του Μιχάλη Χαιρετάκη
Το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο,είχε πει ο Πάγκαλος για το πρώτο Μνημόνιο αν θυμάμαι καλά. Και εμείς ζούμε σε εναν ευλογημένο τόπο οπου βρέχει συνεχώς μνημόνια.
Δε θυμάμαι αλλες φορές να έχω ακούσει για τέτοιες ευλογίες στην ιστορία της Ελλάδας, πέρα ίσως απο τις ιστορίες της Κατοχής. Τότε που ολόκληρες περιουσίες, σπίτια, χρυσαφικά , λίρες , άλλαζαν χέρια για ένα κρεμμύδι,για μια ντομάτα, για ενα πιατο φακές.
Ανθρωποι (κατ΄ ευφημισμό η λέξη, δίποδα είναι η σωστή) πλούτισαν ποντάροντας στη δυστυχία και τον πόνο παίρνοντας τα λιγοστά υπάρχοντα συνανθρώπων τους.
Το ίδιο θα δείτε να γίνεται σήμερα. Κάποιοι βρήκαν την κρίση ευκαιρία για να πλουτίσουν. Αυτούς δεν τους αγγίζει καμμία κρίση , όχι στο πορτοφόλι, αλλά και στην ψυχή τους.
Οπου κι αν γυρίσεις εδώ και 7 χρόνια, θα δείς καταστήματα που αγοράζουν χρυσό, κοσμηματα, ρολόγια,οτι πολύτιμο μπορείς να φανταστεις και απο την άλλη ανθρωποι για να πληρώσουν λογαριασμούς, για να μη χάσουν τα σπίτια τους, για να έχουν ρεύμα στο σπίτι, για να μην κρυώνουν το χειμώνα, για να ταϊσουν τα παιδιά τους κουβαλάνε μαζί με τις πληγές και τη θλίψη στην ψυχή τους ,τα λιγοστά τους υπάρχοντα για να τα ακουμπήσουν στα ψυχρους πάγκους των ντόπιων τοκογλύφων.
Κάποιες φορές δεν έχεις τι άλλο να ακουμπήσεις, τι άλλο να δώσεις, εκτός απο το ...