Αυθεντικά δημοτικά του 1821

Ο Κολοκοτρώνης αποκαλούσε τα δημοτικά τραγούδια «εφημερίδες του λαού».

Η αλήθεια είναι πως από τον 10o αιώνα με τις παραλογές και τα ακριτικά τραγούδια, ως και τη δεκαετία του 1960/1970 που μάλλον φτιάχτηκαν τα τελευταία ανώνυμα δημοτικά τραγούδια, το είδος αυτό προσέφερε έκφραση, αισθητική απόλαυση, ταύτιση και ταυτότητα αλλά και πληροφόρηση.

Στον παρόντα δίσκο υπάρχουν επιλεγμένα τα πιο γνωστά αλλά και δύσκολο να τραγουδηθούν δημοτικά τραγούδια της επαναστατικής περιόδου.

Οι εκτελέσεις είναι, κατά το δυνατόν, όπως όταν πρωτοτραγουδήθηκαν και όχι σύμφωνα με νέες προσεγγίσεις. Απηχείται η μουσικότητα και ο «ήχος» του 1821. 0:00 Παιδιά της Σαμαρίνας 3:30 Του Κατσαντώνη 7:26 Εσείς χελιδονάκια μου 11:02 Βαστάτε τούρκοι τ' αλογα 14:16 Γλυκοχαράζουν τα βουνά (Αναστασιά) 21:14 Σαν πας πουλί μου στο Μωριά 24:46 Του Φλέσσα η μάνα 29:43 Μες τον Άγιο Λια στη Ράχη 34:22 Καραϊσκάκης το λεγε 40:28 Οι κλέφτες από τ' Άγραφα 45:20 Οι κλέφτες στήσανε χορό 47:30 Παιδιά μ γιατ είστε ανάλλαγμα 51:01 Του Κίτσου η μάνα κάθονταν 53:48 Στη Μέση στα Καλάβρυτα 57:17 Του καπετάν Ζαχαρία 1:02:41 Τζαβέλαινα 1:06:06 Της Νύχτας οι Αρματωλοί 1:10:17 Το Βαλτέτσι 1:13:45 Τ Ανδρούτσου η μάνα χαίρεται 1:17:16 Τρια μπαϊράκια (Της Λένως του Μπότσαρη) 1:20:58 Μάνα μου κλεφτόπουλα 1:24:27 Η μάχη του Σέλτσου 1:32:07 Λάμπουν τα χιόνια στα βουνά (Των Κολοκοτροναίων) 1:34:37 Ο χορός του Ζαλόγγου Αθηνοδρόμιο, βρείτε μας εδώ: https://www.athinodromio.gr/

=====================

 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (1825), Βoris Godunov - Aleksandr Pushkin - [«Τρέμετε, ω τύραννοι του κόσμου!» Πούσκιν, «Ωδή στην Ελευθερία», 1817]

«Τρέμετε, ω τύραννοι του κόσμου!»

Η Ωδή στην ελευθερία ως φιλοσοφικό έργο. Τα προβλήματα της ωδής «Ελευθερία

Πούσκιν, «Ωδή στην Ελευθερία», 1817

 

 Πριν από τον Πούσκιν δεν είχε γραφτεί ούτε μια αυθεντική ρωσική τραγωδία. Σ'ένα γράμμα στο φίλο του Βιαζέμφσκι το 1823, ο Πούσκιν διαπιστώνει απογοητευμένος: 

«Δεν έχουμε θέατρο». Θέλει να γράψει ένα θεατρικό έργο, του λείπει όμως το θέμα. Γρήγορα όμως το βρίσκει στην Ιστορία της Ρωσίας του Καραμζίν που εκδίδεται σε δώδεκα τόμους την άνοιξη του 1824. 

Για έναν ολόκληρο χρόνο μελετά την ιστορία του Καραμζίν και τα παλιά αυθεντικά χρονικά. Σ'αυτά περιγράφεται ο σφετερισμός του θρόνου της Ρωσίας από τον Μπορίς Γκοντουνόφ που δολοφονεί τον διάδοχο του θρόνου Δημήτριο (1598-1601) για να πάρει τη θέση του. 

Ο Πούσκιν δανείστηκε από την ιστορία του Καραμζίν όχι μόνο τις χρονολογίες αλλά και όλα τα πρόσωπα που πήραν μέρος σ'αυτές τις δολοπλοκίες της εποχής, την εποχή των ταραχών όπως ονομάστηκε.

Η τραγωδία του Πούσκιν εκδόθηκε το 1831 αλλά απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του από τις τσαρικές αρχές μέχρι το 1866. Στο θέατρο ανεβάστηκε για πρώτη φορά το 1870 ενώ ο Μουσόρσκι γράφει τη μουσική του έργου στην Όπερα. Από τότε μέχρι σήμερα το έργο συνεχίζει να ανεβαίνει στα θέατρα και στις λυρικές σκηνές όλης της Ευρώπης.

Ο «Μπορίς Γκοντουνόφ» αποτελεί μια πραγματική πινακοθήκη χαρακτήρων της αυλής, του λαού και του κλήρου. 

Στην Ελλάδα η παράσταση ανεβάστηκε δύο φορές:

Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας που χαρακτηρίστηκε ολέθριος δαίμων, ραδιούργος και πανούργος - Το άθλιο τέλος του

Νίκος Τζιανίδης - 

Συντάκτης-Αρθρογράφος

Διετέλεσε Πρωθυπουργός της Ελλάδας, χαρακτηρίστηκε ολέθριος δαίμων, ραδιούργος και πανούργος -  Τον κατηγορούν ότι συμμετείχε στις δολοφονίες του Καραϊσκάκη και του Οδυσσέα Ανδρούτσου· τον κατηγορούν για πολλά! Το όνομά του: Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος!

Στο βάθος της σήραγγας του χρόνου, καμιά φορά ένα φωσάκι αχνοφέγγει· ένα φωσάκι που κάποτε γίνεται ήλιος μνήμης λαμπρός και φέρνει μπροστά σου γυαλιστερό ένα κομμάτι ανάμνησης, μέχρι χθες κρυμμένο στο σκοτάδι… Δεκαετία του 1970 και σαν έμπαινες σε σχολική αίθουσα, κατ’ άντικρι από τα λερά ντουβάρια σε κοίταζαν σοβαροί κι αγέρωχοι, σαν Άγιοι των εκκλησιών, ήρωες του 1821.

Βγαλμένοι, οι περισσότεροι, από τη μνήμη που κατεύθυνε το χέρι του βαυαρού αξιωματικού - σκιτσογράφου φον Κράτσαϊζεν ήταν οι σύντροφοι των παιδικών μας χρόνων, κάτι σαν τις παλιές φωτογραφίες των παππούδων μας, που στάλαζαν κιτρινίλα καιρών και σέβας.

Και περάσαν χρόνια πολλά σαν να ‘ταν λίγες μονάχα ώρες, κι εκείνοι οι ήρωες έχουν πια αποκαθηλωθεί από τα ντουβάρια με τους φαγωμένους σοβάδες κι από το νου με την υγρασία της λήθης· ξεθώριασαν 200 χρόνια μετά και στης Ιστορίας τα γραμμένα.
Κι όταν οι σοβάδες του χρόνου σιγά σιγά πέφτουν, τότε είναι που φανερώνεται από πίσω απ' το επίχρισμα, το δομικό υλικό του χαρακτήρα των ανθρώπων.

Κάποιοι από τους Άγιους του ’21 θα ‘πρεπε να ‘ναι στην Κόλαση της συνείδησης εκείνων που ακολούθησαν. Κάποιοι αποκαλύφθηκαν, κάποιοι άλλοι παραμένουν (ακόμη) με το οξειδωμένο από τη νοτιά της Ιστορίας φωτοστέφανό τους, που όμως κι αυτό ολοένα αποσυντίθεται. Από «λερωμένες» σελίδες το βιβλίο της ιστορίας του αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, άλλο τίποτα. Λεκέδες παντού! . . .

