του Νίκου Κοτζιά
Κατά τρόπο παράξενο μπορεί κανείς να διακρίνει σε μεγάλο τμήμα του δημοκρατικού αντιμνημονιακού κινήματος, ένα μπέρδεμα ως προς το τι κυβέρνηση επιθυμούν και τη κυβέρνηση διεκδικούν. Ορισμένοι ακολουθούν τον κλασσικό δρόμο της κυρίαρχης πολιτικής και ιδεολογίας στην Ελλάδα:
ορίζουν τον τύπο της εναλλακτικής κυβέρνησης από το ποιες δυνάμεις κατά την άποψή τους θα πρέπει να συγκροτηθεί και όχι από το ποιο πρόγραμμα καλείται να υλοποιήσει.
Η πλούσια εμπειρία και θεωρητικές επεξεργασίας δείχνουν το αντίθετο.
Αυτό καταγράφεται στα παλαιότερα προγράμματα της ελληνικής αριστεράς.
Ανάλογα, το ΠΑΣΟΚ προσδιόριζε την επερχόμενη κυβέρνηση του 1981 «ως κυβέρνησης αλλαγής» και όχι ως «κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ».
Όλη η ιστορία της αριστεράς διακρίνεται από τον προσδιορισμό της εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης στη βάση ενός κοινού προγράμματος πάνω σε άμεσους και θεμελιακούς προγραμματικούς στόχους. Αυτοί οι στόχοι ήταν που «βάπτιζαν» την προτεινόμενη κυβέρνηση.
Η συμφωνία σε αυτούς καθόριζε το ποιος θα μπορούσε να συμμετέχει σε κυβερνητικές συνεργασίες, καθώς και πολύ ευρύτερες συμπράξεις και όχι το αντίστροφο.
Καθόριζε, επίσης, τις κοινωνικές δυνάμεις στήριγμα και προωθητήριο μιας τέτοιας κυβέρνησης.
Ακόμα και ο Λένιν μιλούσε το 1905 για «δημοκρατική κυβέρνηση», ενώ το 1917 είχε το προγραμματικό σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ».
Ο Μάο όρισε την πρώτη κυβέρνηση στη Λ.Δ. της Κίνας, το 1948, ως κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας».
Μόνο η κυβέρνηση του κοινού προγράμματος της αριστεράς το 1981 στη Γαλλία οριζόταν ως «κυβέρνηση της αριστεράς». ...