Ο Ν. Καζαντζάκης μιλάει για την Ελλάδα
Κυριακή 4 Ιουλίου 2021
Νίκος Καζαντζάκης, συνέντευξη στην γαλλική ραδιοφωνία
Ο Ν. Καζαντζάκης μιλάει για την Ελλάδα
Σάββατο 24 Απριλίου 2021
Φ.Νίτσε: Ο θεός πέθανε - Στοχασμός 125. Μετάφραση από το βιβλίο ‘’Γκέμμα’’ του Δημήτρη Λιαντίνη και Video.
Ο Νίτσε λέγοντας στο “Τάδε έφη Ζαρατούστρας” πως ο θεός πέθανε εννοούσε τον εξωκόσμιο ιουδαιο-χριστιανικό θεό στον οποίο υποτάχθηκε η Δύση μέσα από τα εξουσιαστικά συμφέροντα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας , δυτικής και ανατολικής.
Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021
Ν.Καζαντζάκης: Τι είναι αγάπη; Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι...
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη...
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας...
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν...
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Νίκος Καζαντζάκης γνώρισε τη σύζυγό του, Ελένη - "Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι..." [ Friedrich Nietzsche (ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)]
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Νίκος Καζαντζάκης - [Friedrich Nietzsche]
Η ιδιωτική ζωή του Νίκου Καζαντζάκη, όταν ζούσε αλλά και μετά το θάνατο του, λεηλατήθηκε όσο ο βίος ολίγων επώνυμων. ...
Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2021
Νίκος Καζαντζάκης γνώρισε τη σύζυγό του, Ελένη - "Το εγώ και εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι..." [ Friedrich Nietzsche (ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)]
Τι είναι αγάπη;
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονά κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένα.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Νίκος Καζαντζάκης - [Friedrich Nietzsche]
Η ιδιωτική ζωή του Νίκου Καζαντζάκη, όταν ζούσε αλλά και μετά το θάνατο του, λεηλατήθηκε όσο ο βίος ολίγων επώνυμων. ...
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2020
Νίτσε:«Απ’όλα όσα έχουν γραφτεί,αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του
Δες την αγέλη που περνάει από μπροστά σου βοσκωντας :Δεν ξέρει τί πάει να πει χτες, τί σήμερα, πετάγετ’ εδώ κι εκεί, τρώει, ξαπλώνει, χωνεύει, ξαναπετάγεται, κι αυτό από το πρωί ως το βράδυ κι από μέρα σε μέρα, δεμένη με κοντό σκοινί σε ό,τι την ευχαριστεί ή την δυσαρεστεί, δηλαδή στον πάσσαλο της στιγμής και για τούτο μήτε βαριόθυμη μήτε μπουχτισμένη. Βλέποντάς το αυτό ο άνθρωπος παθαίνει, γιατί απέναντι στο ζώο παινεύεται για την ανθρωπιά του, κι όμως από την άλλη βλέπει με ζήλεια την ευτυχία του ζώου – γιατί κι ο ίδιος θέλει αυτό μόνο : να ζει δίχως κόρο και δίχως πόνους όμοια με το ζώο :γιατί δε μου μιλάς για την ευτυχία σου αλλά μονάχα με κοιτάς; Το ζώο θέλει κι αυτό να του απαντήσει και να του πει ότι “εγώ πάντοτε ξεχνώ αμέσως τί ήθελα να πω” – ωστόσο την ξέχασε κι όλας αυτήν την απάντηση και δεν είπε τίποτα, έτσι ώστε ο άνθρωπος έμεινε με την απορία.Φρίντριχ Νίτσε – Ιστορία και Ζωή(Απόσπασμα)
Η ανάγκη για πίστη, για κάποιο είδος ανεπιφύλακτου «Ναι» ή «Όχι», είναι μια ανάγκη που γεννιέται από την αδυναμία. Ο άνθρωπος της πίστης, ο «πιστός» κάθε είδους, είναι αναγκαστικά ένας εξαρτώμενος άνθρωπος· ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να βάλει τον εαυτό ως σκοπό, ένας άνθρωπος που δεν μπορεί καθόλου να βάλει κάποιον σκοπό από μόνος του. Ο «πιστός» δεν ανήκει στον εαυτό του, μπορεί μόνο να είναι ένα μέσο, πρέπει να χρησιμοποιείται, έχει ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να τον χρησιμοποιεί. Το ένστικτό του αποδίδει τη μεγαλύτερη τιμή σε μια ηθική αποκήρυξης του εαυτού του· όλα τον πείθουν να ακολουθήσει αυτήν την πορεία: Η σύνεση του, η πείρα του, η κενοδοξία του. Κάθε είδος πίστης είναι μια έκφραση αυτοαποκήρυξης, αυτοαποξένωσης… Ο πιστός δεν είναι ελεύθερος να έχει επίγνωση των ερωτημάτων του «αληθούς» και του «αναληθούς»· η ακεραιότητα θα ήταν στην περίπτωση αυτή καταστροφή του. Η παθολογική εξάρτηση της οπτικής τους, μετατρέπει τους πιστούς σε φανατικούς…Φρίντριχ Νίτσε-Αντίχριστος(Απόσπασμα)