Το ελληνικό δημόσιο χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) τα τελευταία 136 χρόνια, από το 1884 μέχρι το 2020

Το Δημόσιο Χρέος Της Ελλάδας, Από Το 1960 Έως Σήμερα

Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας, από το 1960 έως σήμερα. Υπάρχουν δύο σημεία που χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής αφού φαίνεται καθαρά ότι:

α) το 1988 το ποσοστό του δημοσίου χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ είναι στο 60% στη συνέχεια ανεβαίνει την περίοδο των κυβερνήσεων Εθνικής ενότητας 1988-’89 στο 80% και εκτοξεύεται στο 111% την περίοδο 1989- ’93.

β) η πτώση στο 97% το 2008 οφείλεται στην αναθεώρηση με τη μέθοδο της δημιουργικής λογιστικής που αύξησε το ΑΕΠ σε ποσοστό 9% και αυτόματα έδειξε μειωμένο το δημόσιο χρέος, και όχι σε σοβαρή δημοσιονομική πολιτική. Να σημειωθεί ότι αυτή η πρακτική οδήγησε σε επιπλέον δανεισμό περίπου 70 δις ευρώ.

Πρέπει επίσης να τονιστεί ότι από το 1993 μέχρι σήμερα οι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες έχουν πληρώσει μόνο για τοκοχρεολύσια περίπου 210 δις ευρώ!

Διαβάστε τα νέα στοιχεία εδώ: Δημόσιο χρέος/ΑΕΠ έλλειμμα του προϋπολογισμού  www.gigafm.gr/δημόσιο-χρέος-αεπ-έλλειμμα-του-προϋπο/

In this article:ΑΕΠ, Πίνακας δημοσίου χρέους, δημόσιο χρέος, τοκοχρεολύσια

================================================================

Το γράφημα με την εξέλιξη του δημόσιου χρέους της Ελλάδας από το 1884 μέχρι σήμερα 

Οι σημαντικές (για την οικονομία) χρονολογίες είναι σημειωμένες στο γράφημα:

Ονομασίες των Ελλήνων: Γραικοί - Έλληνες - Αχαιοί - Ίωνες και η αλλοίωση της σημασίας του «Έλληνα» - Ρωμιοί

Αθανάσιος Διάκος: «Εγώ Γραικός γεννήθηκα, Γραικός θε να πεθάνω»

 

Οι Έλληνες ήταν γνωστοί με αρκετά διαφορετικά ονόματα στην ιστορία. 

Οι πολεμιστές που έπεσαν στις Θερμοπύλες έπεσαν ως Έλληνες. 

Στην Καινή Διαθήκη αποκαλούνται "Ελληνιστές" οι ελληνίζοντες Ιουδαίοι και "Έλληνες" οι οπαδοί της ελληνικής εθνικής θρησκείας. 

Στη Βυζαντινή εποχή αναφέρονται επίσημα, αλλά και ανεπίσημα, ως Ρωμαίοι, με το κράτος να ονομάζεται "Βασιλεία Ρωμαίων", ενώ οι γείτονές τους στη Δυτική Ευρώπη τους ονόμαζαν Γκραίκους (Greci). 

Κάποιοι σχολαστικοί της νεοπλατωνικής ιδεολογίας, όπως για παράδειγμα ο Πλήθων Γεμιστός (15ος αιώνας), τους ονόμαζαν Έλληνες, ενώ βασικά "Έλληνες" πριν τον 18ο αιώνα ονομάζονταν οι Αρχαίοι Έλληνες. 

Στους Άραβες και Τούρκους ονομάζονται Αλ Ρουμ (Ρωμαίοι). 

Στη μακρά περίοδο για την οποία υπάρχουν γραπτές πηγές, τα ονόματα για τους Έλληνες ποικίλουν, και πολλές φορές ο ίδιος συγγραφέας χρησιμοποιεί δύο ή περισσότερα ονόματα ανάλογα με την περίσταση. 

Στη νεώτερη εποχή (μετά τον 19ο αιώνα) η μελέτη των χρησιμοποιηθεισών ονομασιών για τους Έλληνες έχουν γίνει αντικείμενο μελέτης σε σχέση με την "εθνική ταυτότητα" των Ελλήνων και συχνά εξετάζονται σε συνάφεια με όρους όπως "γένος", "έθνος" και σε άλλες γλώσσες με όρους όπως "nation", "race" (πρό του Β' ΠΠ) κ.ά. 

Όμως η αρχή της συζήτησης γύρω από την ελληνική εθνική ταυτότητα και η σχετική χρήση των ονομασιών (Γραίκος, Έλλην, Ρωμαίος) με εθνική σημασία εντοπίζεται τουλάχιστον στους λογίους του 15ου αιώνα.^[2] 

Σήμερα ονομάζονται "Ρωμιοί" (Ρωμαίοι) τα μέλη της ελληνικής εθνικής μειονότητας της Τουρκίας, με σκοπό να μη θεωρηθεί ότι σχετίζονται με την Ελλάδα.

του Αν. Φιλιππίδη

Θα κάνουμε εδώ έναν σύντομο ιστορικό περίπατο στις πηγές για να ξεδιαλύνουμε τη σύγχυση την οποία συσσώρευσαν κατοπινές ιδεολογικές σκοπιμότητες γύρω από το εθνικό μας όνομα. Θα ανακαλύψουμε έτσι την απάντηση στο πρόβλημα που τέθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο. 

Οι πηγές προσφέρουν μια ξεκάθαρη εικόνα και ομολογουμένως χρειάζεται επίπονη προσπάθεια για να στηρίξει κάποιος μια αντίθετη άποψη. 

Όλες οι πηγές που διαθέτουμε μας οδηγούν στη διαπίστωση ότι το όνομα "Έλλην" είχε ήδη χάσει την εθνική-φυλετική του σημασία στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. 

Στο τεράστιο χωνευτήρι της πολυφυλετικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας όλοι οι λαοί απέκτησαν σταδιακά "ρωμαϊκή συνείδηση". 

Δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να εξετάσουμε το πώς συνέβηκε αυτό. Σημασία έχει ότι συνέβηκε. 

Χωρίς αμφιβολία, ο πολιτισμός αυτής της αυτοκρατορίας ήταν βαθύτατα επηρεασμένος από την κλασική και ελληνιστική παράδοση. 

Ήταν κατά κάποιο τρόπο η οικουμενική ολοκλήρωση αυτού που διαδραματίστηκε αλλά δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει ο Μέγας Αλέξανδρος, να εγκαταστήσει δηλαδή μόνιμα την ελληνική παιδεία σε όλο το πλάτος του γνωστού κόσμου.

 Σύγχρονοι ξένοι ιστορικοί δέχονται ότι τελικά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρξε κράτος ελληνιστικό, ενώ άλλοι φτάνουν να μιλάνε για "Ελληνικό Ελληνισμό" και "Λατινικό Ελληνισμό". . .

ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ – Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας – Μύθοι και Αλήθειες της Επανάστασης του 1821 (Δείτε τα σε 4 VIDEO)

Μερικές αλήθειες που δεν ήξερες για το 1821

Ο συγγραφέας του 'Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας', Θεόδωρος Παναγόπουλος, αμφισβητεί όσα γράφουν τα σχολικά βιβλία της ιστορίας για την Επανάσταση.

 

 Οι λαοί δεν έχουν μόνο ήρωες, έχουν και καθάρματα. Στην ιστορία ενός τόπου δεν ανήκουν μόνο οι ήρωες, ανήκουν και τα καθάρματα, που κι αυτά γράφουν ιστορία’, αναφέρει ο Βασίλης Ραφαηλίδης στην ‘Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους (1830-1974)’. Κι όταν και τα καθάρματα γράφουν ιστορία, τότε η ιστορία περιλαμβάνει και αδικίες. 

Η αδικία και κατ’ επέκταση η απόδοση δικαιοσύνης ήταν το κίνητρο που ώθησε τον Θεόδωρο Παναγόπουλο να γράψει ‘Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας’, ένα βιβλίο που αμφισβητεί πολλά από όσα θεωρούσαμε ως θέσφατα για την Ελληνική Επανάσταση του 1821, απλά και μόνο επειδή αναφέρονται στα σχολικά βιβλία. 

”Μελετώντας τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια όσα έχουν γραφτεί για το ’21, σχημάτισα τη γνώμη πως η Επανάσταση προδόθηκε τόσο από μέσα όσο και απέξω”, μου ανέφερε ο Παναγόπουλος στην αρχή της συζήτησής μας, ο οποίος ως, συνταξιοδοτημένος, δικαστής ενοχλήθηκε από τις ιστορικές αδικίες και θέλησε μέσω του βιβλίου του να αποδοθεί δικαιοσύνη. 

”Ήθελα, σύμφωνα με τη δική μου συνείδηση, να ξεκαθαρίσω ποιοι ήταν πραγματικά αγνοί και ποιοι ιδιοτελείς. Έτσι, ξεκίνησα να ερευνώ τα πρόσωπα και τα γεγονότα, μία έρευνα που κατέληξε στη συγγραφή του ‘Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας”. 

(Ο Θεόδωρος Παναγόπουλος)

>”Ενώ η Επανάσταση ξεκίνησε αρκετά καλά, την πρόδωσαν από μέσα οι κοτζαμπάσηδες και οι πρόκριτοι. Δεν την ήθελαν, γιατί περνούσαν καλά επί τουρκοκρατίας. Είχαν αποκτήσει πολύ σημαντική πολιτική δύναμη, γιατί είχαν τον έλεγχο της οικονομίας, εισπράττοντας τους φόρους για λογαριασμό του σουλτάνου, κρατώντας ένα τεράστιο μερίδιο για τους ίδιους. Είχαν φτάσει στο σημείο να διορίζουν και να απολύουν ακόμα και τον πασά της Τριπολιτσάς, τον Οθωμανό διοικητή της Πελοποννήσου. Επομένως, δεν ήθελαν ανεξάρτητο ελληνικό κράτος, γιατί θα έχαναν τα προνόμια και τις περιουσίες τους”.

> ”Απέξω την Επανάστση πρόδωσαν οι Φαναριώτες και όσοι ήρθαν μαζί τους στην Ελλάδα. Άνθρωποι όπως ο Μαυροκορδάτος και ο Καρατζάς που ήρθαν από τις παραδουνάβιες ηγεμονίες κι έφεραν μαζί τους διάφορους περίεργους νεαρούς τύπου Πολυζωίδη και Σκουφά, οι οποίοι αργότερα έγιναν ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας του Καποδίστρια. Όλοι αυτοί που ήρθαν απέξω δεν ήταν πάνω από είκοσι ετών. Πολέμησαν τους οπλαρχηγούς που είχαν ξεκινήσει την Επανάσταση και έτσι στην πραγματικότητα την πρόδωσαν. Θα ήμασταν ένα διαφορετικό κράτος, ίσως πιο ευτυχισμένο, πιο ειρηνικό και εντελώς ανεξάρτητο αν δεν σκότωναν τον Καποδίστρια, ο οποίος είχε όνειρα να φτιάξει μια Ελλάδα μεγάλη, ισχυρή και ανεξάρτητη”. 

Οι Μεγάλες Δυνάμεις: 

1821: Ποιοι «όλοι μαζί», βρε ζαγάρια;

«Ό,τι ξέρουμε για το 1821 μοιάζει με αντεστραμμένο είδωλο στον καθρέφτη. Υπάρχουν δύο ‘21, αυτό των αρχόντων, των Φαναριωτών και της επίσημης διπλωματίας και αυτό του λαού και των προοδευτικών ανθρώπων όλου του κόσμου…» (Δ. Φωτιάδης, από την ιστορική μονογραφία «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»)

Πώς γίνεται η Καλαμάτα να έχει απελευθερωθεί από τον τουρκικό ζυγό στις 23 Μάρτη του 1821, αλλά να γιορτάζουμε την έναρξη της Επανάστασης στις 25 Μάρτη; 

Η απάντηση είναι απλή: Έπρεπε ο ξεσηκωμός να εγκιβωτιστεί σε ένα σχήμα που θα εξυπηρετούσε τους επί τουρκοκρατίας εξουσιαστές του λαού που παρέμειναν  τέτοιοι και μετά την Επανάσταση. Ανάμεσά τους οι σεβάσμιοι δεσποτάδες της εποχής. Και δεν μιλάμε για το τμήμα του κλήρου που συμμετείχε με συνέπεια και από την πρώτη στιγμή στον αγώνα, αλλά για κείνους τους “ταλαντευόμενους” της ιεραρχίας που σύρθηκαν να πάρουν μέρος και κυρίως εκείνους που τοποθετήθηκαν με αφοριστικό και αντεπαναστατικό μένος κατά της Επανάστασης. Κι αφού οι τελευταίοι δεν είχαν να επιστρατεύσουν τίποτα άλλο για να οικειοποιηθούν την Επανάσταση, επιστράτευσαν την Παναγία.

Ήταν 17 ολόκληρα χρόνια μετά την Επανάσταση, με διάταγμα του 1838, που ως εθνική γιορτή ορίστηκε η μέρα του Ευαγγελισμού ώστε το ιερατείο να καμώνεται ότι ευλόγησε τον ξεσηκωμό…

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ελαφρώς διαφορετική: Η σημαία της επανάστασης σηκώθηκε από το λαογέννητο ηγέτη και δολοφονημένο αργότερα από τους πρόκριτους, Παναγιώτη Καρατζά, στην Πάτρα στις 21 Μάρτη. Όσο για τον και “φιλικό” Παλαιών Πατρών Γερμανό, που όπως επιβεβαιώνουν τα απομνημονεύματά του απλώς… απουσίαζε, θυμήθηκε να «ευλογήσει» τα όπλα μόνο αφότου η Επανάσταση είχε ξεσπάσει και επιβληθεί.

Και τούτο συνέβη γιατί ο λαός (ανάμεσά του και ο λαϊκός κλήρος) δεν άκουσε τις «νουθεσίες» του ραγιαδισμού ούτε τις φοβέρες των φορέων του. Αυτοί, οι δεύτεροι, αντί του «Ελευθερία ή θάνατος» είχαν άλλη αντίληψη:

«Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου», έλεγαν (“Ο Κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821”, ΚΟΜΕΠ, τεύχος 2, 2011)…

Γιάννης Σκαρίμπας- Διαβάστε το βιβλίο σε PDF "Το 1821 και η αλήθεια"

  Ο Γ.Σκαρίμπας γεννήθηκε στην Αιθυμιά, πήγε σχολείο στην Ιτιά, ωστόσο έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Χαλκίδα, όπου και πέθανε.
Παρολαυτά το έργο του δεν προβάλλεται σχεδόν καθόλου στον τόπο που τον ανέθρεψε.
Χαρακτηριστικό είναι πως στα σχολεία μας ποτέ δεν μας είπαν γι' αυτόν και βέβαια ποτέ δεν αναφέρεται αυτό το μνημειώδες ιστορικό του έργο για την επανάσταση του 1821, που όποιος το διάβασε άλλαξε μια για πάντα η οπτική που βλέπει την ελληνική ιστορία.

