Γράφει ο Σωτήρης Γλυκοφρύδης
Επιτρέψτε μου να σας πω για κάτι που μου έτυχε καθώς σκεφτόμουν τα προβλήματά μας και προσπαθούσα να βρω διέξοδο ώστε να γράψω κάτι. Μην παραξενευτείτε αν το κείμενο είναι πρώτης όψεως σατυρικό, ίσως βγήκε έτσι για να δώσει λίγο χαμόγελο στα χείλη μας. Βρισκόμουν εχθές το βράδυ με τη σκέψη μου σε αδιέξοδο ξύνοντας το κεφάλι μου, όταν…
- Καλημέρα θου…
Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου, είχα ακούσει πάλι μέσα στο κρανίο μου ένα παλιό ψευδό δαιμόνιο του παραδόξου.
- Άκουσα καλά;
- Θου είπα, καλημέρα.
- Τι θες εδώ; Τι θέλεις εδώ πέρα, πάλι;
- Είδα πως ξανακθυνόσουνα και είπα να σε ξύθσω.
- Έχω πρόβλημα.
- Όλο προβλήματα έχεις, αφού είσαι προβληματικός τι προσπαθάεις μωρέ να γράψεις;
- Προσπαθείς, λέγεται.
- Προσπαθάεις, από το σπαθί και την προσπάθεια. Το προβληματικός, δεν σε ενόχλησε… Ένας δον Κιχώτης, είσαι, χωρίς τον Πάντσο σου.
- Ποιόν;
- Τον Πάντσο, είπα, τι νόμισες; Εγώ πθεβδό, εσύ κουφός, άντε να συνεννοηθούμε, αλλά θα τα βρούμε σιγα-σιγά.
- Ρε συ, έχω μεγάλο πρόβλημα, δεν μπορούμε να πτωχεύσουμε αξιοπρεπώς, πρέπει να μας τα πάρουνε όλα και να πτωχεύσουμε πτωχοί; Δεν γίνεται να πτωχεύσουμε πλούσιοι, σαν ένα έργο με τον Κωσταντάρα;
- Καλά, είσαι ψευδός στο μυαλό, στο έχω ξαναπεί αυτό, μάρτυς μου ο Βιντγκενστάιν. Εγώ δυσκολεύομαι να εκφραστώ κι εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις, αλλά χρειάζεται κοινή προσπάθεια. Κατ’ αρχάς, παιδί μου, να πτωχεύσεις πτωχός δεν γίνεται, διότι ο πτωχός δεν πτωχεύει, επομένως, μην ανησυχείς, θα πτωχεύσεις πλούσιος. ...