Γραμμένο τον Ιούλιο του 2017
Του Ηλία Παπαναστασίου
Πρώτο σημείο. Η επερώτηση του ΣΥΡΙΖΑ – 25 βουλευτές – για την εκπομπή της Ελληνοφρένειας και τον υποτιθέμενο «σεξισμό» της.
Δεύτερο σημείο. Η αντίδραση της δημάρχου Ζωγράφου για τον θάνατο της εργαζόμενης στην Καθαριότητα, όπου εκτοξεύτηκαν και πάλι οι κατηγορίες για «σεξισμό».
Όπως φαίνεται τελικά διαμορφώνεται – για πρώτη φορά στην Ελλάδα – μια «Αριστερά» όπου διάφορες μειονότητες και οι πάλαι ποτέ περιθωριακοί της αστικής κοινωνίας μετατρέπονται από τον ΣΥΡΙΖΑ σε «σημαία κοινωνικής αμφισβήτησης» (π.χ. ΛΟΑΤ). Το ίδιο φυσικά αφορά και κάθε λογής μειονότητες εκτός από τις σεξουαλικές (πολιτικές, θρησκευτικές, φεμινίστριες «τρίτου κύματος» κ.λπ.). Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο.
Παράλληλα, αυτού του είδους η (εντός εισαγωγικών) Αριστερά κρατά αποστάσεις από το ιστορικό, κοινωνικό και ταξικό υποκείμενο, που ήταν οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή η κλασική εργατική τάξη, και η οποία, αν όχι εξαφανίζεται από τον πολιτικό ορίζοντα, πάντως απομακρύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την οπτική της «ροζ, μεταρρυθμιστικής Αριστεράς». Με άλλα λόγια, δημιουργείται – και πάλι για πρώτη φορά – μια «Αριστερά» που δεν έχει καμία σχέση με την εργατική τάξη ή το εργατικό κίνημα. Κατά βάθος, αν όχι περιφρονεί, τουλάχιστον υποτιμά την τάξη αυτή απευθυνόμενη κυρίως στα μικροαστικά και – λίγο παραπάνω…