Γιάννης Σκαρίμπας-Το 1821 και η αλήθεια

Αν ο μόνος σκοπός που αξίζει τον κόπο κανείς να γεννηθεί, είναι η λεφτεριά, και μόλις γεννηθεί του την
υποθηκεύσουν τα συμφέροντα, τι άλλο του απομένει αν όχι η επανάσταση; (ο συγγραφέας)

Μεταξύ δουλείας και δουλείας δεν υπάρχει καμμιά διαφορά.
Με το να κάμεις μιαν επανάσταση κι αποτινάξεις το ζυγό,δεν έκαμες τίποτα.
Το ‘21 αυτό έκαμε. Το να μην ξαναεμπέσεις σε ζυγό-αυτό είναι επανάσταση. (ο συγγραφέας)

Το θαύμα του ‘21 δεν έγκειται στη στρατιωτική ήττα της Τουρκίας-πράγμα ευκολώτερο-αλλά στο (ως εκ θαύματος) σώσιμό του από την εχθρότητα των κοτζαμπάσηδων,των λογίων και του Κλήρου.   (ο συγγραφέας)

Ο κατά μόνο, το γένος και το θρήσκευμά του διαφέρων είναι ένας άγιος, μπρος στον κατά μόνο το “κατεστημένο” του διαφέροντα.

Οι Τούρκοι δεν ήσαν οι χειρότεροι…Ο ελληνικός λαός δε θάκανε την επανάσταση για ν’αποκαταστήσει και πολιτικά τους κοτζαμπάσηδες.Οι λέγοντες ότι η Επανάσταση ήταν μόνον Εθνική, ή είναι αδιάβαστοι, ή δε μας λένε την αλήθεια.
Σκοτώνοντας τους Τούρκους ήξερε ότι σκοτώνει το σύμμαχο των κοτζαμπάσηδων.
Χωρίς τον αφανισμό πρώτα αφτουνού, δεν μπόραε να ξεπάτωνε τους άλλους.
Το ότι σ’αυτό η Επανάσταση γελάστηκε, δεν πάει ναπεί διόλου ότι τους εφείσθη.
Θα τους πέρναε εν στόματι μαχαίρας,

Το ότι νόμισε ότι για τούτο είχε καιρό,αυτό την έφαγε…

Η δολοφονία του Καποδίστρια - Ποιοι ήταν οι πραγματικοί αυτουργοί;

O Ιωάννης Καποδίστριας, πίνακας του Διονύσιου Τσόκουτου Βασίλη Σπανού, ιστορικού 

[βασισμένο στο βιβλίο του Δ. Κοκκινάκη]

Ο Ιωάννης Καποδίστριας θεωρείται μια από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του 19ου αιώνα, που επηρέασε και λάμπρυνε με τη δυναμική του παρουσία όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη. Πολιτικός, διπλωμάτης με ευρωπαϊκή μόρφωση και εμπειρία, διαδραμάτισε σημαντικό σε όλα τα μεγάλα πολιτικά γεγονότα της Ευρώπης. Πρώτος αυτός οραματίσθηκε την ιδέα μιας Ηνωμένης Ευρώπης και τον άνθρωπο στον οποίο οφείλει την κρατική της συγκρότηση και δομή η Ελβετία.

Όταν ο Καποδίστριας έφτασε στο Ναύπλιο τον Ιανουάριο του 1828, η εικόνα της Ελλάδας ήταν τραγική. H χώρα εκτεινόταν ουσιαστικά μόνο στην Πελοπόννησο, τη Στερεά Ελλάδα, τα νησιά του Αργοσαρωνικού και τις Κυκλάδες, αλλά ακόμη και σε αυτά τα ελάχιστα εδάφη την εξουσία δεν ασκούσε το κράτος, αλλά οι τοπικοί αρχηγοί και κοτζαμπάσηδες.

