Γυρίζουν μέσα από τις φωτογραφίες που βγάζουμε από εκδρομές, από πάρτυ γενεθλίων, από εορταστικές γιορτές, από ορκωμοσίες.
Γυρίζουν μέσα από τις αναμνήσεις μας, που μένουν καλά χωμένες και τοποθετημένες στη σωστή θέση του μυαλού μας και τις ανασύρουμε κάθε φορά, όταν έχουμε ανάγκη να «γεμίσουμε» από το παρελθόν μας.
Τα χρόνια που πέρασαν και οι στιγμές που ζήσαμε ποτέ δεν χάνονται, τις κουβαλάμε πάντα μέσα στις ψυχές μας σαν κρυμμένους θησαυρούς.
Κάθε φορά, λοιπόν, που νιώθουμε νοσταλγία για τα περασμένα, μπορούμε απλά να ανοίξουμε ένα άλμπουμ φωτογραφιών, μια κασέτα, ένα βίντεο ή ένα cd. Διαφορετικά, μπορούμε απλά να ξεθάψουμε από τη γωνιά αυτή του μικρού μας νου τα γέλια μας, τις βόλτες μας, τα φιλιά μας, τα κοινά μας άγχη, τις κοινές μας προσδοκίες, τα όνειρά μας που μοιραστήκαμε με τους αγαπημένους μας. Τότε, ευθύς αμέσως, όλα θα είναι εκεί μπροστά μας και θα τα ζούμε όλα από την αρχή σαν ένα θέατρο σκιών στην αυλίτσα του σχολείου μας στο χωριό μας.
Ο χρόνος τρέχει, οι άνθρωποι φεύγουν, αλλάζουν σταυροδρόμια, αλλά ένα μένει πάντα σταθερό, οι αναμνήσεις μας, τα κοινά μας βιώματα, που θα συναντηθούμε μια βραδιά για να τα ξαναθυμηθούμε και να τα μοιραστούμε με πολύ κρασί σε μια όμορφη ταβερνούλα ή σε ένα ζεστό σπιτάκι. ...
Μια φορά κι έναν καιρό, «όταν δημιουργήθηκε η Αγγλία», τότε που οι Ρωμαίοι είχαν ήδη αποχωρήσει και οι Σάξονες εδραίωναν βίαια την εξουσία τους στο νησί, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι απορούσε. Και γι' αυτό κουβέντιαζε. «Είναι παράξενος ο τρόπος που οι πάντες ξεχνούν ανθρώπους και πράγματα, ακόμη και της προηγούμενης ημέρας. Σαν να έχει πέσει πάνω μας μια αρρώστια» έλεγε η Μπέατρις στον σύζυγό της, τον Αξλ. Το πρόβλημα ήταν «η ομίχλη της λησμονιάς» που είχε σκεπάσει τον τόπο τους, φαινόμενο για το οποίο ευθυνόταν, έλεγαν πολλοί, το στόμα της δράκαινας Κουερίγκ. Το ενδιαφέρον, βέβαια, στην όλη ιστορία δεν είναι η δράκαινα (και τα λοιπά δαιμόνια) αλλά το πού εμφανίζεται αυτή: στο νέο, έβδομο κατά σειρά μυθιστόρημα του Καζούο Ισιγκούρο υπό τον τίτλο «Ο θαμμένος γίγαντας», το οποίο εκδόθηκε τον Μάρτιο του 2015 και κυκλοφόρησε προσφάτως και στην Ελλάδα. Οπως όμως εξήγησε ο ίδιος από το σπίτι του στο Λονδίνο, σε μια αποκλειστική τηλεφωνική συνομιλία με «Το Βήμα», στο βιβλίο του «οι δράκοι υπάρχουν με την ίδια φυσικότητα που υπήρχαν τότε και τα άλλα ζωντανά, δεν προκαλούν άλλωστε καμία έκπληξη όταν εμφανίζονται» και ο βασικός λόγος είναι ότι «ήθελα εξ αρχής να δημιουργήσω στους αναγνώστες την ατμόσφαιρα ενός μύθου, να τους προσανατολίσω ότι δεν πρόκειται να διαβάσουν κάτι που σχετίζεται με μια συγκεκριμένη ιστορική περίοδο ή σύγκρουση». Ο ιαπωνικής καταγωγής συγγραφέας, γεννημένος στο Ναγκασάκι το 1954 αλλά μεγαλωμένος και σπουδαγμένος στη Μεγάλη Βρετανία, ανήκει στους μεγάλους στυλίστες της σύγχρονης αγγλόφωνης λογοτεχνίας. Ο Καζούο Ισιγκούρο, βραβευμένος με Booker το 1989 για «Τ' απομεινάρια μιας μέρας», είχε μόλις επιστρέψει με τη σύζυγό του από το Παρίσι. «Από το τέλος Φεβρουαρίου ταξιδεύουμε συνεχώς», στις ΗΠΑ, στον Καναδά, όπου ...
