλισμού
Η εφαρμογή της θεωρίας του χάους έχει τη συνέπειά της στην πολιτική ζωή. Το επεισόδιο στο Υπασπιστήριο του υπουργού Εθνικής Αμύνης έφερε τελικώς στην ηγεσία της ΝΔ τον Κ. Μητσοτάκη!

Τα γεγονότα είναι απίστευτα. Αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση ο Κ. Καραμανλής προχώρησε σε ανασύνταξη του επιτελείου του με κατανομή των αρμοδιοτήτων σε τέσσερις κατ΄ αρχάς και εν συνεχεία σε τρεις βασικούς συνεργάτες του: ▅ Ο Κ. Ε. Παπακωνσταντίνου, πολύπειρος πολιτικός εκλε γόμενος στην Κορινθία, ήταν ο εξ απορρήτων του Κ. Καραμανλή, έμπιστος, μη έχων άλλη φιλοδοξία πέραν του να ενεργεί εις πάσαν περίστασιν αντ΄ αυτού...

▅ Ο Ευ. Αβέρωφ, υπουργός Εθνικής Αμύνης την κρίσιμη μεταχουντική περίοδο, υπερηφανευόταν ότι αυτός είχε φέρει τον Κ. Καραμανλή στην Ελλάδα μόλις έπεσε η απριλιανή δικτατορία. Στη ΝΔ και στην κυβέρνησή της εξέφραζε τις τάσεις της παραδοσιακής Δεξιάς και εθεωρείτο βέβαιος διάδοχος του Κ. Καραμανλή, αν ο τελευταίος πήγαινε στην Προεδρία της Δημοκρατίας, όπως ήταν η γενική πρόβλεψη. Φαβορί για την ηγεσία, ο Ευ. Αβέρωφ ήταν τόσο βέβαιος ώστε... έχασε από απροσεξία το παιχνίδι. Ναι μεν τον έκαψε η ψήφος Πιπιλή αλλά την ηγεσία την έχασε χωρίς να το αντιληφθεί - εγκαίρως(!), όπως θα δούμε εν συνεχεία.

▅ Τρίτο πρόσωπο κοντά στον Κ. Καραμανλή ο άνθρωπος «με το περισσότερο μυαλό» στη συντηρητική παράταξη, ο Παναγής Παπαληγούρας, απεχώρησε γρήγορα από τη χορεία των μνηστήρων της εξουσίας επειδή τον πρόδωσε η υγεία του.

▅ Τέταρτος ιππότης του καραμανλισμού ο Γ. Ράλλης, επίσημος υπουργός (Προεδρίας, Παιδείας, Συντονισμού, Εξωτερικών), ήταν ο ουσιαστικός δεκανέας του κόμματος και επέτυχε να προβάλει μιαν εικόνα διαφορετική από αυτήν του παρελθόντος (του). Παραδοσιακός βασιλόφρων, ακολούθησε τον Κ. Καραμανλή στην ουδετερότητα που οδήγησε στην κατάργηση της βασιλείας, ενώ λόγω της άκαμπτης αντιστασιακής συμπεριφοράς του τον καιρό της χούντας είχε συγκεντρώσει τη συμπάθεια των ευρύτερων στρωμάτων του λαού. Ηταν το αουτσάιντερ της μάχης των μνηστήρων της εξουσίας...

Ι Το μυστικό της ήττας του Αβέρωφ

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Βασιλέα Παύλο, ο οποίος τον επέλεξε και τον έχρισε Πρωθυπουργό το 1955

Αδιαμφισβήτητος διάδοχος του Κ. Καραμανλή ο Αβέρωφ, κατά τις προβλέψεις όλων, θεωρούσε τον αγώνα τελειωμένο. Δεν μετρούσε τους αντιπάλους, υπελόγιζε αν θα πάρει λιγότερο ή περισσότερο από το 70%. Αυτή η βεβαιότητα τον οδήγησε σε πικρή ήττα.

Μόλις ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας των βουλευτών που έβγαζαν αρχηγό της ΝΔ τον Γ. Ράλλη, ο Αβέρωφ δεν πίστευε στα αφτιά του! Χρειάστηκε πολύς καιρός για να αντιληφθεί πως είχε χάσει, πως ο Κ. Καραμανλής, χωρίς να αναμειχθεί, χωρίς να συστήσει δηλαδή σε βουλευτές την υπερψήφιση του Γ. Ράλλη, είχε εν τούτοις κόψει τα πόδια του Αβέρωφ...

Το μυστικό ήταν ο ρόλος του Κ. Ε. Παπακωνσταντίνου. Ο πιο έμπιστος συνεργάτης του Κ. Καραμανλή ήταν ταυτοχρόνως στενότατος φίλος του Αβέρωφ και... κομματάρχης του στη μάχη της διαδοχής. Ηταν ως την προπαραμονή της ψηφοφορίας. Τότε ο Κ. Καραμανλής τού ζήτησε να μείνει εντελώς ουδέτερος στην αναμέτρηση Αβέρωφ - Ράλλη για να μην παρεξηγηθεί ο ίδιος, με την έννοια ότι αν υπεστήριζε κάποιον ο εκ Κορινθίας πολιτικός θα ήταν σαν να το έπραττε ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής! Ο Αβέρωφ επληροφορήθη την εντολή Καραμανλή, αλλά δεν κατάλαβε ότι η μη στήριξή του από τον ως τότε «κομματάρχη» με εντολή Καραμανλή, που έγινε γνωστή στους βουλευτές, φυσικά ερμηνεύθηκε από πολλούς ως επιθυμία Καραμανλή να μην εκλεγεί ο Αβέρωφ.

Τα τελευταία μάλιστα 24ωρα πριν από την αναμέτρηση των δύο, οι φίλοι του Γ. Ράλλη, εν οις και πολλοί ακραιφνείς καραμανλικοί, διακινούσαν τη θεωρία ότι ο ιδρυτής της ΝΔ προτιμούσε τον κεντροδεξιό Ράλλη αντί του δεξιού Αβέρωφ...

Κάπως έτσι πήρε το δαχτυλίδι ο Γ. Ράλλης, ο οποίος έμεινε πρωθυπουργός ως τις εκλογές του 1981, οπότε και μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΠαΣοΚ παραιτήθηκε για να πάρει την αρχηγία (ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως) ο Ευ. Αβέρωφ.

Ι Το δαχτυλίδι στον Κ. Μητσοτάκη
Ο νέος αρχηγός της ΝΔ δεν μπόρεσε να παραμείνει στη θέση του επί πολύ. Εχοντας υπερβεί το 70ό έτος της ηλικίας του και με φθαρμένη την υγεία του από το παρελθόν, υπεβλήθη σε εγχείρηση καρδιάς στο Λονδίνο. Το καλοκαίρι του 1984 επέστρεψε από τις διακοπές έτοιμος να υποβάλει την παραίτησή του. Επειδή, ως γνωστόν, εφήμερη είναι η δόξα στον κόσμο, στο αεροδρόμιο του Ελληνικού τον επιστρέφοντα Αβέρωφ υποδέχθηκαν συγκινημένοι λίγοι φίλοι και ένας πολιτικός που είχε ανοιχτά υποστηρίξει και ψηφίσει τον Γ. Ράλλη. Ηταν ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος ενέγραφε υποθήκη.

Πράγματι σε λίγο καιρό, παραιτουμένου του Ευ. Αβέρωφ, η ΝΔ εξέλεξε αρχηγό της τον Κ. Μητσοτάκη, τον οποίο, αν δεν επέβαλε, πάντως βοήθησε αποφασιστικά ο Ευ. Αβέρωφ. Του έδωσε το δαχτυλίδι- δύο σημεία αξίζουν προσοχής: πρώτον, ο Αβέρωφ βοήθησε τον Μητσοτάκη επειδή δεν τον ήθελε (τον Μητσοτάκη) για αρχηγό της ΝΔ ο Κ. Καραμανλής, οι φίλοι του οποίου ψήφισαν τον Κ. Στεφανόπουλο. Ο Αβέρωφ θεώρησε ότι έπαιρνε την εκδίκησή του. Το δεύτερον άξιον μνείας είναι το γεγονός ότι επικεφαλής των... καταδρομέων που σχημάτισαν την πλειοψηφία Μητσοτάκη ήταν ο... Αντώνης Σαμαράς, τον οποίο ο Αβέρωφ έβλεπε ως μελλοντικό αρχηγό του κόμματος. Οταν οι νεότεροι θα έπαιρναν το πάνω χέρι.