Ο Καποδίστριας ήταν μια από τις ελάχιστες προσωπικότητες εκείνης της εποχής που θα μπορούσε να μεταμορφώσει σε κράτος αυτόν τον σωρό ερειπίων που ήταν τότε η Ελλάδα. Η δολοφονία του, στις 27 Σεπτεμβρίου του 1831, από τους Κωνσταντίνο και Γεώργιο Μαυρομιχάλη έφερε τη χώρα στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ-Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΕΚΔΟΧΗ

Ελληνική Ιστορία: Οι αποσιωπήσεις πίσω από το «Εθνικό Αφήγημα» - Τα Ψιλά Γράμματα της Ιστορίας – Μύθοι και Αλήθειες της Επανάστασης του 1821

Ο πρώην δικαστικός και ιστορικός ερευνητής Θεόδωρος Παναγόπουλος με αφορμή το βιβλίο του «Ο φυλακισμένος του Ιτς Καλέ» αποκαλύπτει νέες άγνωστες πτυχές της Ελληνικής Ιστορίας και τις προδοσίες της Εξουσίας σε βάρος του Ελληνικού λαού.

 

Σύνοψη του βιβλίου "Τα ψιλά γράμματα της ιστορίας":

Επανάσταση του 1821: Η αλήθεια και η μυθολογία – Το ιδεολόγημα του Κρυφού Σχολειού (Η΄)

Το Εικοσιένα. Έχουμε ως την ώρα
την ιστορία του; Φοβάμαι πως όχι.
Την μυθολογία του; Φοβάμαι πως ναι.

Κωστής Παλαμάς ( Άπαντα 10,17) 

«Σε μια και μόνη περίπτωση ο ατέρμονος πόλεμος των ποιμενικών φύλων και των ληστών ηρώων ενάντια σε οποιαδήποτε αληθινή κυβέρνηση συγκεράστηκε με τις ιδέες του αστικού εθνικισμού και της Γαλλικής Επανάστασης : στον ελληνικό απελευθερωτικό αγώνα (1821-30). Ήταν συνεπώς φυσικό η Ελλάδα να γίνει θρύλος και πηγή έμπνευσης των απανταχού εθνικιστών και φιλελευθέρων. 

Γιατί μόνο στην Ελλάδα ένας ολάκερος λαός ξεσηκώθηκε ενάντια στον κατακτητή με τρόπο που θα μπορούσε εύλογα να ταυτιστεί με την υπόθεση της ευρωπαϊκής αριστεράς. Και αντίστροφα , η υποστήριξη της ευρωπαϊκής αριστεράς με ηγέτη τον Λόρδο Βύρωνα, που πέθανε στην Ελλάδα , συνέβαλε σημαντικά στην πραγμάτωση της ελληνικής ανεξαρτησίας».

Αυτή η σημείωση του Ε.J. Hobsbawm («Η εποχή των Επαναστάσεων 1789-1848», σ. 203-204, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2002) δείχνει πόσο η Επανάσταση του Εικοσιένα και ο πόλεμος της Ανεξαρτησίας εγγράφονται στη δυναμική των εξεγέρσεων που στηρίχθηκαν στο Διαφωτισμό τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης και τα φιλελεύθερα προστάγματα.

Αυτή ακριβώς την εγγραφή η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα προσπάθησε και προσπαθεί να την περιορίσει στα στενά όρια των επιδιώξεών της. 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Μεγάλη Ιδέα που κυριάρχησε τον 19ο αιώνα μέχρι και τις δυο πρώτες δεκαετίες του 20ου μέχρι να θαφτεί οριστικά με την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού. 

Στο όνομα αυτών των επιδιώξεων χτίστηκαν μύθοι και εύκολες ιδέες , οικοδομήθηκαν ιδεολογικοί μηχανισμοί για να στηρίξουν τα συστήματα της εξουσίας. ...