- Κάθε άνθρωπος με το να κάνει το καλό η το κακό, εξασκεί τη δύναμη του σε άλλους…και δεν ζητά τίποτε περισσότερο. Κάνοντας το κακό, εξασκείς τη δύναμη σου σ’ όλους εκείνους που είσαι αναγκασμένος να τους κάνεις να την νοιώσουν, να την αισθανθούν, γιατί το κακό, ο πόνος δηλαδή, για τον σκοπό αυτό, είναι ένα μέσο περισσότερο αισθητό από την ηδονή. Ο πόνος πάντοτε ζητά να μάθει την αιτία του, ενώ η ηδονή έχει την τάση να κλείνεται στον εαυτό της και να μην γυρίζει να κοιτάξει προς τα πίσω. Κάνοντας το καλό ή με το να επιθυμούμε το καλό των άλλων, εξασκούμε τη δύναμη μας σε όλους εκείνους που, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, εξαρτώνται κιόλας από μας (δηλ. που έχουν συνηθίσει να μας σκέπτονται σαν αιτία τους). Προσπαθούμε να αυξήσουμε την δύναμη τους γιατί έτσι μεγαλώνουμε και τη δική μας δύναμη ή θέλουμε να τους αποδείξουμε πόσο κερδισμένοι είναι που βρίσκονται στην εξουσία μας. Έτσι θα τους ικανοποιεί περισσότερο η κατάσταση τους, θα κάνουν εχθρούς, τους εχθρούς της δικής μας δύναμης και θα είναι περισσότερο έτοιμοι να τους πολεμήσουν. Το γεγονός ότι κάνουμε θυσίες για το καλό ή το κακό ακόμα κι αν παίζουμε κορώνα – γράμματα τη ζωή μας, όπως ο μάρτυρας κάνει θυσία για το πιστεύω του, για την εκκλησία του και τότε πάλι κάνουμε θυσίες για την ανάγκη μας για δύναμη ή για να διατηρήσουμε το συναίσθημα της δύναμης μας. Αν συλλαμβάναμε σε όλη του την έκταση το “κατέχω την αλήθεια”, πόσα και πόσα αγαθά δεν θα αφήναμε στην άκρη για να διατηρήσουμε το συναίσθημα αυτό!Φρίντριχ Νίτσε-Η θεωρία του σκοπού της ζωής(Απόσπασμα)
Ο Φρίντριχ Βίλχελμ Νίτσε (15 Οκτωβρίου 1844-25 Αυγούστου 1900) ήταν γερμανός φιλόσοφος, ποιητής και φιλόλογος. Θεωρείται ένας από τους πρώτους Υπαρξιστές φιλόσοφους. Έγραψε δοκίμια πάνω στη θρησκεία, την ηθική, τον πολιτισμό, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες.
Ο Νίτσε υπήρξε ιδεολόγος της ελευθερίας και πολέμιος του ολοκληρωτισμού και του σωβινισμού. Το έργο του επηρέασε μια ολόκληρη σειρά σύγχρονων διανοητών και καλλιτεχνών.
Ο Νίκος Καζαντζάκης γράφει για τον Φ. Νίτσε
Μια μέρα εκεί που διάβαζα σκυμμένος στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, μια κοπέλα με ζύγωσε κι έγειρε από πάνω μου. Κρατούσε ανοιχτό ένα βιβλίο κι είχε βάλει το χέρι της κάτω από τη φωτογραφία ενός αντρός που ‘χε το βιβλίο, για να κρύψει τ’ όνομά του, και με κοίταζε με κατάπληξη. -Ποιος είναι αυτός; με ρώτησε δείχνοντάς μου την εικόνα. Σήκωσα τους ώμους: -Πώς θέλετε να ξέρω; Είπα.
-Μα είστε εσείς, έκαμε η κοπέλα, εσείς, απαράλλαχτος. Κοιτάχτε το μέτωπο, τα πυκνά φρύδια, τα βαθουλά μάτια. Μονάχα που αυτός είχε χοντρά κρεμαστά μουστάκια, κι εσείς δεν έχετε.
Κοίταξα αλαφιασμένος: -Ποιος είναι λοιπόν; Έκανα προσπαθώντας ν’ αναμερίσω το χέρι της κοπέλας, να δω τ’ όνομα.
-Δεν τον γνωρίζετε; Πρώτη φορά τον βλέπετε;
Ο Νίτσε! Ο Νίτσε! Είχα ακούσει τ’ όνομά του, μα δεν είχα ακόμα τίποτα διαβάσει δικό του.
-Δε διαβάσατε τη Γένεση της Τραγωδίας, το Ζαρατούστρα του; Για τον Αιώνιο Γυρισμό, για τον Υπεράνθρωπο;
-Τίποτα, τίποτα, απαντούσα ντροπιασμένος, τίποτα.
-Περιμένετε! Είπε κι έφυγε η κοπέλα πεταχτή.
Σε λίγο μου ‘φερνε το Ζαρατούστρα.
-Να, είπε γελώντας, να λιονταρίσια θροφή για το μυαλό σας – αν έχετε μυαλό. Κι αν το μυαλό σας πεινάει.
Ετούτη στάθηκε μια από τις πιο αποφασιστικές στιγμές της ζωής μου. Εδώ, στη Βιβλιοθήκη της Άγιας Γενεβιέβης, με τη μεσολάβηση μιας άγνωστης φοιτήτριας, μου ‘χε στήσει καρτέρι η μοίρα μου. Εδώ με περίμενε, φλογερός, αιματωμένος, μεγάλος πολεμιστής, ο Αντίχριστος. Στην αρχή με κατατρόμαξε. Τίποτα δεν του ‘λειπε: αναίδεια κι αλαζονεία, μυαλό απροσκύνητο, λύσσα καταστροφής, σαρκασμός, κυνισμός, ανόσιο γέλιο, όλα τα νύχια, τα δόντια και τα φτερά του Εωσφόρου.
Μα με είχε συνεπάρει η ορμή του κι η περηφάνια, με είχε μεθύσει ο κίντυνος και βυθίζουμουν μέσα στο έργο του με λαχτάρα και τρόμο, σα να ‘μπαινα σε βουερή ζούγκλα, γεμάτη πεινασμένα θεριά και ζαλιστικά σερνικολούλουδα. Βιάζουμουν να τελειώσουν τα μαθήματα στη Σορβόννη, να βραδιάσει, να γυρίσω σπίτι, να ‘ρθει η σπιτονοικοκυρά να ανάψει το τζάκι και ν’ ανοίξω τα βιβλία του –πυργώνουνταν όλα απάνω στο τραπέζι μου– και να αρχίζω μαζί του το πάλεμα.
Σιγά σιγά είχα συνηθίσει τη φωνή του, την κομμένη ανάσα του, τις κραυγές του πόνου του. Δεν ήξερα, τώρα το μάθαινα, πως κι ο Αντίχριστος αγωνίζεται κι υποφέρει όπως κι ο Χριστός και πως κάποτε, στις στιγμές του πόνου τους, τα πρόσωπά τους μοιάζουν. Ανόσιες μου φάνταζαν βλαστήμιες τα κηρύγματά του, κι ο Υπεράνθρωπός του δολοφόνος του Θεού.
Κι όμως μια μυστική γοητεία είχε ο αντάρτης ετούτος, μαυλιστικό ξόρκι τα λόγια του, που ζάλιζε και μεθούσε κι έκανε την καρδιά σου να χορεύει. Αλήθεια, ένας χορός διονυσιακός ο στοχασμός του, ένας όρθιος παιάνας που υψώνεται θριαμβευτικά στην πιο ανέλπιδη στιγμή της ανθρώπινης κι υπερανθρώπινης τραγωδίας. Καμάρωνα, χωρίς να το θέλω, τη θλίψη του, την παλικαριά του και την αγνότητα και τις στάλες τα αίματα που περιράντιζαν το μέτωπό του, σαν να φορούσε και τούτος, ο Αντίχριστος, αγκάθινο στεφάνι.
Σιγά σιγά, χωρίς να το ‘χω διόλου συνειδητά στο νου μου, οι δυο μορφές, Χριστός κι Αντίχριστος, έσμιγαν. Δεν ήταν λοιπόν ετούτοι οι δυο, προαιώνιοι οχτροί, δεν είναι ο Εωσφόρος αντίμαχος του Θεού, μπορεί ποτέ το Κακό να μπει στην υπηρεσία του Καλού και να συνεργαστεί μαζί του; Με τον καιρό όσο μελετούσα το έργου του αντίθεου προφήτη, ανέβαινα από σκαλί σε σκαλί σε μια μυστική παράτολμη ενότητα. Το Καλό και το Κακό, έλεγα, είναι οχτροί, να το πρώτο σκαλοπάτι της μύησης.
Το Καλό και το Κακό είναι συνεργάτες, αυτό είναι το δεύτερο, το πιο αψηλό σκαλοπάτι της μύησης. Το Καλό και το Κακό είναι ένα! Αυτό ‘ναι το πιο αψηλό, όπου ως τώρα μπόρεσα να φτάσω σκαλοπάτι. […] Λιονταρίσια η τροφή που με τάισε ο Νίτσε στην πιο κρίσιμη, την πιο πεινασμένη στιγμή της νιότης. Θράσεψα, δεν μπορούσα πια να χωρέσω στο σημερινό άνθρωπο, όπως εκατάντησε, μήτε στο Χριστό, όπως τον κατάντησαν.
Α! φώναζα αγαναχτισμένος, η παμπόνηρη θρησκεία που μετατοπίζει τις αμοιβές και τιμωρίες σε μελλούμενη ζωή, για να παρηγορήσει τους σκλάβους, τους κιότηδες, τους αδικημένους, και να μπορέσουν να βαστάξουν αγόγγυστα τη σίγουρη ετούτη επίγεια ζωή και να σκύβουν υπομονετικά το σβέρκο στους αφεντάδες! Τι οβραίικη Αγία Τράπεζα η θρησκεία ετούτη, που δίνεις μια πεντάρα στην επίγεια ζωή κι εισπράττεις αθάνατα εκατομμύρια στην άλλη! Τι απλοϊκότητα, τι πονηριά, τι τοκογλυφία! Όχι, δεν μπορεί να ‘ναι λεύτερος που ελπίζει Παράδεισο ή που φοβάται την Κόλαση.
Ντροπή πια να μεθούμε στις ταβέρνες της ελπίδας! Ή κάτω στα υπόγεια του φόβου. Πόσα χρόνια και δεν το ‘χα καταλάβει, κι έπρεπε να ‘ρθει ο άγριος ετούτος προφήτης να μου ανοίξει τα μάτια! […] Κι άξαφνα η Εκκλησία του Χριστού, όπως την κατάντησαν οι ρασοφόροι, μου φάνταξε μια μάντρα, όπου μερόνυχτα βελάζουν, ακουμπώντας το ένα στο άλλο, χιλιάδες πρόβατα κυριεμένα από πανικό κι απλώνουν το λαιμό κι αγλείφουν το χέρι και το μαχαίρι που τα σφάζει. Κι άλλα τρέμουν γιατί φοβούνται πως θα σουβλίζουνται αιώνια στις φλόγες, κι άλλα βιάζουνται να σφαχτούν για να βόσκουν στους αιώνες των αιώνων σε αθάνατο ανοιξιάτικο χορτάρι.[…]
Σάββατο 9 Μαΐου 2020
Τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από τον Νίκο Καζαντζάκη: Αχ! πότε να συνεργαστούμε, όλοι μαζί, σε μιαν επίθεση!
Ο Νίκος Καζαντζάκης είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς. Η γραφή του ξεπερνά τα σύνορα του κοινού ανθρώπινου στοχασμού και αγγίζει το μεταφυσικό. Είναι ο τελευταίος Έλληνας φιλόσοφος. Στοχάζεται το αδύνατο, μάχεται και αγωνίζεται να το φτάσει, χωρίς να τρέφει αυταπάτες. Ξέρει τις δυσκολίες, όμως ακολουθεί την πανάρχαια φωνή που συνοδεύει τον καθένα από εμάς σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Δεν ακολουθεί κανένα δόγμα και κοινωνικό στερεότυπο. Συντρίβει τις συνήθειες. Ξεβολεύεται. Μάχεται να ξεκάμει το κακό όπως οφείλει ο κάθε ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Κατάφερε να κερδίσει επάξια την αθανασία μέσα από το έργο του. Ένα έργο που αξίζει να διαβαστεί και παραμένει διαχρονικό. Ακολουθούν μερικά από τα αγαπημένα μου αποσπάσματα από διάφορα έργα του Καζαντζάκη.
Χαίρομαι γιατί χωρίς να μπορώ ακόμα καθαρά να το στοχαστώ, ψυχανεμίζομαι πως θα ζω και εγώ, θα στοχάζομαι και θα βλέπω και ακόμα αφού πεθάνω, φτάνει να υπάρχουν ακόμα καρδιές να με θυμούνται.
Να'σαι σκληρός, υπομονετικός, να καταφρονάς τον κίνδυνο, να μη φοβάσαι το θάνατο, να ζητάς πέρα από τη γης ετούτη το υπέρτατο αγαθό- να ποια φωνή ανέβαινε ακατάλυτα από τις λαικές τούτες φυλλάδες και δασκάλευε την παιδική καρδιά μου. Και συνάμα μια δίψα σφοδρή για φυγές κρυφές, για ταξίδια μακρινά, για περιπλανήσεις γιομάτες έρωτα μυστικό, ηδονή και μαρτύριο.
Και το πιο μεταφυσικό πρόβλημα παίρνει μέσα μου σώμα φυσικό, θερμό, που μυρίζει θάλασσα και χώμα, κι ανθρώπινο ιδρώτα. Ο Λόγος για να με αγγίξει πρέπει να γίνει τέτοια σάρκα.
Έκανα το χρέος μου. Παραπάνω δεν μπορούσα. Σφογγίζω σαν τον αργάτη μια στιγμή τον ''φαρδήν ιδρώτα'', όπως λέει ο Ντάντες, και δεν απλώνω χέρι, γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει κανένας να μου πλερώσει το μεροκάματο.
Να ξέρουν οι άνθρωποι, όταν πεθάνω, πόσο κι εγώ αγάπησα και πόνεσα τη ζωή και πως είδα και πως άγγιξα τη θάλασσα, το χώμα, τη γυναίκα. Να μάθουν πως δεν ήμουνα ζώο ή πέτρα παρά άνθρωπος με ζεστή σάρκα κι αχόρταγη ψυχή.
Σήμερα σε ποιο σημείο βρισκόμαστε του ανθρώπινου τούτου κυματισμού; Ποια είναι η σύγχρονη, η πιο προχωρεμένη ταραχή της ψυχής μας; Ποιος εχόρτασε, αδίκησε, ωρίμασε, έκαμε το χρέος του, πρέπει να φύγει; Και ποιος πεινά, αδικιέται, ορμάει ν' ανέβει, ζητάει Λευτεριά;
Έκαμαν το χρέος τους. Κλέψαν, αδικήσανε, σκοτώσανε, χόρτασαν και περιγέλασαν τους πεινασμένους, δυνάμωσαν και σκλαβώσαν τους αδύνατους, φωτίστηκε το μυαλό τους και καταφρόνεσε τις σκοτεινές καρδιές που χτυπούσανε στα κατώγια τους. Έκαμαν πάλι το χρέος τους. Δημιούργησαν τις μεγάλες θεογόνες δυνάμεις: την Πείνα, την Αδικία, την Οργή, την Εκδίκηση.
Γιατί η εποχή μας δεν είναι στιγμή ισορρόπησης, οπόταν η υποταγή, η γαλήνη, η σιωπή, η ομορφιά είναι μεγάλες αρετές. Ζούμε τη φοβερή έφοδο, χυμούμε για να κυριέψουμε μια νέα, πλουσιότερη ισορροπία. Γι' αυτό σήμερα η ανοχή είναι αθλιότητα και αναντρία.
Ανατροπή για να ξανακαινουργιώσει ο κόσμος, να ποιο είναι το χρέος κάθε σκεπτόμενου σήμερα μέσα σε τόσο ανήθικο και ανέλπιδο χάος. Ν' ανοιχτεί άβυσσο, φοβερότερη ακόμα, ανάμεσα καλού και κακού, να πληθύνει η αδικία, να κατέβει η Πείνα και να θερίσει τα σωθικά μας- αλλιώς δε σωζόμαστε.
Να μην αρνιέσαι τη νιότη σου ως στα βαθιά γεράματα, να μάχεσαι, σε όλη σου τη ζωή, να μετουσιώσεις σε κατάκαρπο δέντρο την εφηβική άνθιση, αυτός, θαρρώ, είναι ο δρόμος του αληθινού ανθρώπου.
Μια περήφανη ψυχή, μόλις φτάσει το σκοπό της, τον μετατοπίζει ακόμα πιο πέρα - παρά για να μη σταματήσουμε ποτέ στον ανήφορο. Έτσι μονάχα η ζωή αποχτά ευγένεια και ενότητα.
Όταν η καρδιά πιστεύει κι αγαπάει, χίμαιρα δεν υπάρχει. Υπάρχει μονάχα αντρεία, εμπιστοσύνη και γόνιμη πράξη.
Είμαι ευτυχισμένος γιατί μπορώ να δουλεύω, γιατί δεν έχω καμιά φιλοδοξία, κανένα μίσος, γιατί έχω την καρδιά μου καθαρή
Εκατομμύρια άνθρωποι εξευτελίζουνται και γονατίζουν γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να στηλώσουν την ψυχή τους και τα κόκκαλά τους. Ανάθεμα, είπα, στην ομορφιά γιατί είναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου.
Ας ταχτοποιήσουμε τις σκέψεις μας, ας ρυθμίσουμε την αγανάχτησή μας, ας οργανώσουμε τις επιθυμίες μας. Ας επιστρατευτούμε όσοι πιστοί! Ποιοι θα νικήσουν; Οι πιο σοφοί; Oι πιο πολλοί; Οι πιο ξυπνοί; Οι πιο σήμερα δυνατοί; Θα νικήσουν όσοι πιστεύουν.
Αχ! πότε να συνεργαστούμε, όλοι μαζί, σε μιαν επίθεση!
Ποιος φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, τα δέντρα, τα ζώα, τα πλήθη! Κ' ύστερα σιωπή. Ξεχνάμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από φόβο. Μα ξάφνου πάλι η κραυγή σκίζει τα σωθικά μας.
Πρέπει καλά να βάλουμε στο νου μας πως δεν παραδίνουμε στα παιδιά μας ειρήνη μα πόλεμο. Εμείς σπέρνουμε τον άνεμο, αυτά θα θερίσουν την τρικυμία.
Να' μαστε απροσάρμοστοι, να η μεγάλη αρετή μας. Να μη βολευόμαστε, να' μαστε ανυπόμονοι, σκληροί, γιομάτη ανησυχία και πίστη, να θέλουμε το αδύνατο - σαν τους ερωτευμένους. Να ξέρουμε πως ό,τι λένε σήμερα δικαιοσύνη είναι οργανωμένη αδικία, κι ό,τι λένε ηθική είναι η βολική, ταπεινή συνεννόηση των άνανδρων. Και να μην το ανεχόμαστε.
Τι ανάγκη έχουμε εμείς από τα παλιά παραμύθια; Είναι ο άνθρωπος που πεινάει και φωνάζει. Είναι ο άνθρωπος που είναι σκλάβος και μάχεται για Λευτεριά.
Σήμερα που σαπίζει ο κόσμος, κι η ατιμία κι ο συμβιβασμός εξευτελίζουν και τις πιο γενναίες ψυχές, μια μονάχα τακτική είναι πρακτική και συμφέρει. Να' σαι ανένδοτος. ...
Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2019
Οταν δεν τους περίμεναν: Εντός Ακαδημίας ο Σκίπης, εκτός ... Ακαδημίας ο Καζαντζάκης! Εκτός και ο Σικελιανός!
Η ιστορία της διεκδίκησης, της αναμενόμενης οριστικής θετικής απόφασης και τελικά της ματαίωσης της απονομής του Βραβείου Νομπέλ στον Νίκο Καζαντζάκη κράτησε 11 ολόκληρα χρόνια. Θεωρώ ότι το είχαμε μέσα στα χέρια μας. Και το σκοτώσαμε. Ολα αυτά τα χρόνια, 1946-1957, η Ελλάς όχι μόνο κυνηγούσε τον Καζαντζάκη να μην πάρει το Νομπέλ, αλλά σε αντιπερισπασμό προέβαλλε άλλο συγγραφέα… αξιότερό του. Και απαξίωνε τον άξιο. Ουσιαστικά τον εξέβαλε από τον προθάλαμο της βράβευσης.
Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αλμπέρ Καμύ, ο οποίος πήρε το Νομπέλ το 1957, σε γράμμα του προς την Ελένη Ν. Καζαντζάκη: «…Και ακόμα δεν ξεχνώ πως τη μέρα που λυπόμουν να δεχθώ μια διάκριση, που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, επήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο από όλα τηλεγράφημα…».
Για πρώτη φορά η υποψηφιότητα του Νίκου Καζαντζάκη για το Νομπέλ προτείνεται στη Σουηδική Ακαδημία από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών και τον Σύνδεσμο Ελλήνων Λογοτεχνών τον Μάιο του 1946. Ηταν κοινή υποψηφιότητα για τον Καζαντζάκη και τον Αγγελο Σικελιανό. Νωρίτερα ο Καζαντζάκης, ως πρόεδρος της Εταιρείας και διά της Εταιρείας, είχε προτείνει για το Νομπέλ τον Σικελιανό. Οταν ύστερα πληροφορήθηκε από έρευνα στη Στοκχόλμη ότι η πρόταση μπορούσε να περιλαμβάνει πέραν του ενός πρόσωπα, ακόμη και τρία τέσσερα, επανήλθε. Και έγινε έτσι νέα πρόταση για τους δύο μαζί.
Ο Καζαντζάκης ζήτησε από τον Σικελιανό «να θελήσει να ενωθούν τα ονόματά τους αναπόσπαστα, γιατί, στην αγάπη, ένα πράμα, μοιραζόμενο, διπλασιάζεται. Και η τιμή για την Ελλάδα θα ‘ταν διπλή». (Από γράμμα του προς τον Παντελή Πρεβελάκη, 18.7.1946.) Προτάσεις στη Σουηδική Ακαδημία μπορούσαν να κάνουν ακαδημίες και ακαδημαϊκοί, λογοτέχνες και σωματεία τους, γνωστοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών.
Η Ακαδημία Αθηνών δεν τον πρότεινε βέβαια. Πώς άλλωστε ήταν δυνατό να προτείνει τον Καζαντζάκη για Νομπέλ, αφού μόλις τον προηγούμενο χρόνο τον είχε θεωρήσει ακατάλληλο να γίνει μέλος της, προκρίνοντας αντ’ αυτού τον Σωτήρη Σκίπη; Εντός Ακαδημίας ο Σκίπης, εκτός ...
Σάββατο 15 Ιουνίου 2019
Ενάντια στον Μυστικισμό και την Αντίδραση [με τον Χριστο Λογαριδη. Ενας αναρχικός τραπεζίτης και ο αστροφυσικός Μάνος Δανέζης ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. ]
ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
ΔΑΝΕΖΗΣ ΜΑΝΟΣ, ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΣΤΡΑΤΟΣ
Από την εικόνα του ψαριού στις πρωτοχριστιανικές κατακόμβες έως τα εικονίσματα των εκκλησιών, και από το άστρο της Βηθλεέμ ώς τις δογματικές διαφορές Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας έχουν διανυθεί αιώνες εγκλήσεων, αντεγκλήσεων, οραμάτων, θαυμάτων, φιλοσοφίας, θεολογίας και επιστήμης. Το βιβλίο αυτό ξετυλίγει το νήμα από την αρχή, ακολουθώντας τα ίχνη του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ. (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ), συνδυάζοντας τις εθνικές με τις ιουδαϊκές και τις θεολογικές με τις επιστημονικές πηγές, δίνοντας στον αναγνώστη μια συνθετική άποψη για την ιστορικότητα των γεγονότων του βίου του Ιησού Χριστού, καθώς και τις κοινωνικές, φιλοσοφικές και επιστημονικές επιρροές οι οποίες διαμόρφωσαν, ή στο μέλλον θα αμφισβητήσουν, την αντίληψη αυτού που ονομάζουμε «χριστιανικό δόγμα». Στο πλαίσιο μιας νέας επιστημονικής αντίληψης για το πώς πρέπει να διαμορφώνονται δυναμικά οι σχέσεις μεταξύ Θετικών Επιστήμων και Θεολογίας, σ' αυτό το βιβλίο επιχειρείται, μέσα από την έρευνα, να παρουσιαστεί τόσο η επιστημονική άποψη όσο και η θεολογική σκέψη χωρίς τις «αλληλοκαλύψεις», που αποδείχθηκαν επιζήμιες για την κατανόηση της ουσίας της διδασκαλίας του Ι.Χ.Θ.Υ.Σ.
(ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
Περιεχόμενα https://www.diavlos-books.gr/datafiles/files/contents_ixthis.pdf
Εκ βαθέων
Ευχαριστίες
1. Κάποιες αρχικές σκέψεις
Επιστήμη - Ιουδαϊσμός - Χριστιανισμός και Αστρολογία
Θεολογία και Σύγχρονη Φυσική
2. Οι πηγές
3. Το τέλος της προχριστιανικής περιόδου και η κοινωνική κατάσταση στην ευρύτερη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία
4. Ιστορία του Ισραήλ
5. Το κοινωνικό και θρησκευτικό μωσαϊκό στην Παλαιστίνη
6. Μεσσιανισμός
7. Ήταν ιστορικό πρόσωπο ο Ιησούς;
8. Το άστρο της Βηθλεέμ
9. Η γέννηση του Χριστού και η αρχή των χρονολογιών
10. Η σταύρωση του Ιησού Χριστού
11. Η Ανάσταση
12. Ο αστρονομικός προσδιορισμός της σταύρωσης και της ανάστασης του Κυρίου
Επίλογος - Η ανάληψη του Κυρίου
Προτεινόμενη ελληνική βιβλιογραφία
Προτεινόμενη διεθνής βιβλιογραφία
Ευρετήριο ελληνικών όρων
Ευρετήριο λατινογενών όρων
----------------------------------------------------------------------------
Συμπαντικός Θεάνθρωπος
προσεγγίσεις Συμπαντικός Θεάνθρωπος Μια νέα πολυπρισματική προσέγγιση του Ιησού, αυτή τη φορά από δύο αστροφυσικούς ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΝΙΑΡΧΟΣ Ιερά Κείμενα, Απόκρυφα Ευαγγέλια, Καμπαλά, Ταλμούδ, Μισνά, μεσσιανικές απόψεις, ιστορικός Ιησούς, αιρέσεις, ορθολογισμός αλλά και Σταύρωση, Ανάσταση και Ανάληψη του Ιησού Χριστού είναι τα πλέον σημαντικά στοιχεία και γεγονότα που χαρακτήρισαν την πορεία του Θεανθρώπου
Ιερά Κείμενα, Απόκρυφα Ευαγγέλια, Καμπαλά, Ταλμούδ, Μισνά, μεσσιανικές απόψεις, ιστορικός Ιησούς, αιρέσεις, ορθολογισμός αλλά και Σταύρωση, Ανάσταση και Ανάληψη του Ιησού Χριστού είναι τα πλέον σημαντικά στοιχεία και γεγονότα που χαρακτήρισαν την πορεία του Θεανθρώπου στη Γη. ...
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2018
Οι λίγοι, ταιριαστοί μας άνθρωποι, μας κάνουν καλύτερους
Τι ώρα ξυπνήσαμε, τι ώρα φάγαμε, τι μισθό παίρνουμε. Πόσες σχέσεις κρατήσαμε, πόσες όχι!
Πόσους φίλους έχουμε στο διαδίκτυο, πόσους άλλους έχουμε στην πραγματική ζωή.
Πόση σαβούρα πληροφοριών, εικόνων. Πόσες αταίριαστες παρέες δεχτήκαμε μόνο και μόνο από το φόβο της μοναξιάς;
Μια αέναη προσπάθεια να κρατήσουμε αριθμούς και ποσότητες. Είναι αυτό που πραγματικά γεμίζει τις ζωές μας ή απλώς γεμίζει τα κενά μας; Πολλές φορές δεν το κάνει ούτε αυτό.
Εκεί είναι το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι μας. Όλοι μας έχουμε πέσει σε αυτήν την παγίδα.
Ανήκετε στους τυχερούς όσοι βρεθήκατε έξω από αυτό. Αν δεν συμβιβαστήκατε στην ιδέα μιας συναναστροφής μόνο και μόνο για δώσετε την εντύπωση μιας άλλης εικόνας.
Ή ακόμα χειρότερα, στον εαυτό σας.
Θα μου πείτε κι αυτό, όπως και το σύνολο πολλών άλλων πραγμάτων που ονομάζουμε “Ζωή”, είναι θέμα επιλογών.
Τα πάντα είναι επιλογές. Διότι είμαστε ενήλικες. Με ευθύνη της κάθε πράξης μας. Κι αντίκτυπο, επίσης.
Αν ρωτάτε εμένα, ναι, έχω προφίλ στο Facebook. Φίλους, όμως, ελάχιστους. Δικούς μου ανθρώπους; Ακόμη λιγότερους.
Παραδόξως, αυτό δε με κάνει να πονάω. Αντίθετα, με κάνει να νιώθω όμορφα η βεβαιότητα ότι τη στιγμή που θα χρειαστώ αυτούς τους λίγους θα είμαστε εκεί ο ένας για τον άλλον.
Με κάνει να χαίρομαι ένα βροχερό απόγευμα Σαββάτου που θα κάτσω με τις πυτζάμες μου να χουχουλιάσω στον καναπέ μου διαβάζοντας ή βλέποντας μια ωραία ταινία χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογηθώ σε κανέναν.
Με παρέα ή όχι δεν έχει σημασία. ...
Κυριακή 17 Ιουνίου 2018
Λιλή Ζωγράφου: Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων
"Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.
στο σφυρί και τις πατρίδες."
"Οι μάζες φοβούνται τη λευτεριά.
Απεγνωσμένα ψάχνουν (όταν όλα έχουν καταρρεύσει)
για έναν καινούργιο θεό ή τον εκπρόσωπό του
που θα τους την στερήσει,
αλλά που στην πραγματικότητα θα τις απαλλάξει
από την ευθύνη του εαυτού τους."
Λιλή Ζωγράφου* γεννήθηκε στις 17 Ιουνίου 1922
................................
Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία. Δεν γράφω διηγήματα. Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω. Όλα όσα γράφω συνέβησαν. Σε μένα ή σε άλλους. Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό. ...
Πέμπτη 24 Μαΐου 2018
«Δοξάρι είμαι στα χέρια σου, Παρατέντωσέ με Κύριε κι ας σπάσω»
Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2018
Νίκος Καζαντζάκης: Ασκητική (Video, scribd, text) - THE SAVIOURS OF GOD
WE COME from a dark abyss, we end in a dark abyss, and we call the luminous interval life. As soon as we are born the return begins, at once the setting forth and the coming back; we die in every moment. Because of this many have cried out:
The goal of life is death! But as soon as we are born we begin the struggle to create, to compose, to turn matter into life; we are born in every moment. Because of this many have cried out: The goal of ephemeral life is immortality! In the temporary living organism these two streams collide:
(a) the ascent toward composition, toward life, toward immortality;
(b) the descent toward decomposition, toward matter, toward death. Both streams well up from the depths of primordial essence. Life startles us at first; it seems somewhat beyond the law, somewhat contrary to nature, somewhat like a transitory counteraction to the dark eternal fountains; but deeper down we feel that Life is itself without beginning, an indestructible force of the Universe. Otherwise, from where did that superhuman strength come which hurls us from the unborn to the born and gives us - plants, animals, men - courage for the struggle?
But both opposing forces are holy. It is our duty, therefore, to grasp that vision which can embrace and harmonize these two enormous, timeless, and indestructible forces, and with this vision to modulate our thinking and our action.
Στο έργο αυτό, συναντάται η γνωστή φράση του συγγραφέα, η οποία αναγράφεται και στον τάφο του:[3] «Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούµαι τίποτα, [...], είµαι λεύτερος.»
Νίκος Καζαντζάκης - Ασκητική: Ολόκληρο το βιβλίο σε Video (2 Μέρη):
Τρίτη 6 Φεβρουαρίου 2018
Ν.Καζαντζάκης: Τι είναι αγάπη; Το εγώ κι εσύ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι...
Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη...
Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
Μα στην αγάπη είναι ένας...
Σμίγουν οι δύο και γίνοναι ένα. Δεν ξεχωρίζουν...
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
Επιστροφή στο μέλλον: «Συνέντευξη» με τον Νίκο Καζαντζάκη
«Μια αστραπή είναι η ζωή, μα προλαβαίνουμε»!
Η τελευταία του συνέντευξη - μεγάλο αφιέρωμα! (φωτό - βίντεο)
Εμείς δεν είμαστε "επαγγελματίες" δημοσιογράφοι…δεν είμαστε "επαγγελματίες" πολιτκοί... είμαστε ελεύθεροι πολίτες και έχουμε μάθει να ταξιδεύουμε σε δύσκολες συνθήκες και καταστάσεις, ακόμη και μέσα σε μαύρα σύννεφα που σκεπάζουν την Ελλάδα τόσα χρόνια.
Ψάχνουμε για φωτεινά ελεύθερα μονοπάτια και οδηγούμε την μηχανή του χρόνου με πορεία το φώς που σκορπούν οι μεγάλοι Έλληνες συγγραφείς και φιλόσοφοι, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο.