Η διχασμένη η γενιά του Πολυτεχνείου = ΣΤΟΧΟΣ Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ

Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που ασχολήθηκε με την πολιτική

Ο επίλογος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν σίγουρο πως θα σηματοδοτούσε την αρχή για τη νέα εποχή στην οποία εισερχόταν η χώρα: Τη Μεταπολίτευση.

Διάβασε περισσότερα στο: Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που ασχολήθηκε με την πολιτική 

Όσοι χρησιμοποιούν την ιδέα των γενεών, - σ.σ της "γενιάς του Πολυτεχνείου"- δεν το κάνουν αθώα, για λόγους ευκολίας στην ιστορική αναφορά. Με τον όρο γενιά θέλουν να τα περιλάβουν όλα, και τον Τζιαντζή και τον Λαλιώτη, και τον Κάππο και τη Δαμανάκη, και το Γαϊτανίδη και τον Ανδρουλάκη. Και μέσα στο χυλό οι πρώτοι να εξομοιωθούν με τους δεύτερους. Με αυτόν τον τρόπο εκδικούνται τα γεγονότα, διαβρώνουν τη μνήμη και υπονομεύουν το παρόν...

Το παραλήρημα μιας οννεδίτισσας: «Ασύστολα ψεύδη γύρω από το Πολυτεχνείο που μόνο σκοπό έχουν να ξεπλύνουν το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς»!

Η Έλλη Παπαγγελή είναι μέλος της ΟΝΝΕΔ και ήταν υποψήφια περιφερειακή σύμβουλος Αττικής με τον συνδυασμό του Γιώργου Κουμουτσάκου στις τελευταίες περιφερειακές εκλογές. Σε ένα ανιστόρητο ρεσιτάλ στο «facebook» γράφει, μεταξύ άλλων, για ρητορικές υπερβολές κι ασύστολα ψεύδη γύρωουναπό το Πολυτεχνείο που μόνο σκοπό έχουν να «ξεπλύνουν» το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσουν πολιτικά! Η ίδια, εξάλλου, δεν θα μπορούσε παρά να αμφισβητεί πως υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο.

Διαβάστε όλο το παραλήρημα της κας Παπαγγελή:

«Το “Πολυτεχνείο” είναι ο θεμέλιος λίθος της απόλυτης ιδεολογικής ηγεμονίας που άσκησε η αριστερά στην περίοδο της Μεταπολίτευσης. Ιδίως μετά το 1981, όταν ο καταστροφικός παπανδρεϊσμός ανέλαβε τα ηνία διακυβέρνησης της χώρας, οδηγώντας την στον εκτροχιασμό.

Γύρω από τα γεγονότα του Νοεμβρίου ’73 στήθηκε ένα πλέγμα θρύλων, ρητορικών υπερβολών και ασύστολων ψευδών, που μόνο σκοπό είχε να ξεπλύνει το βαρύ ποινικό μητρώο της κομμουνιστικής αριστεράς και να την νομιμοποιήσει πολιτικά. Με το «Πολυτεχνείο» η αριστερά χάλκευσε το ...

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 – ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

 Από το μεσημέρι της Παρασκευής θεάθηκαν στην Πλατεία Συντάγματος άντρες με πολιτικά, που κουβαλούσαν δύσκολα καλυπτόμενα μακρύκανα όπλα, τυλιγμένα με εφημερίδες και νάιλον.  Πήγαιναν να πάρουν θέσεις σε ταράτσες, απ’ όπου σε λίγο θα πυροβολούσαν διαδηλωτές ή ανύποπτους διερχόμενους, παρ’ ότι… ναι υπήρχαν ακόμα ανύποπτοι.
Αργότερα και μόλις άρχισε να σκοτεινιάζει, στο σιντριβάνι της πλατείας Βικτωρίας μερικοί έριχναν νερό στα μάτια τους προσπαθώντας, χωρίς αποτέλεσμα, να τα ανακουφίσουν από τα πρώτα δακρυγόνα, που είχαν αρχίσει να πέφτουν. Στο ύψος της πλατείας την ίδια ώρα, μεγάλη ομάδα διαδηλωτών διασχίζοντας την Αριστοτέλους, ξήλωνε από τα πεζοδρόμια τα σήματα της τροχαίας και ένα στέγαστρο από τη στάση των λεωφορείων. Στην Πατησίων, λίγο πιο κάτω από τον ΟΤΕ, είχε ακινητοποιηθεί διαγώνια ένα τρόλεϊ φορτωμένο με συνθήματα κλείνοντας έτσι το δρόμο, ενώ δίπλα στεκόταν μια μεγάλη ομάδα αστυφυλάκων. Έξω από το Πολυτεχνείο, στο οδόστρωμα, είναι αναμμένες  φωτιές που τροφοδοτούνται με εφημερίδες για τα δακρυγόνα που έχουν πνίξει την περιοχή. Ένα ειδικό όχημα της αστυνομίας περνάει με μεγάλη ταχύτητα σκορπίζοντας και άλλα, ενώ τα μεγάφωνα μέσα στο χώρο του πανηγυριού που θα ξετυλιγόταν σε δράμα, διακόπτουν κατά διαστήματα τα συνθήματα και δίνουν οδηγίες προστασίας απ’ τα αέρια. ...

Πολιτική βία, φόβος, ελπίδες και απελπισίες*

Της Άννας Δαμιανίδη*

Τετάρτη βράδυ πήγα να ακούσω τις ομιλίες των Μανδραβέλη, Ψυχογιού και Δαφέρμου στη Νομική Σχολή. Πρώτη φορά πήγαινα στο καινούργιο κτίριο, από τον πεζόδρομο της Μασσαλίας, αλλά και στο παλιό είχα πολλά χρόνια να πάω Μόλις μπήκα στο αμφιθέατρο, μετάνιωσα. Έχω γκρίζα μαλλιά, κι εκεί μέσα είχε μόνο φοιτητές και φοιτήτριες, μέσος όρος ηλικία τα 20. Ντρεπόμουν όμως και να φύγω, ήμουνα στην πρώτη σειρά. Έμεινα.

Το θέμα ήταν η πολιτική βία. Οι τρεις ομιλητές είχαν τις απόψεις τους ο καθένας, ο Μανδραβέλης μίλησε για τη γλωσσική σύγχυση που ξεχειλώνει την έννοια της βίας και κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιεί κάθε είδους αναίτια βία σαν απάντηση σε αυτά που ονομάζονται βία. Ο Ψυχογιός είπε ότι καλλιεργούμε υπερβολικά το θαυμασμό στη βία στην παιδεία και στις παραδόσεις μας. Και ο Δαφέρμος είπε ότι η βία είναι διάχυτη, υπάρχει ψυχολογική βία, εργατική βία, οικογενειακή βία κλπ, δηλαδή κατά κάποιο τρόπο έκανε περίπου αυτό που είχε υποστηρίξει ο Μανδραβέλης, ότι τα βαφτίζουμε όλα βία.

Ύστερα κουβέντιασαν με τα παιδιά, τα οποία βεβαίως ήταν ρομαντικά και αναφέρονταν στην εξέγερση του Πολυτεχνείου με πολύ ενθουσιασμό. Ο Δαφέρμος είπε ότι το Πολυτεχνείο ήταν μια εντελώς ειρηνική εξέγερση σε βίαιες συνθήκες. Ο Ψυχογιός προσπάθησε, όπως κάνει συχνά, να τους εξηγήσει ότι δεν πρέπει να το ζηλεύουν το Πολυτεχνείο και την έξαρσή του γιατί έγινε μετά από μια περίοδο μεγάλης καταπίεσης. Περνούσαμε άσχημα στη χούντα, είπε. Ναι, αλλά είχαμε ελπίδες, είπε ο Δαφέρμος πολύ χαμογελαστός, και τα παιδιά χειροκρότησαν.

Κι αυτό με πίκρανε, ίσως επειδή ήταν και ο γιος μου στο ακροατήριο. Αυτή η φράση και αυτή η αντίδραση πιστεύω ότι είναι στη βάση μιας παρεξήγησης που ερμηνεύει και όσα συνέβησαν σε λίγο.

Γιατί χειροκροτήσανε τα παιδιά; Δεν έχουν αυτά ελπίδες; Είχαμε εμείς περισσότερες; Σκέφτηκα να σηκωθώ να πω ότι δεν είχαμε όλοι ελπίδες, ότι τώρα περνάνε καλύτερα, ότι εμείς πλήτταμε θανάσιμα, ότι δεν θέλαμε ψωμί κι ας φωνάζαμε Ψωμί Παιδεία Ελευθερία -ψωμί υπήρχε- τους Ρολινγκ Στόουνς θέλαμε, τα ενδιαφέροντα πράγματα που συνέβαιναν στον κόσμο. Κι ότι δεν ήταν και τόσο μη βίαιο το Πολυτεχνείο, γιατί είχαμε σπάσει ένα σωρό αντικείμενα, δεν είχαμε αφήσει πόδι σε καρέκλα ή τραπέζι. Τα σκεφτόμουνα, αλλά δεν μιλούσα, θυμόμουνα πόσο γκρίζα είναι τα μαλλιά μου και πόσο σαν τη μύγα μες στο γάλα ήμουνα εκεί μέσα.

Τότε περίπου μπήκανε μέσα οι τραμπούκοι, κάτι τύποι με μαύρα ρούχα και κράνη στο χέρι, κι άρχισαν να βρίζουν. Θέλουμε να διαβάσουμε ένα κείμενο, είπαν, έπιασαν το μικρόφωνο κι έλεγαν κάτι για εικοσάχρονα παιδιά που μπήκαν φυλακή, κι ότι έφταιγε ο Πάσχος. Ξεφτίλες, λέγανε στα παιδιά, καλέσατε εδώ τον υπονομευτή του ασύλου! Δηλαδή κατηγορούσαν όλους εκεί μέσα για αυτό που έκαναν οι ίδιοι, γιατί αυτοί και καταργούσαν και υπονόμευαν το άσυλο.

Μερικοί νεαροί τους είπαν να περιμένουν τη σειρά τους να μιλήσουν. Κι ένα παιδί τυφλό άρχισε να ουρλιάζει: Γιατί το κάνετε αυτό; γιατί χαλάτε αυτή τη συζήτηση; Είχε τόση ένταση που με πήρανε τα κλάματα. Ντρεπόμουνα να κλαίω έτσι στην πρώτη σειρά με τα γκρίζα μαλλιά μου, αλλά καλύτερα που έκλαιγα παρά να κατουριέμαι από φόβο.

Φοβήθηκα. Αυτό το φριχτό αίσθημα που σου σφίγγει χαμηλά την κοιλιά, κατουριέσαι πάνω σου, αυτό με είχε πιάσει στην αρχή. Αυτό ήθελαν κι εκείνοι. Να φοβηθούμε. Εντάξει λοιπόν, εγώ τουλάχιστον ανταποκρίθηκα. Ίσως επειδή δεν ήμουνα και στα νερά μου.

Τον αναγνώρισα το φόβο. Τον είχα ξανανιώσει πολλά χρόνια πριν, εκεί στη Νομική, Αθήνας και Θεσσαλονίκης, γιατί έμενα στην Αθήνα αλλά σπούδαζα στη Νομική Θεσσαλονίκης, και στα Πολυτεχνεία αμφοτέρων. Τότε που μας κυνηγούσαν οι μπάτσοι, επί χούντας.. Φοβόμουν πολύ. Μια μέρα είχα κοντέψει να κατουρηθώ από φόβο. Είχαμε πάρει ταξί για να το σκάσουμε από κάποιους που μας πλησίαζαν απειλητικά, και πόση αγωνία είχα μη μυρίσει ο ταξιτζής κάτι...

Αυτός ο φόβος λοιπόν. Τόσα χρόνια μετά, στο ίδιο μέρος κατά κάποιο τρόπο, με το ίδιο θέμα. Οι τύποι απείλησαν λοιπόν καμπόσο, μέχρι που πέταξαν αυγά στον Πάσχο, κι έφυγαν. Κι όταν είδα τα αυγά να πέφτουν, μαζί με το ξάφνιασμα και το σοκ, ένιωσα και ανακούφιση, αυτό ήταν λοιπόν, τέλος, γλιτώσαμε τα χειρότερα.

Σκουπίσαμε τον Πάσχο και τον πιάσανε αγκαζέ, ο Αλιβιζατος που ήταν σαν οικοδεσπότης συντετριμμένος, να τον πάνε όλοι μαζί σε μέρος ασφαλές. Δηλαδή, συγγνώμη, ποιο είναι το ασφαλές; Πού δεν έχει κράτος και εξουσία κάποια φασιστική ομάδα; Μπουλούκι ανεβήκαμε τη Μασσαλίας, μπουλούκι πήγαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε σε ένα μπαρ, και πίναμε και πίναμε, και δεν συνερχόμασταν. Ήπια τρία πορτό, κι έμεινα και κουβεντιάσαμε ώρες, αλλά παρόλ' αυτά τη νύχτα έμεινα ξύπνια, δεν μπορούσε να μου περάσει η ταραχή. Στριφογύριζα στο κρεβάτι και εκρήγνυνταν στο μυαλό μου φράσεις αγανάκτησης, και κυρίως η αίσθηση της αδικίας που επιφυλάσσει αυτή η χώρα σε ανθρώπους οι οποίοι κάνουν το έγκλημα να δημοσιεύουν κείμενα. Να πασχίζουν για τη σκέψη, να βάζουν την τέχνη τους, τα δυνατά τους, και η ανταμοιβή, αυγά στα μούτρα. Να πρέπει να φοβούνται να μιλήσουν. Να πρέπει να είναι ήρωες για να μπορούν να γράφουν. Κι έχουμε Δημοκρατία υποτίθεται. Πρέπει να είμαστε ευτυχείς που δεν είναι οι τύποι καθεστώς επίσημο.

Ξαγρυπνούσα και μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες από τις γιορτές της Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων. Αυτά μας έβαζαν να κάνουμε στη χούντα. Τέτοια θεάματα τραγάνιζαν τα νιάτα μας. Ακούγαμε τραγούδια και μαθαίναμε για κινήματα στην Ευρώπη, την αμφισβήτηση των πάντων, ιδέες καινούργιες, ανατρεπτικές, συγκλονιστικές, κι εδώ είχαμε τον Πατακό. Πώς να πείσουμε τα σημερινά παιδιά να μη νοσταλγούν τις εξεγέρσεις μας; Οι γονείς μας τα κατάφεραν καλύτερα. Τον πόλεμο που έζησαν κανείς δεν τον ζήλεψε, κι ας είχε πολλούς ηρωισμούς. Αλλά βλέπεις άλλη η γοητεία της επανάστασης. Τρομάρα μας. Πώς να εξηγήσουμε ότι χάσαμε τόσα πράγματα που δεν αναπληρώθηκαν με το Πολυτεχνείο.

Εγώ θα ήθελα να είμαι τώρα νέα. Να κάνω χορό, να μπορώ να διαβάζω και να ακούω ό,τι θέλω, να ντύνομαι όπως θέλω, να πηγαίνω σε μικτό σχολείο, να ξέρω ανθρώπους από την Αφρική και την Ασία. Να ταξιδεύω, να πηγαίνω Εράσμους, να μαθαίνω ξένες γλώσσες, να ψάχνομαι, να γνωρίζω παρέες από το Ίντερνετ, να μη φοβάμαι μήπως πέσω σε χαφιέδες που θα με προδώσουν και θα με καλέσει ο ασφαλίτης να με χτυπήσει και να με βιάσει. Να μην ασχολούμαι όπως τότε με την πολιτική, από απελπισία. Απελπισία είχαμε, όχι ελπίδα, γιατί δεν τα λες όλα κύριε Δαφέρμο;

Αλλά ίσως εσύ να έλπιζες περισσότερο, δεν ξέρω. Ήσουν στέλεχος, στην Επιτροπή κατάληψης, μπορεί να ένοιωθες πολλές ελπίδες. Κι εγώ κείνη τη μέρα είχα ελπίδες, αλλά την επόμενη, για θυμήσου; Δεν είχες ενοχές ποτέ; Δεν σκέφτηκες ποτέ τους επόμενους μήνες ότι είχαμε κάνει λάθος με το Πολυτεχνείο; Εγώ το σκεφτόμουνα συνέχεια...

Βέβαια εσείς στην Αθήνα ήσασταν αλλιώς. Πιο ηρωικοί και περήφανοι. Εγώ θα μπορούσα να είμαι εδώ, Τετάρτη έφυγα για μια ηλίθια άσκηση στο Ποινικό, και μου είπε ο Ντένης καθώς έμπαινα στα ΚΤΕΛ, μην πας, έλα στο Πολυτεχνείο, έγινε κατάληψη. Ε, καλά άσε να φύγω τώρα, θα γυρίσω το Σάββατο...

Έμεινα στη Θεσσαλονίκη και κάναμε κι εμείς κατάληψη το πρωί της Παρασκευής στο Πολυτεχνείο. Λέγαμε να πάμε στην Οδοντιατρική που ήταν κεντρικά, τελικά προτιμήθηκε η μίμηση. Είχε από τότε την επικοινωνιακή του σημασία και το μύθο του, το Πολυτεχνείο.

Μείναμε μέχρι τα χαράματα του Σαββάτου. Η μεγαλύτερη ευτυχία ήταν η ώρα της πορείας ως εκεί, της τρεχάλας. Αυτή η ζηλευτή έξαρση,εντάξει, υπήρξε για καποιες ώρες. Αυτό είναι που θέλουν όλοι να ξαναζήσουν. Και το παιχνίδι με το φόβο τους αρέσει άραγε; Δεν έχουν τίποτε καλύτερο στη ζωή τους; Ύστερα περιφερόμουν στις αίθουσες και τις συνελεύσεις και ομολογώ ότι συχνά δεν καταλάβαινα την υπερβολικά επαναστατική γλώσσα, και δεν συμφωνούσα με το σπάσιμο των καρεκλών. Κυκλοφορούσαν όλοι με ένα κομμάτι ξύλο, από πόδια τραπεζιών. Εσύ γιατί δεν έχεις, με ρώτησαν. Εγώ δεν μπορώ να παίξω ξύλο, είχα πει. Και με στεναχωρούσε αυτή η καταστροφή. Είναι κάτι που το σκέφτομαι συχνά. Δεν κατάφερα να πείσω κανέναν εκείνη τη νύχτα ότι δεν χρειαζόταν να σπάμε τις καρέκλες. Το προσπάθησα, αλλά μάταια.

Ωστόσο έκαναν κάτι πολύ σωστό, η επιτροπή που είχαμε εκλέξει. Όταν έμαθαν τι είχε γίνει στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, αποφάσισαν να παραδοθούμε. Εν ολίγοις. Αυτό. Να μη χυθεί αίμα. Δεν γίναμε ήρωες. Ας είναι καλά τα παιδιά. Το λέω και το ξαναλέω, αν και έτσι όπως συνταχθήκαμε να βγούμε ήταν πολύ ταπεινωτικό. Στριμωγμένοι, στη σειρά, κι έλεγα μέσα μου, ηττηθήκαμε, ας έχω τουλάχιστον ψηλά το κεφάλι.

Μπροστά είχε ένα τανκς με αναμμένους προβολείς, στρατιώτες με το όπλο προτεταμένο, και μόλις βγαίναμε μας σκόρπιζαν αστυνομικοί με σπρωξιές. Το κεφάλι ψηλά εσύ, έλεγα μέσα μου, και βγήκα κρατώντας αγκαζέ σφιχτά την Κατερίνα και προχωρούσαμε σαν αυτόματα. Κι όπως προχωρούσαμε αποφεύγαμε όσο μπορούσαμε τους αστυνομικούς που ήταν σκόρπιοι σε όλο το δρόμο, κι ένας είχε πιάσει ένα παιδί, που έφτασε σε μας, γαντζώθηκε πάνω μου, και μαζί γαντζωμένος πάνω του ο μπάτσος το κρατούσε και πήγαμε λίγα λεπτά έτσι, τραβώντας ο ένας τον άλλον, αλλά δεν άπλωσα το χέρι να βοηθήσω, να σπρώξω το μπάτσο, να κρατήσω το αγόρι κοντά μου, που εκλιπαρούσε με μια κλαψιάρικη φωνή, καθόλου ηρωικό κι αυτό, συνέχισα να προχωράω σα μηχανή με κύριο στόχο να ξεφύγω.

Αυτή ήταν η ηρωική έξοδος... Αλλά εγώ τουλάχιστον το ήξερα, και δεν είχα οπλιστεί με κανένα ξύλο. Είμαι δειλή, ήθελα να ζήσω, και μάλιστα αρτιμελής, κι ας είχαμε ιδιαιτέρως και αστόχαστα κινδυνεύσει επί ώρες. Κατουριόμασταν από το φόβο μας, και ουρλιάζαμε όταν μας χτυπούσαν, και τρέχαμε να γλιτώσουμε. Δεν θα σας άρεσε, πιστέψτε με. Σε κάνει να νιώθεις πολύ άσχημα, ο φόβος σε αποβλακώνει, σου φτωχαίνει τη ζωή, σου μαραίνει τα νιάτα. Δεν θέλω να χρειάζεται ηρωισμό τίποτα. Θέλω να ζω ασφαλής σε ελεύθερη χώρα, όπως τώρα. Σύμφωνα με τους νόμους. Οι νόμοι είναι για να προστατεύουν κυρίως ανθρώπους σαν εμένα, αδύναμους, δειλούς, αγύμναστους, που δεν θέλουν να παίζουν ξύλο, παιδιά, γριές και γέρους. Θέλουμε νόμους, σύνταγμα, δημοκρατία, ισότητα, τέτοια πράγματα για να συνεννοηθούμε. Όχι επαναστάσεις, όχι πολυτεχνεία. Όχι άλλα πολυτεχνεία. Δεν υπάρχει λόγος για τόση απελπισία.

Τα γράφω αυτά όλα μετά από τόσα χρόνια, γιατί διαρκώς καταλαβαίνω ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Ακούστε πάλι τη φωνή του σταθμού. Ακούστε την αγωνία των εκφωνητών. Δεν ήθελαν να πεθάνουν και να γίνουν ήρωες. Δεν ζούσαμε σε εποχές μαύρες, δεν θέλαμε να θυσιαστούμε. Θέλαμε να ζήσουμε, να χαρούμε τα νιάτα μας, τις ευρωπαϊκές κατακτήσεις. Να ζούμε όπως εσείς οι νέοι τώρα. Να βρίσκουμε τον εαυτό μας, όχι να ασχολούμαστε με τους καραβανάδες και να μας βασανίζουν. Τρελαίνομαι όταν ακούω νέους να μου λένε πως είχαμε το προνόμιο της εξέγερσης: Που είχαμε κάθε μέρα να κάνουμε με τα κατακάθια της κοινωνίας, και τα κατακάθια της δικής μας ψυχής, το φόβο μας. φρίκη, και πλήξη, και απόγνωση, και αδιέξοδα! Τώρα έχετε το προνόμιο της εξέγερσης. Πρέπει να είναι οπωσδήποτε με καδρόνια; Τώρα μπορείτε να κάνετε τόσα πράγματα για να αλλάξετε τον κόσμο. Υπάρχουν εθελοντικές οργανώσεις, γιατροί χωρίς σύνορα, ομάδες για τους μετανάστες, δενδροφυτεύσεις, πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν. Ελάτε στην ομάδα μας, να κάνουμε μαθήματα ελληνικών στους μετανάστες. Μάθετε το ελληνικό αλφάβητο σε έναν αφρικανό που δεν πήγε σχολείο ποτέ του, και θα δείτε ότι θα αλλάξει ο κόσμος. Πηγαίνετε στην Ουρουγουάη με τους Ινδιάνους, στο Γκάζι με τα τσιγκανάκια, στη Σιέρα Λεόνε με τα παιδιά πολεμιστές, στον Κολωνό με το Κυριακάτικο σχολείο, ελάτε σε μας, στην Αγορά της Κυψέλης, ο κόσμος σας περιμένει να τον αλλάξετε. Και το μυαλό σας μπορεί να δουλέψει ελεύθερα. Να ακούει ελεύθερα, να διατυπώνει ελεύθερα, να ζει τη συγκλονιστική εμπειρία της ελεύθερης σκέψης. Είναι πιο συνταρακτικό από κάθε άλλη συγκίνηση, δεν αναπληρώνεται με τίποτα.

Αυτό το προνόμιο έχουμε τώρα. Εκτός κι αν επιτρέψουμε στους τραμπούκους να μας το αφαιρέσουν.

* Φιλοξενώ στο medium.gr το κείμενο της Άννας Δαμιανίδη, όχι μόνο γιατί με αφορά, αλλά γιατί είναι η καλύτερη ανάλυση για τα φαινόμενα πολιτικής βίας που διάβασα (και έγραψα). Το κείμενο δημοσιεύτηκε ως «Σημείωμα» στο Facebook στις 27.11.2009. Η κα Άννα Δαμιανίδη είναι αρθρογράφος της εφημερίδας «Τα Νέα»

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ – ΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΕΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ – ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ 1973 – ΤΙ ΕΓΡΑΦΑΝ ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ 42 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

  Η Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973 ήταν η κορυφαία αντιδικτατορική εκδήλωση και ουσιαστικά προανήγγειλε την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών, η οποία από τις 21 Απριλίου 1967 είχε επιβάλλει καθεστώς στυγνής δικτατορίας στη χώρα.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στις 14 Φεβρουαρίου 1973, όταν ξεσηκώθηκαν οι φοιτητές της Αθήνας και συγκεντρώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Ζητούσαν την κατάργηση του Ν.1347, ο οποίος προέβλεπε την υποχρεωτική στράτευση όσων ανέπτυσσαν συνδικαλιστική δράση κατά τη διάρκεια των σπουδών τους. Η αστυνομία, παραβιάζοντας το πανεπιστημιακό άσυλο, εισήλθε στο χώρο του ιδρύματος, συνέλαβε 11 φοιτητές και τους παρέπεμψε σε δίκη με την κατηγορία της «περιύβρισης αρχής». Οι 8 καταδικάστηκαν σε διάφορες ποινές, ενώ περίπου 100 άλλοι αναγκάστηκαν να διακόψουν τις σπουδές τους και να ντυθούν στο χακί.

Επτά ημέρες μετά τα πρώτα γεγονότα του Πολυτεχνείου, στις 21 Φεβρουαρίου οι φοιτητές κατέλαβαν το κτίριο της Νομικής σχολής στην Αθήνα, προβάλλοντας τα συνθήματα «Δημοκρατία», «Κάτω η Χούντα» και «Ζήτω η Ελευθερία». Η αστυνομία επενέβη και πάλι για να καταστείλει την εξέγερση, αλλά η βίαιη εκδίωξη των φοιτητών από το κτίριο της Νομικής ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την αγωνιστικότητά τους.

Η εξέγερση που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου του 1973 επρόκειτο να αποτελέσει την κορύφωση των αντιδικτατορικών εκδηλώσεων. Το πρωί εκείνης της ημέρας οι φοιτητές συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και αποφάσισαν την κήρυξη αποχής από τα μαθήματα, με αίτημα να γίνουν εκλογές για τους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους και όχι στα τέλη του επόμενου χρόνου, όπως είχε ανακοινώσει το καθεστώς.

Ακολούθησαν συνελεύσεις φοιτητών στην Ιατρική και στη Νομική σχολή. Μάλιστα, οι φοιτητές της Νομικής εξέδωσαν ψήφισμα, με το οποίο ζητούσαν την ανάκληση των αποφάσεων της Χούντας για τη...

Τα φτωχόπαιδα του Πολυτεχνείου

Μαριάννα Τζιαντζή

Οι περισσότεροι από τους «μαχητές των δρόμων», τα λαϊκά παιδιά που κυριολεκτικά έδωσαν το αίμα τους για να γίνει ο Νοέμβρης του ’73 αυτό που έγινε, παραμένουν στη σκιά.

Δεν διαθέτουμε στατιστικά στοιχεία για την κοινωνική σύνθεση των φοιτητών στα ελληνικά πανεπιστήμια στα τελευταία χρόνια της δικτατορίας. 

Επίσης δεν διαθέτουμε στοιχεία για την κοινωνική σύνθεση, την ταξική προέλευση των νέων (φοιτητών και μη) που τον Νοέμβρη του ’73 βρέθηκαν «μέσα» στο Πολυτεχνείο. 

Ωστόσο, χάρη σε δύο σημαντικές μελέτες, που εκδόθηκαν πολύ πρόσφατα (του Ιερώνυμου Λύκαρη και του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη), αρχίζουμε να μαθαίνουμε περισσότερα για τους νέους που συμμετείχαν στις ηρωικές κινητοποιήσεις «έξω» από το Πολυτεχνείο, παίζοντας τη ζωή τους κορόνα γράμματα. 

Ανάμεσά τους φοιτητές, μαθητές, ελεύθεροι επαγγελματίες, καλλιτέχνες, όμως οι περισσότεροι ήταν φτωχόπαιδα, παιδιά της εργατικής τάξης, οικοδόμοι, νεαροί βιοπαλαιστές. Ήταν αυτοί που τους συνέλαβε η Ασφάλεια, που δέχτηκαν τις σφαίρες των ενστόλων, αυτοί που τα ονόματα και η επαγγελματική τους ιδιότητα έχουν καταγραφεί στις επίσημες καταστάσεις της αστυνομίας, των κλινικών και των νοσοκομείων. . .

17 ΝΟΕΜΒΡΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

Τέτοιες μέρες εδώ και τριάντα επτά χρόνια , ο νους και η καρδιά όλων μας είναι εκεί, στο Πολυτεχνείο, στην εξέγερση των φοιτητών, 
της νεολαίας και ολόκληρου του ελληνικού λαού κατά της χουντικής τυραννίας.  

Στον Νοέμβρη του 1973.

Το Πολυτεχνείο ζει μέσα στους αγώνες, τους σημερινούς και τους αυριανούς, για ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, για υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών κατακτήσεων, των δημοκρατικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών, στη σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του νεοφιλελευθερισμού.

Τριάντα επτά χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο συγκινεί, εμπνέει, θυμίζει πως τα οράματα τού τότε είναι ακόμα και σήμερα επίκαιρα. Κόντρα σε όσους επιδιώκουν, τη διαγραφή της ιστορικής μνήμης, εμείς διδασκόμαστε απ' αυτήν και ξέρουμε ότι: η καλύτερη τιμή στο Νοέμβρη είναι σήμερα η πάλη για τα δικαιώματα των εργαζομένων. 

Η ιστορία του Πολυτεχνείου ,για μια φορά ακόμη έδειξε πως όταν ο λαός θέλει, μπορεί. Μπορεί και πρέπει να παραμερίσει την λογική του συμβιβασμού και της υποταγής. Μπορεί και πρέπει να πάρει την υπόθεση των αγώνων στα χέρια του. 

Τριάντα επτά χρόνια μετά, η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τροφοδοτείται από τους κοινωνικούς αγώνες με το σύγχρονο νόημα του συνθήματος «Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία ».  ...

Από τον Διομήδη...στον Αλέξη. Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους πεσόντες

Από το 1973 στο 2009 -

Από τον Διομήδη...στον Αλέξη

Τιμή και δόξα στους γνωστούς και άγνωστους πεσόντες για την δημοκρατία και την ελευθερία!!

Δρ Κουτσούκος Αναστάσιος

Το 1973 εντάθηκε η λαϊκή αγανάκτηση ενάντια στην χούντα και εκφράστηκε με ανεβασμένες μορφές πάλης όπως η κατάληψη της Νομικής, το Φλεβάρη του 1973, η διαδήλωση στις 4 Νοέμβρη 1973, με αφορμή το μνημόσυνο του Γ. Παπανδρέου, όπου έγιναν και συλλήψεις αλλά και η διαδήλωση 3.000 φοιτητών για συμπαράσταση στους συλληφθέντες στις 8 Νοέμβρη.

Την Τετάρτη 14 Νοέμβρη 1973, το πρωί εκατοντάδες φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώνονται στο προαύλιο του Ιδρύματος. Αρχίζουν συνελεύσεις για να αποφασίσουν πώς θα αντιμετωπίσουν το νέο σχέδιο της χούντας για την υποταγή του κινήματος. Οι συγκεντρωμένοι φοιτητές στο Πολυτεχνείο συγκροτούν μια επιτροπή κατάληψης. Κλείνουν οι πόρτες και στις 8.30 το βράδυ γίνεται η πρώτη συνεδρίαση της συντονιστικής επιτροπής. Αμέσως οι πρώτες προκηρύξεις σκορπίζονται στην Πατησίων που είχε κλείσει από τον συγκεντρωμένο κόσμο. Ακούγονται τα πρώτα συνθήματα «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία», «20% για την παιδεία» και «Κάτω η χούντα».

Την Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973, η κατάληψη αποτελεί πόλο έλξης του λαού της Αθήνας που αρχίζει να συρρέει στο Πολυτεχνείο. Ως τις 9.30 το βράδυ η κατάληψη έχει πυκνώσει ενώ ο λαός στους γύρω από το Πολυτεχνείο δρόμους, φωνάζει αντιαμερικανικά και αντιχουντικά συνθήματα.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ( Σάββατο 17 Νοέμβρη) τα πρώτα τανκς εμφανίζονται, ενώ στο νοσοκομείο που οργανώθηκε στο Πολυτεχνείο, μεταφέρονται όλο και περισσότεροι νεκροί και τραυματίες.

Στη 1 μετά τα μεσάνυχτα τα τανκς έχουν ζώσει το Πολυτεχνείο. Τα μεγάφωνα και ο ραδιοσταθμός μεταδίδουν: «Μην φοβάστε τα τανκς», «Κάτω ο φασισμός», «Φαντάροι είμαστε αδέρφια σας. Μη γίνετε δολοφόνοι».

Στις 1.30 τα τανκς ξεκινούν με αναμμένους τους προβολείς. Οι φοιτητές τοποθετούν μια «Μερσεντές» πίσω από την κεντρική πύλη για να εμποδίσει την είσοδο των τανκς. Οι φοιτητές είναι ανεβασμένοι στα κάγκελα, τραγουδούν τον εθνικό ύμνο και φωνάζουν στους φαντάρους: «Είμαστε αδέρφια».

Δίνεται διορία 20 λεπτών για να βγουν οι έγκλειστοι, ενώ ένα τανκ παίρνει θέση απέναντι στην είσοδο. Η Συντονιστική Επιτροπή προσπαθεί να διαπραγματευτεί την ασφαλή έξοδο του κόσμου.

Ωρα 2.50, ξημερώματα του Σαββάτου 17 Νοέμβρη. Ο επικεφαλής αξιωματικός με μια κίνηση του χεριού του, δίνει την εντολή να ξεκινήσει το τανκ. Η πόρτα πέφτει και το τανκ συνεχίζει την πορεία του φτάνοντας μέχρι τις σκάλες του κτιρίου «Αβέρωφ». Μαζί του μπαίνουν ασφαλίτες και άντρες των ΛΟΚ. Πέφτουν πυροβολισμοί. Υπάρχουν φαντάροι που βοηθούν τους φοιτητές να φύγουν, αλλά στις εξόδους τούς περιμένουν ασφαλίτες και συλλαμβάνουν και τους κυνηγούν.

Στις 3.20 δεν υπάρχει πλέον κανένας στο Πολυτεχνείο έχει εκκενωθεί πλήρως.

Ο Διομήδης Κομνηνός ετών 17 που ήταν μεταξύ των φονευθέντων από τους φασίστες της χούντας κατά την εξέγερση του πολυτεχνείου το 1973. Οι «εφημερίδες» της εποχής γράψανε ότι είχε «βεβαρημένο παρελθόν»

Επίσημα είπαν ότι οι νεκροί εκείνων των ημερών έφτασαν τους 18 με 22. Το πόρισμα που συνέταξε τον Οκτώβριο του 1974 ο τότε εισαγγελέας Τσεβάς μιλάει για ακόμη 16 νεκρούς, εκ των οποίων μόνο ένας αναγνωρίστηκε από συγγενείς του. Το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών καταλήγει σε 23 νεκρούς, η ταυτότητα των οποίων αναγνωρίστηκε, και άλλους 16 «αγνώστους».

Η χούντα κατέρρευσε υπό το βάρος των θυμάτων της και υπό το βάρος της Κυπριακής τραγωδίας.

Το 2008 η «ιδιότυπη χούντα» ολιγαρχικών, φεουδαρχών, τραπεζιτών και παρακρατικών μηχανισμών άρχισε να κλονίζεται από την λαϊκή εξέγερση η οποία είχε αρχίσει από τις κινητοποιήσεις ενάντια στον νόμο της κ. Γιαννάκου για την ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων. Αλύπητα τα Ματ του κ. Πολύδωρα χτύπαγαν με ασυδοσία-βασανιστικά φοιτητές μαθητές σπουδαστές. Από τις 21 Οκτώβρη 2008 μια λαοθάλασσα, πρωτοφανής για τα χρονικά, ενωμένων εργατών, φοιτητών, υπαλλήλων, υπερδανεισμένων, καταπιεσμένων, γέμισε το κέντρο της Αθήνας δίνοντας ένα μάθημα στην παραπαίουσα συντηρητική κυβέρνηση. Η Ελληνική "Εργκενεκόν" καταρρέει γιατί έγινε ορατή και απέτυχε!!!

Οι «αναλυτές-στυλοβάτες» της φεουδαρχίας (μεσαιωνικού τύπου) τα «είχαν χάσει» μπροστά στην αγωνιστικότητα και αποφασιστικότητα της δημοκρατικής νεολαίας μας, των αγροτών, εργατών φοιτητών, οι οποίοι ακόμα δεν είπαν την τελευταία λέξη στο πεδίο των διεκδικήσεων. Η ιδιότυπη και οικονομικά αδίστακτη δικτατορία ολιγαρχικών, τραπεζιτών και παρακρατικών μηχανισμών καταρρέει… Άφωνη η κοινή γνώμη είδε τους «παρακρατικούς μηχανισμούς» να «χτυπάνε αλύπητα» τους αγέρωχους δημοκρατικούς αγρότες της Κρήτης και κατόπιν ακόμα και τον Πρόεδρο του Πασοκ ο οποίος «τόλμησε» να μην τους «ειδοποιήσει» να πάει στον Πειραιά!! Μόνο σε περιόδους δικτατορίας οι αρχηγοί κομμάτων και οι πολίτες δηλώνουν στην Ασφάλεια που και πότε θα πάνε!!! Οι δημοκρατικοί πολίτες ποτέ δεν θα επιτρέψουν τον περιορισμό συγκεντρώσεων και μετακινήσεων ελευθέρων ελλήνων πολιτών!!!
Η ληστρική ακόρεστη απληστία των ολιγαρχικών - νεοφεουδαρχών οδήγησε σε μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Οι τραπεζίτες ευημερούν και «αγοράζουν εταιρείες» και οι πολίτες πένωνται.! Ο υπερδανεισμός των πολιτών – «νεοσκλάβων» στους τραπεζίτες οδήγησε στη νέα «ιδιότυπη δικτατορία των συντηρητικών, των μηχανισμών καταστολής και των τραπεζιτών». Ως αντίδραση ήρθαν οι απρόσμενες – για τους αδαείς - μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις, παρά την θέληση των «εξωνημένων» συνδικαλιστών, δημοσιογράφων, «πρώην αριστερών – που τα πουλάνε όλα», «δημοσκόπων» και παρακρατικών μηχανισμών.
Μια λαοθάλασσα ενωμένων – αυτονομημένων πολλές φορές - εργατών, αγροτών, φοιτητών, ανέργων, αστέγων, υπερδανεισμένων, απολυμένων...πλημμυρίζει ήδη από τις 21 Οκτωβρίου 2008 το κέντρο της Αθήνας. Η δολοφονία του νεαρότερου ήρωα των λαϊκών κινητοποιήσεων, του «Αλέξη Γρηγορόπουλου» ήταν και η χαριστική βολή για την παραπαίουσα ολιγαρχία (και έπεται συνέχεια)... Τα «Δεκεμβριανά 2008» έμειναν στην ιστορία ενός λαού που δεν αντέχει την «ιδιότυπη δικτατορία».
Η υπό παραίτηση, παραπαίουσα ολιγαρχική κυβέρνηση δεν έχει την «δεδηλωμένη» από την Δευτέρα 19 Ιανουαρίου που έγινε στην ολομέλεια της Βουλής η συζήτηση της πρότασης του ΠΑΣΟΚ για σύσταση ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής για τη διενέργεια προκαταρκτικής εξέτασης για την υπόθεση Βατοπεδίου. Ο λαός ενωμένος και αποφασισμένος σε κάθε ιστορική περίοδο, απέναντι σε οποιαδήποτε μορφής τυραννία πάντα νικά. Εμπνεόμενοι από την Αμερικάνικη, την Γαλλική και την Ελληνική επανάσταση οι δημοκρατικοί λαοί γκρεμίζουν την τυραννία όπως και εμείς κληθήκαμε να πράξουμε στις εκλογές της 4 Οκτώβρη 2009, δεδομένου ότι η Βαστίλη του νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε από μέσα, τα διεθνή χρηματιστήρια καταρρέουν και αυτό που μένει σταθερό είναι η προσήλωση του λαού μας στις πανανθρώπινες Ελληνικές αξίες της ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης.

Τιμή και δόξα στους πεσόντες γνωστούς και άγνωστους αγωνιστές για την ελευθερία, την ισότητα τη δικαιοσύνη και τη δημοκρατία !!

Τιμή και δόξα στον Διομήδη και τον Αλέξη τους νεαρότερους ήρωες της δημοκρατικής εξέγερσης.!!

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η διχασμένη η γενιά του Πολυτεχνείου = ΣΤΟΧΟΣ Ο ΔΙΑΣΥΡΜΟΣ: Εδώ πολυτεχνείο...εδώ και η γενιά του <πάρτα όλα>..

Σχετικά: Εδώ πολυτεχνείο...εδώ και η γενιά του <πάρτα όλα>..

Επέτειος της 17ης Νοεμβρίου το Σάββατο. Ξανά-μανά, μία από τα ίδια. Καθιερωμένη πορεία από το πολυτεχνείο μέχρι την πρεσβεία των ΗΠΑ. Οι ίδιοι και οι ίδιοι κάθε χρόνο, για να τιμήσουν ο καθένας την δική του εκδοχή για την εξέγερση. Κόμματα, κομματίδια, ομαδούλες...
Όχι όλοι μαζί! Τα πάντα θα είναι και πάλι διακριτά και τακτοποιημένα.
Ο κάθε κομματικός μηχανισμός στο δικό του μπλοκ. Και το κάθε μπλοκ με τις δικές του προσλαμβάνουσες για το πολυτεχνείο και με τα δικά του συνθήματα.
Οι Αντάρσυοι και οι Κεερφάδες, για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οι αναρχικοί τα ίδια, αλλά με μπόλικη βενζίνη, οι άλλοι ότι το πολυτεχνείο ήταν πάλη ταξική, κι ο καθένας τον δικό του χαβά. Ότι του φανεί του λολοστεφανή!
Ένα μόνο δεν έχω καταλάβει. Τα μπλοκ του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουν μέχρι τον καθιερωμένο προορισμό; Την πρεσβεία των ΗΠΑ; Να κάνουν τι εκεί πέρα; Τόσες και τόσες μέρες έχει ο χρόνος, αυτήν διάλεξαν για να σπεύσουν να προσκυνήσουν τον ιερό ναό της αχράντου, Αγίας πρεσβείας;

Οι νεκροί του Πολυτεχνείου. 
To πόρισμα του εισαγγελέα Δ.Τσεβά για τα θύματα της εξέγερσης του 1973...

Ο αριθμός των θυμάτων της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σε νεκρούς, τραυματίες και κακοποιηθέντες έχει αποτελέσει κατά καιρούς πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης που καλλιεργήθηκε κυρίως από τους αρνητές των γεγονότων.
Στη μεταπολίτευση υπήρξε λαϊκή απαίτηση να πέσει φως στην υπόθεση και μάλιστα στους δρόμους κυριαρχούσε το σύνθημα «Τσεβά γίνε Σαρτζετάκης».
Το πόρισμα εκδόθηκε το 1975. Ο αριθμός των νεκρών που προέκυψε από την έρευνα του εισαγγελέα Δημήτρη Tσεβά ήταν 18 βεβαιωμένοι επώνυμοι νεκροί. Σύμφωνα με το πόρισμα, έχασαν τη ζωή τους έξω από το Πολυτεχνείο στους κοντινούς δρόμους και σε διάφορα σημεία της Αθήνας. ...

Τα «πυρά» των δικαστών για το Πολυτεχνείο, η απάντηση των καθηγητών Αλιβιζάτου-Μανιτάκη και η λεπτή γραμμή μεταξύ Συντάγματος και πανδημίας

Τα «πυρά» των δικαστών για το Πολυτεχνείο, η απάντηση των καθηγητών Αλιβιζάτου-Μανιτάκη και η λεπτή γραμμή μεταξύ Συντάγματος και πανδημίας «Μπαίνουν στο ζύγι τελικά υπέρτατες αξίες όπως η προστασία της ανθρώπινης ζωής και η προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη;» 

είναι το (ψευτο) δίλημμα μπροστά στο φετινό εορτασμό του Πολυτεχνείου. 

Τι λένε συνταγματολόγοι και δικαστές. 

Δικαίωμα του συνέρχεστε ή δημόσια υγεία;  Αυτή είναι η μια πλευρά του (ψευδο)διλήμματος. Η άλλη είναι- διατυπωμένη ως αιχμή κατά των δικαστών – «κλειστά δικαστήρια λόγω πανδημίας όπως ζητούν (άρα δικαίωμα στην δημόσια υγεία) ή δικαίωμα στην ελεύθερη πρόσβαση του πολίτη στη Δικαιοσύνη(άρα ανοιχτά δικαστήρια);

Και στη μέση τίθεται ένα ερώτημα: Μπαίνουν στο ζύγι τελικά υπέρτατες αξίες όπως η προστασία της ανθρώπινης ζωής και η προστασία των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη;

Τελικά όπως φαίνεται μπαίνουν, εφόσον κοιτάς τα πράγματα με πολιτική σκοπιμότητα. Με στόχευση. Αλλιώς δεν υπάρχει κανένα δίλλημα και τα πράγματα είναι προφανή.  

 Οι δικαστές

Μέχρι χθές το μεσημέρι τα πράγματα για την πορεία του Πολυτεχνείου ήταν – περίπου- αναμενόμενα: Η κυβέρνηση πήρε μια απόφαση , την οποία εξήγγειλε έξω από το Μαξίμου ο Μιχ. Χρυσοχοϊδης και έβαλε σε χαρτί ο διοικητής της αστυνομίας: Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων και βαριά πρόστιμα. Είχε προηγηθεί στη Βουλή ένα μπαράζ αντεγκλήσεων  μεταξύ των κομμάτων. Στα σόσιαλ μίντια το πάρτι ήταν ατελείωτο: «Μόνο η Χούντα τα έκανε αυτά…».

Όλα αυτά λοιπόν στο πλαίσιο για νεοελληνικής γραφικότητας ή ενός πολιτικού σκηνικού πολέμου, έχουν μια μέτρια αξία, δεδομένου ότι λέγονται εν  μέσω πανδημίας δηλαδή «πολέμου».

Ώσπου παρενέβησαν οι δικαστές (οι θεσμικοί θεματοφύλακες)  στο θέμα, δίνοντας πλεον για άλλης βαρύτητας αξία στο ζήτημα. Μια θεσμική βαρύτητα.

Παρέμβαση

Η παρέμβαση ήταν συγκεκριμένη:  «Η Πολιτεία οφείλει να προστατεύσει τη δημόσια υγεία μέσα στις συνθήκες της πανδημίας, χωρίς να υπερβαίνει τα όρια του Κράτους Δικαίου.  Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων θεωρεί ότι η σχολιαζόμενη απόφαση για γενική απαγόρευση των συναθροίσεων σε όλη την Επικράτεια βρίσκεται εκτός  Συνταγματικού πλαισίου και θα πρέπει άμεσα να ανακληθεί».   

Τι λένε οι δικαστές: Εν ολίγοις πως  δεν υπάρχει θεσμική νομιμοποίηση για συνολική απαγόρευση σε όλη την Επικράτεια, με εντολή του διοικητή της αστυνομίας. Αυτό θα έπρεπε να γίνει από τις κατά τόπους αστυνομικές περιφέρειες , αφού προηγουμένως είχαν γινει γνωστές οι πορείες που θα πραγματοποιηθούν. Όμως τέτοια ανακοίνωση δεν υπάρχει, ενώ με βάση με τον τελευταίο νόμο για την απαγόρευση συναθροίσεων , για τις συγκεντρώσεις στο Πολυτεχνείο και την Πρωτομαγιά δεν χρειάζεται να γνωστοποιηθούν στις αρχές. Αρα, οι αρχές δε θα γνωρίζουν ποιοι θα κάνουν πορείες, συνεπώς δεν μπορούν και να τις απαγορεύσουν. Δεν ,λένε δηλαδή οι δικαστές μην κάνετε απαγόρευση, απλώς λένε πως δεν έχετε νομική ορθό τρόπο να την κάντε..

 Γιατί;

Το ερώτημα που τέθηκε είναι γιατί παρενέβησαν οι δικαστές: Η απάντηση είναι πως σε κομβικά ζητήματα που άπτονται του Συντάγματος είναι χρέος τους. Και καλά έκαναν.

Δεύτερο ερώτημα είναι αν ουσιαστικά έκαναν πολιτική παρέμβαση: Η απάντηση είναι πως (οι ίδιοι λένε)  όχι, αφού απλώς παρέθεσαν την ερμηνεία του Συντάγματος για ζητήματα δημοκρατικών ελευθεριών. Η κυρίαρχη φράση μάλιστα είναι πως «το Σύνταγμα είναι Ευαγγέλιο. Ουδείς πάνω του Συντάγματος».

Απάντηση στα πυρά

Τρίτο ερώτημα είναι αν θα ακολουθήσουν και άλλες Ενώσεις Δικαστών ή άλλοι δικαστές, που θα  πάρουν θέση. Η ερμηνεία μάλιστα που δίδεται από άλλες πηγές είναι πως επρόκειτο για «πολιτική» παρέμβαση σε ένα ζητημα που δεν τίθεται καν δίλημμα: Η δημόσια υγεία είναι επισης ένα πλήρως προστατευμένο αγαθό από το ίδιο το Σύνταγμα.

«Οι δικαστές όταν ζητούν να κλείσουν τα δικαστήρια λόγω πανδημίας, προτάσσουν τη δημόσια υγεία, θεωρώντας τη ως υπέρτατο συνταγματικό αγαθό .  Τώρα αγνοούν το θέμα της δημόσιας υγείας και προτάσσουν το δικαίωμα του συνέρχεστε», αναφέρεται σε επίπεδο κριτικής παρουσιάζοντας μια «δομική αντίφαση».