Χρειάστηκε να γίνουν πολλά, κυρίως να δολοφονήσει η «17 Νοέμβρη» τον Παύλο Μπακογιάννη, για να εισέλθει στην πολιτική η χήρα του και εν συνεχεία να θρυμματιστεί η φιλία Μητσοτάκη- Σαμαρά.

Η ιστορία συνεχίζεται...

Τo κείμενo αυτό είναι αποσπάσματα από βιβλίο του κ. Στ. Π. Ψυχάρη το οποίο θα κυκλοφορήσει προσεχώς.

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

...λίγο φρένο ρε Σίμο!!! στη διαφορετικότητα...

ΝΤΟΡΑΚΙ ΛΟΓΩ... ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ! (fimotro)

Δεν μας είναι αντιπαθής, αλλά αντί να κρατήσει μια ουδέτερη στάση, έχει εξελιχθεί σε νούμερο 1 Ντοράκι που κυκλοφορεί στις... τηλεοράσεις. Τα κριτήρια του Σίμου είναι πολύ περίεργα. Πολέμιος της οικογένειας Μητσοτάκη ο πατέρας του (ποιος δεν θυμάται τις ομηρικές μάχες στη Βουλή στη δεκαετία του '80;), επειδή ο βασικός αντίπαλός του στην Εύβοια και πρώτος βουλευτής Κώστας Μαρκόπουλος πήγε... με τον Σαμαρά, ο Κεδίκογλου είναι με τη Ντόρα. Κριτήρια για γέλια δηλαδή. Κριτήρια που δεν αφορούν μόνο αυτόν, αλλά σχεδόν το σύνολο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ. Όταν ένας από τους βουλευτές πηγαίνει με το ένα εσωκομματικό στρατόπεδο, ο άλλος πηγαίνει με τον αντίπαλό του. Γι αυτό η Ν.Δ. βρίσκεται στο 22,1%. Και πολύ της είναι...

Σχόλιο: Αυτό το παιδί είναι διαφορετικό από κούνια.

Όλα τα παιδιά της ηλικίας του υπηρέτησαν Ελλάδα αυτό το παιδί στα Παρίσια.

[ΣΣ: "...Γίνεται αυτό" μας ρωτούσε ένας νέος, σε μια άλλη ανάρτηση... ουδέποτε το διέψευσε ότι το ρουσφετάκι αυτό ΔΕΝ ήταν ρουσφετάρα και κατ΄εξαίρεση για έφεδρους σμηνίες!!! το μόνο που ΔΕΝ φωτογράφιζε αυτή η θητεία ήταν ότι πρέπει να έχεις πατέρα υπουργό.]

Ο Μπαμπάς ΠΑΣΟΚ και αντιμητσοτακικός αυτός ΝΔ και ως το παραπάνω δημοσίευμα!!!

Βέβαια έχει και τον εξάδελφο στο ΠΑΣΟΚ με το ίδιο ονοματεπώνυμο... και στην ίδια εκλογική περιφέρεια!!!

Τι να γράψω για αυτό το παιδί; Ότι έχει το δικό του σκεπτικό; και τη δική του πολιτική πορεία; Ότι είδε τα κακά ρουσφέτια του ΠΑΣΟΚ και τα καταγγέλλει από τη ΝΔ;

ΝΑΙ αυτό είναι σωστό, αλλά λίγο φρένο ρε Σίμο!!! στη διαφορετικότητα... έχεις και εσύ, έστω μια μικρή συμμετοχή, ΔΕΝ σε τραβάνε με το ζόρι, απλά εσύ θέλεις να είσαι διαφορετικός και να ξεχωρίζεις σε κάθε αλλαγή πλεύσης...

Νάσος

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Oι "αποκαλύψεις" των "ΠΑΠΑΤΖΗΔΩΝ" για τους "χρυσούς Εργατοπατέρες" στο BHMA!

papatzides

Εδώ και καιρό όχι μόνο εδώ αλλά και στα άλλα blog μας (bollywood.gr -bollywood-greece.blogspot.com) γράφαμε για τους Golden Εργατοπατέρες !
Μάλιστα γίναμε και στόχος οτι είμαστε και "εκβιαστές"! Σήμερα το έγκριτο ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ επιβεβαιώνει τις αποκαλύψεις μας και τις επεκτείνει...σε όλο το φάσμα των λεγόμενων εκπροσώπων των κοινωνικών φορέων και κύρια της ΓΣΕΕ ...Άλλωστε πολύ πρόσφατα δημοσιεύσαμε και επιστολή Αναγνώστη που έκανε νύξεις για αυτές τις προκλητικές αμοιβές και τα συμβούλια που φθάνουν και τις 200.000 ευρώ το χρόνο σύμφωνα με το ρεπορτάζ στο ΒΗΜΑ! (Λέτε να έχουμε τέτοιο εκτεταμένο δίκτυο εκβιαστών με τον Ψυχάρη μέσα!!)

Δείτε όλο το θέμα απο το ΒΗΜΑ..

========================================================

"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΑΠΟ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ '73 ΣΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ '08

Η διαχρονικότητα των εξουσιαστικών πρακτικών απέναντι στη διαχρονικότητα των αναζητήσεων της νεολαίας [Αγγελική Ρέτουλα (freeinquiry)]

Το Πολυτεχνείο υπάρχει ως μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, που κουβάλησε τα σκιρτήματα και τις αναζητήσεις της νεολαίας της εποχής, αλλά επιβλήθηκε ως μύθος και υπονομεύθηκε, γιατί έσωσε την χαμένη τιμή των μονίμως απόντων καλοπερασάκηδων πολιτικάντηδων του εξωτερικού, που κουβαλήθηκαν πίσω σαν γύπες ποζάροντας ως μεταπολιτευτικοί Σωτήρες, ως ψευτο-Άτλαντες και ψευτο-Ηρακλείδες χρησιμοποιώντας το Πολυτεχνείο σα διαβατήριο για τη μεταπολίτευση και σαν «άρωμα» των δύσοσμων συναλλαγών κάποιων «αντιστασιακών» με τη χούντα.

Αναμφίβολα, οι νέοι της εποχής ανέλαβαν να «ξεπλύνουν» την ντροπή των «μεγάλων» πολιτικών ανδρών, που πιάστηκαν στον ύπνο, χωρίς να κάνουν «κίχ» τη βραδυά, που επιβλήθηκε η δικτατορία. Αναφερόμαστε στη δικτατορία των συνταγματαρχών, όχι στην σημερινή οικογενειοκρατική - κοινοβουλευτική δικτατορία, που αντί για κλεπτοκρατία και τυραννία, την ονομάζουμε «δημοκρατία». Οι ευθύνες του διεφθαρμένου πολιτικού κόσμου στην επιβολή της δικτατορίας είναι τεράστιες. Πίσω από την λέξη «δημοκρατία» οχυρώθηκαν όλοι οι ξενόδουλοι ψευτο-δημοκράτες, ψευδο-πατριώτες και μοναρχικοί και την τραυμάτισαν από κοινού βαριά θάβοντας τη χώρα κάτω από τις ερπύστριες.

.

Τα κίνητρα της νεολαίας ήταν αγνά, το αποτέλεσμα όμως δεν ήταν αυτό που επιθυμούσαν αυτοί, που συμμετείχαν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο διεθνής και εγχώριος εξουσιασμός εκμεταλ- λεύτηκε τα αποτελέσματα της εξέγερσης και τα ιδιοποιείται έως σήμερα, ενώ οι ιδεολόγοι νέοι και οι ιδέες τους παραμερίστηκαν, όπως σχεδόν πάντοτε συμβαίνει με τις ανατρεπτικές δράσεις και τις επαναστάσεις.

Ήδη από το 1962, ενώ γνώριζαν, ότι τα Ανάκτορα και ο στρατός καραδοκούσαν, εν τούτοις, εκτροχιάζουν την χώρα με «ανένδοτους» αγώνες, με καθημερινές αιματηρές συγκρούσεις, με αγεφύρωτα χάσματα και επικίνδυνα συνθήματα του τύπου «που είναι ένας λοχίας για να μας σώσει;», ενώ υπουργοί και βουλευτές αλληλογρονθοκοπούνται με καρέκλες και ξύλα μέσα στην Βουλή. Όταν εκλέγεται πρωθυπουργός ο «Γέρος της Δημοκρατίας» με την πρωτοφανή πλειοψηφία του 53%, το κόμμα του αποδεικνύεται ένας πλαδαρός γίγαντας με το σπόρο της αποσύνθεσης μέσα του κι αντί για το κράτος του δικαίου, που υποσχέθηκε, ήρθαν θύελλες, αυθαιρεσίες, συγκρούσεις και χάος. Ο πρωθυπουργός παραιτείται δακρύβρεχτα και θεαματικά, προκηρύσσονται εκλογές, αλλά ανεξήγητα ο «Γέρος» κηρύσσει και το δεύτερο «Ανένδοτο Αγώνα» του καλώντας τον λαό να πολεμήσει για το χατήρι του διαλύοντας εντελώς την χώρα με παρανοϊκές μάχες μέσα στους δρόμους, με φλεγόμενα οδοφράγματα, με δεκάδες τραυματίες και με την οικονομία να βουλιάζει στην άβυσσο.

΄Ηξερε πολύ καλά ο «Γέρος», ότι ο αιματηρός κύκλος του «Ανένδοτου» αγώνα του μόνο με τα άρματα της δικτατορίας θα έκλεινε, αλλά απέρριψε όλες τις ανώδυνες λύσεις, που του προτάθηκαν διεκδικώντας την εξουσία του και το προφίλ του μεγαλομάρτυρα. Και αντί για εκλογές ο στρατός εξαπολύει τα τεθωρακισμένα και αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση της χώρας σώζοντας έτσι τους πολιτικάντηδες απο το τραγικό οικονομικό και πολιτικό χάος, που είχαν προκαλέσει αγιοποιώντας τους κι από πάνω.

Mέλη της κυβέρνησης του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» γονυκλινείς σε θρησκευτική τελετουργία στη Μητρόπολη.

Προς τα χαράματα της 21^ης Απριλίου 1967 ένας τρομαγμένος στρατιώτης εισβάλει από το παράθυρο στο σπίτι του παραιτηθέντος πρωθυπουργού, προτείνει το όπλο και του ανακοινώνει: «Κύριε Πρωθυπουργέ, συλλαμβάνεστε!». Η καλοστημένη αυτή σκηνή δείχνει, ότι η ψευτο-δημοκρατία δεν ηττήθηκε, γιατί μιά ήττα προϋποθέτει μάχη. Η ψευτο-δημοκρατία καταργήθηκε, επειδή μόνη της εξέθρεψε εκείνους, που την κατέλυσαν και ο «Γέρος της Δημοκρατίας», αντί να κατακεραυνώσει τον εισβολέα, ότι μόνον να τον πυροβολήσει δικαιούται, όχι να τον συλλάβει, απλά σηκώνεται από το κρεβάτι του, ψάχνει για τα ρούχα του κι επειδή δεν τα βρίσκει, καθυστερεί. Ο τρομαγμένος στρατιώτης αναρριγώντας μπροστά στον ηλικιωμένο τέως πρωθυπουργό τραυλίζει αμήχανα: «Γρήγορα, κ. Πρόεδρε, γρήγορα!». Και ο Γέρος της Δημοκρατίας του απαντά: «Τώρα παιδί μου, τώρα!»

Οι «μεγάλοι» πολιτικοί άνδρες παραδίδονται αμαχητί (κάποιοι ανέβηκαν στην ταράτσα, αλλά δεν έπεσαν) και αναμένουν εξελίξεις, ενώ κακοποιούνται αλύπητα τα μέλη των οργανώσεών τους. (Δεν συνέφερε η κακοποίηση των πολιτικών· αυτή είναι για τους παρακατιανούς, για το «λαουτζίκο»). Αργότερα, οι «ηγέτες» διαφεύγουν στο εξωτερικό και -εκ του ασφαλούς πλέον- παροτρύνουν τους εν Ελλάδι συνδέσμους τους να τοποθετούν βόμβες και κροτίδες με αποτέλεσμα αθρόες συλλήψεις και φυλακίσεις. Η νέα γενιά μεγαλώνει με τους μύθους των «ηρώων» του εξωτερικού, για τους οποίους όμως δεν γνωρίζει τίποτα, ούτε πώς ζουν, ούτε ποιός τους συντηρεί, αρκεί, που υπάρχουν για να σώσουν τον τόπο αγνοώντας, ότι οι «σωτήρες» της Ελλάδας σε εθνικές συμφορές βρίσκονται πάντα εκτός Ελλάδος.

Ένα περίεργο, ακούσιο παιχνίδι του φωτογραφικού φακού: Ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, πανίσχυρος πιά δικτάτορας, φωτογραφίζεται κάτω από τον μπερντέ του καραγκιόζη σε κάποια δημόσια εμφάνισή του· από πάνω είναι το πορτραίτο του Παπαδόπουλου. (Σ. Γρηγοριάδη, Η Ιστορία της Δικτατορίας.)

Τη δύσκολη εκείνη εποχή η Ευρώπη ταρακουνιέται από μια γιγαντιαία πολιτισμική έκρηξη, που οδήγησε στην εξέγερση του Μάη του ’68 και το κατεστημένο χτυπιέται με φιλοσοφία, μόρφωση, μουσική, τέχνη, με ανεπανάληπτες κινηματογραφικές, θεατρικές και μουσικές δημιουργίες, οι οποίες άφησαν εποχή αγγίζοντας βαθειά την προβληματισμένη ελληνική νεολαία, που μέσα στα σκοτάδια της χούντας μελετούσε κρυφά τα εκτός νόμου πολιτικό-κοινωνικά βιβλία και άκουγε τις εξαιρετικές δημιουργίες των Ελλήνων και Ευρωπαίων καλλιτεχνών και συνθετών, που δέσποζαν διεθνώς. Ο τεράστιος ρόλος του πολιτισμού, της φιλοσοφίας και της μουσικής στην ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος, αποσιωπάται, γιατί εκεί οφείλεται η απόφαση της πλειοψηφίας της νεολαίας να δράσει από μόνη της ραπίζοντας τους πολιτικούς, στήνοντας ομηρικούς καυγάδες με τους κομματικοποιημένους φοιτητές, που ήθελαν να την «καπελώσουν».

Το Φεβρουάριο του 1973, ολόκληρη η Αθήνα ξεσηκώνεται, γιατί αιφνιδιαστικά καλούνται οι ταραξίες φοιτητές να υπηρετήσουν τη θητεία τους ως τιμωρία για την απείθειά τους. Η νεολαία αντιδρά και 4.000 χιλιάδες νέοι κλείνονται στη Νομική Σχολή Αθηνών, απ’ όπου ξεκίνησε και η εξέγερση, που θεωρήθηκε ως «πρόβα τζενεράλε» πριν από το Πολυτεχνείο, γιατί ήταν αρκετά επιτυχημένη. Στις 12 Νοεμβρίου 1973, το πολιτικό καζάνι εκρήγνυται, όταν οι φοιτητές καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο χωρίς όμως να αποφασίζουν άν θα παραμείνουν μέσα ή όχι, για να αγωνισθούν.

Φύλλο αρ. 8 «Πανσπουδαστικής», Νοέμβριος 1973.

