Παρατηρώντας τη διαδρομή του κ. Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική τα τελευταία επτά χρόνια, διαπιστώνω ότι δεν έχει κατανοήσει πως δεν έχει σημασία ποιος είναι. Εκείνο που τον καθορίζει είναι οι πράξεις του. Και τώρα είναι η ώρα που καλείται να γίνει ήρωας ή να καταλήξει απόβλητος, δίνοντας την τελική λύση που η λογική υπαγορεύει.
Σε πρόσφατο άρθρο του, στο L' Obs (Nouvelle Observateur), ο Γάλλος συγγραφέας και σκηνοθέτης Ραφαέλ Γκλικσμάν «...αποκαλύπτει κάτι τρομερό για μια Αριστερά που θέλει να λέγεται "σύγχρονη": τη βαθιά της αδυναμία να προσαρμοστεί στην εποχή». Και δεν αναφέρεται στην Αριστερά που έχουμε εμείς στο μυαλό μας, τον ΣΥΡΙΖΑ [να μη λησμονούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται ακόμα για τη γαλλική διανόηση «extrême gauche» (άκρα Αριστερά)]. Πραγματεύεται πρωτίστως το σοσιαλισμό. Τελειώνοντας το πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο του αναφέρει: «είναι καιρός να θέσουμε εκ νέου το κοινό συμφέρον στην καρδιά του προβληματισμού μας. Βρισκόμαστε στο έτος μηδέν του ευρωπαϊκού προοδευτισμού. Όλα πρέπει να εφευρεθούν από την αρχή».
Καταρρίπτοντας για άλλη μια φορά το δικό μας παγκόσμιο ρεκόρ κρίσης -επτά (7) έτη ύφεσης- για δυτική χώρα στον 21ο αιώνα, αντιμετωπίζοντας περιορισμό κεφαλαίων (capital controls), άρα ανελευθερία, ήδη για δεκαοκτώ (18) μήνες και συναισθανόμενος το σημείο υπό του μηδενός που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία και η πραγματική οικονομία, η φράση «όλα πρέπει να εφευρεθούν από την αρχή» αισθάνομαι ότι χαρακτηρίζει απόλυτα την Ελλάδα. Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος και με ποιο τρόπο θα κάνει πράξη αυτή την αναγκαιότητα. ...