Γράφει η Σοφία Βούλτεψη,
Καιρό τώρα προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο – αν εξαιρέσουμε τα βίντεο
που αφορούν τον κ. Πάγκαλο, για να πούμε την αλήθεια – οι εικόνες με
τις αποδοκιμασίες πολιτικών παίζουν μόνο στο διαδίκτυο ή σε ορισμένες
μόνο εκπομπές, όπως το «Αποκαλυπτικό Δελτίο» του Γιάννη Παπαγιάννη. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, υπάρχει μια «comme il faut» αντιμετώπιση, μια φευγαλέα αναφορά του τύπου «υπήρξαν μεμονωμένες αποδοκιμασίες» και μια ακόμη πιο φευγαλέα εικόνα κάπου στο τέλος σαν ένα είδος «τσόντας» που χώρεσε με το ζόρι.
Δεν μπαίνω στη συζήτηση αν ορθώς ή όχι γίνονται αποδοκιμασίες. Άλλοι συμφωνούν, άλλοι όχι. Στην κηδεία του Σάντα για παράδειγμα, ηλικιωμένος κύριος ύψωσε τη φωνή, λέγοντας προς τους «ταραξίες»: «Νομίζετε πως θα το ήθελε αυτό ο Λάκης; Να μην ακούσω τσιμουδιά»!
«Ποιος ήταν αυτός;», ρώτησε ένας άλλος της ίδιας γενιάς. Ένας τρίτος ανέλαβε να απαντήσει στον δεύτερο για λογαριασμό του πρώτου: «Είναι αυτός που έκατσε 18 χρόνια φυλακή»!
«Ε», απάντησε θυμωμένος ο μεσαίος. «Κι’ εγώ έκατσα οκτώ και συμφωνώ. Με τα χρόνια θα το πάμε τώρα;».
Ακούστηκε κι’ άλλη άποψη: «Η σιωπή μας δεν σας λέει τίποτε;», ρώτησε ένας νεώτερος, εννοώντας πως η σιωπή, η παγωμάρα, είναι χειρότερη από τις θορυβώδεις αποδοκιμασίες.
«Επειδή σωπαίνετε, γι’ αυτό τα πάθαμε όλα αυτά», απάντησαν οι «φωνακλάδες».
Επομένως, δεν είναι εκεί το ζήτημα. Άλλος το βλέπει έτσι και άλλος αλλιώς.
Το ζήτημα είναι πως πρόκειται για κάτι που συμβαίνει. Και επομένως πρέπει να το δουν, να το γνωρίζουν και να το κρίνουν και οι μη παρόντες σε τέτοιου είδους «δημιουργικές» συγκρούσεις.
Τι πρέπει να γίνει δηλαδή; Στην…
