Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟ 1932

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ

(ΜΙΑ ΑΚΡΩΣ ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΦΟΡΑ! ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ "ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ, (2010)) 

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

 Είναι πολύ θετικό ότι η "ISKRA" πήρε την πρωτοβουλία να αναδημοσιεύσει το κεφάλαιο που αφορά τη χρεοκοπία της χώρας μας του 1932 από το εξαίρετο έργο του Νίκου Μπελογιάννη "Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα".

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη αξία σε αυτήν την αναδημοσίευση θεωρώ πως είναι η εξαιρετική επικαιρότητα, στις τραγικές συνθήκες που βιώνει αυτήν την περίοδο η χώρα μας, τόσο του συγκεκριμένου κεφαλαίου που αναδημοσιεύει η "ISKRA" αλλά και συνολικότερα του βιβλίου του Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος δεν ήταν μόνο μια από τις ηρωϊκότερες και μαρτυρικές μορφές του κομμουνιστικού κινήματος, της πατρίδας μας αλλά και ένας σημαντικός επιστήμονας, θεωρητικός και βαθύς μελετητής των οικονομικο-κοινωνικών προβλημάτων.

Νομίζω ότι το βιβλίο αυτό είναι ιδιαίτερα επίκαιρο (τις περισσότερες φορές υπάρχει η αίσθηση ότι αναφέρεται σε σημερινές καταστάσεις) πέραν των πολλών άλλων, γιατί καταδεικνύει ότι το πρόβλημα του δημοσίου χρέους και ιιδιαίτερα του εξωτερικού, αποτελούσε μόνιμο και διαχρονικό βραχνάιμπεριαλιστικής κηδεμόνευσης και καθήλωσης της χώρας, διαρκών ξένων επεμβάσεων και λεηλασίας του ελληνικού λαού! Γιατί, επίσης, προβάλλει σήμερα την ανάγκη για την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα να αμφισβητήσουν και να μην αναγνωρίσουν το χρέος της χώρας ως χρέος του ελληνικού λαού, πράγμα που συνιστά θεμελιώδη προϋπόθεση για το σχεδιασμό μιας πολιτικής που θα δώσει ανάσα στον τόπο και διέξοδο από την κρίση με την εφαρμογή ενός νέου προοδευτικού και σοσιαλιστικού προγράμματος!

Σήμερα το δίλημμα για τη χώρα δεν είναι το κατεδαφιστικό "Μνημόνιο ή πτώχευση", αφού και τη λεηλασία του Μνημονίου έχουμε και η χώρα έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει. Το πραγματικό σημερινό δίλημμα για την Ελλάδα είναι: με τους πιστωτές και τα τοκοχρεολύσια ή με την επιβίωση της χώρας και το μέλλον του ελληνικού λαού;

Αυτό το δίλημμα νομίζω ότι αναδείκνυε για το 1932 ο Νίκος Μπελογιάννης και το ίδιο δίλημμα γίνεται πιό επίκαιρο στις μέρες μας!

Η ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ* - ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ:

Ολόκληρη η ταινία για το Νίκο Μπελογιάννη "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" / Νίκος Μπελογιάννης: “Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας”

71 χρόνια από την εκτέλεση του Κομμουνιστή ηγέτη 

– «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. 

Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. 

Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας»

 

Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».  

    Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν πιστεύοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι μικρόνοες… . . .

Ολόκληρη η ταινία για το Νίκο Μπελογιάννη "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο"

Οι διεθνείς διαστάσεις της υπόθεσης Μπελογιάννη 

Από το Γιώργο Αλεξάτο, ιστορικό, ερευνητή, συγγραφέα

 

Συγκλονισμένος από την είδηση της εκτέλεσης του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, ο Γιάννης Ρίτσος, κρατούμενος στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αϊ-Στράτη, έγραψε την ίδια εκείνη μέρα, Κυριακή 30 Μαρτίου 1952, το ποίημα 

«Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».

Εκεί θ’ αναφερθεί στους λαούς, που «περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη».

Μια αναφορά που αντλούνταν από το τεράστιο κίνημα διαμαρτυρίας που είχε ξεσπάσει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, για να αποτραπεί η εκτέλεση του Έλληνα κομμουνιστή αγωνιστή και των συντρόφων του, καθώς γινόταν παντού κατανοητό ότι η υπόθεση Μπελογιάννη συνδεόταν άμεσα με την κρίσιμη καμπή στην οποία είχε φτάσει η εξέλιξη του Ψυχρού Πολέμου. Με την ένταση της επιθετικότητας του ιμπεριαλισμού και την απειλή που αντιπροσώπευε για την παγκόσμια ειρήνη.

Άρα και για την ίδια την επιβίωση του Ανθρωπότητας, που κινδύνευε να βρεθεί στη δίνη ενός θερμοπυρηνικού πολέμου. Ελάχιστα μόνο χρόνια από τη λήξη του πλέον καταστροφικού από τους πολέμους της παγκόσμιας ιστορίας.

Πράγματι, καμιά αναφορά στην υπόθεση Μπελογιάννη δεν θα μπορούσε να γίνει, χωρίς να παρθεί υπόψη αυτή η άμεση σχέση της και ο καθορισμός της από την κρίσιμη διεθνή κατάσταση της εποχής.

Θα ήταν εντελώς μυωπική και περιοριστική της δυνατότητας κατανόησης της υπόθεσης και της τραγικής της εξέλιξης, ο εντοπισμός της αποκλειστικά και μόνο –ή και κυρίως- στο πλαίσιο της εκδικητικότητας των νικητών του Εμφυλίου στην Ελλάδα. Όχι πως δεν υπήρχε και μάλιστα έντονο κι αυτό το στοιχείο. Όμως, δεν ήταν το κύριο και το καθοριστικό. . . .

