«Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη "φωνή του κυρίου της’’».
Ανδρέας Παπανδρέου, εφημερίδα Εξόρμηση, Μάρτιος 1977
Η διάσημη θατσερική ιαχή ‘there is no alternative’ (ΤΙΝΑ) των αρχών της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησε τη νικηφόρα προέλαση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού επί των υλικών και θεσμικών κατακτήσεων των λαϊκών στρωμάτων και της μισθωτής εργασίας, όπως είχαν αποτυπωθεί κατά την περίοδο 1945-1975 στο σοσιαλδημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο, στους κοινωνικούς σχηματισμούς της δυτικής Ευρώπης.
Οι κατευθυντήριες γραμμές της νεοφιλελεύθερης πολιτικής κωδικοποιήθηκαν και εγγράφηκαν ως δογματικές καταστατικές αρχές της ευρωπαϊκής περιφερειακής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δομείται στη βάση των ανωτέρω αρχών εφαρμοσμένης πολιτικής, όπως συμπυκνώνονται στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, στο Σύμφωνο Σταθερότητας και στο εγχείρημα της Ο.Ν.Ε.
Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημοκρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και τις πολιτικές της ίδιας της Ε.Ε.
Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ αντανακλούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στοχεύοντας στους λεγόμενους «αδύνατους κρίκους» του συστήματος της ευρωζώνης, δηλαδή τους εθνικούς σχηματισμούς της Πορτογαλίας, Ιταλίας, της Ιρλανδίας, της Ελλάδας και της Ισπανίας (που στη γλώσσα των χρηματιστών ονομάζονται PIIGS), ακριβώς επειδή η λογική και οι πολιτικές της ευρωζώνης αντανακλούν και αναπαράγουν το συσχετισμό δυνάμεων μεταξύ των βόρειων και των νότιων χωρών της Ευρώπης.
Ακριβώς επειδή η λογική του σκληρού ευρώ στρέφεται εναντίον της ισόρροπης ανάπτυξης της ευρωζώνης και της πραγματικής σύγκλισης, ενισχύοντας περαιτέρω τις ισχυρές οικονομίες εις βάρος των πιο αδύναμων, αλλά και μεταφέροντας πλούτο προς τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα...