Γράφει η Αναστασία Κακαβά
Οι χαμένες ευκαιρίες πάντα θα σε στοιχειώνουν. Όταν λες κάτι που δεν
έπρεπε ίσως μπορεί να διορθωθεί με μια έμπρακτη συγγνώμη, πώς διορθώνεις
όμως μια σιωπή που ήρθε τη στιγμή ακριβώς εκείνη που έπρεπε να
φωνάξεις; Από ποιον πρέπει να ζητήσεις συγγνώμη που δείλιασες την πιο
ακατάλληλη στιγμή; Μάλλον στον εαυτό σου πρέπει να απολογηθείς…Λένε πως «η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει» για να μας μάθουν να προσέχουμε πριν μιλήσουμε, όμως τι γίνεται όταν «παραπροσέχουμε»;
Όταν καταλήγουμε να προσέχουμε τόσο που φτάνουμε στο σημείο να φοβόμαστε;
Κι αν απορριφθώ; Κι αν εξευτελιστώ; Κι αν εκτεθώ; Αλήθεια, μένουμε προσκολλημένοι σε τέτοιους προβληματισμούς χωρίς να αναρωτιόμαστε το βασικότερο · κι αν χάσω τη μόνη ευκαιρία να αποκτήσω αυτό που θέλω; Αυτή είναι η σωστή ερώτηση!
Γιατί αν απορριφθείς, το ξεπερνάς. Αν πεις όσα νιώθεις, αυτό σε καμία περίπτωση δεν σε καθιστά περίγελο, η σιωπή όμως σε καθιστά ανίκανο. Ανίκανο να διεκδικήσεις πραγματικά όσα επιθυμείς. Ανήμπορο μπροστά στη ζωή που άλλοι χτίζουν πάνω στη δική σου δειλία.
Κρύβεσαι πίσω από εγωισμούς και υπερηφάνειες, υποτιθέμενα στέγαστρα ενός αδύναμου στην ουσία εαυτού, που σου παρέχουν μια προσωρινή ασφάλεια κι εν τέλει τι καταφέρνεις; Τίποτα! Μένεις πάντα με το «τι θα γινόταν αν μιλούσα; Τι θα γινόταν αν ήξερε;».
Συγχαρητήρια, μόλις προσέθεσες άλλο ένα βάρος στο ήδη συγχυσμένο σου μυαλό. ...