«Πάμε για καθαρό αέρα;»… «Ναι, σας πάνε για εκτέλεση» – Σαν σήμερα εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης

Από τη δίκη του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του 

 ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ 30 Μαρτίου 2022 

 70 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη.

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ’ αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

“Νίκο σήκω”

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

“Πάμε για καθαρό αέρα;”

“Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση” (…)» [1]

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1915 στην Αμαλιάδα. Από μαθητής του Γυμνασίου βρέθηκε στο δημοκρατικό κίνημα. Σπούδασε νομικά, αλλά δεν τέλειωσε τις σπουδές του, διότι αποβλήθηκε από το Πανεπιστήμιο με απόφαση της Συγκλήτου για τη δράση του «εναντίον της κοσμογονίας του Κονδύλη».

Έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1934. Από τότε, πέρασε από πολλές δοκιμασίες. Φυλακές, εξορίες, βασανιστήρια στην Ασφάλεια Πατρών, τρομοκρατία στα ιταλικά στρατόπεδα.

Στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν καπετάνιος μεραρχίας του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο και μέλος του Γραφείου Περιοχής Πελοποννήσου του ΚΚΕ.

Στον εμφύλιο, ο Νίκος Μπελογιάννης ήταν πολιτικός επίτροπος μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού. Παράλληλα με την καθοδηγητική του δουλειά, έγραψε άρθρα και μελέτες που αφορούσαν στην ελληνική ιστορία και στην οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Περίπου ένα χρόνο μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Νίκος Μπελογιάννης και 93 ακόμη σύντροφοί του -μεταξύ των οποίων ο δημοσιογράφος Στάθης Δρομάζος, ο Στέργιος Γραμμένος και η Έλλη Ιωαννίδου- συλλαμβάνονται και στις 22 Οκτωβρίου 1951 οδηγούνται σε δίκη. . .

70 χρόνια από την εκτέλεση του Κομμουνιστή ηγέτη – Νίκος Μπελογιάννης: “Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα, με την καρδιά μας και με το αίμα μας”

"Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. 

Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας" 

Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

      Τα λόγια του Μπελογιάννη – παντοτινό σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή – αποδείχτηκαν πολύ πιο ισχυρά από τις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Νόμιζαν ότι δολοφονώντας τον Μπελογιάννη θα τον φίμωναν. Τον εκτέλεσαν πιστεύοντας ότι έτσι τα λόγια του θα έπαυαν να δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας». Τι μικρόνοες… 

      Ο Μπελογιάννης είχε πολλά «κουσούρια». Τέτοια που δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητα από τους δολοφόνους του. Το βασικότερο: Εκτός από μαχητής με το όπλο του ΕΛΑΣ στο χέρι την περίοδο της Κατοχής ενάντια στους ναζί, εκτός από μαχητής του ΔΣΕ ενάντια στους εκμεταλλευτές και τους αμερικανοτσολιάδες στον Εμφύλιο, ήταν και μαχητής με «όπλο» την πένα.

       Ο Μπελογιάννης ήταν ένας διανοούμενος στην υπηρεσία του λαού, όπως μπορεί να διαπιστώσει ο αναγνώστης τόσο στο βιβλίο του «Η Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», όσο και στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» που εκδόθηκε το 1998 από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» στην επέτειο των 80 χρόνων του ΚΚΕ. Ένα έργο γραμμένο σε συνθήκες εγκλεισμού του στην Ακροναυπλία από την μεταξική δικτατορία και στη συνέχεια μέχρι την απόδρασή του από τις ναζιστικές δυνάμεις κατοχής. . . .

Καταδίκη σε ισόβια: Η διάσημη “γιαγιά” της ελληνικής τηλεόρασης που δικάστηκε στο πλευρό του Μπελογιάννη με την κατηγορία της κατασκοπείας – ΒΙΝΤΕΟ – ΦΩΤΟ

Στα πρακτικά της δίκης η Φωκά καταχωρήθηκε ως Μαρία Καλλέργη, καθώς είχε ήδη παντρευτεί με τον επίσης διάσημο μετέπειτα ηθοποιό Λυκούργο Καλλέργη (με τον οποίο απέκτησαν μια κόρη). 

Όπως είχε δηλώσει μάλιστα σε συνέντευξη του πολλά χρόνια αργότερα ο Λυκούργος Καλλέργης, το σπίτι όπου συζούσαν είχε εξελιχθεί εκείνη την εποχή σε έδρα «συνεδριάσεων», με την παρουσία του Μπελογιάννη, του Νίκου Πλουμπίδη και της Έλλης Παππά. 

 Άφησε ιστορία στην ελληνική τηλεόραση ως “Όλγα Μαρκάτου” στην πετυχημένη τηλεοπτική σειρά «Dolce Vita». Οι παλαιότεροι θυμούνται ότι είχε διαγράψει μια μεγάλη διαδρομή έως ότου καθιερωθεί ως μία από τις διασημότερες γιαγιάδες της tv

.

 Η δικτατορία που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1936 είχε το μανδύα της απαλλαγής από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο». Το καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά έθεσε άμεσα το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας εκτός νόμου και εξαπέλυσε εναντίον του διώξεις, χρησιμοποιώντας ως πιστοποιητικό νομιμότητας τη βενιζελικής έμπνευσης «δήλωση μετάνοιας και αποκήρυξης των κομμουνιστικών ιδεών». 

 Το ΚΚΕ πέρασε από τότε στην παρανομία και κουβάλησε αυτή την «ιδιότητα» έως τη λήξη της δεύτερης δικτατορικής περιόδου στην Ελλάδα, το 1974. Σε αυτά τα 38 χρόνια, χιλιάδες ήταν τα μέλη του κόμματος που διώχθηκαν, συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν. Ένα από αυτά ήταν και μια διάσημη Ελληνίδα ηθοποιός, η Μαρία Φωκά.   

