Η κοινωνία μπορεί να κρίνει και να επικρίνει τη συμπεριφορά των δικαστών και του δικαστηρίου έστω και με γλώσσα δριμεία, έστω και με βάση λανθασμένα δεδομένα, νοουμένου ότι η κριτική γίνεται δίκαια, καλόπιστα και με ευπρέπεια. Αναφέρω πρώτον τον δικαστή Λόρδον Atkin που σε μια υπόθεση το 1936 Ambard v. A.G. είπε:
«Ο δρόμος της κριτικής δικαιοσύνης είναι δημόσιος. Εκείνοι που σκέφτονται λανθασμένα μπορούν να κάμουν λάθη στην κριτική τους. Νοουμένου ότι αποφεύγεται η απόδοση κακού ελατηρίου σε εκείνους που απονέμουν δικαιοσύνη και ασκείται γνήσια το δικαίωμα κριτικής και δεν υπάρχει κακοβουλία, δεν υπάρχει οποιαδήποτε ευθύνη. Η Δικαιοσύνη πρέπει να υπόκειται στον έλεγχο και την κριτική των απλών ανθρώπων.»
Ο δικαστής Denning στην υπόθεση R v. Metropolitan Police Commissioner ex parte Blackburn (1968) όπου είχε να κρίνει ένα άρθρο που γράφτηκε στο περιοδικό Punch και έλεγε μεταξύ άλλων ότι η πρόσφατη απόφαση του Εφετείου είναι ένα παράξενο παράδειγμα της τυφλότητας που πέφτει πάνω στους καλύτερους δικαστές. Η νομοθεσία του 1960 έχει καταστεί ουσιαστικά ανεφάρμοστη με τις μη ρεαλιστικές αντιφατικές και λανθασμένες αποφάσεις των δικαστηρίων.
Και τι κάνουν τα δικαστήρια γι’ αυτό; Απολογούνται για τα έξοδα που συνεπάγονται οι αποφάσεις τους; Μπορούν να κάνουν παρατηρήσεις στην Αστυνομία γιατί δεν εφαρμόζει τον νόμο που οι ίδιοι έκαμαν ανεφάρμοστο; Για αυτό το άρθρο ο δικαστής Denning είπε: «Το άρθρο βεβαίως επικρίνει το Δικαστήριο. Μάλιστα η αναφορά του στο Εφετείο είναι λανθασμένη… Αποτελεί το άρθρο περιφρόνηση του Δικαστηρίου; Είναι μια δικαιοδοσία που μας ανήκει αλλά που πρέπει ν ασκούμε πολύ σπάνια ιδίως μάλιστα αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε οι ενδιαφερόμενοι…