Στεκόμουν και αγνάντευα τον βρώμικο τον βάλτο
κι αναμεσά του έλαμπε ένα ψηλό ελάτι !
Ήταν κάποτε βουνό με καθαρό αέρα,
όμως βάλτος εγίνηκε και βούρκος σιχαμένος.
- Κυρ-έλατε περήφανε τι στέκεις εδώ πέρα;
τα φίδια πως ανέχεσαι τα χέρια να σου σφίγγουν;
στου βούρκου αυτού την σιχασιά για πες μου τι γυρεύεις;
και πες μου πως δεν έφυγες εις το βουνό ν΄ ανέβεις ;
ο βούρκος θα σε καταπιεί κι ο βάλτος θα σε φάει,
κι ο βρώμικος αέρας του τα φύλλα σου θα κάψει !
- Ακου ! μου λέει ο έλατος, εδώ έχω ριζώσει
και όρθιος θα στέκομαι τα φίδια να με βλέπουν,
να σκύβουν το κεφάλι τους και να λοξοδρομούνε.
Για να θυμούνται όλοι αυτοί τι ήταν και τι γίναν
και πως απ’ το ψηλό βουνό στο βούρκο καταντήσαν.
Για τούτο και ‘γω στέκομαι,
δεν πέφτω και δεν φεύγω,
ούτε μπορούν όλοι αυτοί στον βούρκο να με σπρώξουν.
Είναι μικρά τα χέρια τους τον έλατο ν’ αγγίξουν.
Κι αν είναι κι έλθει η ώρα μου να πείτε στον βαρκάρη:
μην το κοιτάς τον έλατο που έφαγαν τα χρόνια,
αγέρωχος στεκότανε καταμεσής στο βούρκο.
Βαρκάρης ήτανε κι αυτός για την ελευθερία.
Ταξίδεψε στο πέλαγο πάνω σ΄ ένα σανίδι.
Μ’ αντί για πλούτη ή τροφές Ελλάδα κουβαλούσε,
αυτός ήταν ο πλούτος του κι αυτή ήταν η τροφή του:
ελευθερία για το λαό, δημοκρατία για όλους.
Ακου λοιπόν κυρ Χάροντα και πες εκεί που ορίζεις,
τον έλατο που άδραξες σ’ ένα βουνό να στήσεις,
εκεί που στήνεις στη σειρά κι όλα τα παλικάρια,
να ‘ χει αγνάντι να κοιτά όσα έχουν να γίνουν.
Χάσαμε και τον μπάρμπα Αντώνη τον Καρρά.
Τουλάχιστον αυτός μπορούσε να περπατάει με το κεφάλι ψηλά.
(από Λαϊκό Κίνημα
"Μου την έλυσε την απορία:
πως και γιατί ένας έλατος στεκόταν ανάμεσα στα ερπετά του βούρκου ... "
Δημήτρης Καραμήτσας http://laikometopo.blogspot.gr/
Σαν σήμερα, στις 22 Οκτώβρη 2013, έφυγε ο Αντώνης Καρράς. Ο θάνατός του γέμισε θλίψη ένα εξαιρετικά ευρύ κομμάτι της κοινωνίας. Σήμερα, στη μνήμη του αναδημοσιεύουμε από το "press-gr" εκείνης της μέρας...
Αναδημοσιεύουμε από το "PRESS-GR" (23 Οκτώβρη 2013): Αντί επικήδειου… στον "Άλκη", τον δικό μας Αντώνη Καρρά
http://www.nikosklitsikas.gr/
Σήμερα το απόγευμα αποχαιρετάμε τον «Άλκη», τον Αντώνη Καρρά των αγώνων.
Μου είχε υποσχεθεί -πάντα σεμνός δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του και τη δράση του- ότι στο βιβλίο που ετοιμάζω για τις αντιδικτατορικές οργανώσεις θα είχα τη δική του εκδοχή, σε όλα εκείνα τα άγνωστα γεγονότα της δράσης εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών και δεν θα περιοριζόμουν στις μαρτυρίες συντρόφων του, όπως εκείνη που συμπεριέλαβα στο βιβλίο «Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία».
Ανεκπλήρωτη υπόσχεση και με δική μου ευθύνη, αφού τον θεωρούσα αθάνατο και δεν τον πίεσα όσο όφειλα…
Έτσι, σήμερα ημέρα αποχαιρετισμού, θέλω να συνεισφέρω μια μικρή άγνωστη πτυχή για τον Αντώνη Καρρά, που δεν συμπεριέλαβα σε βιβλίο μου. Για τους νέους αλλά και για πάρα πολλούς φίλους του που δεν γνώριζαν γιατί δεν μιλούσε ο Αντώνης.
Η μέρες σκοτεινές για τον ελληνικό λαό… δικτατορία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται στο εξωτερικό κι έχει αρχίσει η οργάνωση του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος – ΠΑΚ. Στη Νάπολη της Ιταλίας, την πόλη που έχει το στρατηγείο του το ΝΑΤΟ και το ελληνικό προξενείο δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση και διεθνή διασύνδεση του ελληνικού νεοφασιστικού κινήματος με την 4η Αυγούστου του κ. Πλεύρη και τη δημιουργία του ΕΣΕΣΙ (της «φοιτητικής» φασιστικής οργάνωσης της χούντας στην Ευρώπη), αναδύεται μια από τις σημαντικότερες οργανώσεις του ΠΑΚ. Μανώλης Καρακωνσταντάκης, Γιάννης Στάμος, Κώστας Παπακυρίτσης κι άλλοι αντιφασίστες στήνουν την οργάνωση.
Ένα μήνυμα του Αρχηγού (Ανδρέας Παπανδρέου) τους θέτει σε κατάσταση αναμονής για την υποδοχή κάποιου που θα δραπετεύσει από την Ελλάδα και πρέπει να τον περιθάλψουν.
Ο χρόνος τρέχει και δεν συμβαίνει τίποτα… σχεδόν το έχουν ξεχάσει. Μέχρις που ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο στην οδό Costantino 52 κι ο Μανώλης ακούει κάποιον να του λέει: «Βρίσκομαι κάπου στις ακτές της Απουλίας (Μπάρι)…». Ο Μ. Καρακωνσταντάκης κι ο Γιάννης Στάμος επιβιβάζονται στο σαραβαλάκι τους για να κάνουν περίπου 300 χιλιόμετρα και να παραλάβουν τον άνθρωπο για τον οποίο τους είχε ειδοποιήσει ο Αρχηγός.
Τι είχε συμβεί;
Ο καταζητούμενος από τη χούντα Αντώνης Καρράς, μαζί με τον Μανώλη Ξανθάκη, διέφυγαν από την Ελλάδα.
Ένα βαρκάκι με μια μικρή μηχανή διέσχισε το πέλαγος και πέταξε προς την ελευθερία. Δύσκολο ταξίδι, που δείχνει τον χαρακτήρα του Αντώνη Καρρά.
Μεσοπέλαγα, στο πουθενά χάλασε η μικρή βενζινομηχανή της βάρκας. Στο έρμαιο των κυμάτων με τα τρόφιμα και το νερό να τελειώνουν και τον κίνδυνο να βυθιστούν και να τους πάρει στην αγκαλιά της η θάλασσα.
Όταν έχουν χάσει κάθε ελπίδα, το αναπάντεχο! Ένα σοβιετικό σκάφος που μετέφερε βοήθεια στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, την περίοδο της κρίσης των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΣΣΔ για την Κούβα, συναντάει το καρυδότσουφλο του Αντώνη. Οι νόμοι της θάλασσας… το πλοίο των Σοβιετικών ακινητοποιείται και περιθάλπει τους ναυαγούς. Πολιτικοί πρόσφυγες!
- Τι μπορούμε να κάνουμε γι εσάς;
- Να μας επισκευάσετε τη μηχανή, να μας δώσετε τρόφιμα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Το βαρκάκι επισκευάζεται σε χρόνους απίστευτους, άφθονα τρόφιμα. Όμως ο Αντώνης έχει της αντιρρήσεις του…
Μου είχε υποσχεθεί -πάντα σεμνός δεν μιλούσε ποτέ για τον εαυτό του και τη δράση του- ότι στο βιβλίο που ετοιμάζω για τις αντιδικτατορικές οργανώσεις θα είχα τη δική του εκδοχή, σε όλα εκείνα τα άγνωστα γεγονότα της δράσης εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών και δεν θα περιοριζόμουν στις μαρτυρίες συντρόφων του, όπως εκείνη που συμπεριέλαβα στο βιβλίο «Το ελληνικό φοιτητικό κίνημα και ο αντιδικτατορικός αγώνας στην Ιταλία».
Ανεκπλήρωτη υπόσχεση και με δική μου ευθύνη, αφού τον θεωρούσα αθάνατο και δεν τον πίεσα όσο όφειλα…
Έτσι, σήμερα ημέρα αποχαιρετισμού, θέλω να συνεισφέρω μια μικρή άγνωστη πτυχή για τον Αντώνη Καρρά, που δεν συμπεριέλαβα σε βιβλίο μου. Για τους νέους αλλά και για πάρα πολλούς φίλους του που δεν γνώριζαν γιατί δεν μιλούσε ο Αντώνης.
Η μέρες σκοτεινές για τον ελληνικό λαό… δικτατορία.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου βρίσκεται στο εξωτερικό κι έχει αρχίσει η οργάνωση του Πανελλήνιου Απελευθερωτικού Κινήματος – ΠΑΚ. Στη Νάπολη της Ιταλίας, την πόλη που έχει το στρατηγείο του το ΝΑΤΟ και το ελληνικό προξενείο δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση και διεθνή διασύνδεση του ελληνικού νεοφασιστικού κινήματος με την 4η Αυγούστου του κ. Πλεύρη και τη δημιουργία του ΕΣΕΣΙ (της «φοιτητικής» φασιστικής οργάνωσης της χούντας στην Ευρώπη), αναδύεται μια από τις σημαντικότερες οργανώσεις του ΠΑΚ. Μανώλης Καρακωνσταντάκης, Γιάννης Στάμος, Κώστας Παπακυρίτσης κι άλλοι αντιφασίστες στήνουν την οργάνωση.
Ένα μήνυμα του Αρχηγού (Ανδρέας Παπανδρέου) τους θέτει σε κατάσταση αναμονής για την υποδοχή κάποιου που θα δραπετεύσει από την Ελλάδα και πρέπει να τον περιθάλψουν.
Ο χρόνος τρέχει και δεν συμβαίνει τίποτα… σχεδόν το έχουν ξεχάσει. Μέχρις που ένα βράδυ χτυπάει το τηλέφωνο στην οδό Costantino 52 κι ο Μανώλης ακούει κάποιον να του λέει: «Βρίσκομαι κάπου στις ακτές της Απουλίας (Μπάρι)…». Ο Μ. Καρακωνσταντάκης κι ο Γιάννης Στάμος επιβιβάζονται στο σαραβαλάκι τους για να κάνουν περίπου 300 χιλιόμετρα και να παραλάβουν τον άνθρωπο για τον οποίο τους είχε ειδοποιήσει ο Αρχηγός.
Τι είχε συμβεί;
Ο καταζητούμενος από τη χούντα Αντώνης Καρράς, μαζί με τον Μανώλη Ξανθάκη, διέφυγαν από την Ελλάδα.
Ένα βαρκάκι με μια μικρή μηχανή διέσχισε το πέλαγος και πέταξε προς την ελευθερία. Δύσκολο ταξίδι, που δείχνει τον χαρακτήρα του Αντώνη Καρρά.
Μεσοπέλαγα, στο πουθενά χάλασε η μικρή βενζινομηχανή της βάρκας. Στο έρμαιο των κυμάτων με τα τρόφιμα και το νερό να τελειώνουν και τον κίνδυνο να βυθιστούν και να τους πάρει στην αγκαλιά της η θάλασσα.
Όταν έχουν χάσει κάθε ελπίδα, το αναπάντεχο! Ένα σοβιετικό σκάφος που μετέφερε βοήθεια στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο, την περίοδο της κρίσης των σχέσεων ΗΠΑ-ΕΣΣΔ για την Κούβα, συναντάει το καρυδότσουφλο του Αντώνη. Οι νόμοι της θάλασσας… το πλοίο των Σοβιετικών ακινητοποιείται και περιθάλπει τους ναυαγούς. Πολιτικοί πρόσφυγες!
- Τι μπορούμε να κάνουμε γι εσάς;
- Να μας επισκευάσετε τη μηχανή, να μας δώσετε τρόφιμα και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Το βαρκάκι επισκευάζεται σε χρόνους απίστευτους, άφθονα τρόφιμα. Όμως ο Αντώνης έχει της αντιρρήσεις του…
