Άρθρο του μέλους της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα Γιώργου Παπαγιαννόπουλου στην HuffingtonPost
«Δεν πρόκειται για ένα αίτημα που διατυπώνεται για πρώτη φορά. Αντιθέτως έχει διατυπωθεί εδώ και χρόνια, το αργότερο από τη Συνθήκη 2+4 από διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις.» υπενθύμιζε στην “Deutsche Welle” ο γερμανός δημοσιογράφος και ειδήμων σε ελληνικά ζητήματα Έμπερχαρντ Ρόντχολτς.
«Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Όταν η μια πλευρά λέει συνεχώς ότι δεν μιλάμε γι΄ αυτό, αυτό δεν σημαίνει ότι το θέμα θεωρείται λήξαν. Θα ήταν προτιμότερο να έχει διαπραγματευτεί η γερμανική πλευρά με την ελληνική, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παρά να υποστηρίζει συνεχώς ότι το θέμα θεωρείται λήξαν λόγω παρέλευσης χρόνου. Αυτό δεν ισχύει νομικά. Το θέμα θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο της πολιτικής σκακιέρας και όχι των δικαστηρίων, όπου βρισκόταν επί χρόνια, αν όχι δεκαετίες...» (σημείωνα σε άρθρο μου στο «Παρόν» στις 23.03.15).
Υπενθυμίζω τηλεγραφικά τις οφειλές και αποζημιώσεις που μας οφείλονται από το πέρας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου: «…Για τους λόγους αυτούς η ελληνική κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να ζητήσει από τη γερμανική: 1) Την καταβολή της αποζημίωσης που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (7.100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, αγοραστικής αξίας 1958) με τους τόκους. 2) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου (3.500 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, με τους τόκους). 3) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα της θηριωδίας των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. 4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που Γερμανοί αξιωματικοί αφαίρεσαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Οι αναβολές που εξασφάλισε η Γερμανία για την εξόφληση των πολεμικών χρεών της που έληξαν το 1995», έγραφε σε επιστολή του το 2010, προς την τότε ελληνική κυβέρνηση, το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.
«Δεν πρόκειται για ένα αίτημα που διατυπώνεται για πρώτη φορά. Αντιθέτως έχει διατυπωθεί εδώ και χρόνια, το αργότερο από τη Συνθήκη 2+4 από διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις.» υπενθύμιζε στην “Deutsche Welle” ο γερμανός δημοσιογράφος και ειδήμων σε ελληνικά ζητήματα Έμπερχαρντ Ρόντχολτς.
«Πρόκειται για ένα θέμα το οποίο θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Όταν η μια πλευρά λέει συνεχώς ότι δεν μιλάμε γι΄ αυτό, αυτό δεν σημαίνει ότι το θέμα θεωρείται λήξαν. Θα ήταν προτιμότερο να έχει διαπραγματευτεί η γερμανική πλευρά με την ελληνική, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παρά να υποστηρίζει συνεχώς ότι το θέμα θεωρείται λήξαν λόγω παρέλευσης χρόνου. Αυτό δεν ισχύει νομικά. Το θέμα θα πρέπει να αποτελέσει αντικείμενο της πολιτικής σκακιέρας και όχι των δικαστηρίων, όπου βρισκόταν επί χρόνια, αν όχι δεκαετίες...» (σημείωνα σε άρθρο μου στο «Παρόν» στις 23.03.15).
Υπενθυμίζω τηλεγραφικά τις οφειλές και αποζημιώσεις που μας οφείλονται από το πέρας του Β’ Παγκοσμίου πολέμου: «…Για τους λόγους αυτούς η ελληνική κυβέρνηση πρέπει επιτέλους να ζητήσει από τη γερμανική: 1) Την καταβολή της αποζημίωσης που μας επιδίκασε η Διεθνής Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων (7.100 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, αγοραστικής αξίας 1958) με τους τόκους. 2) Την εξόφληση του κατοχικού δανείου (3.500 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ, με τους τόκους). 3) Την καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα της θηριωδίας των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής. 4) Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που Γερμανοί αξιωματικοί αφαίρεσαν από τα μουσεία μας και τους αρχαιολογικούς μας χώρους. Οι αναβολές που εξασφάλισε η Γερμανία για την εξόφληση των πολεμικών χρεών της που έληξαν το 1995», έγραφε σε επιστολή του το 2010, προς την τότε ελληνική κυβέρνηση, το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα.