Γράφει ο Δευκαλίων
Όταν ο άσημος και ταπεινός Δευκαλίων, μίλησε για επαναδιαπραγμάτευση και αναδιάρθρωση του Δημόσιου Χρέους (Σεπτέμβριος 2010), ήταν ελάχιστοι αυτοί που συμφωνούσαν και συνηγορούσαν δημόσια με αυτή την άποψη.
Τότε οι περισσότεροι, είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό έτρεμαν ακόμα και στην ιδέα να αντιδικήσουν δημόσια με την πανίσχυρη Τρόικα και το φοβερό και τρομερό ΔΝΤ. Ήταν τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου και η υπό αυτόν ηγετική ομάδα, χαρακτήριζαν όσους μιλούσαν για επαναδιαπραγμάτευση, ως υποστηρικτές και δούρειους ίππους των κερδοσκόπων.
Σήμερα αυτό το κλίμα έχει αλλάξει.
Πάρα πολλοί στην Ελλάδα, ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση, αλλά και στο Εξωτερικό, αναφέρουν δημόσια την μέχρι προ λίγου καιρού απαγορευμένη λέξη.
Γιατί συμβαίνει αυτό τώρα;
Οι υποστηρικτές του περιβόητου μνημονίου, θα ισχυριστούν ότι τώρα που βάλαμε σε τάξη τα του οίκου μας, έχουμε το ηθικό δικαίωμα να ζητήσουμε αναδιάρθρωση, ή επαναδιαπραγμάτευση του δημόσιου χρέους. Όσοι, πάλι, ανήκουν πλέον στους όψιμους υποστηρικτές της θέσης ότι το περιβόητο μνημόνιο είναι η ταφόπλακα της Ελληνικής Οικονομίας και της Χώρας, θα σπεύσουν να ισχυριστούν ότι η αποτυχία του περιβόητου μνημονίου εξαναγκάζει την ορθολογιστική οικονομική σκέψη να ψάξει για νέες λύσεις, όπως η αναδιάρθρωση-επαναδιαπραγμάτευση.
Που βρίσκεται όμως η αλήθεια;
Η αλήθεια στο προαναφερόμενο ερώτημα βρίσκεται, σύμφωνα με την γνώμη του γράφοντος, σε ένα διαφορετικό χρονικό επίπεδο, ήτοι στην αρχή του δράματος.
Αφού ο Γιώργος Παπανδρέου και η υπό αυτόν ηγετική ομάδα, κατάφεραν να οδηγήσουν την χώρα στην χρεοκοπία και στο περιβόητο μνημόνιο, ήταν αναγκαία και ικανή συνθήκη να αναδιαρθρωθεί-επαναδιαπραγματευθεί εκείνη την χρονική στιγμή και το Δημόσιο Χρέος.
Με τους όρους αναδιάρθρωση-επαναδιαπραγμάτευση, εννοούμε -πάντα για τα παλαιά χρέη- είτε την μείωση των επιτοκίων δανεισμού, είτε την μείωση κεφαλαίου δανεισμού, είτε μείωση ταυτοχρόνως και κεφαλαίου και επιτοκίων. ...