Του Βασίλη Παϊκου
Αν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης αποχωρούσε από την πολιτική ζωή της Χώρας
όταν, τον Ιούλιο του 2002, εξάρθρωνε την 17Ν, πιθανότατα θα έμενε στην
ιστορία. Ποιος δεν θυμάται την αίγλη που τον περιέβαλε εκείνη την εποχή.
Κάτι σαν τον Μεγάλο Εξολοθρευτή, τον Superman, τον Batman ή τον
Ταρζάν.
Το κακό είναι πως δεν σταμάτησε τότε. Συνέχισε σε διάφορα Υπουργεία ή
και στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπου δεν θάλεγε κανείς ότι διέπρεψε.
Σε κάθε περίπτωση, και παρ’ ότι είχε κάπως θαμπώσει η αίγλη του 2002,
διατηρούσε σε μεγάλο βαθμό τη σοβαρότητά του, και δι’ αυτής την αποδοχή
μέρους της κοινωνίας.
Σήμερα και στην προσπάθειά του να κάνει διακριτή την υποψηφιότητά του
για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης φλερτάρει με την
γραφικότητα. Και όταν μεν διατύπωνε εκείνες τις όντως προβοκατόρικες
απόψεις για το σημερινό ΠΑΣΟΚ και για τον τρέχοντα αρχηγό του, θα
μπορούσε ίσως κάποιος να του αναγνωρίσει τόλμη.
Σήμερα όμως, οπότε αποκαθηλώνει εν ψυχρώ ό,τι υπηρέτησε πιστά επί δύο
χρόνια. Και όταν, προπάντων, τοποθετεί εαυτόν στην κορυφή της
ανευθυνότητας, παραδεχόμενος πως δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο το οποίο
ψήφισε, υπερασπίστηκε και εφάρμοσε, απλώς αυτοχειριάζεται και
αυτοκαταργείται. ...