Στο στρατοδικείο με την κατηγορία της κατασκόπου. ...

Κυριότεροι σταθμοί των ελληνο-αμερικανικών (και κυπρο-αμερικανικών) σχέσεων μετά το 1947

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Αναρωτιέμαι αν γινόταν αύριο ένα γκάλοπ, πόσοι ‘Ελληνες θα αποδεικνυόταν ότι γνωρίζουν πως οι Ηνωμένες Πολιτείες επέβαλαν τη δικτατορία της 21ης Απριλίου ή ότι ήταν πίσω από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο του 1974. Πόσοι γνωρίζουν ότι ο Πρόεδρος Κλίντον ζήτησε συγνώμη για την επιβολή της δικτατορίας στην Ελλάδα ή ότι ο Χόλμπρουκ έκανε το ίδιο σχετικά με την αμερικανική πολιτική στο κυπριακό; Πόσοι Έλληνες άραγε γνωρίζουν τον ρόλο της αμερικανικής τράπεζας Goldman Sachs στο ελληνικό ζήτημα, αλλά και των ΗΠΑ στην επιβολή των Μνημονίων και Δανειακών δια του ΔΝΤ το 2010, αλλά και στην επίθεση κατά της Κύπρου και των τραπεζών της το 2013;

Και τα αναρωτιέμαι αυτά λόγω της έντασης και της μαζικότητας της επιχείρησης συστηματικής αποβλάκωσης και διαστροφής της συλλογικής ιστορικής μνήμης, που δέχεται επί χρόνια ο ελληνικός λαός, δια των μέσων «ενημέρωσης», των υποτιθέμενων «διανοούμενων» και των εκπαιδευτικών του ιδρυμάτων. ‘Οσο φεύγουν οι γενηές που έζησαν τα γεγονότα του 1967 και του 1974, και είναι πιο δύσκολο να τις ξεγελάσεις, τόσο γίνεται πιο εύκολο να θολώσει η ματιά.

Συζητώντας τις προάλλες με μια ομάδα φοιτητών που ενδιαφέρονται για θέματα εξωτερικής και διεθνούς πολιτικής, διαπίστωσα την έκταση της άγνοιας που έχουν, αλλά και τη δίψα τους να πληροφορηθούν τα πιο βασικά γεγονότα της ιστορίας της χώρας τους.

Μου ζήτησαν λοιπόν οι φοιτητές και τους ετοίμασα έναν κατάλογο των βασικών σταθμών στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις μετά το 1947, όταν η Ουάσιγκτων διαδέχεται το Λονδίνο ως εποπτεύουσα νεοαποικιακή δύναμη της Ελλάδας. Χωρίς τη γνώση αυτών των γεγονότων είναι απλώς αδύνατο να γίνει κατανοητή η ελληνική ιστορία. Τον δημοσιεύω προς χρήσιν οποιουδήποτε ενδιαφέρεται για το θέμα.

Δεν είμαι φυσικά ιστορικός, ούτε επιδιώκω να γράψω μια πραγματεία για τη νεώτερη ιστορία μας. Περιορίζομαι στην καταγραφή των βασικών προσδιοριστικών γεγονότων. Μακάρι νέοι ιστορικοί, που δεν ενδιαφέρονται μόνο να κάνουν καριέρα προδίδοντας την επιστήμη τους, να ασχοληθούν συστηματικά για να προσφέρουν στις νέες γενηές έναν μπούσουλα στην ιστορική αλήθεια και, άρα, στο μέλλον της χώρας τους.

Απαγορεύοντας την Αλήθεια

Να κλείσουμε την εισαγωγή αυτή, υπενθυμίζοντας ότι, εδώ και κάμποσα χρόνια, γίνονται δύο πολύ συστηματικές προσπάθειες αναθεώρησης της ιστορικής αλήθειας και βίαιης μεταβολής της μαζικής ιστορικής συνείδησης του ελληνικού λαού, που πάνε παράλληλα με την αποικιοποίηση της χώρας μας. Η μία αντανακλά τις νεοφιλελεύθερες, παγκοσμιοποιητικές ελίτ, τύπου Σόρος και εκδηλώνεται με τις θεωρίες τύπου Ρεπούση για «συνωστισμό» στη Σμύρνη ή με την επιχείρηση κατάργησης κάθε εμφάνισης εθνικών και θρησκευτικών συμβόλων και ταυτοτήτων.

Για τον ανερχόμενο ολοκληρωτισμό του παγκόσμιου Χρηματιστικού Κεφαλαίου, οι παραδοσιακές ιδεολογίες και θρησκείες, το εθνικό αίσθημα, η ταξική συνείδηση και κάθε αίσθημα ανήκειν σε κοινωνικές ή εθνικές ομάδες, είναι αντίπαλοι γιατί εμποδίζουν την ανάδυση του ανθρώπου – Δούλου, του Ηomo Economicus.

Η δεύτερη προσπάθεια αναθεώρησης αντανακλά τις νέο-ολοκληρωτικές, νεοσυντηρητικές, εθνικιστικές και ακροδεξιές τάσεις, που αποβλέπουν να επικρατήσουν όχι δια της επιβολής μιας άμορφης «πολυεθνικότητας» τύπου Σόρος, αλλά με τα μέσα του «Διαίρει και Βασίλευε», τους Πολέμους των Πολιτισμών του Χάντινγκτον, τη στρατηγική του Χάους, την μαζική αποκτήνωση του ανθρώπου, την πολιτική που εκφράζουν σήμερα προπάντων οι Τραμπ και Νετανιάχου.

Στη χώρα μας η δεύτερη αυτή σχολή αντανακλάται στη μαζική επανεμφάνιση, ιδίως μετά το 2015, όλης της παραφιλολογίας των οπαδών του Μεταξά, της εμφυλιοπολεμικής ακροδεξιάς και των νοσταλγών της Χούντας. (Το ότι μπορεί να υπάρχουν και τίμιοι ή πατριώτες άνθρωποι μεταξύ όσων, παραπλανημένοι, ακολούθησαν τον Γρίβα, τον Παπαδόπουλο ή τον Βασιληά σε μια ορισμένη ιστορική στιγμή, δεν μεταβάλλει τον ιστορικό ρόλο αυτών των ρευμάτων, που υπήρξαν ιστορικά οι κατ’ εξοχήν αποφύσεις των αμερικανικών και ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών).

Εμφύλιος Πόλεμος. ...

Ποιος σκότωσε τον Νίκο Μπελογιάννη

Του Νίκου Λακόπουλου

Η εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη  την 30η Μαρτίου του 1952 εξήντα χρόνια είναι ακόμα τυλιγμένη με αναπάντητα ερωτηματικά- στα οποία η σύντροφός του Έλλη Παππά αλλά κι ο γιος τους Νίκος έδωσαν μια απάντηση που σοκάρει: ο Νίκος  Ζαχαριάδης ήθελε έναν ήρωα- τον Μπελογιάννη- κι έναν πράκτορα- τον Πλουμπίδη που χαρακτήρισε «χαφιέ»- αν και εκτελέστηκε κι αυτός μετά, φωνάζοντας «Ζήτω το ΚΚΕ». «Ο Ζαχαριάδης ήταν ένας δικτάτορας» είπε στον 105,5 FM o Nίκος Μπελογιάννης- υιός.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε ταχθεί υπέρ των εκτελέσεων. Ο γιος του Ελευθερίου Βενιζέλου, Σοφοκλής, είχε απειλήσει ότι θα παραιτηθεί, αν δεν γίνει η εκτέλεση. Φαινομενικά την τελική απόφαση την πήρε το Συμβούλιο Χαρίτων αλλά υπήρχε κάποιος εδώ, όμως που ενώ αποφάσιζε δεν φαινόταν καθόλου. Ήταν, «σταθμάρχης» της CIA. Ήταν έλληνας και ονομαζόταν Jhon Karamesinis. Αυτός φαίνεται ότι οργάνωσε την δίκη και την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Για να δικασθεί ο Μπελογιάννης έπρεπε να συλληφθεί. Για να συλληφθεί έπρεπε να κατηγορηθεί. Αλλά γιατί θα μπορούσε να κατηγορηθεί ένας -έστω «παράνομος»- κομμουνιστής σε καιρό ειρήνης; Επιπλέον ο Μπελογιάννης ήταν εκτός Ελλάδας. Κάποιος υπήρχε που θα φρόντιζε και για τα δυο. Κι αυτός δεν μπορούσε να είναι ο Kαραμεσίνης.

 Λίγο πριν τον Μπελογιάννη, ένα άλλο κλιμάκιο κομμουνιστών ήρθε στην Ελλάδα. Θα αναλάμβανε την κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Δεν πρόλαβε. Συνελήφθησαν όλοι. ...

«Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα» – του Νίκου Μπογιόπουλου

Ήταν 30 Μάρτη 1952. Ήταν Κυριακή.

Κυριακή! Μέρα που κατά της διάρκεια της Κατοχής ακόμα και αυτοί οι Γερμανοί ναζί δεν έκαναν εκτελέσεις…

Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στο σκοτάδι, στις 4.12’ τα χαράματα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων, αυτών που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών, αυτών που έχτιζαν «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, προχωρούσε στο στυγερό έγκλημα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, ο Δημήτρης Μπάτσης, ο Νίκος Καλούμενος και ο Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Το παράγγελμα γι’ αυτή την πολιτική δολοφονία, που θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και για το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα, δόθηκε σαν σήμερα, πριν από 66 χρόνια. ...

Νίκος Μπελογιάννης - Τα δάνεια της «ανεξαρτησίας»

Με αφορμή  την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από τη μελέτη του Νίκου Μπελογιάννη για τα «Δάνεια της ανεξαρτησίας» 

Α’ Το πρώτο δάνειο 

Μόλις άρχισε η επανάσταση του ’21, αρχίζουν κι οι ξένοι τοκογλύφοι το θεάρεστο έργο  τους σε βάρος ενός λαού που’ χυνε ποτάμι το αίμα για τη λευτεριά. Ειν’ αλήθεια ότι μέσα στις συνθήκες που πάλευαν οι Έλληνες , χωρίς τ’ απαραίτητα οικονομικά μέσα ακόμη και για την αγορά λίγου μπαρουτιού, ένα εξωτερικό  δάνειο με καλούς όρους θα βοηθούσε  σημαντικά, θα δυνάμωνε και θα ‘δινε φτερά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. 

Οι ξένοι  τοκογλύφοι, με συνεργούς τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες, τους Φαναριώτες και τους πάμπλουτους καραβοκυραίους, κατάφεραν να ωφελήσουν μονάχα το πουγκί τους και τους ξένους τυχοδιώκτες από τα δύο μπεζαχτά της επανάστασης.  Τη μεγάλη και θλιβερήν τους ιστορία,  που είναι για γέλια και για κλάματα, θα τη διηγηθώ τώρα παρακάτω, αρχίζοντας από το πρώτο δάνειο. 

Μόλις ξέσπασε η επανάσταση, ο λαός πρόσφερνε ό,τι είχε και δεν είχε. Οι αγρότες τα ζώα  τους και τα γεννήματά τους, οι τσοπαναραίοι και το τελευταίο τους πρόβατο, οι κοπέλες τις προίκες τους, οι γυναίκες τους άντρες τους, και όλοι μαζί, χωριάτες και τσοπάνηδες, ναύτες και μικροτεχνίτες, άντρες και γυναίκες έδιναν το αίμα τους και τη ζωή τους για να λευτερωθεί ο τόπος από τον ξένο ζυγό.

Στο μεγάλο αυτό εθνικό σάλπισμα της λευτεριάς, οι αστοκοτζαμπάσηδες ξέρετε τι πρόσφεραν;

Μαρία Φωκά. Η γνωστή ηθοποιός που καταδικάστηκε σε ισόβια για κατασκοπεία, μαζί με τον Μπελογιάννη

Η Μαρία Φωκά, για τους νεότερους, ήταν η αγαπημένη γιαγιά των σίριαλ, αλλά για τους παλαιότερους, που διατηρούν μνήμες απο τα χρόνια του πολέμου, ήταν μια σεμνή αγωνίστρια του θεάτρου και της ζωής.Η Φωκά στα μαύρα χρόνια της γερμανικής κατοχής πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και ως μέλος του ΚΚΕ συμμετείχε στους αγώνες.

Πάλεψε για τις ιδέες της και στα μεταπολεμικά χρόνια κάθισε στο εδώλιο και καταδικάστηκε ως κατάσκοπος κατά της Ελλάδας! Ηταν η εποχή του ψυχρού πολέμου και οι κομμουνιστές αντιμετωπίζονταν ως πράκτορες της Σοβιετικής Ένωσης.

Την περίοδο της παρανομίας του ΚΚΕ, ήρθε σε επαφή με αριστερούς στο Παρίσι, που της έδωσαν χρήματα, για να τα μεταφέρει στο κόμμα στην Αθήνα. Έλειπε, όμως, ο άνθρωπος, στον οποίο έπρεπε να παραδώσει τα χρήματα. Ετσι, η Φωκά του άφησε ένα σημείωμα. ...

Ο γιος του ανθρώπου με το γαρύφαλλο, Νίκος Μπελογιάννης μιλά στη HuffPost Greece: «Δεν πούλησα την ψυχή μου σε κανέναν διάβολο»

Στην εξώπορτα της πολυκατοικίας ένα κουδούνι που μοιάζει βγαλμένο από κινηματογραφική ταινία, ή βαριές, αιματοβαμμένες σελίδες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας- «Έλλη Παππά Μπελογιάννης Ν.».

Στο διαμέρισμα, που από τον φωταγωγό του έχεις θέα στον Λυκαβηττό, συναντώ τον Νίκο Μπελογιάννη, γιο του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο» που εκτελέστηκε το ’52 στο Γουδή και της δημοσιογράφου Έλλης Παππά, της αγωνίστριας δημοσιογράφου που τον μεγάλωνε για τρία χρόνια μέσα στις φυλακές. Ο Νίκος Μπελογιάννης είναι ένας ευγενέστατος, σεμνός άνθρωπος που στο τέλος της συνέντευξης διστακτικά δέχτηκε να τον φωτογραφήσω για τις ανάγκες της δημοσίευσης. «Έγινα χημικός μηχανικός- μου άρεσε η χημεία αλλά ήθελα να ακολουθήσω μια αυτόνομη πορεία για να αποφύγω τις συγκρίσεις- την πολιτική την θεωρούσα μπόχα, δημοσιογράφος ήταν η μάνα μου». ...

Τάκης Λαζαρίδης: Η Αριστερά διαστρέβλωσε την ιστορία (video και scribd)

Η άποψη ενός συνειδητοποιημένου αριστερού ή η μετάνοια ενός δηλωσία της μεταπολίτευσης;
Ποιος ξέρει πώς, αυτός ο σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στις απέραντες νύχτες του εγκλεισμού ξανασκέφθηκε τη ζωή του, τη ζωή των άλλων και τη ρημαγμένη οικογένειά του και έθεσε στον εαυτό του ριζικά και καταλυτικά ερωτήματα. ...

ΔΕΝ θα πάρουμε θέση - Οι απόψεις του κάθε αναγνώστη είναι σεβαστές

Η ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ

Θα ρωτήσετε ποιος είναι ο Τάκης Λαζαρίδης. Μερικοί ασφαλώς έχουν ξανακούσει αυτό το «ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι». Είναι ο τίτλος ενός βιβλίου που έγραψε και κυκλοφόρησε πριν από 20 χρόνια και έκτοτε επαναλαμβάνεται με μια ειρωνική τραγικότητα σε πολλές συζητήσεις, ιδιαίτερα αριστερών. ΄Η από δεξιούς με θριαμβευτική έπαρση. Για τους πρώτους είναι συντριβή και αυτομαστίγωμα, για τους δεύτερους δικαίωση.

Λαζαρίδης όμως έχει την ιστορία του και αυτή λίγοι πλέον τη γνωρίζουν ή τη θυμούνται. Στη δεύτερη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη στο Στρατοδικείο, το 1952, στο ίδιο εδώλιο καθόταν ένας νέος, εικοσάρης τότε, με στολή στρατιώτη. Ηταν ο Τάκης Λαζαρίδης. Καταδικάστηκε σε θάνατο και μαζί με τους άλλους μελλοθάνατους κλείστηκε στην απομόνωση των Φυλακών Καλλιθέας και εκεί περίμεναν το εκτελεστικό απόσπασμα. Οι Φυλακές Καλλιθέας, ακριβώς απέναντι από τον Οίκο Τυφλών, στην οδό Θησέως, δεν υπάρχουν πια. Κατεδαφίσθηκαν αργότερα και στη θέση τους κτίσθηκε σχολείο. Καμιά αντίρρηση. Κρίμα μόνο, γιατί ήταν ένα ενδιαφέρον παλιό κτίριο και τόπος ενός δράματος της εποχής εκείνης.

Τελικά εκτελέσθηκαν, στα τέλη Μαρτίου του 1952, μόνο ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης, ο Καλούμενος και ο Αργυριάδης. Το πρωί που πήγε να τους πάρει το εκτελεστικό απόσπασμα ο επίτροπος διάβασε και το βασιλικό διάταγμα, με το οποίο απονεμόταν χάρη στον Τάκη Λαζαρίδη, λόγω του νεαρού της ηλικίας και η θανατική καταδίκη μετατρεπόταν σε ποινή ισοβίων δεσμών.

Εχει σημασία να σας πω ότι ο πατέρας του Τάκη Λαζαρίδη, ήταν ηγετικό στέλεχος του ΚΚΕ και εκτελέσθηκε από τους Γερμανούς, μαζί με τους 200 κομμουνιστές την 1η Μαΐου 1944, στην Καισαριανή. Τη συντήρηση και την ανατροφή του Τάκη και της αδελφής του, μετά τον θάνατο του πατέρα τους, ουσιαστικά την ανέλαβε το ΚΚΕ. Θέλω να πω ότι μεγάλωσε και ανατράφηκε με οικογένεια το ΚΚΕ και θα υπέθετε κανείς ότι στους κόλπους του θα σταδιοδρομούσε...

Ο Τάκης όμως πήρε άλλο δρόμο. Μετά το δραματικό πρωινό στις Φυλακές Καλλιθέας ο Τάκης μεταφέρθηκε στις φυλακές Κεφαλονιάς, όπου έγκλειστος έζησε τον τρόμο των σεισμών και αργότερα στις Φυλακές Κέρκυρας, για να εκτίσει την ποινή των ισοβίων δεσμών. Ηταν σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στην ανάκριση, στο Στρατοδικείο και μετά στη φυλακή, όπου έμεινε συνολικά 14 και κάτι χρόνια. Πολύ ευγενής και μελετηρός...

Ποιος ξέρει πώς, αυτός ο σκληρός και ανυποχώρητος κομμουνιστής, στις απέραντες νύχτες του εγκλεισμού ξανασκέφθηκε τη ζωή του, τη ζωή των άλλων και τη ρημαγμένη οικογένειά του και έθεσε στον εαυτό του ριζικά και καταλυτικά ερωτήματα. ...

Νίκος Μπελογιάννης : «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

Σχετικό: Μέρα και ώρα που ούτε και αυτοί οι Γερμανοί δεν εκτελούσαν. Υπό το φως των προβολέων, μη τυχόν δει ο ήλιος το έγκλημα και φρίξει...

Κυριακή 19 Οχτώβρη 2014: Αρχίζει στο Εκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη και άλλων 93 του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ, κατηγορούμενων με τον Α.Ν. 509/1947. Στη δίκη οι κατηγορούμενοι γίνονται κατήγοροι. Ξεχωριστή στιγμή, η ώρα της απολογίας του Ν. Μπελογιάννη, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων: «Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα μου παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας. Στο πρόσωπό μου δικάζεται η πολιτική του ΚΚΕ». Η απολογία του Μπελογιάννη ανέτρεψε την αντικομμουνιστική προπαγάνδα του καθεστώτος. Εντυπωσιακό ήταν το σημείο εκείνο της απολογίας, όπου ο Μπελογιάννης συνέτριψε όλο το προπαγανδιστικό οικοδόμημα περί ξενοκίνητου ΚΚΕ.
Τρίτη, 30 Μάρτη 2016: [Σαν σήμερα οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα]
Νίκος Μπελογιάννης: "Μην καρτεράτε να λυγίσουμε μήτε για μια στιγμή μητ' όσο στην κακοκαιριά λυγάει το κυπαρίσσι έχουμε τη ζωή πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει"
Tελειώνοντας για απόψε... σαν σήμερα το 1952: 
Το Στρατοδικείο καταδικάζει σε θάνατο τον Νίκο Μπελογιάννη και τους συντρόφους του
«Η πληγή μας μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, το ίδιο κι η πίστη μας./ Θα φέρουμε την κληρονομιά σου στους ώμους μας,/ ως την πόρτα του ήλιου, Μπελογιάννη. Καλημέρα αδέρφια μου./ Καλημέρα ήλιε / Καλημέρα κόσμε./ Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά/ πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε.»
Αυτή είναι η Αριστερά! Αυτή είναι η Ιστορία της. Με αγώνα και θυσίες χωρίς κοσμοπολιτισμούς. Σήμερα ούτε που τους πλησιάζουμε. Μα μέσα στην πορεία των πραγμάτων θα φτάσουμε ξανά εκεί. ...

Σαν σήμερα το 1951 ξεκινάει η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη (Βίντεο)

Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του.
Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, γράφει στο ποίημά του
«Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:
«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».

Σαν σήμερα το 1951, στο έκτακτο στρατοδικείο Αθήνας, ξεκινάει η δίκη του Νίκου Μπελογιάννη που μαζί με 93 ακόμα συντρόφους του κατηγορείται βάση του Α.Ν. 509/1947 ότι έστησαν τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ

Η δίκη ξεκινάει και η τροπή που τελικά παίρνει μοιάζει καταστροφική για την Αμερικανοκρατία και τη επάρατη δεξιά που “κυβερνά” τον τόπο.

Η συμμετοχή του λαού και οι φωνές διαμαρτυρίας και συμπαράστασης προς τους κατηγορούμενους τόσο από το λαό όσο και από όλο τον προοδευτικό κόσμο και από πολλές κυβερνήσεις έχει σαν αποτέλεσμα την αντιστροφή της κατάστασης και από κατηγορούμενους το Μπελογιάννη και τους συντρόφους του να κάθονται ουσιαστικά στο εδώλιο οι στρατοδίκες η δεξιά και οι υποστηρικτές της.

Κι αυτή τη φορά ο κριτής είναι αμείλικτος. Δικάζει ο ίδιος ο λαός.
Είναι πραγματικά αστεία τόσο οι κατηγορίες όσο και οι μαρτυρίες που παρουσιάζουν οι κατήγοροι.

Λίγα αποσπάσματα από τη δίκη:

Ένας από τους σπουδαιότερους μάρτυρες κατηγορίας λέει για το Μπελογιάννη:

- Ο άνθρωπος αυτός ήθελα να εφαρμόσει στην Ελλάδα τις αποφάσεις της 6ης και 7ης Ολομέλειας του ΚΚΕ.

Σε ερώτηση του Νίκου για το αν ο μάρτυρας γνωρίζει ότι οι αποφάσεις και των 2 Ολομελειών ρίχνουν το βάρος της πολιτικής του κόμματος στην πάλη για την ειρήνη, το ψωμί και τις ελευθερίες του ελληνικού λαού ο μάρτυρας απαντάει θετικά.
Ο Μπελογιάννης ρωτάει αν αυτό θεωρεί ο μάρτυρας ότι είναι συνομωσία κατά της Ελλάδας, ο μάρτυρας λέει...

Ενας αιώνας συμμετοχής της Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογές (1915 – 2015)

Του Γιώργου Αλεξάτου

1. Από τις πρώτες καθόδους μέχρι το 1936

Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στη συμμετοχή της ελληνικής Αριστεράς στις βουλευτικές εκλογικές αναμετρήσεις, είναι αναγκαίο να θυμίσουμε ότι ήδη από το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα υπήρξαν περιπτώσεις εκλογικής καθόδου προσωπικοτήτων που εντάσσονταν είτε στον χώρο του αριστερού ριζοσπαστισμού της εποχής τους, όπως ο Ρόκκος Χοϊδάς, που εκλέχτηκε βουλευτής στην Κεφαλονιά το 1875 και στην Αττική το 1883, ο Ιθακήσιος Πλάτων Δρακούλης, που απέτυχε να εκλεγεί στην Αχαΐα το 1885, και ο επίσης Κεφαλονίτης Μαρίνος Αντύπας, που έχασε, το 1906, την εκλογή του στην επαρχία Κραναίας, αν και πήρε το εκπληκτικό 40% των ψήφων. Στην Αναθεωρητική Βουλή του 1910 οι σοσιαλιστές της εποχής εκπροσωπήθηκαν από τρεις βουλευτές (τον Δρακούλη, τον Κωνσταντίνο Δεστούνη και τον Νικόλαο Μαζαράκη) που εκλέχτηκαν και αυτοί στην Κεφαλονιά.

Η πρώτη συγκροτημένη και με υποστήριξη σχετικά υπολογίσιμων σοσιαλιστικών οργανώσεων (της βορειοελλαδικής Φεντερασιόν και της νοτιοελλαδικής Σοσιαλιστικής Ένωσης του Παναγή Δημητράτου) έγινε στις εκλογές του Μαΐου 1915. Καθώς κύριο επίδικο της εκλογικής μάχης ήταν η συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (θέση την οποία υποστήριζε η βενιζελική παράταξη) είτε η ουδετερότητα, οι μικρές δυνάμεις των ελλήνων σοσιαλιστών διχάστηκαν. Οι παλιότεροι σοσιαλιστές (Δρακούλης, Καλλέργης, Σκληρός, Γιαννιός κ.ά.) υποστήριξαν τη θέση των βενιζελικών, θεωρώντας πως η εδαφική επέκταση και εθνική ολοκλήρωση θα διαμόρφωναν όρους καπιταλιστικής ανάπτυξης, άρα –κατά την τυπικά οικονομίστικη αντίληψή τους- θα ευνοούνταν η ανάπτυξη του προλεταριάτου και η προοπτική του σοσιαλιστικού κινήματος.

Υποστηρίζοντας σαφείς αντιπολεμικές θέσεις, η Φεντερασιόν και η Σοσιαλιστική Ένωση στήριξαν την υποψηφιότητα των σοσιαλιστών Αλμπέρτο Κουριέλ και Αριστοτέλη Σίδερη, που εκλέχτηκαν στη Θεσσαλονίκη, έχοντας συνεργαστεί με τους αντιβενιζελικούς. Οι ...

Nίκος Μπελογιάννης: Ο τάφος της Αμφίπολης είχε πληγεί από τσουνάμι

Οι μεγάλες ποσότητες χώματος που βρίσκονται στο μνημείο οφείλονται σε πλημμύρα της κοίτης του ποταμού Στρυμόνα που προκλήθηκε από τσουνάμι λόγω ισχυρού σεισμού που έγινε το 597 μ.Χ.
Μια αξιόλογη υπόθεση εργασίας ως προς εάν είναι ή όχι συλημένος ο τάφος της Αμφίπολης διατυπώνει ο χημικός μηχανικός Νίκος Μπελογιάννης. Ο συντηρητής αρχαιοτήτων και πρώην επικεφαλής του «Κέντρου Λίθου» του υπουργείου Πολιτισμού υποστηρίζει ότι οι μεγάλες ποσότητες χώματος που βρίσκονται στο μνημείο οφείλονται σε πλημμύρα της κοίτης του ποταμού Στρυμόνα που προκλήθηκε από τσουνάμι λόγω ισχυρού σεισμού, ενώ η παρουσία της κεφαλής της σφίγγας πίσω από τους δυο τοίχους σφράγισης δεν αποκλείεται να είναι αποτέλεσμα βανδαλισμού του μνημείου ή και κάποιου άλλου φυσικού φαινομένου.