Η απάντηση Αλιβιζάτου – Μανιτάκη   

Αξία επίσης έχει η ακαριαία αντίδραση δυο κορυφαίων συνταγματολόγων, των καθηγητών Αλιβιζάτου και Μανιτάκη   (Καθημερινή- Skai) που ήταν ξεκάθαρες για την προστασία της δημόσιας υγείας. Χαρακτηριστικά ο κ.Αλιβιζάτος είπε πως «τη δυνατότητα απαγόρευσης δημόσιων συναθροίσεων σε ορισμένη περιοχή ή ακόμη και σε ολόκληρη τη χώρα, εξ αιτίας της τρέχουσας πανδημίας, επιτρέπει ρητά η πράξη νομοθετικού περιεχομένου του περασμένου Μαρτίου, την οποία έχει από καιρό κυρώσει η Βουλή (άρθρο 68§2 ν. 4683/2020). Αρκεί να έχει διατυπώσει γνώμη η Εθνική Επιτροπή Δημόσιας Υγείας.   

 Εν προκειμένω, εξ όσων πληροφορούμαι, η Εθνική Επιτροπή έχει διατυπώσει γνώμη, και μάλιστα ομόφωνη.

Εξ όσων γνωρίζω, εξ άλλου, κανένα δικαστήριο δεν έχει κηρύξει την ανωτέρω διάταξη αντισυνταγματική.

Εκπλήσσομαι, συνεπώς, για την ευκολία με την οποία, υπό τις σημερινές ειδικά συνθήκες, ορισμένοι συνάδελφοι, αλλά και δικαστικοί λειτουργοί,  έσπευσαν να χαρακτηρίσουν την συγκεκριμένη απαγόρευση αντισυνταγματική». 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

- «Ρήγμα» 2 μελών στην Ένωση Διοικητικών Δικαστών: Να ανακληθεί η απόφαση για την απαγόρευση συναθροίσεων

- Πολυτεχνείο: Στο ΣτΕ προσφεύγει το ΜέΡΑ25 για την απαγόρευση των συναθροίσεων 

- Χρυσόγονος για Πολυτεχνείο: Αντισυνταγματική η γενική απαγόρευση των συναθροίσεων – Τι λέει ο πρόεδρος των αστυνομικών υπαλλήλων Ελλάδας – ΒΙΝΤΕΟ 

- Πολυτεχνείο: Κοινό κείμενο ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και Μέρα 25 με το οποίο καταδικάζουν την απαγόρευση των συναθροίσεων 

- Άμεση ανάκληση της απαγόρευσης της πορείας του Πολυτεχνείου ζητάει η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων – Οι κυβερνητικές αποφάσεις για πρόστιμα, συναθροίσεις και συλλήψεις

 ====================================== 

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Η συνέντευξη που γκρέμισε τους μύθους που έντεχνα καλλιεργήθηκαν επί 44 χρόνια: Κόλαφος για την Αριστερά το ιστορικό ντοκουμέντο: «Υπήρξε συμφωνία για να μπει το τανκς στο Πολυτεχνείο»

Αμηχανία (και αφωνία) από όσους καπηλεύτηκαν το Πολυτεχνείο έπειτα από την αποκάλυψη της «κυριακάτικης δημοκρατίας» ότι η πύλη έπεσε κατόπιν συμφωνίας φοιτητών – Στρατού!

Σάλος έχει προκληθεί από τη συνέντευξη-ντοκουμέντο που ανατρέπει τα δεδομένα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, την οποία παραχώρησαν ο Κυριάκος Σταμέλος, αριστερός και μέλος της συντονιστικής επιτροπής των φοιτητών, και ο Μιχάλης Γουνελάς, επικεφαλής των αρμάτων μάχης που περικύκλωσαν το κτίριο.

Το μείζον που προκύπτει από τη συνέντευξη είναι ότι «αν δεν γινόταν το Πολυτεχνείο, δεν θα χάναμε την Κύπρο», ενώ οι δύο άνθρωποι, αυτόπτες μάρτυρες και πρωταγωνιστές ταυτόχρονα των εξελίξεων, καταρρίπτουν τα επιχειρήματα όσων θέλησαν να καπηλευτούν την εξέγερση. Από τη συνέντευξη-ντοκουμέντο των δύο πρωταγωνιστών στην «κυριακάτικη δημοκρατία» και στον Παναγιώτη Λιάκο με τίτλο «Υπήρξε συμφωνία για να μπει το τανκς στο Πολυτεχνείο» υπήρξαν σφοδρές αντιδράσεις και οι αποκαλύψεις προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση σε όλους τους χώρους, κυρίως της Κεντροδεξιάς.

Ο χώρος της Αριστεράς ωστόσο κράτησε σιγήν ιχθύος, σιώπησε περιέργως, παρότι ο Κυριάκος Σταμέλος είναι ένα πρόσωπο που προέρχεται από τον χώρο αυτόν και είναι αναγνωρισμένη η δράση του κατά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου.

«Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι, αν δεν είχαν γίνει τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, πιθανότατα δεν θα είχαμε χάσει την Κύπρο; Δηλαδή, δεν ήταν στις προθέσεις βεβαίως των επαναστατημένων να χαθεί η Κύπρος, αλλά υπήρξε τέτοια ροή στην εκμετάλλευση διότι εμείς δεν ρίξαμε τον Παπαδόπουλο. Φέραμε τον Ιωαννίδη, πάντως. Και ο Ιωαννίδης δεν έπεσε μόνος του, έπεσε λόγω των γεγονότων της Κύπρου. Αρα, λοιπόν, ένα αυθόρμητο κίνημα μετετράπη σε έναν μοχλό εναντίον της πατρίδος» επισήμανε ο Κυριάκος Σταμέλος και ξεκαθάρισε: «Δεν έχω καμία διάθεση αποδόμησης της εξέγερσης, απλά θέλω να πω την αλήθεια».

Τόσο ο Κυριάκος Σταμέλος όσο και ο Μιχάλης Γουνελάς, οι δύο «αντίπαλοι» στην εξέγερση του ...

H σημασία της λαϊκής εξέγερσης του Νοέμβρη

Α' Μέρος

του Ανδρέα Παπανδρέου
Η γνήσια λαϊκή εξέγερση στην Ελλάδα τη νύχτα της 16ης Νοεμβρίου του 1973 άλλαξε την πολιτική τροχιά της χώρας. 
Δεν σήμανε μόνο το τέλος στο πείραμα της "περιορισμένης", υπεύθυνης", ¨"καθοδηγούμενης δημοκρατίας" του Παπαδόπουλου, κάτω απο την αμερικανική καθοδήγηση, αλλά έθεσε τα θεμέλια για την εξέλιξη ενός πραγματικά μαζικού λαϊκού απελευθερωτικού κινήματος.
Με ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις, ο παγκόσμιος Τύπος προσπάθησε να υποβαθμίσει τη σημασία των γεγονότων αυτών. Τα παρουσίασε σαν μια έντονη αλλά περιορισμένη πανεπιστημιακή εξέγερση των φοιτητών. Στην πραγματικότητα, όπως θα δούμε παρακάτω, η εξέγερση ήταν μια κοινωνική και πολιτική επανάσταση. Στον παγκόσμιο Τύπο ελάχιστα γράφτηκαν για την απίστευτη βαρβαρότητα της αστυνομίας, που θυμίζει παρόμοιες αντιδράσεις του στρατού στο Σαντιάγο τον περασμένο Σεπτέμβρη. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί:

ΕΚΘΕΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 (Εγκρίθηκαν στην 4η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, Ιούλης 1976)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1

Η πολιτική κατάσταση και το λαϊκό κίνημα στη διάρκεια του 1973

1.1. Η κρίση της δικτατορίας βαθαίνει

Στη διάρκεια του 1973, - αν και η δικτατορία έκλεινε τα έξι χρόνια της, - κάθε άλλο παρά άρχιζε να κερδίζει κάποια σταθερότητα, σαν καθεστώς, να αποκτάει κάποια λαϊκή βάση. Αντίθετα μάλιστα. Η κρίση του χουντικού καθεστώτος συνεχιζόταν. Τέλη 1972, και κυρίως το 1973, η κρίση βάθυνε πολύ. Είχε αρχίζει πια να κορυφώνεται. Στα ντοκουμέντα του ΚΚΕ η διαπίστωση αυτή φαίνεται εντελώς καθαρά. Η απόφαση της 17ης Ολομέλειας (Δεκέμβρης 1972) τόνιζε: «Παρά τις προσπάθειες της χούντας να παρουσιάσει το καθεστώς της σταθεροποιημένο..., τα βάθρα, πάνω στα οποία στηρίζεται, εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά αδύνατα, και οξύνονται οι αντιθέσεις του καθεστώτος. Η χούντα, παρά τη δημαγωγία της, δεν μπόρεσε να δημιουργήσει βάσεις και στηρίγματα στην εργατική τάξη και στα άλλα εργαζόμενα στρώματα του λαού... Ένα τέτοιο καθεστώς, που προκαλεί την γενική λαϊκή αντίθεση προς αυτό, δεν μπορεί να είναι σταθερό, η αστάθειά του, παραμένει κύριο γνώρισμα» (η υπογράμμιση τωρινή). Αυτές οι διαπιστώσεις υπάρχουν και στις ανακοινώσεις του ΠΓ στη διάρκεια του 1973. Και η εισήγηση στο 9ο Συνέδριο (η αναφορά σε αυτή έχει σημασία, γιατί είναι γνωστό ότι ετοιμαζόταν πριν από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και συνόψιζε τις τελευταίες, μέσα στο 1973, εξελίξεις) υπογράμμιζε:

«Ο αυνανισμός είναι ευρύτατα διαδεδομένος παρ’ ημίν και αριθμεί δυστυχώς θύματα απειράριθμα μεταξύ της ελληνικής νεολαίας»

Δηλαδή ο γιατρός απαντά εμμέσως στο ερώτημα «μ@λ@κ@ς γεννιέσαι ή γίνεσαι»; υποστηρίζοντας το δεύτερο (βλέπε σχετικό: "Το εγχειρίδιο του Αυνάνα!") 

Σχετικό: TO «ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΣΕΒΑ» ΓΙΑ TO «ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ»

Το σημερινό άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου στο site enikos.gr:

Νοέμβρης "73 λίγες σκέψεις

http://giorgossarris.blogspot.com

Μερικές σκόρπιες σκέψεις που περνάνε απο το μυαλό μου γύρω από το Νοέμβρη του 73.
Στο ξεκίνημα των γεγονότων την Τετάρτη 14 Νοέμβρη, στη Νομική γίνεται μια χλιαρή και αδιάφορη συνέλευση.(Βέβαια το κλίμα εκείνων των ημερών ήταν ηδη ηλεκτρισμένο)

Ξαφνικά ένας φοιτητής ρίχνει την είδηση ότι κάτι γίνεται στο Πολυτεχνείο.Αστυνομία,έχουν ξεκινήσει επεισόδια,κάτι τέτοιο...Σε λεπτά μέσα κάποιοι σηκώνονται και ρίχνουν το σύνθημα."Όλοι στο Πολυτεχνείο". Αμηχανία δευτερολέπτων, αναμπουμπούλα, πρέπει δεν πρέπει...Σε λίγο μια ομάδα περίπου 500 ατόμων βαδίζει πρός το Πολυτεχνείο.
Η αστυνομία αιφνιδιάζεται,κι έτσι μέχρι να αποφασίσει να αντιδράσει η διαδήλωση φτάνει κοντά στο Πολυτεχνείο.
Η αστυνομία τους επιτίθεται.
Αυτοί τρέχουν και προλαβαίνουν να μπουν μέσα.
Η πόρτα κλείνει. Μέσα διαπιστώνουν πως δεν γίνεται τίποτα το σπουδαίο!
Το θρυλικό τριήμερο όμως ,ηδη έχει ξεκινήσει.
Σε λίγες ώρες το Πολυτεχνείο θα γίνει το κέντρο της Ελλάδας, η κορυφαία σύγκρουση με τη χούντα.
Έγινε λοιπόν στην τύχη; Κατα λάθος; Όχι βέβαια,αφού όπως φάνηκε οι συνθήκες ήταν κατάλληλες κι όλοι περίμεναν κάτι.
Καταλήψεις σε σχολές,κάποιες απεργίες, η δίκη των συλληφθέντων στις 4 Νοέμβρη, οι εκλογές κλπ.. Όμως το τυχαίο έπαιξε το ρόλο του, και μάλιστα με τρόπο κορυφαίο.
Ο ηλεκτρισμός της στιγμής και η ξαφνική συσπείρωση που προκάλεσε στο λαό το γεγονός, όπως φυσικά και η ζυμώσεις στους κύκλους των φοιτητών που ειναι και οι πρωταγωνιστές, διαλύουν αμέσως τις αρχικές αντιρρήσεις, δισταγμούς για το αν είναι η κατάλληλη στιγμή για σύγκρουση κλπ. και σε λίγο όλοι μαζί στέκεται απέναντι στη χούντα και τα τανκς.Υπήρξαν ήρωες και προδότες λοιπόν;.
ΑΥΤΉ Η ΛΟΓΙΚΉ ΤΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΊΣΜΑΤΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΏΝ ΑΝΆΜΕΣΑ ΣΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΒΡΊΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΛΗΓΗ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ.
Η εσωτερική αιμοραγία της αριστεράς, που πρεπει κάποια στιγμή να αρχίσει να βλέπει γύρω της μόνο συναγωνιστές και συντρόφους και όχι προδότες,δειλούς ,ρουφιάνους η οτιδήποτε άλλο, πρέπει να βρει το αιμοστατικό της.
Ο τρόπος που έγιναν όλα και η ομοψυχία εκείνου του φοβερού τριήμερου,όπου παρά τις διαφορετικές απόψεις,οι φοιτητές λειτούργησαν σαν ενιαίο δημοκρατικό κίνημα, είναι ένα από τα μεγάλα μηνύματα που μας άφησε πίσω ο Νοέμβρης εκείνος.
========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

 Άρθρο-φωτιά του Χρύσανθου Λαζαρίδη για το Πολυτεχνείο

Ο βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας Χρύσανθος Λαζαρίδης, ένας από τους πλέον στενούς και διαχρονικούς συνεργάτες του Αντώνη Σαμαρά, αποτυπώνει σήμερα με βαρυσήμαντο άρθρο του στο “Antinews” μια διαφορετική ανάγνωση των γεγονότων του Πολυτεχνείου.

Ο Χρύσανθος Λαζαρίδης ξεκίνησε τη διαδρομή του από την Αριστερά, και ο λόγος του παραμένει μέχρι και σήμερα αντισυμβατικός. Γι’ αυτό και το άρθρο έχει τη σημασία του.

Ακολουθεί το άρθρο-παρέμβαση του Χρύσανθου Λαζαρίδη στο “Antinews” του Βασίλη Ζήση.

“Για τους Σπαρτιάτες, Είλωτες. Και για τους Είλωτες, Σπαρτιάτες…”

13 ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΟΥΝΤΑ

Η χούντα του 1967 και το Πολυτεχνείο του 1973 παίζουν έναν παράξενο ρόλο στην ελληνική κυρίαρχη ιστοριογραφία και ιδεολογία, δεξιά αλλά και αριστερή. Λειτουργούνε σαν μια ιδιότυπη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για όλες τις αμαρτίες του αστικού πολιτικού συστήματος που προηγήθηκε. Η κυρίαρχη αντίληψη έχει μια κολυμπήθρα για να τα ρίξει όλα μέσα, κολυμπήθρα για την καθυστέρηση του ελληνικού εποικοδομήματος, για τις πανωλεθρίες στην εθνική αστική εξωτερική πολιτική. Μια μαύρη τρύπα, απ’ όπου ότι πέσει μέσα, χάνει τη συνέχειά του, ξεπλένεται και αναδύεται εξαγνισμένο, έτοιμο να συνεχίσει.
Αν λοιπόν από την κυρίαρχη αντίληψη στη Χούντα και στις ΗΠΑ αποδίδονται όλα τα κακά, (η αποσύνθεση του κράτους, η «τραγωδία της Κύπρου» και άλλα), στο Πολυτεχνείο αποδίδονται όλα τα καλά της ανάτασης του αδούλωτου φρονήματος του έλληνα που δεν ανέχεται στο σβέρκο του ξένο ή ντόπιο ζυγό, κλπ.
Όμως, ένα τέτοιο τερατούργημα χτίζεται με τα τούβλα που του ταιριάζουνε, τους μύθους.

Μύθος 1. Η ομαλή δημοκρατική πολιτική ζωή της Ελλάδας διακόπηκε από την Χούντα

Αν κοιτάξει κανείς καλά το καπιταλιστικό πολιτικό καθεστώς πριν την Χούντα θα δει τρεις πυλώνες στήριξής του: το Παλάτι (ο βασιλιάς), το Στρατό και το Κοινοβουλευτικό σύστημα....

Αναμνήσεις από την ΠΑΜΚ (10/01/1991)

Από τον ΣΤΕΦΑΝΟ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟ

10 Ιανουαρίου 1991: Το σύνολο των σχολείων και σχολών της χώρας τελούν υπό κατάληψη, η Αθήνα μία πένθιμη πόλη που ετοιμάζεται να θρηνήσει στους δρόμους... Στην Πάτρα έχει δολοφονηθεί από τους ΟΝΝΕΔίτες, στις 8 του μηνός, ο Νίκος Τεμπονέρας και το παν-εκπαιδευτικό συλλαλητήριο εκείνης της ημέρας έχει μετατραπεί σε παλλαϊκή διαδήλωση 100.000 ανθρώπων! Την πορεία οδηγούν οι ΠΑΜΚίτες, το μαθητικό του ΠΑΣΟΚ.

Στην κορυφή, το Πολυκλαδικό Πειραιά με τους Σάκη Ρηγάτο, Γιώργο Ταγλάρη, Γιάννη Στεφανάκη και άλλους. Πίσω τους το Πολυκλαδικό Κορυδαλλού με τον Παντελή Πασπαλά Γιώργο Αρβανίτη. Τρίτο στη σειρά το Χαϊδάρι με εμένα και σημαιοφόρο τη Νταίζη (Διονύσια) Μαρκοπούλου να κρατά υπερήφανη το πορτοκαλί λάβαρο (που αργότερα θα καθιερωθεί ως επίσημο χρώμα της Αριστερής Πτέρυγας του ΠΑΣΟΚ και της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ). και τον

Η ατμόσφαιρα εκρηκτικά ηλεκτρισμένη, ήμασταν όλοι για όλα αποφασισμένοι. Κοντά μας οι γονείς μας, τα συνδικάτα, οι απολυμένοι της ΕΑΣ, οι φοιτητές...

Μπροστά στο Υπουργείο Παιδείας (στην οδό Μητροπόλεως) οι "γνωστοί άγνωστοι" θα επιχειρήσουν την πρώτη τους προβοκάτσια, να δημιουργήσουν επεισόδια να μας "σπάσουν"! Θα περικυκλωθούν από 3.000 ΠΑΜΚίτες και θα απομονωθούν! Στη συνέχεια, η Επιτροπή Καταλήψεων Αττικής θα ανέβει στο γραφείο του υπουργού Βασίλη Κοντογιαννόπουλου"Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε ελευθεριά"... (Δεν υπάρχουν ανάμεσά μας Συνασπισμένοι - είναι κατά των Καταλήψεων - δεν έχουν μπολιάσει το Κίνημα με τις περίεργες ανεθνικές και σάπιες δοξασίες τους... Από την κομμουνιστική Αριστερά συμμετέχει στον αγώνα μόνο η ομάδα Γράψα, η διάσπαση της ΚΝΕ, σημερινό ΝΑΡ). και θα ζητήσει την παραίτησή του. Από κάτω όλοι μας, χιλιάδες λαού, λέμε τον Εθνικό Ύμνο,

Ο Υπουργός αλαζονικά θα αρνηθεί να παραιτηθεί και η διαδήλωση αποφασίζει να μη διαλυθεί...

Προχωράμε προς την πλατεία Ομονοίας, οδηγούμε την πορεία εκεί... Δίχως να ξέρουμε γιατί, λέμε ότι πάμε να κάνουμε καθιστική διαμαρτυρία! 100.000 άνθρωποι καθιστική διαμαρτυρία! Παρελαύνουμε με τα πανό, τις σημαίες μας (έχουμε και ελληνικές σημαίες μαζί μας), φωνάζουμε το σύνθημα: "Σκοτώσατε τον Νίκο, θα το ΄βρετε από εμάς, αλήτες, δολοφόνοι της δεξιάς!". Οι πολίτες της Αθήνας μας χειροκροτούν στο πέρασμά μας, πολλοί ενώνονται μαζί μας, η λαοθάλασσα έχει πλημμυρίσει όλη την πρωτεύουσα.

Στην Ομόνοια δεν θα καθίσουμε όλοι. Θα διώξουμε γυμνάσια, γονείς, συνδικάτα... Θα μείνουμε 40.000 μαθητές, για όσο χρειαστεί... Σε Πανεπιστημίου και Πατησίων (Χαυτεία) στήνονται οδοφράγματα. Την Πανεπιστημίου κρατάνε οι Πειραιώτες, την Πατησίων οι Κορυδαλλιώτες, από τη Σταδίου κατεβαίνουν 10.000 φοιτητές. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ αρχίζουν να μας περικυκλώνουν και να παίρνουν θέσεις επίθεσης. Εκεί ο Παντελής Πασπαλάς (γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Β΄ Πειραιά), θα κάνει μία από εκείνες τις ηρωικές του πράξεις, που θα μείνουν στην ιστορία της ΠΑΜΚ. Θα σταθεί μπροστά από τις αλυσίδες περιφρούρησης και με μια ντουντούκα στο χέρι θα φωνάξει προς τις δυνάμεις καταστολής: "Παρακαλούνται οι αστυνομικές δυνάμεις να εγκαταλείψουν το χώρο εντός πενταλέπτου"! Θα απαντήσουν με μια βροχή δακρυγόνων, στοχεύοντας πάνω στα κορμιά μας. Οι αλυσίδες όμως δεν σπάνε!

Στις οδομαχίες στην Πανεπιστημίου, τα ΜΑΤ θα ηττηθούν, θα ποδοπατηθούν από το Πολυκλαδικό Πειραιά και τα άλλα σχολεία του λιμανιού! Εκεί ο Σάκης Ρηγάτος (γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Α΄ Πειραιά) θα κερδίσει το πρώτο του φωτογραφικό πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες της επόμενης ημέρας: Να έχει ρίξει ένα ΜΑΤατζή στην άσφαλτο και να τον σημαδεύει με ένα καδρόνι! Στην άτακτη υποχώρησή τους τα ΜΑΤ θα ρίξουν άστοχα και τα τελευταία τους δακρυγόνα, που θα προκαλέσουν πυρκαγιά στο κατάστημα "Κάπα Μαρούση". Μέσα στο κτίριο θα βρουν φριχτό θάνατο από ασφυξία 4 άνθρωποι: ο 32χρονος επιχειρηματίας Περικλής Ρεπάκης, ο 57χρονος δικηγόρος Μανόλης Κοντόπουλος, ο 59χρονος χρυσοχόος Ιωάννης Νεμετζίδης κι ένα - αγνώστων στοιχείων - νεαρό άτομο.

Την ίδια ώρα, εξαγριωμένοι διαδηλωτές θα εισβάλουν στα γραφεία της ΔΑΚΕ στην Ομόνοια και θα τα καταστρέψουν. Ήδη, με τους συντρόφους και συμμαθητές μου, έχουμε πάρει θέση στα οδοφράγματα στα Χαυτεία. Είμαι 16 χρονών και γραμματέας της Νομαρχιακής ΠΑΜΚ Β3 Αθήνας (δυτικά προάστια).

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική! Μας ρίχνουν ό,τι χημικά έχουν! Τα πιο πολλά ληγμένα, αφού κατά τη δεκαετία του '80 το ΠΑΣΟΚ δεν τα είχε χρησιμοποιήσει. Ο Μητσοτάκης θέλει να πνίξει τη μαθητιώσα νεολαία, το μέλλον της Ελλάδας, με δηλητήρια! Αυτό όμως μας κάνει ακόμα πιο αποφασισμένους, με τα ελικόπτερα να πετάνε από πάνω μας για να κρατάνε το χημικό νέφος χαμηλά! Εκεί θα δω τον Πασπαλά, να μου φωνάζει: "Η ΕΦΕΕ μας θέλει στο Πολυτεχνείο, να μην το κάψει η Δεξιά για προβοκάτσια!". Θα ξεκινήσει με άλλους χίλιους να μπούνε μέσα για περιφρούρηση!

Τα δακρυγόνα θα τελειώσουν και οι διμοιρίες θα υποχωρήσουν... Ο ανεφοδιασμός τους θα γίνει από ασθενοφόρα, για να περνάνε μέσα από τις γραμμές μας! Θα επιχειρήσω να μπω και εγώ στο Πολυτεχνείο από την Πατησίων! Εκεί όμως θα γίνει μακελειό! Θα καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι το ύψος της Σολωμού και εκεί θα πέσουμε! Ο Μανόλης Σαββιδάκης, γραμματέας της ΠΑΜΚ ΧΑϊδαρίου και συμμαθητής μου θα δεχτεί ένα στην κοιλιά, εγώ ένα άλλο στα πλευρά, αφού η εντολή ήταν να τα ρίχνουν καταπάνω μας! Όσοι στέκουν ακόμα όρθιοι θα μας σύρουν πίσω στις φωτιές. Τα νοσοκομεία είναι γεμάτα από τραυματίες μαθητές.

Ο Πασπαλάς θα καταφέρει να μπει στο Πολυτεχνείο. Θα κινηθούν από τα στενά πίσω από την Κάνιγγος και εκεί θα πιάσουν "ομήρους" και μισή διμοιρία των ΜΑΤ, για να τους αφήσουν να φύγουν τρέχοντας λίγο αργότερα! Το κράτος της Δεξιάς καταρρέει, οι δυνάμεις καταστολής τους συλλαμβάνονται από μαθητές!

Οι οδομαχίες θα κρατήσουν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Έχοντας απομείνει με περίπου 40 συντρόφους μου, τον σκληρό πυρήνα της ΠΑΜΚ Χαϊδαρίου, από τους 1500 που είχαμε ξεκινήσει το πρωί, και με την Νταίζη να κρατά ακόμη όρθια την πορτοκαλί σημαία θα γυρίσουμε στα σχολεία μας. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι που μείνανε έξω από το Πολυτεχνείο, το οποίο τελεί υπό κατάληψη της ΕΦΕΕ και των μαθητών.

Το επόμενο πρωί οι "δακρυγονοκαπνισμένες" γενικές συνελεύσεις των σχολείων θα ψηφίζουν σε όλη την Ελλάδα συνέχιση του Αγώνα. Η είδηση και των νεκρών στο "Κ. ΜΑΡΟΥΣΗ" θα μας εξαγριώσει ακόμη περισσότερο. Ήταν οι ημέρες που οι Δεξιοί δεν κυκλοφορούσαν στους δρόμους! Πέντε στο σύνολο νεκροί, ήταν αίμα που ζητούσε εκδίκηση!

Η Τώνια Αντωνίου, σήμερα βουλευτής τότε γραμματέας του Κ.Σ. της ΠΑΜΚ, μας αναζητά σε νοσοκομεία, κρατητήρια... Τηλεφωνεί στα σπίτια και στα σχολεία μας. Κινητά τηλέφωνα δεν υπήρχαν τότε. Ένας ένας δίνουμε παρουσία και μας καλεί όλους να εμφανιστούμε στο δεύτερο όροφο της Χαριλάου Τρικούπη, που ήταν τότε τα γραφεία του Τομέα Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, να βεβαιωθεί ότι... ζούμε! Ένας αγνοείται: ο Πασπαλάς!

Θα τον ανακαλύψουμε στο Πολυτεχνείο, που αρνείται να το εγκαταλείψει. Θα τον βγάλει με το ζόρι ο Προκόπης Φωτεινόπουλος και θα τον φέρει από το... αφτί στα γραφεία της Νεολαίας.

Έχοντας πλέον απαρτία, η διαδικασία θα αρχίσει με μια ανάμικτη, αξέχαστη μπορώ να πω, μυρωδιά βενζίνης και δακρυγόνων να αναδύεται από τα ρούχα του Πασπαλά και να γεμίζει την αίθουσα... Η ατμόσφαιρα βαριά, αν και θέμα απαγόρευσης του καπνίσματος στα γραφεία του ΠΑΣΟΚ τότε δεν υπήρχε, αλλά και να υπήρχε, ήμασταν πολύ μικροί για να καπνίζουμε, αρκετά μεγάλοι ωστόσο, για να πετύχουμε την πρώτη παραίτηση Υπουργού της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που σήμανε και την αρχή του τέλους της μέχρι τότε αήττητης κυβέρνησης της Δεξιάς!

(Λεζάντα: Στην κορυφή της πορείας της 10ης Ιανουαρίου 1991. Ο Παντελής Πασπαλάς, τέρμα αριστερά με τη χαίτη, δίπλα ο Σάκης Ρηγάτος με το μαλλί αφάνα, ο Γιάννης Στεφανάκης με τη ντουντούκα στο χέρι...).

========================================================
"O σιωπών δοκεί συναινείν"

ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ΠΑΤΤΑΚΟΣ: «Όλοι ήταν μαζί μας επί χούντας»

Σχετικά: Έκθετος ο οιηματίας συνταγματολόγος

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ, Ιστορικού Ερευνητή

«Η ΜΑΧΗ» δημοσιεύει σήμερα το πέμπτο μέρος της ιστορικής συνέντευξης-ντοκουμέντο, του κορυφαίου κινηματία πρωταγωνιστή Αξιωματικού της 21ης Απριλίου, 1967, του Ταξίαρχου τότε Στυλιανού Παττακού, ο οποίος μιλά για όλα όσα συνέβησαν εκείνη την εποχή, χωρίς φόβο και με θάρρος στον ιστορικό ερευνητή, Νίκο Γ. Θεοδώρου.

Στο έβδομο μέρος, ο Στ. Παττακός μιλάει για τους καλλιτέχνες της εποχής και το πώς ξαφνικά με την πτώση του στρατιωτικού καθεστώτος έγιναν όλοι αντιχουντικοί. Επίσης αναφέρετε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, και πως αυτά ανέτρεψαν, όπως δηλώνει, όλους τους σχεδιασμούς και μας οδήγησε στην Κυπριακή τραγωδία. Ο Στ. Παττακός είναι σήμερα 102 χρόνων και από το 1974, η ...

Ποιήματα και πεζά για την εξέγερση του Πολυτεχνείου – 17 Νοέμβρη 1973

Συγκεντρώνω εδώ υλικό γραμμένο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είτε γράφτηκε εκείνες τις μέρες είτε αργότερα. Αρκετά από αυτά τα πήρα από την πολύ καλή ανθολογία του Ηλία Γκρη Το μελάνι φωνάζει – Η 17η Νοέμβρη στη λογοτεχνία (εκδόσεις Μεταίχμιο). 

Πολυτεχνείο 1973. Μια μαρτυρία ενός μαθητή…

Ποιήματα