Η ήττα του Ανδρέα
Η μόνη ουσιαστικά απόπειρα διαχωρισμού κράτους - εκκλησίας και ελέγχου της εκκλησιαστικής περιουσίας επιχειρήθηκε στα χρόνια της κυριαρχίας του Ανδρέα Παπανδρέου και συγκεκριμένα το 1987. Τότε ψηφίστηκε ο νόμος 1700/87, που πήρε το όνομα του Αντώνη Τρίτση, τότε υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Ο «νόμος Τρίτση» καθώς και ο Ν. 1811/88 της επόμενης χρονιάς αποφάσιζαν την εθνικοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, εκτός από ένα κομμάτι το οποίο η Εκκλησία θα μπορούσε να κρατήσει για την κάλυψη των αναγκών της. Την αντικειμενική εκτίμηση και αξιοποίηση της περιουσίας θα καθόριζε ο «Οργανισμός διοικήσεως και διαχειρίσεως της εκκλησιαστικής και μοναστηριακής περιουσίας» (εν συντομία ΟΔΕΠ), που είχε ιδρυθεί πολύ νωρίτερα, το 1930 από τον υπουργό τότε Γ.Παπανδρεόυ. Μολονότι αντιμετώπισε σφοδρές αντιδράσεις, μεταξύ των οποίων τον... αφορισμό του Προέδρου του ΟΔΕΠ, Γ.Ανωμερίτη και των 6 μελών του Δ.Σ., αλλά και τις προσφυγές 8 μονών στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, το 1988 η κυβέρνηση πέτυχε την πρώτη της νίκη: 149 μονές υπέγραψαν τη σύμβαση παραχώρησης, έπειτα από απόφαση της Ιεράς Συνόδου.
Ωστόσο η Σύμβαση δεν εφαρμόστηκε. Μάλιστα το κράτος βάσει του «νόμου Τρίτση» είχε δικαίωμα να θέσει μονομερώς την περιουσία υπό την κυριότητα του, εάν οι μονές δεν συμμορφώνονταν με τις διατάξεις του, μετά την παρέλευση ενός εξαμήνου από την υπογραφή της συμφωνίας. Κάτι που ...