Ο γιος του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη και της συγγραφέως Ελλης Παππά υπογράμμισε:

14 Αυγούστου 1954: Απόψε, που σκοτώνουν τον Πλουμπίδη…

Νικος Μπογιοπουλος 

   Φορούσε μαύρο κοστούμι και άσπρο πουκάμισο. Ηταν ντυμένος λες και πήγαινε σε γιορτή. Γύρω στις 5 το πρωί, πριν ακόμα ξημερώσει, κατεβαίνει από το αυτοκίνητο. Ο τόπος που είχε επιλεγεί ήταν η Αγία Μαρίνα, στο Δαφνί. Περνώντας δίπλα από τους δημοσιογράφους, δεμένος ακόμα με τις χειροπέδες, κοντοστέκεται. Τους χαιρετά.
   «Γεια σας παιδιά. Μπράβο, όλο νιάτα βλέπω μπροστά μου. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία, να “στε πάντα καλά. Βλέπετε εγώ σε λίγο φεύγω με ψεύτικες και άδικες κατηγορίες. Το Κόμμα μου, το ξέρω, θα βρει την αλήθεια και θα με δικαιώσει».
   Λίγες ώρες αργότερα, οι εφημερίδες φέρνουν στην Αθήνα την είδηση: «Εξετελέσθη ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ, αντιμετώπισε με απόλυτον ψυχραιμίαν τας σφαίρας του αποσπάσματος (…) δεν εδέχθη ούτε να κοινωνήση, ούτε να του δέσουν τους οφθαλμούς του»…

‘‘Σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη! Σκότωσαν το Νίκο Μπελογιάννη!’’ ‘‘Σκοτώνεται ποτέ ο ήλιος;’’ [Δείτε: "Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο "]

Νίκος Μπελογιάννης: "Έτσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα"

 Την Κυριακή συμπληρώνονται 62 χρόνια. Ήταν – και τότε - ημέρα Κυριακή. Μέρα που ακόμα και οι Γερμανοί εισβολείς τη σεβάστηκαν. Πριν ακόμα χαράξει, μέσα στη νύχτα, σαν κοινός δολοφόνος, το κράτος των γερμανοτσολιάδων που πλέον είχαν ντυθεί αμερικανοτσολιάδες, το κράτος των μαυραγοριτών που έχτιζε «Νέους Παρθενώνες» στη Μακρόνησο, είχε εκτελέσει τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του. Την ίδια μέρα της εκτέλεσης, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, γράφει στο ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:

«Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./ Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./ Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».

   Στις 30 του Μάρτη 1952, μέρα Κυριακή, μέρα που ούτε κι αυτοί οι Γερμανοί δεν έκαναν εκτελέσεις, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

   Το παράγγελμα γι' αυτή την πολιτική δολοφονία θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα. Το «πυρ» για τη διάπραξη αυτού του στυγερού εγκλήματος διατάχτηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, πριν από ακριβώς 62 χρόνια, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη. ...

"Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!"... Οταν η ελληνική Αριστερά τροφοδοτούσε, άθελά της, με προικισμένα ταλέντα, το Σύστημα

"Xτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνια μπρος, χρόνια μετά...
H ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Tάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Aχ, πού σαι, νιότη, πού δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!"

Για τους πρώην αριστερούς που είτε άλλαξαν τάξη καταλήγοντας καπιταλιστές και στυλοβάτες του καπιταλιστικού συστήματος, είτε πάλεψαν από αριστερά δημοσιογραφικά μετερίζια και σήμερα κατάντησαν φερέφωνα των αστών, κάνει λόγο στο άρθρο του σήμερα ο Χρήστος Πασαλάρης στην Real news. (Δεν ξεχνάει τον και εαυτό του. Και έχει ιδιαίτερη σημασία η περίπτωση του. Ξεκίνησε από γραμματέας της ΕΠΟΝ στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας, υπήρξε διευθυντής του «Ριζοσπάστη» φυλακίστηκε, εξορίστηκε, κινδύνευσε να χάσει την ίδια του την ζωή … για να καταλήξει ένας δεξιός δημοσιολόγος).
Ας το προσπεράσουμε αυτό και ας παραθέσουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο του που παρουσιάζει ενδιαφέρον αφού αναφέρει ονόματα των οποίων η πολιτική διαδρομή δεν είναι πολύ γνωστή:
Πέφτει απ’ τα σύννεφα σήμερα κάθε νεαρός αριστερός όταν μαθαίνει ότι μερικοί από τους κορυφαίους παράγοντες της δημόσιας ζωής έχουν αριστεροί προέλευση. Και μόνο στον κρίσιμο χώρο των ΜΜΕ είναι εκπληκτική αναλογία στελεχών προερχομένων από τα κόμματα της Αριστεράς. Θυμηθείτε ότι και οι πέντε ιδρυτικοί «βαρόνοι του MEGA (Μπόμπολας  Λαμπράκης  Τεγόπουλος Βαρδινογιάννης) ήσαν στα εφηβικά τους χρόνια ΕΠΟΝίτες. Εβγαζαν χωνί, έβαφαν τοίχους έτρεχαν στις διαδηλώσεις.
ΕΠΟΝίτης υπήρξε και ο Αριστείδης Αλαφούζος, αριστερός και ο Μίνως Κυριακού και ο Σωκράτης Κόκκαλης και ο Αρης Βουδούρης και ο Γιώργος Κουρής. Ολόκληρο το Σύστημα των MEDIA κυριαρχήθηκε μεταπολιτευτικά από πρώην στελέχη της Αριστερός…
ΤΟ ΙΔΙΟ και στις μέρες μας: Στις ιστοσελίδες αναφέρονται ως προερχόμενοι από την Αριστερά οι πιο γνωστές πέννες, τα πιο φημισμένα «λαρύγγια»: Από τον Σταύρο Ψυχάρη έως τον Γιώργο Κύρτσο και από τη Μανία Τεγοπούλου έως την Ολγα Τρέμη. ...