Πότε μιλάνε για το Σουηδικό μοντέλο, πότε για το Ιρλανδικό, πότε για το Πορτογαλικό, πότε για της Αργεντινής, πότε για το Γερμανικό. Παίρνουνε φασόν τους τυφλοσούρτηδες και ράβουνε κουστουμάκια για σένα και για μένα. Θα μας τα προβάρουνε και θα αποφασίσουν ποιό μας πάει καλύτερα κι ας μας είναι κοντά τα μανίκια κι ας μας κόβει ο καβάλος κι ας μας είναι στενό το πουκάμισο και μας σφίγγει τον λαιμό και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Ας προσέχαμε τόσα χρόνια καλύτερα τις επιλογές μας. Ας ήμασταν κριτές και όχι συνένοχοι, ας ήμασταν πολίτες και όχι οπαδοί...
Όμως, είπα Γερμανικό μοντέλο και στο μυαλό μου εκτός από τις Μερσεντές και τις BMW, που με κρατικές πινακίδες μεταφέρουν τους ενόχους, που αποφάσισαν την καταδίκη όλων των υπόλοιπων, ήρθε και ένα έργο του Μπρεχτ, το Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου. Συγκεκριμένα θημήθηκα και έψαξα και βρήκα το παρακάτω απόσπασμα: