Το σύντομο πέρασμα από την προεδρία της βουλής, της Ζωής Κωνσταντοπούλου, ήταν μία όαση στα 41 χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Ίσως για πρώτη φορά αισθανθήκαμε ότι υπάρχει και ένας ανεξάρτητος πυλώνας της δημοκρατίας, αυτός της νομοθετικής εξουσίας.
Το πρωθυπουργικό σύστημα που εγκαθιδρύθηκε μετά το σύνταγμα της επταετίας (γνωστή και ως χούντα) σχεδόν δεν άλλαξε σε νοοτροπία του "Αποφασίζομεν και διατάσσομεν".
Ο ηγεμόνας από δικτάτορας καλείται τώρα πρωθυπουργός και ναι μεν έχει την προτίμηση όσων ψηφίζουν (παρά την μεγάλη αποχή) αλλά δεν έχει την συνολική αποδοχή των πολιτών και παρόλα αυτά έχει υπό την εποπτεία του τόσο την εκτελεστική όσο και την νομοθετική εξουσία.
Τώρα όσο αφορά την δικαστική δεν μιλάμε για την δήθεν ανεξαρτησία της όταν υπάρχει πολιτικός προϊστάμενος και μάλιστα υπουργός ο οποίος ναι μεν δεν παρεμβαίνει τύποις αλλά έχει λόγο για την δικαστική εξουσία και την καριέρα των δικαστών και εισαγγελέων.
Αυτό το απόστημα της διαπλεκόμενης δημοκρατίας θέλησε η Ζωή να σπάσει και να δώσει την πραγματική διάσταση και τον ουσιαστικό ρόλο της νομοθετικής εξουσίας και το πλήρωσε στις προηγούμενες εκλογές.
Είναι αλήθεια ότι η Ελλάδα μπορεί να είναι ένα ανεξάρτητο κράτος μέλος του ΟΗΕ και της Ε.Ε. στη ουσία άλλοι αποφασίζουν και μάλιστα την τελευταία πενταετία αυτό είναι ολοφάνερο και δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, δεδομένου επίσης, ότι αυτή τη στιγμή στο κοινοβούλιο έχουν "διοριστεί" (με την λίστα λόγω δεκαοκταμήνου) το 88 και βάλε τα εκατό των βουλευτών, οι οποίοι ως πειθήνια όργανα των των αρχηγών τους θα ψηφίζουν και θα εφαρμόζουν μνημονιακούς νόμους ενάντια στους πολίτες που τους ψηφίζουν και τους χρυσοπληρώνουν με τους φόρους τους.
Αλλά ας επανέλθουμε στη απερχόμενη πρόεδρο της βουλής: