Οδοιπορικό στην εξορία
Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ
Εδώ, το νεκροταφείο είναι παιδότοπος. Πάνω στα μνήματα μικρά παιδιά παίζουν μπάλα. Βομβαρδισμένα, ξεχαρβαλωμένα κτίρια προσφέρουν ακόμα στέγη στους ξεριζωμένους. Σπίτια χωρίς θέρμανση, χωρίς υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής φιλοξενούν πολυμελείς οικογένειες.
Ο μοναδικός ελεύθερος χώρος για τα παιδιά είναι τα νεκροταφεία των καταυλισμών. Τα σχολεία είναι αυτοσχέδια, αφού όσα λειτουργούν υπό τη μέριμνα του ΟΗΕ είναι ελάχιστα και απομακρυσμένα. Μουσείο μνήμης για την επιστροφή στην πατρίδα δημιούργησε συνταξιούχος δάσκαλος στον Ν. Λίβανο. Εχει συγκεντρώσει δεκάδες πράγματα που έφεραν οι πρόσφυγες από την Παλαιστίνη το 1948 και όλα τα κλειδιά των σπιτιών τους.
Διακόσιες πενήντα χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα, χωρίς δικαίωμα σε κανένα επάγγελμα, ιδιοκτησία, ενοικίαση, μόρφωση, περίθαλψη. Πόσο διαρκεί αυτή η κατάσταση; Εξήντα δύο χρόνια. Από το 1948, όταν ξεριζώθηκαν από τη γη τους.
Στους ασφυκτικούς καταυλισμούς των παλαιστίνιων προσφύγων στο Λίβανο, όπου στοιβάζονται δεκάδες χιλιάδες οικογένειες, περιπλανήθηκαν πριν από δυο μήνες οι Νίκος Κλείτσικας και Μανώλης Δημελλάς, δημιουργοί του ντοκιμαντέρ «Ain al-Hilweh» («Eye of Beauty»)-«Το μάτι της όμορφης», όπως ονομάζεται ένα από αυτά τα «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Και οι δυο τους, ευαισθητοποιημένοι στα θέματα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, έχουν εμπειρική «διατριβή» στο Παλαιστινιακό. Ο πρώτος είναι μέλος του Συνδέσμου Ελληνοπαλαιστινιακής Φιλίας και ο δεύτερος οπερατέρ του Mega. Το διάρκειας 25 λεπτών αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ στη Θεσσαλονίκη.
Σφαγίασαν 2.000 αμάχους
Ο Νίκος Κλείτσικας βρήκε...
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"