Ακολουθούν τα Προλεγόμενα και τα περιεχόμενα του νέου βιβλίου, εκδόσεις Gutenberg – πατήστε εδώ για την ιστοσελίδα του εκδότη
ΠΡΟΛΕΓΟΜΕΝΑ
Η Πτώχευση, η Άρνηση, το Μνημόνιο
Το 2009 το ελληνικό κράτος πτώχευσε.
Όπως συμβαίνει πάντα σε μια περίπτωση χρεοκοπίας, η επιλογή ήταν απλή:
Αποδοχή ή Άρνηση.
Μπορούσαμε, ως κράτος, να παραδεχθούμε ότι το δημόσιο χρέος έφτασε ένα επίπεδο που, πλέον, ήταν αδύνατον να εξυπηρετηθεί μακροπρόθεσμα, ιδίως σε καιρούς ανατροφοδοτούμενης οικονομικής ύφεσης.
Εναλλακτικά, μπορούσαμε να προσποιηθούμε ότι επρόκειτο για «έλλειψη ρευστότητας», που λύνεται με διακρατικό δανεισμό, αρνούμενοι πεισματικά ότι το ελληνικό δημόσιο χρεοκόπησε.
Όπως γνωρίζεις αγαπητέ αναγνώστη, δυστυχώς πολύ καλά, οι ηγέτες μας επέλεξαν την Άρνηση. Βέβαια, η επιλογή τους αυτή προϋπόθετε ένα όλο και αυξανόμενο ποσό διακρατικών δανείων, με τα οποία θα αποπληρώνονταν οι δόσεις των παλαιότερων δανεικών ώστε να συντηρείται η φαντασίωση της Μη Πτώχευσης. Κάπως έτσι, τον Μάιο του 2010, γεννήθηκε η Μνημονιακή Ελλάδα.
Το βιβλίο τούτο καταγράφει την «γένεση» της Μνημονιακής Ελλάδας μέσα από κείμενα με τα οποία, όλα αυτά τα χρόνια, προσπάθησα να αντιδράσω σε αυτό που έβλεπα να συμβαίνει στην πολύπαθη χώρα μας. Σήμερα, το φθινόπωρο του 2014 που γράφω αυτές τις γραμμές, η «επίσημη άποψη» είναι ότι η Ελλάδα σιγά-σιγά βγαίνει από το Μνημόνιο.
Αν πίστευα ότι «το Μνημόνιο τελειώνει», δεν θα προχωρούσα στην έκδοση του βιβλίου. Οι ίδιοι κύκλοι που μας έλεγαν ότι το 2010 αποφύγαμε την πτώχευση μας καλούν σήμερα να τους πιστέψουμε ότι η Ελλάδα σήμερα αποδρά από την Μνηνονιακή της κατάσταση. Σφάλουν με τον ίδιο τρόπο και, μάλλον, για τους ίδιους λόγους. Το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι το 3ο Μνημόνιο δεν θα το ονομάσουν Μνημόνιο, αλλά κάτι άλλο (όπως το κούρεμα του 2012 το ονόμασαν
«PSI»).
«PSI»).
Πράγματι, αν η νοοτροπία της Άρνησης στην οποία στηρίχτηκε το Μνημόνιο παραμείνει κυρίαρχη στους διαδρόμους της εξουσίας, η Μνημονιακή Περίοδος της ελληνικής ιστορίας, που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010, μπορεί να διαρκέσει μέχρι τα μέσα του αιώνα. Έχουμε χρέος να μην επιτρέψουμε στα μελλοντικά βιβλία της ευρωπαϊκής ιστορίας να αναφέρονται στον χαμένο μισό αιώνα της Ελλάδας (2010-2060). Έχουμε χρέος να απεμπολήσουμε, επί τέλους, την Άρνηση.
Η διατήρηση της μνήμης του τι συνέβη τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και η αναλυτική εμβάθυνση στους λόγους που συνέβη, είναι μια καλή αρχή. Τίποτα δεν φοβούνται περισσότερο οι διαχειριστές του Μνημονίου, οι Αρνησίες της Πτώχευσης, από την καθαρή σκέψη της πλειοψηφίας για το τι εστί Μνημονιακή Ελλάδα, πως μας προέκυψε και γιατί παγιώνεται. Αυτή η ελπίδα είναι ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφεται το βιβλίο τούτο.