Λίγους μήνες πριν εκδηλωθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι νεοέλληνες πολιτικάντηδες (που επί έξι χρόνια ενέκριναν σιωπηρά τη δικτατορία) διεξήγαγαν συνεννοήσεις «κάτω από το τραπέζι» με τους συνταγματάρχες, για επιστροφή στη «δημοκρατική ομαλότητα». Κάτι τέτοιο αποτελούσε επιθυμία και των δικτατόρων, προκειμένου να εξέλθουν της εξουσίας χωρίς ποινικές συνέπειες. Το σχήμα που είχαν προκρίνει οι δύο πλευρές ήταν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», στην οποία θα συμμετείχαν όλα τα κόμματα, συμπεριλαμβανομένης κατά πάσα πιθανότητα τής αυτοαποκαλούμενης «επίσημης» κομμουνιστικής αριστεράς. Η αυθόρμητη (=αυτοορμώμενη) και παντελώς απρόβλεπτη εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, χαλούσε τις ενδοεξουσιαστικές μηχανορραφίες, υπονόμευε το μεταπολιτευτικό μοίρασμα της εξουσιαστικής πίτας και εξέθετε ανεπανόρθωτα, τόσο τη δικτατορία, όσο και τους πολιτικάντηδες της κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας». Άλλωστε η εξέγερση δεν είχε σαν στόχο μια απλοϊκή επάνοδο στον κοινοβουλευτισμό και στους παραγκωνισμένους πολιτικάντηδές του, αλλά μια βαθύτερη ποιοτική αλλαγή της νεοελληνικής κοινωνίας και μια απαλλαγή της χώρας από τη μιζέρια του («δεξιού» και «αριστερού») ρωμιοσυνικού τριτοκοσμισμού. Από τη δύσκολη θέση ανέλαβε να βγάλει τους νεοέλληνες πολιτικάντηδες η ΚΝΕ, αφού στο εικονιζόμενο ντοκουμέντο (φύλλο αρ.8, Νοέμβριος 1973, τής φοιτητικής της εφημερίδας «Πανσπουδαστικής»), αποκαλεί πράκτορες της Κ.Υ.Π. τους καταληψίες του Πολυτεχνείου και καλεί σε …απομόνωσή τους. Σαν απάντηση των εξεγερμένων σε αυτές τις σταλινικές ρυπαρότητες, προέκυψε και το γνωστό ειρωνικό αντικομμουνιστικό σύνθημα «Προβοκάτορα Λαέ». Τελικά τόσο το ΚΚΕ, όσο και οι άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις», όταν είδαν ότι η εξέγερση φούντωνε (κυρίως από τη δεύτερη ημέρα) επέτρεψαν σε μέλη τους να μπουν στο Πολυτεχνείο δίπλα στούς κομματικά ανένταχτους, που αποτελούσαν και τον κορμό των εξεγερμένων. Τότε επινόησαν και τα περί δήθεν προβοκατόρικης αρχικής κατάληψης (στις 14/11/1973), την οποία δήθεν «εξυγείανε», η είσοδος της ΚΝΕ στο Πολυτεχνείο (μια μέρα αργότερα…). Ο στόχος τους ήταν φυσικά να μην χάσουν την ευκαιρία να εκμεταλλευθούν προς όφελός τους την κατάσταση. Αυτοί ήσαν οι πραγματικοί προβοκάτορες, που αργότερα κάθησαν και στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Το ΚΚΕ τηρεί μέχρι σήμερα σιγή ιχθύος γύρω από αυτό το ντοκουμέντο, ενώ κατά καιρούς οι διάφορες αμήχανες θεραπαινίδες του, όπως ο «Ιός της Ελευθεροτυπίας» έχουν προσπαθήσει να το παρουσιάσουν ως δήθεν πλαστό.

Ένα μοιραίο τηλεφώνημα του φοιτητή της Φαρμακευτικής, Διονύση Μαυρογένη, προς τους φοιτητές της Νομικής και της Φιλοσοφικής δίνει την λύση παρακινώντας τους να κατέβουν στο Πολυτεχνείο, «γιατί γίνεται ο χαμός». Η περίφημη κάθοδος των φοιτητών της Νομικής προς το Πολυτεχνείο ήταν που πυροδότησε την εξέγερση. Από το μεσημέρι της 15^ης Νοεμβρίου τεράστιες μάζες οργανωμένων εργατών, οικοδόμων, ανεξάρτητων εργατικών στοιχείων, αγροτών από τα Μέγαρα, αλλά και δεκάδων μή φοιτητικών στοιχείων εισβάλουν στο κτιριακό συγκρότημα δίνοντας στο φοιτητικό κίνημα τη μορφή συμμαχίας μεταξύ φοιτητών - εργατών - αγροτών.

Η συνέχεια του κράτους και των θεσμών απέναντι στη συνέχεια της νεολαίας. [Aριστερά: Συλλήψεις φοιτητών έξω από τη Νομική (1973). Δεξιά: Μιά αντίστοιχη εικόνα από την εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη '08.]

Ο σημερινός ιδεολογικός απολογητής του αστικού κράτους εμφανίζεται υποχρεωμένος να πλασάρει στην αγορά των ιδεών προφανείς αντιφάσεις ή ωραιολόγες ταυτολογίες: π.χ. αρνείται τη βία… «εκτός της περίπτωσης, που η βία είναι αναγκαία άμυνα κατά της βίας» συσκοτίζοντας με μια δημοκρατική φρασεολογία το ωμό γεγονός, ότι οι κανόνες, με τους οποίους παίζεται το νομικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της πολιτικής και το ηθικιστικό παιχνίδι στο επίπεδο της φιλοσοφίας δικαιώνουν πάντοτε αυτούς, που έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τους κανόνες του παιχνιδιού: γιατί η εξουσία δεν είναι ποτέ παράνομη. Οι πρώτοι που καταδικάζουν τη βία είναι αυτοί ακριβώς, που κατέχουν ή διεκδικούν το μονοπώλιό της. Η βία όμως έχει μια πρωταρχική πηγή -την εξουσία και τον πόθο της εξουσίας. Όλες οι άλλες πηγές είναι μόνο τα συμπτώματα της πραγματικής αρρώστιας. Η πραγματική (και αντιφατική) φύση της Δημοκρατίας είναι αυτή, που εκδηλώνεται στο πανικόβλητο και γνησίως αντιδημοκρατικό μένος, που κυριεύει τους δημοκρατικούς μόλις πάει να «διασαλευθεί» λίγο η τάξη […] Ένα τζάμι να σπάσει σε κάποια διαδήλωση, οι εθνοπατέρες κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στους ατακτήσαντες και μή πολίτες: «Καθίστε φρόνιμα, αν θέλετε να έχετε δημοκρατία». Και κανένας δημοκράτης δεν βρέθηκε ποτέ να τους επιστρέψει αυτό το σόφισμα (που είναι και ειρωνεία και χλευασμός και υποκρισία) πετώντας τους κατάμουτρα τη σαρκαστική φράση του Νικολάι Γκόγκολ: «Αγαπάτε μας κι αξύριστους κύριοι, ξυρισμένους μας αγαπάνε κι άλλοι!». Γιατί κανένας δημοκράτης δεν ομολογεί, ότι το καθεστώς, που θέτει το δίλημμα: «Ή εγώ ή τα τανκς» στην πραγματικότητα κυβερνάει ήδη με τα τανκς, είτε αυτά είναι ορατά όπως στη Βαρσοβία και την Άγκυρα, είτε είναι αόρατα όπως στον «ελεύθερο» κόσμο. (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Η Έσχατη Στράτευση, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 1985).

Τα τεθωρακισμένα οργώνουν πάλι την Αθήνα και περικυκλώνουν το Πολυτεχνείο, για να «ξεδοντιάσουν» τους φοιτητές με πρόφαση την δήθεν προστασία τους από την Αστυνομία. Αλλά, όταν ένα άρμα εισβάλλει κι εκκενώνει το κτίριο, οι φοιτητές μένουν στο έλεος της Αστυνομίας, των οπλισμένων χαφιέδων και τραμπούκων, που τους κατεδίωξαν και τους ξυλοκόπησαν άγρια, μαζί με πολίτες και με δεκάδες θύματα.

Χτύπησε ή όχι ο στρατός τελικά; Δεν χτύπησε κι έτσι διέσωσε το γόητρό του. Ποιός όμως διέταξε την Αστυνομία να περιμένει απ’ έξω; Γιατί ο στρατός, που ήταν ο παντοδύναμος εκείνης της νύχτας, δεν απαίτησε την απομάκρυνση της Αστυνομίας, αλλά εγκατέλειψε τους φοιτητές στο έλεος των μανιακών, αφού οι Δ. Ιωαννίδης και Μιχ. Ρουφογάλης είχαν το γενικό πρόσταγμα; Οι χαφιέδες και οι τραμπούκοι, που ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον κόσμο δεν ήταν ΕΣΑτζήδες, που έφεραν πλαστές ταυτότητες αξιωματικών; Τι είδους κρυφτούλι είναι αυτό; Το απόλυτο κέντρο εξουσίας εκείνο το βράδυ ήταν ο στρατός και εάν ήταν άλλο, τότε ας βγούν να το κατονομάσουν.

Ανατριχιαστικές πληροφορίες για τις διαταγές και τον τρόπο δράσης των πρακτόρων του Ρουφογάλη, όπως και για τον περίεργο γκανκστερικό οπλισμό τους λαμβάνουμε απο το υπ’ αριθ. 677 της 26^ης Ιουλίου 1975 βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών. (Σόλων Γρηγοριάδης, «Η Ιστορία της Δικτατορίας», τόμος 3ος, σελίς 96).

Φυσικά, ο πολιτικός κόσμος ούτε ενδιαφέρθηκε, ούτε συμπαραστάθηκε στους εξεγερμένους φοιτητές, άν και κλήθηκε. Αρκέσθηκαν σε κάποιες φιγουρατζίδηκες επισκέψεις και αναχώρησαν ήσυχοι για τα σπίτια τους. (Γ. Γάτος, «Ρεπορτάζ με την Ιστορία», τόμος Β΄, σελ. 18)· ο δε Λεωνίδας Κύρκος εκείνες τις σκοτεινές ημέρες προσέγγιζε αντιστασιακούς ανθρώπους με κύρος παρακαλώντας τους να κάνουν μιά κοινή δήλωση μαζί του, για να συστήσουν «μετριοπάθεια» στους φοιτητές! (Βασίλης Φίλιας, «Τα αξέχαστα και τα λησμονημένα», σελίς 318».

Ο ραδιοσταθμός των φοιτητών του Πολυτεχνείου.

Οι δυό ραδιοσταθμοί του Πολυτεχνείου

Το πρωί της 15^ης Νοεμβρίου 1974, οι φοιτητές εγκαθιστούν σύστημα επικοινωνιών τοποθετώντας τρία μεγαφωνικά συγκροτήματα, το ένα στο περίπτερο του θυρωρείου της οδού Πατησίων, το άλλο στη γωνία των οδών Πατησίων και Στουρνάρα και ένα τρίτο στην πύλη προς την οδό Στουρνάρα. Στο κτίριο των Μηχανολόγων τίθεται σε λειτουργία ραδιοσταθμός ισχύος 250 W, ενώ στο κτίριο των Χημικών τοποθετείται δέκτης, ώστε οι φοιτητές να λαμβάνουν και να επεξεργάζονται σήματα της Αστυνομίας. Το «Εδώ Πολυτεχνείο» ακούγεται έως τον Ωρωπό και η επίδραση των εκπομπών αυτών είναι τόσο ισχυρή, που οι παρεμβολές του στρατού δεν έχουν αποτέλεσμα και οι στρατιωτικοί εγκαθιστούν ένα δεύτερο πομπό με τον ίδιο τίτλο, που εκπέμπει δίπλα στον σταθμό των Ενόπλων μεταδίδοντας ψευδή κι εξτρεμιστικά συνθήματα. Ο γνήσιος πομπός όμως, τον εντοπίζει αμέσως και αντιδρά με ανακοινώσεις, που επαναλαμβάνονται συχνά προσδιορίζοντας το μήκος κύματός του και καθησυχάζοντας τον συγχυσμένο κόσμο.

Πλαστή φωτογραφία, που φτειάχτηκε αργότερα χάριν των Μ.Μ.Ε..

Παραχαραγμένο το σύνθημα;

Το σύνθημα «Ελευθερία» έγινε ιδιαίτερα έντονο στους νέους μετά την αποτυχία του κινήματος του Ναυτικού κυριαρχώντας ανάμεσα στα «Ελευθερία και Ισοτιμία», «Κάτω η Χούντα», «Κάτω ο Φασισμός», «Σήμερα πεθαίνει ο Φασισμός» κ.λπ.. Καμμιά ανάγκη δεν υπήρχε για ψωμί, γιατί ο κόσμος, δεν πεινούσε τότε. Το σύνθημα «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία» είναι μια παραφθορά ενός ξεπερασμένου συνθήματος των μπολσεβίκων του 1916, που έλεγε: «Ψωμί-Γη-Ελευθερία» (Τ. Ρίντ, «Οι Δέκα μέρες που άλλαξαν τον κόσμο, σελ. 142») κι άρχισε να ακούγεται ξαφνικά έξω από το Πολυτεχνείο πιθανόν από αριστερές ομάδες, που ήθελαν να οικειοποιηθούν τη συγκέντρωση. Η συχνή επανάληψη του συνθήματος «Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία», η ομοιοκαταληξία και ο ευχάριστος ρυθμός του το έκαναν τελικά να κυριαρχήσει, χωρίς να ανταποκρίνεται πλήρως στο πνεύμα και στις ανάγκες της εποχής, γιατί δεν υπήρχε πείνα.

Η Μεταπολίτευση συνέτριψε μεθοδικά τα όνειρα της γενιάς του Πολυτεχνείου. Αρκετοί από τους νέους εκείνης της γενιάς απορρο- φήθηκαν από το εξουσιαστικό σύστημα. Είναι οι σημερινοί ηγέτες της Ρωμιοσύνης, που βούλιαξαν την Ελλάδα στο βυζαντινισμό, τη θεοκρατία, τη φτώχεια, την υπανάπτυξη και τη διαφθορά.

Πολυτεχνείο και Κύπρος

Η φρενιασμένη ανάμειξη του αρχιπράκτορα της Κ.Υ.Π., Μιχ. Ρουφογάλη, τροφοδοτεί την φήμη, ότι το Πολυτεχνείο οργανώθηκε από τον ίδιο και τον Ιωαννίδη, για να διευκολύνει την Tουρκική εισβολή και το διαμελισμό της Κύπρου. Το ότι διευκολύνθηκε ο Ιωαννίδης στην εφαρμογή του σχεδίου του δεν αποτελεί και την απόδειξη για το τρίπτυχο Πολυτεχνείο - Ιωαννίδης - Πραξικόπημα. Η επίθεση στην Κύπρο είχε δρομολογηθεί χρόνια πριν στα γραφεία της C.Ι.Α. ασχέτως εάν θα γινόταν το Πολυτεχνείο ή όχι. Το μόνο που χρειαζόταν ο Ιωαννίδης ήταν μιά έντονη πολιτική κρίση και μια σταγόνα αίματος σε Κυπριακό έδαφος, για να εισβάλουν τα αρπακτικά και να την καταβροχθίσουν.

Aριστερά: Ο τότε αρχιεπίσκοπος συγχαίρει τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο. Δεξιά: Ο σημερινός αρχιεπίσκοπος συγχαίρει το νέο πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου. Κατά τη δικτατορία ίσχυε το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Σήμερα ζούμε σε μιά παρόμοια κατάσταση κάτω από συνθήκες -κατ’ ευφημισμό δημοκρατίας, αλλά στην ουσία- κοινοβουλευτικής και θεοκρατικής ολιγαρχίας.

Τη θυελλώδη πολιτική κρίση την ανέλαβαν τρείς Κύπριοι μητροπολίτες, ο Πάφου Γεννάδιος, ο Κιτίου Άνθιμος και ο Κυπριανός Κυρηνείας προσπαθώντας λυσσαλέα να εκτοπίσουν τον Μακάριο, αλλά καθαιρέθηκαν οι ίδιοι, αφού έσπειραν το διχασμό. Το αίμα στο Κυπριακό έδαφος το ανέλαβε ο Ιωαννίδης υποκινώντας ένα ακόμη πραξικόπημα με τους Μακαριακούς και τους Αντί-Μακαριακούς να σφάζονται και τους Τούρκους να εισβάλουν. (Σόλων Γρηγοριάδης, η Ιστορία της Δικτατορίας, τόμος 3ος, σελίδες 80-84). Αλλά η πραγματική εισβολή στην Κύπρο ήταν η δεύτερη, ο «Αττίλας Νο 2», που συνέπεσε με την θριαμβευτική επάνοδο του φευγάτου «Εθνάρχη», ο οποίος το είχε σκάσει τροχάδην με το όνομα του φίλου του δημοσιογράφου Τριανταφυλλίδη. Ο Τριανταφυλλίδης και ο Ρουφογάλης πέθαναν, χωρίς τα αρχεία τους να αποκαλυφθούν, μπορεί και να εξαφανίσθηκαν. Εάν μετά τον θάνατο του Ιωαννίδη, αποκαλυφθεί κάτι νέο, θετικό ή αρνητικό για το Πολυτεχνείο, θα τερματίσει αυτή την φήμη, που κυκλοφορεί δήθεν εμπιστευτικά στους καφενέδες, κυρίως τις ημέρες του τσίρκου των επετείων, από τους επίδοξους Μακιαβέλιδες. Τα πάντα είναι πιθανά, αλλά όσο δεν προσκομίζονται στοιχεία, τίποτε δεν ισχύει. Η παραφιλολογία για το Πολυτεχνείο είναι τόση, που μέχρι και τον Μωϋσέ Νταγιάν, θέλουν κάποιοι συγγραφείς να έρχεται στην Ελλάδα και να οργανώνει την επίθεση του Πολυτεχνείου εκείνην την νύχτα!

Κατά την πρώιμη μεταπολιτευτική περίοδο υπήρξαν αναφορές, οι οποίες έκαναν λόγο για εκατοντάδες νεκρούς, για «παιδιά που πάτησε το τανκ» και άλλες ανακρίβειες. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική· κανείς νεκρός δεν υπήρξε εντός του Πολυτεχνείου, αλλά ορισμένοι νεκροί -γύρω στους 20- στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας· ο αριθμός τους ποικίλει ανάλογα με την έκθεση του συντάξαντος. Στο πόρισμα Τσεβά για παράδειγμα στους νεκρούς του Πολυτεχνείου συμπεριλαμβάνεται άνδρας 60 ετών, που πέθανε στις 17 Νοεμβρίου σε δρόμο της Αθήνας από έμφραγμα του μυοκαρδίου, γυναίκα 75 ετών, που τραυματίστηκε στην αυλή του σπιτιού της στους Αγίους Αναργύρους και πέθανε τον Μάιο του 1974 κ.λπ.. Κάθε καθεστώς χρειάζεται κάποιοι ιδρυτικό μύθο, ένα ιδεολόγημα, ώστε να διαιωνίζει την πολιτική του κυριαρχία. Έτσι και η κοινοβουλευτική, θεοκρατική, ολιγαρχική, κληρονομική κρυπτοδυναστεία της μεταπολιτευτικής Ρωμιοσύνης χρησιμοποίησε κι αξιοποίησε στο έπακρο τα θύματα εκείνης της περιόδου. Προς τιμή τους σύσσωμη καταθέτει στεφάνια κι εναποθέτει λουλούδια στο χάλκινο κεφάλι -του ιστορικού Σβορώνου σε νεαρή ηλικία-, που στήθηκε στην είσοδο του Πολυτεχνείου. Ελάχιστοι όμως γνωρίζουν, ότι σύμφωνα με τη στήλη, που βρίσκεται ακριβώς δίπλα του, το κεφάλι είναι αφιερωμένο στους νεκρούς φοιτητές της Εθνικής Αντίστασης. Αρωγοί στη στήριξη του μύθου στέκουν κάτι τσακισμένα σίδερα, που έχουν τοποθετηθεί κοντά στο κεφάλι, δίπλα από την κεντρική είσοδο του Πολυτεχνείου κι υποτίθεται, ότι είναι η πόρτα, που πάτησε το τάνκ, άσχετα άν οι διαστάσεις τους δεν ταιριάζουν με το αντίστοιχο άνοιγμα· μιά αιματοβαμμένη σημαία επίσης, η οποία υποτίθεται, ότι αιματοβάφτηκε εκείνο το βράδυ και που κατά τις επετειακές εκδηλώσεις είθισται να περιφέρεται με τιμές από κομματικούς στους δρόμους, σαν τη ζώνη της Παναγίας.

Το Πολυτεχνείο ήταν μια γερή προσπάθεια αποτίναξης του εξουσιαστικού ζυγού από την νεολαία της εποχής, που οφέλησε μόνο τους φευγάτους τροχάδην εξουσιαστές να γυρίσουν πίσω ως «Σωτήρες». Δεν ήταν όμως αυτό πού ήθελαν. Η μεγάλη πλειοψηφία εκείνων των παιδιών περιφρόνησε τους πολιτικούς και εξακολούθησε να εργάζεται και να προκόβει αθόρυβα ξεφυλλίζοντας συχνά τις ωραίες και πικρές αναμνήσεις μιας ρομαντικής εποχής, που τελείωσε απότομα με την αποκατάσταση της «Δημοκρατίας». Και δυστυχώς δεν αξιοποιήθηκε ποτέ εκείνη η μεγάλη στροφή του κόσμου προς τον πολιτισμό, γιατί στοίχειωνε εφιαλτικά τους μετέπειτα λεγεωνάριους της εξουσίας.

Και για όσους αμφισβητούν την τεράστια επίδραση της Μουσικής στην εξέγερση, η Μουσική και το τραγούδι είναι Λόγος, ένας Λόγος, που είχε απαγορευθεί από τη χούντα και θέριεψε μέσω του τραγουδιού. Οι δημιουργοί του σε Ελλάδα και Ευρώπη, εκπροσώπησαν ό,τι πιο σπουδαίο είχε ο πολιτισμός και η ποιότητα εκείνων των τραγουδιών το αποδεικνύει. Το θέατρο, που επίσης ανθούσε, είναι η κατάθεση των αξιών και η μονάδα μέτρησης της κάθε κοινωνίας. Όλα αυτά εκβαρβαρίστηκαν μεταπολιτευτικά με τηλεοπτική χυδαιολογία, με εμετικές «επιτυχίες», στριγγλιές, ουρλιαχτά και βρυχηθμούς, με καλλιτέχνες μιάς χρήσης και μιάς βραδυάς. Μόνον απαξιώνοντας αυτές τις «τσιρκουλέτες» θα βυθίσουμε το ακόντιο του πολιτισμού μέσα στην καρδιά αυτού του θρησκευτικό-πολιτικού τέρατος, που ονομάζουν «Δημοκρατία», μολύνοντας τη λέξη.

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Περί εμβολίων

Ο ανθρώπινος οργανισμός, όπως και κάθε μεγαλοοργανισμός, διαθέτει και αναπτύσσει αμυντικούς μηχανισμούς προστασίας ενάντια σε «ξένους εισβολείς», είτε πρόκειται για μικροοργανισμούς, είτε γενικότερα για κύτταρα ή ουσίες που αναγνωρίζονται ως εχθρικές-βλαπτικές. Τα μόρια τα οποία αναγνωρίζονται ως εχθρικά και προκαλούν την ανοσο-αντίδραση ονομάζονται αντιγόνα και κάθε μικροοργανισμός διαθέτει πολλά τέτοια, κυρίως πρωτεϊνικής σύστασης, αλλά και πολυσακχαριδικής ή γλυκολιπιδιακής. Η άμυνα πάντως του οργανισμού μας και ο περιορισμός της λοίμωξης στηρίζεται και επιτυγχάνεται μέσω της ανοσοαπάντησης έναντι όχι όλων, αλλά μικρού κάθε φορά αριθμού «καθοριστικών» αντιγόνων.

Το ανοσιακό σύστημα του οργανισμού μας είναι ένα πολύπλοκο και σε πολλαπλά επίπεδα δομημένο σύστημα αναγνώρισης και εξουδετέρωσης των βλαπτικών γι αυτόν παραγόντων. Αδρά μπορούμε να διακρίνουμε δύο σκέλη ανασοαπάντησης: εκείνο των μη -ειδικών μηχανισμών (έμφυτη-φυσική-μη ειδική ανοσία) και εκείνο των ειδικών (ειδική-επίκτητη ανοσία), σκέλη που συμπληρώνουν και επηρεάζουν επίσης το ένα το άλλο. Στο πρώτο μη ειδικό σκέλος υπάγονται μηχανισμοί που διαθέτουν όλα τα φυσιολογικά άτομα από τη γέννησή τους, και δεν προϋποθέτουν προηγούμενη «γνωριμία» με τον βλαπτικό παράγοντα, ούτε αφήνουν κάποιο είδος «μνήμης», χρήσιμης για επόμενη επαφή με τον μικροοργανισμό. Αντίθετα, η ειδική ανοσία αναπτύσσεται στον χρόνο, προϋποθέτει «γνωριμία» με τα αντιγόνα και επαυξάνεται με την επανειλημμένη έκθεση-επαφή, αποτελώντας ένα σύστημα που διαθέτει μνήμη, ώστε γρήγορα και αποτελεσματικά να κινητοποιείται σε περίπτωση νέας επαφής. Πρόκειται για το σύστημα παραγωγής ειδικών αντισωμάτων, με κυριότερα εμπλεκόμενα κύτταρα τα Τ και Β λεμφοκύτταρα.

Ανοσολογική βάση του εμβολιασμού η συνέχεια του άρθρου >εδώ<

Δικτυακοί τόποι

www.who.int/vaccines
www.vaccines.ch/intro.htm
www.open.gov.uk/ -search “immunization”
www.cdc.gov/

==========================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Το χέρι στην τσέπη ΟΛΩΝ

Γεια σας,
η Ελλάδα αντιμετωπίζει την αλήθεια. Έχουμε ξεφύγει! Το ξέραμε, αλλά προσπαθούσαμε να μην το συζητάμε. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είναι απέναντι σε μία μεγάλη πρόκληση: Να αντιμετωπίσει το πρόβλημα και να προσπαθήσει να βρει την λύση, ή να το κουκουλώσει όπως όπως και να το κληροδοτήσει στους επόμενους.

Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας. Όλοι προσπαθούμε να αφήσουμε κάτι καλύτερο στα παιδιά μας, σε προσωπικό - οικογενειακό επίπεδο, χωρίς να μας ενδιαφέρει καθόλου η ποιότητα του κράτους και η οικονομία της χώρας, τα οποία θα παραδώσουμε!!! Οι οικονομολόγοι των Βρυξελλών, ενδιαφέρονται περισσότερο από εμάς για την οικονομία της Ελλάδας.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι θέλει να βάλει χέρι στο πρόβλημα. Άλλωστε δεν έχει και πολλά περιθώρια, αφού και οι Βρυξέλλες δεν αντέχουν άλλο με τα ψέμματα των Ελλήνων. Δεν γίνεται όμως να υπάρξει λύση χωρίς να μας στοιχίσει!

Όλοι πρέπει να πληρώσουμε το κόστος της προσωπικής μας αδιαφορίας ή ασυδοσίας. Και μην πει κανένας ότι οι πολίτες δεν έχουν ευθύνες! Θυμηθείτε πόσες φορές επιλέξατε να αγοράσετε κάτι φθηνότερα, χωρίς να πάρετε απόδειξη. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες κάποιου, ξένου κατά πλειοψηφία, χωρίς να του δώσετε ένσημα ή χωρίς απόδειξη. Θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ακούσει ότι κάποιος γνωστός σας έχει πάρει "μαύρα" χρήματα ή ειδικές παροχές από το δημόσιο, χωρίς να τις δικαιούται ή να τις αξίζει!

Ας τελειώσουν τα ψέμματα λοιπόν. Φταίμε! Και φταίμε γιατί έχουμε μέσα μας την "πονηριά" , ή καλύτερα την κουτοπονηριά!

Από την άλλη μεριά τώρα, οι πολιτικοί μας δεν γίνεται να ζητάνε από εμάς, χωρίς να σηκώνουν και εκείνοι μέρος από το βάρος! Θα πρέπει να αποδεχθούν περικοπές προνομίων. Θα πρέπει να δεχθούν την μείωση των αποδοχών ή έστω κάποιων παροχών τους.

Για παράδειγμα, πέρα από την βουλευτική αποζημίωση, κάθε βουλευτής αποζημιώνεται επιπλέον για την συμμετοχή του σε ειδικές επιτροπές της Βουλής. Γιατί να μην δεχθούν να περικοπεί αυτή η αποζημίωση τελείως. Επίσης, κάθε υπουργός ή υφυπουργός, πληρώνεται επιπλέον για την θέση του, πέραν της βουλευτικής αποζημίωσης. Γιατί? Αφού ένας εξωκοινοβουλευτικός υπουργός θα έπαιρνε μόνο την υπουργική αποζημίωση, θα έπρεπε οι βουλευτές - υπουργοί να επιλέγουν μόνο το ένα από τα δύο "μηνιάτικα".

Τέλος, επειδή συχνά γίνεται λόγος για διπλούς και τριπλούς μισθούς στο δημόσιο, θα πρέπει να ορισθεί μέγιστο όριο για τις αποζημιώσεις των δημοσίων υπαλλήλων, ανάλογα θέσης, παραγωγικότητας, προσόντων και προϋπηρεσίας. Δεν μπορεί να υπάρχει το φαινόμενο, οι διευθυντές οργανισμών να συμμετέχουν σε ΔΣ και να εισπράττουν χιλιάδες ευρώ επιπλέον κάθε μήνα, ενώ στην αγορά υπάρχουν άνεργοι με περισσότερα προσόντα, με περισσότερη όρεξη και με περισσότερη ανάγκη!

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση θα αναγκαστεί να λάβει σκληρά μέτρα. Μέτρα που θα δημιουργήσουν αντιδράσεις στην κοινωνία. Αν θέλει να έχει το μικρότερο πολιτικό κόστος, τότε πρέπει να στραφεί και προς τον εαυτό της.

Αν οι πολίτες αντιληφθούν ότι τα μέτρα δεν επηρεάζουν μόνο τις δικές τους τσέπες, αλλά και αυτές των πολιτικών, τότε σίγουρα θα είναι περισσότερο δεκτικοί. Αν βέβαια, η κυβέρνηση προχωρήσει ακόμα περισσότερο και αποδείξει ότι δεν πάει χαμένο ούτε ένα ευρώ, τότε σίγουρα θα έχει κερδίσει το παιχνίδι.

Για μία ακόμα φορά θα βάλουμε το χέρι στην τσέπη... Ας προσπαθήσουν να μας πείσουν ότι θα είναι για το καλό μας...

Σας ευχαριστώ,

Γιώργος Φακίτσας

"Η ηθική είναι ο καλύτερος από όλους τους μηχανισμούς
για να σέρνεις την ανθρωπότητα από τη μύτη".
(Φρήντριχ Νίτσε,1844-1900,Γερμανός φιλόσοφος)

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Μένουν ή φεύγουν;

Το μέλλον ,όπως θα προκύψει ή όπως θα το "προκύψουν" ιδιαίτερα αβέβαιο και ασταθές.

Μουζακιάρη Βένη

Τα περισσότερα (για να μην πω όλα) τα δημοσκοπικά εγχειρήματα τοποθετούν τον Αντώνη Σαμαρά στην κορυφή και θεωρείται πλέον το αδιαφιλονίκητο φαβορί με την υποστήριξη της γνήσιας λαϊκής (καραμανλικής) βάσης του κόμματος.

Η Επόμενη Μέρα όμως δεν θα κρύβει ως έκπληξη μόνο τον ενδεχόμενο νικητή ,αλλά και τον ενδεχόμενο ηττημένο. Αν μάλιστα ο ενδεχόμενος ηττημένος είναι άνθρωπος-στήριγμα-εικόνα-προφίλ-σήμα του κόμματος -τότε οι επόμενες κινήσεις είναι από δεδομένες έως υπαρκτές.

Η κα Ντόρα Μπακογιάννη, έαν και εφόσον δεν είναι η νέα πρόεδρος και αρχηγός ,θα πρέπει να σκεφτει εάν δεν το έχει κάνει ακόμη βέβαια ,την εξέλιξη της πορείας της.Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός πως δεν υπήρχαν καν αμφιβολίες για την μελλοντική προεδρική της θέση ,τότε φαντάζομαι ντόμινο εξελίξεων, τα οποία αυτή την φορά δεν θα είναι ενδιαφέροντα ,αλλά κατά βάση ανατρεπτικά του παρόντος status.

Προσωπικά πιστεύω πως μόνο ένας παράγοντας θα κρίνει και μάλλον θα εξασφαλίσει την εξέλιξη της μελλοντικής ΝΔ και δεν είναι άλλος από τα ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά όσων θα ψηφίσουν στις 29 Νοεμβρίου. Πόσοι και ποιοι θα είναι αυτοι δηλαδή που θα ψηφίσουν. Πού θα ανήκουν ιδεολογικά ,με τι ποσοστό θα εκλέξουν τον πρόεδρο και ασφαλώς πόσοι θα είναι. Γιατί αν θεωρηθεί πως ολόκληρη η βάση αποφάσισε, τότε δεν έχεις που να πας,παρά κάθεσαι στο κόμμα σου και αντιπολιτεύεις. Εάν όμως η προσέλευση κρίνεται μέτρια και χλιαρή τότε αποκτά ο ηττημένος ασφαλώς μια δυναμική νικητή.

Η ενότητα θα διασφαλιστεί μόνο εάν θα διασφαλιστεί η επόμενη μέρα για τους υποψηφίους.Ίσως αυτό να είναι και το σωστό για την επερχόμενη ισορροπία των δυνάμεων.Ο χώρος της πολιτικής δεν είναι χώρος αλτρουϊσμού,είναι πεδίο στο οποίο συνυπάρχουν τα συμφέροντα με την λαϊκή βούληση και αλίμονο εάν κάποιο από τα δύο δεν υπάρχει ή δεν ικανοποιείται..

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Από τον Διομήδη...στον Αλέξη. Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους πεσόντες

Από το 1973 στο 2009 -

Από τον Διομήδη...στον Αλέξη

Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους πεσόντες για την δημοκρατία και την ελευθερία!!

Δρ Κουτσούκος Αναστάσιος

Το 1973 εντάθηκε η λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην χούντα και εκφράστηκε με ανεβασμένες μορφές πάλης όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοέμβρη 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοέμβρη.

Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1973, το πρωί εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος. Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκροτούν μια επιτροπή κατάληψης. Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αμέσως οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο. Ακούγονται τα πρώτα συνθήματα «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία», «20% για την παιδεία» και «Κάτω η χούντα».

Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973, η κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης του λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο. Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους, φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ( Σάββατο 17 Νοέμβρη) τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες.

Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι».

Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».

Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.

Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες και συλλαμβάνουν και τους κυνηγούν.

Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο έχει εκκενωθεί πλήρως.

Ο Διομήδης Κομνηνός ετών 17 που ήταν μεταξύ των φονευθέντων από τους φασίστες της χούντας κατά την εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973. Οι «εφημερίδες» της εποχής γράψανε ότι είχε «βεβαρημένο παρελθόν»

Επίσημα είπαν ότι οι νεκροί εκείνων των ημερών έφτασαν τους 18 με 22. Το πόρισμα που συνέταξε τον Οκτώβριο του 1974 ο τότε εισαγγελέας Τσεβάς μιλάει για ακόμη 16 νεκρούς, εκ των οποίων μόνο ένας αναγνωρίστηκε από συγγενείς του. Το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών καταλήγει σε 23 νεκρούς, η ταυτότητα των οποίων αναγνωρίστηκε, και άλλους 16 «αγνώστους».

Η χούντα κατέρρευσε υπό το βάρος των θυμάτων της και υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας.

Το 2008 η «ιδιότυπη χούντα» ολιγαρχικών, φεουδαρχών, τραπεζιτών και παρακρατικών μηχανισμών άρχισε να κλονίζεται από την λαϊκή εξέγερση η οποία είχε αρχίσει από τις κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο της κ. Γιαννάκου για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Αλύπητα τα Ματ του κ. Πολύδωρα χτύπαγαν με ασυδοσία-βασανιστικά φοιτητές μαθητές σπουδαστές. Από τις 21 Οκτώβρη 2008 μια λαοθάλασσα, πρωτοφανής για τα χρονικά, ενωμένων εργατών, φοιτητών, υπαλλήλων, υπερδανεισμένων, καταπιεσμένων, γέμισε το κέντρο της Αθήνας δίνοντας ένα μάθημα στην παραπαίουσα συντηρητική κυβέρνηση. Η Ελληνική "Εργκενεκόν" καταρρέει γιατί έγινε ορατή και απέτυχε!!!

Οι «αναλυτές-στυλοβάτες» της φεουδαρχίας (μεσαιωνικού τύπου) τα «είχαν χάσει» μπροστά στην αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα της δημοκρατικής νεολαίας μας, των αγροτών, εργατών φοιτητών, οι οποίοι ακόμα δεν είπαν την τελευταία λέξη στο πεδίο των διεκδικήσεων. Η ιδιότυπη και οικονομικά αδίστακτη δικτατορία ολιγαρχικών, τραπεζιτών και παρακρατικών μηχανισμών καταρρέει… Άφωνη η κοινή γνώμη είδε τους «παρακρατικούς μηχανισμούς» να «χτυπάνε αλύπητα» τους αγέρωχους δημοκρατικούς αγρότες της Κρήτης και κατόπιν ακόμα και τον Πρόεδρο του Πασοκ ο οποίος «τόλμησε» να μην τους «ειδοποιήσει» να πάει στον Πειραιά!! Μόνο σε περιόδους δικτατορίας οι αρχηγοί κομμάτων και οι πολίτες δηλώνουν στην Ασφάλεια που και πότε θα πάνε!!! Οι δημοκρατικοί πολίτες ποτέ δεν θα επιτρέψουν τον περιορισμό συγκεντρώσεων και μετακινήσεων ελευθέρων ελλήνων πολιτών!!!
Η ληστρική ακόρεστη απληστία των ολιγαρχικών - νεοφεουδαρχών οδήγησε σε μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Οι τραπεζίτες ευημερούν και «αγοράζουν εταιρείες» και οι πολίτες πένωνται.! Ο υπερδανεισμός των πολιτών – «νεοσκλάβων» στους τραπεζίτες οδήγησε στη νέα «ιδιότυπη δικτατορία των συντηρητικών, των μηχανισμών καταστολής και των τραπεζιτών». Ως αντίδραση ήρθαν οι απρόσμενες – για τους αδαείς - μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις, παρά την θέληση των «εξωνημένων» συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, «πρώην αριστερών – που τα πουλάνε όλα», «δημοσκόπων» και παρακρατικών μηχανισμών.
Μια λαοθάλασσα ενωμένων – αυτονομημένων πολλές φορές - εργατών, αγροτών, φοιτητών, ανέργων, αστέγων, υπερδανεισμένων, απολυμένων...πλημμυρίζει ήδη από τις 21 Οκτωβρίου 2008 το κέντρο της Αθήνας. Η δολοφονία του νεαρότερου ήρωα των λαϊκών κινητοποιήσεων, του «Αλέξη Γρηγορόπουλου» ήταν και η χαριστική βολή για την παραπαίουσα ολιγαρχία (και έπεται συνέχεια)... Τα «Δεκεμβριανά 2008» έμειναν στην ιστορία ενός λαού που δεν αντέχει την «ιδιότυπη δικτατορία».
Η υπό παραίτηση, παραπαίουσα ολιγαρχική κυβέρνηση δεν έχει την «δεδηλωμένη» από την Δευτέρα 19 Ιανουαρίου που έγινε στην ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για σύσταση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την υπόθεση Βατοπεδίου. Ο λαός ενωμένος και αποφασισμένος σε κάθε ιστορική περίοδο, απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής τυραννία πάντα νικά. Εμπνεόμενοι από την Αμερικάνικη, την Γαλλική και την Ελληνική επανάσταση οι δημοκρατικοί λαοί γκρεμίζουν την τυραννία όπως και εμείς κληθήκαμε να πράξουμε στις εκλογές της 4 Οκτώβρη 2009, δεδομένου ότι η Βαστίλη του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε από μέσα, τα διεθνή χρηματιστήρια καταρρέουν και αυτό που μένει σταθερό είναι η προσήλωση του λαού μας στις πανανθρώπινες Ελληνικές αξίες της ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης.

Τιμή και δόξα στους πεσόντες γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές για την ελευθερία, την ισότητα τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία !!

Τιμή και δόξα στον Διομήδη και τον Αλέξη τους νεαρότερους ήρωες της δημοκρατικής εξέγερσης.!!

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"