Εισαγωγή για το VIDEO:"
Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο που έγραψαν μαζί ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε. Είναι οι ίδιοι που, στις αρχές της δεκαετίας του '70, με το έργο τους «ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», μετά από παραστάσεις τις οποίες παρακολούθησαν ένα εκατομμύριο ιταλοί, συνεισέφεραν στην επανεξέταση της υπόθεσης του θανάτου ενός αναρχικού --εργάτη σιδηροδρόμων- κατά την διάρκεια ανάκρισης του από τους καραμπινιέρους.
Η υπόθεση αυτή είχε κλείσει από τη μεριά της αστυνομίας και των διωκτικών αρχών με το αιτιολογικό της αυτοκτονίας.
Η επανεξέταση της υπόθεσης ενοχοποίησε την αστυνομία,καθώς αποδείχτηκε η δολοφονική εκπαραθύρωση του αναρχικού...όπως ακριβώς περιγράφονταν και στην θεατρική παράσταση.
Το κείμενο για την δολοφονία της Ούλρικε Μάϊνχοφ παρουσιάζει μιαν θεματική αντιστοιχία με τον«τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» αλλά μόνο μέχρι εκεί.Ο μονόλογος αυτός θέλει να μπει πολύ περισσότερο στο μυαλό της αντάρτισσας και να το γεφυρώσει με τις καθημερινές σκέψεις χιλιάδων «υπηκόων», παρά να ασχοληθεί με τα γελοία αστυνομικά προσχήματα.
ΟΝΟΜΑ: Ουλρίκε ΕΠΩΝΥΜΟ: Μάϊνχοφ ΓΕΝΟΥΣ: Θηλυκού ΗΛΙΚΙΑ: Σαρανταενός χρονών…Ναι! Είμαι παντρεμένη.
Έκανα δύο παιδιά με καισαρική. Ναι είμαστε χωρισμένοι με τον άντρα μου. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Δημοσιογράφος ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: Γερμανίδα Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας. Γι’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια. Εσείς είστε που υποβιβάσατε τη γυναίκα. Ό,τι λοιπόν μου στερήσατε τόσα χρόνια σα γυναίκα, μου το προσφέρεται τώρα:
ΙΣΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ. Τι ειρωνεία! Σας ευχαριστώ! Με ανταμείψατε με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης. Απομόνωση και κρύο μέσα σε μια φυλακή νεκροταφείο. Στην ποινή δηλαδή της εξόντωσης των αισθήσεων μου. Πόσο ευγενική έκφραση θα ήταν να ‘λεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα τάφο. Λευκό το κελί, οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, η πόρτα περασμένη με σμάλτο, για να μην ...
Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόλογο που έγραψαν μαζί ο Ντάριο Φο και η Φράνκα Ράμε. Είναι οι ίδιοι που, στις αρχές της δεκαετίας του '70, με το έργο τους «ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού», μετά από παραστάσεις τις οποίες παρακολούθησαν ένα εκατομμύριο ιταλοί, συνεισέφεραν στην επανεξέταση της υπόθεσης του θανάτου ενός αναρχικού --εργάτη σιδηροδρόμων- κατά την διάρκεια ανάκρισης του από τους καραμπινιέρους.
Η υπόθεση αυτή είχε κλείσει από τη μεριά της αστυνομίας και των διωκτικών αρχών με το αιτιολογικό της αυτοκτονίας.
Η επανεξέταση της υπόθεσης ενοχοποίησε την αστυνομία,καθώς αποδείχτηκε η δολοφονική εκπαραθύρωση του αναρχικού...όπως ακριβώς περιγράφονταν και στην θεατρική παράσταση.
Το κείμενο για την δολοφονία της Ούλρικε Μάϊνχοφ παρουσιάζει μιαν θεματική αντιστοιχία με τον«τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού» αλλά μόνο μέχρι εκεί.Ο μονόλογος αυτός θέλει να μπει πολύ περισσότερο στο μυαλό της αντάρτισσας και να το γεφυρώσει με τις καθημερινές σκέψεις χιλιάδων «υπηκόων», παρά να ασχοληθεί με τα γελοία αστυνομικά προσχήματα.
ΟΝΟΜΑ: Ουλρίκε ΕΠΩΝΥΜΟ: Μάϊνχοφ ΓΕΝΟΥΣ: Θηλυκού ΗΛΙΚΙΑ: Σαρανταενός χρονών…Ναι! Είμαι παντρεμένη.
Έκανα δύο παιδιά με καισαρική. Ναι είμαστε χωρισμένοι με τον άντρα μου. ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ: Δημοσιογράφος ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ: Γερμανίδα Συγκρούστηκα με την άρχουσα τάξη και τους νόμους της που τους έχει προστάτες της, για να μπορεί να εκμεταλλεύεται και να κάνει κουμάντο σε όλα, στα πάντα. Ακόμα και στο ίδιο το μυαλό μας, στις σκέψεις μας, τα λόγια μας, τα συναισθήματα μας, τη δουλειά μας, τον τρόπο που μας αρέσει να αγαπάμε ή να κάνουμε έρωτα, ολόκληρη τη ζωή μας. Γι’ αυτό με κλείσατε εδώ μέσα αφεντικά του κράτους δικαίου. Φυσικά όλοι είναι ίσοι απέναντι στους νόμους σας, εκτός απ’ αυτούς που δεν συμφωνούν με τα ιερά σας και τα όσια. Εσείς είστε που υποβιβάσατε τη γυναίκα. Ό,τι λοιπόν μου στερήσατε τόσα χρόνια σα γυναίκα, μου το προσφέρεται τώρα:
ΙΣΗ ΠΟΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΤΡΑ. Τι ειρωνεία! Σας ευχαριστώ! Με ανταμείψατε με το νόμισμα της πιο σκληρής φυλάκισης. Απομόνωση και κρύο μέσα σε μια φυλακή νεκροταφείο. Στην ποινή δηλαδή της εξόντωσης των αισθήσεων μου. Πόσο ευγενική έκφραση θα ήταν να ‘λεγα ότι με θάψατε ζωντανή σ’ ένα τάφο. Λευκό το κελί, οι τοίχοι, λευκά τα κουφώματα, η πόρτα περασμένη με σμάλτο, για να μην ...